Ένας μοναχός φύτεψε μία ελιά και άρχισε ευθύς να προσεύχεται, λέγοντας:
«Κύριε, στείλε στο δένδρο μου μία βροχή».
Και ο Κύριος έστειλε βροχή στη γη.
Το δένδρο ήταν κορεσμένο με υγρασία και ο μοναχός συνέχισε να
προσεύχεται:
«Και τώρα, Κύριε, σου ζητώ να στείλεις πολύ ήλιο, διότι το δένδρο μου
χρειάζεται ζεστασιά».
Και ο Κύριος, έστειλε τις ακτίνες του ηλίου.
Έτσι το δένδρο μεγάλωνε...
Ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται γι' αυτό:
«Κύριε, δώσε λίγο παγετό, γιά να ενισχυθούν οι ρίζες και τα κλαδιά
του».
Ο Κύριος έστειλε και παγετό! Αλλά τελικά... το δένδρο ξεράθηκε».
Αναστατωμένος ο μοναχός τρέχει στον γέροντα του διπλανού κελλιού, γιά να του πει την ιστορία
του και να μοιρασθή την θλίψη του.
Ο γέροντας αφού τον άκουσε με προσοχή και συμπάθεια, του λέει:
«Έχω και εγώ μία ελιά αδελφέ, κοίτα την... Το δένδρο αυτό έχει
μεγαλώσει όμορφα! Αλλά προσεύχομαι διαφορετικά από εσένα γι’ αυτό. Λέω, λοιπόν,
στον Κύριον:
“Εσύ είσαι ο Δημιουργός αυτού του δένδρου και ξέρεις
καλλίτερα από τον κάθε ένα τί χρειάζεται γιά να αναπτυχθή σωστά, να μεγαλώσει
και να δώσει καρπό. Έτσι Κύριε φρόντισε το δένδρο Σου!”!»!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου