Για τη Θεομήτορα…Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στην πληρότητα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι΄ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσωμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα το Θεό και Υιό Της, αλλ΄ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν τάχα, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε η Ίδια και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο Υιό Της;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβωμε, γιατί η αγάπη μας για το Θεό και τούς ανθρώπους είναι λίγη. Κι όμως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος Της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σ΄ εμάς τα παιδιά Σου, πως αγαπούσες τον Υιό Σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πως χαιρόταν το πνεύμα Σου για το Θεό και Σωτήρα Σου; Πως αντίκριζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πως σκεφτόσουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι Δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τι ένοιωθε η ψυχή Σου, όταν κρατούσες στα χέρια Σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πως το ανέτρεφες; Πως πονούσε η ψυχή Σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ; Ποιάν αγωνία έζησες, όταν ο Κύριος παραδόθηκε στην σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, ποια χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση η πως σπαρταρούσε η ψυχή Σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν τη ζωή Σου με τον Κύριο στη γη αλλά Συ δεν ευδόκησες να τα παραδώσης ολ΄ αυτά στη Γραφή, αλλά σκέπασες το μυστήριό Σου με σιγή.

Πολλά θαύματα και ελέη είδα από τον Κύριο και τη Θεοτόκο, αλλά μου είναι τελείως αδύνατο ν΄ ανταποδώσω κάπως αυτή την αγάπη.

Τι ν΄ ανταποδώσω εγώ στην Υπεραγία Θεοτόκο, που δεν με περιφρόνησε ενώ ήμουν βυθισμένος στην αμαρτία, αλλά μ΄ επισκέφθηκε σπλαγχνικά και με συνέτισε; Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να Την αναγνωρίσω από τα γεμάτα χάρη λόγια Tης και το πνεύμα μου χαίρεται κι η ψυχή μου παρασύρεται τόσο από την αγάπη προς Αυτήν, ώστε και μόνη η επίκληση του ονόματός Tης γλυκαίνει την καρδιά μου.

Όταν ήμουν νεαρός υποτακτικός, προσευχόμουν μια φορά μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος και μπήκε τότε στην καρδιά μου η προσευχή του Ιησού κι άρχισε από μόνη της να προφέρεται εκεί.

Μια άλλη φορά άκουγα στην εκκλησία την ανάγνωση των προφητειών του Ησαΐα, και στις λέξεις «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α΄ 16) σκέφτηκα: «Μήπως η Παναγία αμάρτησε ποτέ, έστω και με το λογισμό;». Και, ω του θαύματος! Μέσα στην καρδιά μου μια φωνή ενωμένη με την προσευχή πρόφερε ρητώς: «Η Θεοτόκος ποτέ δεν αμάρτησε, ούτε καν με την σκέψη». Έτσι το Άγιο Πνεύμα μαρτυρούσε στην καρδιά μου για την αγνότητά Της.

Εν τούτοις κατά τον επίγειο βίο Tης δεν είχε ακόμα την πληρότητα της γνώσεως και υπέπεσε σ΄ ορισμένα αναμάρτητα λάθη ατέλειας. Αυτό φαίνεται από το Ευαγγέλιο όταν επέστρεφε από την Ιερουσαλήμ, δεν ήξερε που είναι ο Υιός Της και Τον αναζητούσε τρεις μέρες με τον Ιωσήφ (Λουκ. β΄ 44-46).

Η ψυχή μου γεμίζει από φόβο και τρόμο, όταν αναλογίζομαι τη δόξα της Θεομήτορος.

Είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή κι αδύναμη η καρδιά μου, αλλά η ψυχή μου χαίρεται και παρασύρομαι στο να γράψω έστω και λίγα λόγια γι΄ Αυτήν.

Η ψυχή μου φοβάται να το αποτολμήσει, αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας Tης.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Tης ούτε την αγάπη Tης για τον Υιό και Θεό Tης ούτε τις θλίψεις της ψυχής Tης, κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβωμε. Η αγάπη Tης για το Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ κι όλες οι Δυνάμεις των Αγγέλων και Αρχαγγέλων εκπλήσσονται μ΄ Αυτήν.

Παρ΄ όλο όμως που η ζωή της Θεοτόκου σκεπαζόταν, θα λέγαμε, από την άγια σιγή, ο Κύριος όμως φανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας πως η Παναγία μας αγκαλιάζει με την αγάπη Tης όλο τον κόσμο και βλέπει με το Άγιο Πνεύμα όλους τούς λαούς της γης και, όπως και ο Υιός Tης, έτσι κι Εκείνη σπλαγχνίζεται και ελεεί τούς πάντες.

Ω, και να γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους, όσους τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στενοχωριέται για κείνους που δεν μετανοούν! Αυτό το δοκίμασα με την πείρα μου.

Δεν ψεύδομαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, πως γνωρίζω πνευματικά την Άχραντη Παρθένο. Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Tης για μας. Χωρίς την ευσπλαχνία Tης η ψυχή θα είχε χαθεί από πολύν καιρό. Εκείνη όμως ευδόκησε να μ΄ επισκέφθει και να με νουθετήσει, για να μην αμαρτάνω. Μου είπε: «Δεν μ΄ αρέσει να βλέπω τα έργα σου». Τα λόγια Της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, με πραότητα και συγκίνησαν την ψυχή. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, μα η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήση εκείνη τη γλυκειά φωνή και δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Αληθινά, Αυτή είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ΄ όνομά Της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά κι όλος ο ουρανός κι όλη η γη χαίρονται με την αγάπη Tης.

Αξιοθαύμαστο κι ακατανόητο πράγμα. Ζη στούς ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τούς φτωχούς κι αγκαλιάζει με την ευσπλαχνία Της όλη τη γη κι όλους τούς λαούς.

Κι Αυτή την Άχραντη Μητέρα Του ο Κύριος την έδωσε σ΄ εμάς.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας.

Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και βρίσκεται κοντά μας κατά τη φύση σαν άνθρωπος και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από την αγάπη προς Αυτήν.

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

psigmataorthodoxias3.wordpress 

Ψυχικά Ωφέλιμα: "Να λέμε την γνώμη μας, μα να μήν έχουμε την απαίτηση να ακουστεί..."

«Ταπείνωση είναι να νεκρώσουμε το θέλημά μας. Να θέλουμε ότι θέλει ο Θεός. Να γίνουμε γεφύρι να περνούν όλοι από πάνω μας. Ας μου κάμνει ο άλλος τον έξυπνο κι άς με ξεγελά στα υλικά. Ο Θεός να τον συγχωρέσει. Και να μή νομίζουμε πως έτσι κακομαθαίνουμε τους άλλους»
Παππούς Παναής από τη Λύση 

«Να λέμε την γνώμη μας, μα να μήν έχουμε την απαίτηση να ακουστεί, έστω κι αν ξέρουμε ότι έχουμε δίκαιο. Τότε έχουμε μισθό»
Παππούς Παναής από τη Λύση

«Καλούς χριστιανούς δεν θα 'χει στην κόλαση. Ενώ ένας καλός άνθρωπος μπορεί να 'ναι στην κόλαση, διότι έφυγε ανεξομολόγητος με τις αμαρτίες του»
Παππούς Παναής από τη Λύση

orthodoxesnouthesies.blogspot

synaxipalaiochoriou.blogspot

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Λέγε τὴν εὐχὴν καὶ ἄφησε τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ εἰσέλθη εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς σου

Προσπάθησε πάντα ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ ἐπενδύη ὅλα τὰ ἔργα σου, κάθε πνοὴ καὶ κάθε νόημα. Ὢ τότε πόσο θὰ εὐφραίνεται ἡ καρδία σου! Πόσο θὰ χαίρεσαι, διότι θὰ ἀνεβαίνη ὁ νοῦς εἰς τὰ οὐράνια. Διὰ τοῦτο μὴν ἀμελῆς νὰ λέγης: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Ὅταν ψάλης θὰ κατανοῆς τὰ ψαλλόμενα· θὰ ἔχης ὄρεξιν καὶ φωνὴν ἱκανὴν καὶ ταπείνωση διὰ νὰ ἀποδίδης καθὼς ἁρμόζει τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο μὴν ἀδικῆς ἄλλο τὴν ψυχήν σου, ἀλλὰ καὶ ψάλλων λέγε ἐνδόμυχα τὴν εὐχήν· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Ὅταν ἐργάζεσαι ἂς μὴν ἀπορροφᾶται ὅλη σου ἡ δύναμις εἰς τὴν ἐργασίαν, ἀλλὰ νὰ λέγης - ψιθυριστὰ καὶ τὴν εὐχήν. Τότε καὶ τὰ ἔργα σου θὰ εἶναι ὀρθά, χωρὶς λάθη, καθαρὰ ἀπὸ λογισμοὺς καὶ ἡ ἀπόδοσις τῆς ἐργασίας σου θὰ εἶναι μεγαλυτέρα. Λέγε λοιπὸν τὴν εὐχὴν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ εὐλογοῦνται τὰ ἔργα σου· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σκεπάζει τὴν ψυχὴν ποὺ εὔχεται. Εἰσέρχεται μέχρι τὰ βάθη τῆς ψυχῆς, ἐλέγχει ὅλον τὸν ἐσωτερικὸν κόσμον τῆς ψυχῆς καὶ τὸν κατευθύνει πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ Ἅγιον. Τότε μόνον ἡ ψυχὴ ἔχει τὴν δύναμι, νὰ εἴπῃ μαζὺ μὲ τὸν Προφήτην. «Εὐλόγει ἡ ψυχὴ μου τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ Ἅγιον αὐτοῦ». Λέγε λοιπὸν τὴν εὐχὴν διὰ νὰ ἔχης τὴν σκέπην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καλύπτει τὴν ψυχήν σου, αἰσθάνεσαι μιὰ πληρότητα καὶ μιὰ ταπείνωσιν. Δὲν ἐπηρεάζεσαι ἀπὸ τὴν ἀδικία, τὴν εἰρωνεία ἢ τὸν ἔπαινον. Ζῆς σὲ μιὰ ἀτμόσφαιρα πνευματικὴ ποὺ δὲν εἰσέρχεται εὔκολα ὁ ἰὸς τῆς ἁμαρτίας. Ὁ πνευματικὸς ἀνακρίνει τὰ πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σοῦ δίδει ἄλλα μάτια καὶ ἄλλην κρίσιν. Λέγε συνεχῶς τὴν εὐχήν, διὰ νὰ ζῇς ἄνετα μέσα σὲ κάθε περιβάλλον· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Ὡς ἄνθος ἀμάραντον καὶ δένδρον εὐσκιόφυλλον πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται ἡ ψυχή σου ὅταν λέγης· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Λέγε τὴν εὐχὴν καὶ ἄφησε τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ εἰσέλθη εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς σου. Γίνε τότε ἄγρυπνος θυρωρὸς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς σου καὶ θεατὴς τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ λέγε μετ᾿ εὐφροσύνης· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ἡ εὐλογία ὅλου τοῦ κόσμου. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἀνυμνεῖ καὶ δοξολογεῖ ἀπὸ τὰ βάθη αὐτῆς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀμήν.

+Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Πηγή: agiazoni.gr

diakonima.gr 

Όσιος Μάρκος ο Ασκητής: Μήν προσπαθεῖς νά λύσεις τά δύσκολα προβλήματα μέ φιλονικία

Ὅποιος προσεύχεται γιά τούς ἀνθρώπους πού τόν ἀδικοῦν, χτυπᾶ μέ ὁρμή τούς δαίμονες. Ὅποιος ἐναντιώνεται στούς ἀνθρώπους πού τόν ἀδικοῦν, πληγώνεται ἀπό τούς δαίμονες.

+++

Μήν προσπαθεῖς νά λύσεις τά δύσκολα προβλήματα μέ φιλονικία, ἀλλά μέ τά μέσα πού ἐπιβάλλει ὁ πνευματικός νόμος, δηλαδή μέ τήν ὑπομονή, τήν προσευχή καί τήν ἁπλότητα τῆς ἐλπίδας.

+++

Καλύτερα νά σέ πολεμοῦν οἱ ἄνθρωποι παρά οἱ δαίμονες. Ἐκεῖνος πού εὐαρεστεῖ τόν Κύριο, τούς νίκησε καί τούς δύο.

+++

Στόν καιρό τῆς θλίψεως νά προσέχεις τήν ἐπίθεση τῆς ἡδονῆς. Γιατί τότε γίνεται εὔκολα ἀποδεκτή, ἐπειδή παρηγορεῖ τή θλίψη.

Όσιος Μάρκος ο Ασκητής: Ο πνευματικός νόμος

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

greekdownloads.wordpress 

Ἡ ἐν Χριστῷ ἀνακαίνιση μας, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

«Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται»[1], μᾶς λέγει ὁ Κύριος. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό πνευματική ἀναγέννηση, γιατί μετά τήν πτώση γεννιέται μολυσμένος ἀπό τήν ροπή πρός τήν ἁμαρτία. Γεννιέται μέ μισοκατεστραμμένο τό κατ’ εἰκόνα καί δέν ἔχει τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας παρά μόνο ἐάν μπεῖ μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί βαπτιστεῖ μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί χριστεῖ μέ τό Ἅγιο Χρῖσμα, μέ την Χάρη δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

«Εἶναι ἕνα μυστήριο ὁ ἄνθρωπος», ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Παίρνουμε μέσα μας κληρονομιά αἰώνων, ὅλο τό καλό πού βιώθηκε ἀπό τούς προφῆτες, τούς Ἁγίους, τούς μάρτυρες, τούς Ἀποστόλους, καί κυρίως ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά ἐπίσης καί τό κακό πού ὑπάρχει στόν κόσμο ἀπό τοῦ Ἀδάμ μέχρι σήμερα. Ὅλα εἶναι μέσα μας καί τά ἔνστικτα καί τά πάντα καί ζητοῦν ἱκανοποίηση. Ἄν δέν τά ἱκανοποιήσουμε, κάποτε θά ἐκδικηθοῦν, ἐκτός καί τά διοχετεύσουμε ἀλλοῦ, στό ἀνώτερο, στόν Θεό»[2]. Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται μία ὀντολογική ἀνακαίνιση καί αὐτό γίνεται μόνο ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Θά πρέπει ὅλες οἱ δυνάμεις, πού λόγῳ τῆς πτώσης ἔχουν πάρει λανθασμένη κατεύθυνση, νά διορθωθοῦν καί νά πάρουν τήν σωστή κατεύθυνση. Ὅλες οἱ δυνάμεις οἱ ψυχικές πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος μέ τήν πτώση κατευθύνθηκαν πρός τό κακό, πρός τήν ἁμαρτία, καί ὁ ἄνθρωπος κάνει κακή χρήση καί τοῦ λογιστικοῦ του καί τοῦ θυμικοῦ του καί τοῦ ἐπιθυμητικοῦ του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει, τότε ἀρχίζει νά σκέπτεται σωστά, νά ἐπιθυμεῖ σωστά καί νά κατευθύνεται ὄχι πλέον πρός τήν γῆ, πρός τόν διάβολο, πρός τήν ὕλη, πρός τό χρῆμα καί τίς σαρκικές ἡδονές, ἀλλά πρός τόν Θεό, πρός τήν αἰώνια δόξα καί Βασιλεία.

Καί ὅπως λέει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος, θά πρέπει ὁπωσδήποτε ὁ ἄνθρωπος τίς δυνάμεις αὐτές πού ἔχουν πάρει λάθος κατεύθυνση, νά τίς ἀλλάξει κατεύθυνση, νά τίς διοχετεύσει νά τίς κατευθύνει πρός τό ἀνώτερο, πρός τόν Θεό. Ἀλλιῶς αὐτές οἱ δυνάμεις θά τόν καταστρέψουν.

«Γι’ αὐτό πρέπει», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «νά ἀποθάνουμε κατά τόν παλαιό ἄνθρωπο καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέο. Αὐτό ὁμολογοῦμε μέ τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Μέ τό Βάπτισμα μπαίνουμε στήν χαρά τοῦ Χριστοῦ, «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε Χριστόν ἐνεδύσασθε»[3].Ντυνόμαστε τόν Χριστό, παίρνουμε τήν θεία Χάρη καί ἀποκτοῦμε τήν δυνατότητα τῆς υἱοθεσίας. Δυστυχῶς ὅμως μολύνουμε τό Ἅγιο Βάπτισμα μέ ἁμαρτίες πού κάνουμε μετά ἀπό αὐτό. Χρειάζεται τό δεύτερο βάπτισμα πού εἶναι ἡ ἐξομολόγηση, «μέ τήν ὁποία», ὅπως λέει ὁ ὅσιος, «γίνεται ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ἡ ἀπονέκρωση. Ἔτσι ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις μέσῳ τῶν μυστηρίων», τῆς ἐξομολόγησης καί τῆς θείας εὐχαριστίας. «Ὁ Κύριος ἔλεγε στούς μαθητές Του, ὅταν θά ἔλθει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, θά σᾶς τά διδάξει ὅλα. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μᾶς τά διδάσκει ὅλα. Μᾶς ἁγιάζει, μᾶς θεώνει. Ὅταν ἔχουμε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γινόμαστε ἀνίκανοι πρός κάθε ἁμαρτία, καθιστάμεθα ἀνίκανοι πρός τό ἁμαρτάνειν». Ὅταν ἔχουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα, δέν μποροῦμε νά κάνουμε τό κακό. Γι’ αὐτό λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὅτι ὅποιος ἔχει γεννηθεῖ ἀπό τόν Θεό, αὐτός δέν ἁμαρτάνει[4], δέν μπορεῖ νά ἁμαρτήσει. «Δέν μποροῦμε», λέει καί ὁ Ὅσιος, «νά θυμώσουμε, νά μισήσουμε, νά κακολογήσουμε»[5], ὅταν ἔχουμε μέσα μας ἐνεργό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Γιά νά γίνει αὐτή ἡ ἐνεργοποίησις, αὐτή ἡ σταθεροποίησις στήν πνευματική ζωή, ὁπωσδήποτε χρειάζεται μεγάλη ὑπομονή καί συνεχής προσπάθεια. Γι’ αὐτό λέει ὁ Κύριος, ὁ ὑπομείνας καί μάλιστα εἰς τέλος, δηλαδή μέχρι τέλους, αὐτός εἶναι πού θά σωθεῖ[6].

«Νά γίνουμε γεμάτοι», ἔλεγε ὁ Ὅσιος Πορφύριος, «ἔμπλεοι Ἁγίου Πνεύματος. Ἐδῶ ἔγκειται ἡ οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Αὐτό εἶναι τέχνη, τέχνη τεχνῶν! Ἄς ἀνοίξουμε τά χέρια καί ἄς ριχτοῦμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἔρθει ὁ Χριστός, κερδίσαμε τό πᾶν. Ὁ Χριστός θά μεταποιήσει τά πάντα μέσα μας». Ὁ Χριστός θά ἀνακατευθύνει τίς δυνάμεις μας πού ἔχουν πάρει λάθος κατεύθυνση καί ἔχουμε ἔτσι μέσα μας πλῆθος παθῶν. «Θά φέρει - ὁ Χριστός - τήν εἰρήνη, τήν χαρά, τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν προσευχή, τήν ἀνάταση. Ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ, θά μᾶς ἀνακαινίσει. Ἄν στραφοῦμε σέ Αὐτόν μέ πόθο, μέ λαχτάρα, μέ ἀφοσίωση, μέ ἔρωτα, ὁ Χριστός θά μᾶς τά δώσει ὅλα». Θά νικήσει τόν παλαιό ἄνθρωπο καί τά πάθη του, τήν φιλαυτία, τήν φιληδονία, τήν φιλαργυρία, τήν φιλοδοξία. «Χωρίς τόν Χριστό εἶναι ἀδύνατο νά διορθώσουμε τόν ἑαυτό μας. Δέν θά μπορέσουμε νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τά πάθη. Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά γίνουμε καλοί. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[7], μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος. Ὅσο καί ἄν προσπαθήσουμε, τίποτε δέν θά ἐπιτύχουμε. Ἕνα πρέπει νά κάνουμε, νά στραφοῦμε σ’ Ἐκεῖνον καί νά Τόν ἀγαπήσουμε «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς»[8]. Ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, μόνο αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη θεραπεία τῶν παθῶν»[9], ὁ Θεῖος ἔρωτας πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἐκστατικό καί τόν γεμίζει μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.

«Ὁ Θεός ἔχει βάλει μία δύναμη μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό αὐτόν ἐξαρτᾶται πῶς τήν διοχετεύει, γιά τό καλό ἤ γιά τό κακό. Ἄν τό καλό τό παρομοιάσουμε μέ ἀνθόκηπο γεμάτο λουλούδια, δέντρα καί φυτά, ἐνῶ τό κακό μέ ἀγκάθια καί τήν δύναμη μέ νερό, τότε μπορεῖ νά συμβεῖ τό ἑξῆς: ὅταν τό νερό τό διοχετεύσουμε πρός τόν ἀνθόκηπο, τότε ὅλα τά φυτά ἀναπτύσσονται, πρασινίζουν, ἀνθίζουν ζωογονοῦνται. Τήν ἴδια στιγμή τά ἀγκάθια, ἐπειδή δέν ποτίζονται, μαραίνονται, χάνονται. Καί τό ἀντίθετο.

Δέν χρειάζεστε λοιπόν νά ἀσχολεῖστε μέ τά ἀγκάθια. Μήν καταπιάνεστε μέ τήν ἐκδίωξη τοῦ κακοῦ. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Χριστός, νά μήν ἀσχολούμαστε μέ τά πάθη καί τόν ἀντίθετο. Κατευθείνετε τό νερό, δηλαδή ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς σας πρός τά λουλούδια καί θά χαίρεστε τήν ὀμορφιά, τήν εὐωδιά, τήν δροσιά τους». Αὐτό, δέν ἐννοεῖ ὁ Ὅσιος, νά μήν ἀγωνιζόμαστε καί νά μήν ἀποφεύγουμε τό κακό καί τήν ἁμαρτία, ἀλλά νά δώσουμε τό κύριο βάρος, νά ρίξουμε τό κύριο βάρος, νά ἐπιδιώξουμε νά ἀποκτήσουμε τίς ἀρετές, τήν ἀγάπη, τήν ταπείνωση, τήν ὑπομονή, τήν πραότητα καί τότε αὐτομάτως φεύγουνε τά ἀντίθετα πάθη. Ὅταν ἔρθει τό φῶς, αὐτομάτως φεύγει τό σκοτάδι. «Δέν γίνεστε ἅγιοι κυνηγώντας τό κακό. Ἀφῆστε τό κακό», ἔλεγε ὁ Ὅσιος. «Νά κοιτάζετε πρός τόν Χριστό καί Αὐτός θά σᾶς σώσει. Ἀντί νά στέκεστε ἔξω ἀπό τήν πόρτα καί νά διώχνετε τόν ἐχθρό, περιφρονῆστε τον. Ἔρχεται ἀπό ἐδῶ τό κακό; Δοθεῖτε μέ τρόπο ἁπαλό ἀπό ἐκεῖ.

Δηλαδή ἔρχεται νά σᾶς προσβάλλει τό κακό; Ἐσεῖς δῶστε τήν ἐσωτερική σας δύναμη στό καλό, στόν Χριστό, παρακαλέστε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ξέρει Ἐκεῖνος πῶς νά σᾶς ἐλεήσει, μέ τί τρόπο. Καί ὅταν γεμίζετε ἀπό τό καλό, δέν στρέφεστε πιά πρός τό κακό. Γίνεστε μόνοι σας, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, καλοί. Ποῦ νά βρεῖ τότε τρόπο τό κακό; Ἐξαφανίζεται.

Ὅλα σύν Χριστῷ εἶναι δυνατά. Ποῦ εἶναι ὁ κόπος καί ἡ προσπάθεια γιά νά γίνεις καλός; Τά πράγματα εἶναι ἁπλά. Θά καλεῖτε τόν Θεό καί Ἐκεῖνος θά μεταβάλλει τά πράγματα πρός τό καλό. Ἄν δώσετε σέ Ἐκεῖνον τήν καρδιά σας, δέν θά μείνουν περιθώρια γιά τά ἄλλα. Ὅταν ἐνδυθεῖτε τόν Χριστό, δέν θά κάνετε καμία προσπάθεια γιά τήν ἀρετή. Ἐκεῖνος θά σᾶς τήν ἐδώσει. Σᾶς πιάνει φοβία καί ἀπογοήτευση, στραφεῖτε στόν Χριστό, ἀγαπῆστε Τον ἁπλά, ταπεινά, χωρίς ἀπαίτηση, καί θά σᾶς ἀπαλλάξει ὁ ἴδιος. Νά στραφεῖτε πρός τόν Χριστό καί νά πεῖτε μέ ταπείνωση καί ἐλπίδα, σάν τόν Ἀπόστολο Παῦλο, «τίς μέ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;»[10]. Θά κινηθεῖτε λοιπόν πρός τόν Χριστό καί Ἐκεῖνος ἀμέσως θά ἔρθει. Ἀμέσως θά ἐνεργήσει ἡ Χάρις Του»[11].

Βλέπουμε πῶς ὁ Ὅσιος τονίζει τήν προαίρεση τήν ἀγαθή πού θά πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὥστε νά κατευθύνει τίς δυνάμεις του ὅλες πρός τόν Κύριο καί νά ζητήσει τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου. Καί τότε ὁ Κύριος θά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τά πάθη καί ἀπό τόν παλαιό ἄνθρωπο.

Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

https://hristospanagia3.blogspot.com

[1] Μᾶρκ. 13, 13.

[2] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).

[3] Γαλ. 2, 27.

[4] Πρβλ. Α΄Ἰωάν. 3, 9.

[5] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.

[6] Πρβλ. Μᾶρκ. 13, 13.

[7] Ἰωάν. 15, 5.

[8] Μᾶρκ. 12, 30.

[9] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.

[10] Ρωμ. 7, 24.

[11] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.

hristospanagia.gr 

Αγίου Σεραφείμ τού Σαρώφ. Συμβουλές. "Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη"

*Είναι καλύτερο για μάς να περιφρονούμε όσα δεν είναι δικά μας, δηλαδή τα πρόσκαιρα και τα παροδικά, και να ζητούμε τα δικά μας, δηλαδή τα άφθαρτα και τα αιώνια.

*Η θλίψις είναι το σκουλήκι της καρδιάς, που κατατρώγει την μητέρα που το γέννησε.

*Όποιος ενίκησε τα πάθη αυτός ενίκησε και την θλίψη. Όποιος νικιέται από τα πάθη δεν θα αποφύγει τα δεσμά της θλίψεως. Όπως ο άρρωστος φαίνεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι ο εμπαθής από την κατάθλιψη.

*Ο Κύριος φροντίζει για την σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος προσπαθεί να μας οδηγήσει στην απελπισία.

*Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη. Αντίθετα να στηριζόμαστε στα λόγια του Θεού: «Τον δε φόβον αυτών ου μη φοβηθώμεν, ουδʼ ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθʼ ημών ο Θεός. Κύριον τον Θεόν ημών αυτόν αγιάσωμεν και Αυτός έσται ημίν φόβος» (πρβλ. Ησ. ηʼ, 12-13).

Απόσπασμα

Αγίου Σεραφείμ τού Σαρώφ

theomitoros.blogspot 

Σοφά Λόγια για την χριστιανική συγγνώμη και την συγχώρεση

*Η υπερηφάνεια δεν αφήνει τον άνθρωπο να πει ''ευλόγησον'' (συγγνώμη). 

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

*Δύσκολα ζητά συγγνώμη, όποιος είναι υπερήφανος. Και ο διάβολος επίσης δεν ξέρει και δεν αρέσκεται να ζητά συγγνώμη.

(Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα)

*Αν στενοχωρήσεις κάποιον, δεν μπορείς να το τακτοποιήσεις αυτό μόνο με την προσευχή. Πρέπει να πάς να του βάλεις μετάνοια και να του ζητήσεις συγγνώμη. Αν δεν βάλεις μετάνοια στον αδελφό και τριακόσιες μετάνοιες να κάνεις στο κελλί σου, δεν πιάνουν. Δεν τακτοποιούνται έτσι αυτά τα πράγματα. «Πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου» λέει το Ευαγγέλιο και ύστερα πρόσφερε το δώρο σου. Εκτός εάν δεν μπορείς να τον βρεις εκείνη την ώρα, αλλά έχεις μετανοιώσει για το σφάλμα σου και είσαι αποφασισμένος, να τον συναντήσεις, να του ζητήσεις συγγνώμη· τότε η προσευχή σου γίνεται δεκτή από τον Θεό. 

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

*Όταν κάποιος ζητάει συγγνώμη, πρέπει να το κάνει Ορθόδοξα. Θα πρέπει δηλ. το συγγνώμη του λόγου, να συνοδεύεται και με το συγγνώμη του έργου.

(Είπε Γέρων)

*Μην καταστρέψεις ένα συγγνώμη με μια δικαιολογία.

(Είπε Γέρων)

*Οι 6 δυσκολότερες λέξεις, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις προφέρεις είναι: 

α) τετραϋδροκανναβινόλη 

β) διμεθυλοσουλφοξείδιο 

γ) αιθυλενοδιαμινοτετραοξικό 

δ) δεκαμεθυλοκυκλοπεντασιλοξάνιο 

ε) εγώ φταίω και 

στ) συγγνώμη.

Η συγγνώμη δεν είναι λέξη... είναι πράξη!   (Είπε Γέρων)

* Όταν 2 άνθρωποι πικραθούν μεταξύ τους και τους κρατάει ο σατανάς μακριά, μπαίνει ο Χριστός στη μέση και βάζει μια ανθοδέσμη ανάμεσά τους, την ανθοδέσμη του ''ειρηνοποιού''. Μην περιμένεις να σου πάρει ο άλλος το βραβείο (την ανθοδέσμη). Τρέξε εσύ πρώτα, ζήτησε συγγνώμη από τον άλλον και άρπαξε την ανθοδέσμη.

(Ιερός Χρυσόστομος)

*Να αποκτήσεις μητρική καρδιά για τους άλλους. Βλέπεις, η μάνα όλα τα συγχωρεί και καμιά φορά κάνει πως δεν βλέπει.

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

*Κοίταξε μια φορά τον Κύριό σου καρφωμένο πάνω στο Σταυρό και γεμάτο από Αίμα. Πρόσεξέ Τον, πως το ακάνθινο στεφάνι στην κεφαλή, με πρόσωπο ταπεινωμένο και φτυμμένο και με ξηραμμένα χείλη, φωνάζει και παρακαλεί τον Πατέρα Του, για να συγχωρέσει τους σταυρωτές του: ''Πάτερ άφες'' (Λουκ. 23,34), μολόνότι μπορούσε να διατάξει τη γη και να τους καταπιεί αυτοστιγμή! Και απ' αυτό να σκεφτείς το εξής: Αν Εκείνος ο Παντοδύναμος Δεσπότης του κόσμου, συγχώρσε την αμαρτία των τόσων θανατηφόρων εχθρών του, ποιό σπουδαίο πράγμα είναι, αν εσύ ο τιποτένιος, αν εσύ ο βρωμερός και το τιποτένιο σκουλήκι της γης, μιμηθείς Εκείνον και συγχωρέσεις τους εχθρούς σου από την καρδιά σου!...

(Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

*Αν πρέπει να ζητά κανείς συγχώρηση από τον άνθρωπο στον οποίο σφάλλει, πόσο μάλλον πρέπει να ζητά συγχώρηση από τον Θεό, για τα καθημερινά σφάλματά του.

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

*Τη συγχώρεση πρέπει να την δίνουμε σε όλους, όπως κάνει και ο ίδιος ο Θεός. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους, γράφει το Ευαγγέλιο. Διότι είμαστε όλοι αμαρτωλοί και όλοι θα έπρεπε να καταδικαστούμε για τις αμαρτίες μας, λίγες ή πολλές. Γι' αυτό πρέπει να συγχωρούμε και να ευχόμαστε στο Θεό, να συγχωρήσει και εμάς τους αμαρτωλούς, που πολύ συχνά, δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε...

(Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης)

*Όταν μας κατηγορούν, όταν μας συκοφαντούν, όταν μας πειράζουν, όταν μας ταπεινώνουν, όταν μας αδικούν, πρέπει και εμείς να συγχωρούμε. Με όποια καρδιά, με όποια δύναμη, με όποια διάθεση προσφέρουμε τη συγχωρητικότητά μας, όχι εκατονταπλάσια, άλλα μυριοπλάσια θα είναι τα αντίστοιχα αγαθά, που θα λάβουμε από τον Θεό. Να ο δρόμος! Να, πως ακριβώς μπορούμε να σωθούμε! Να, η πύλη από την οποία θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών!

(Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)

*Να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους αμαρτωλούς, όπως και ο Θεός εμάς μας ανέχεται.

(Είπε Γέρων)

*Η συγχωρητικότητα είναι κάτι βαθύ. Μπορεί τυπικά 2 άνθρωποι να συγχωρηθούν, αλλά λόγω της εμπαθείας τους, να μην έχουν συγχωρεθεί από καρδιάς. Με μια απλή συγχώρεση, δεν τακτοποιείται το θέμα. Πρέπει οι 2 τους να βρεθούνε μαζί, να μιλήσουν εφ' όλης της ύλης, να βάλουν μια μετάνοια, να κλάψουνε, να πονέσουν οι καρδιές τους και να γίνει έτσι μια αποκατάσταση. Και ο χρόνος σιγά - σιγά θα επουλώσει την πληγή... Θέλει δουλειά - διεργασία!

(Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)

*Όταν συναντήσεις αυτόν που λύπησες, αμέσως κάνε του μια υπόκλιση και πες του: «Συγχώρησέ με γιατί σε στενοχώρησα». Και τότε βγαίνει αμέσως, κατά τρόπο ανερμήνευτο, όλη η στενοχώριά του, σκορπίζεται τελείως και δεν παραμένει τίποτε μέσα στη ψυχή του. Και ο διάβολος κοιτάζοντας από μακριά, είναι τελείως νικημένος και στα χαρτιά του δεν παραμένει τίποτε γραμμένο.

(Γέροντας Παΐσιος Ολάρου)

*Συγχωρώ.... κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα, με τον άλλο, με τον άλλο.... Κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί! Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλο όπως είναι, με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του, με όλα τα βαρίδιά του και τα ελαττώματά του, και λέω: ''θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, θα σε κουβαλήσω μέχρι Τη Βασιλεία Του Θεού, είτε το θέλεις είτε όχι. Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός, θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου, θα σε φέρω μπροστά Στον Κύριο και θα πω: Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο, γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί. Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις, στο όνομα της δικής μου συγχώρεσης, με Το Άπειρο Έλεός Σου και να τον δεχθείς στην αγκαλιά Της Αγάπης Σου!"

(Μητροπολίτης Anthony Bloom)

*Όσο αργείς να ζητήσεις συγχώρεση, τόσο δίνεις την ευκαιρία στο διάβολο, να απλώσει ρίζες μέσα σου.

(Είπε Γέρων)

Αναρτήθηκε από ΦΙΛΟΜΑΡΤΥΣ

anthologioxr.blogspot 

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: "Μη νομίσεις ποτέ ότι πέτυχες κάτι"

«Πρώτα απ’ όλα, μη νομίσεις ποτέ ότι πέτυχες κάτι. Είναι τόση η αδυναμία μας, ώστε μόλις παρουσιαστεί μέσα μας ένα απειροελάχιστο καλό, αμέσως κραυγάζουμε με κενόδοξη αυτοϊκανοποίηση: “Να, το κατόρθωσα!”. 

Τέτοιους λογισμούς να τους διώχνεις. Γιατί το αγαθό ποτέ δεν έρχεται εύκολα και γρήγορα, όπως παραπλανητικά μας λέει ο εχθρός. Αν τον πιστέψεις, η ενεργητικότητά σου θα καταπέσει. Και τότε ο εσωτερικός διχασμός θα ξαναδημιουργηθεί.

Για να μην υποκύψεις, λοιπόν, σ’ αυτόν τον ολέθριο λογισμό, κάθε πρωί, όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι, να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην πρώτη μέρα του πνευματικού αγώνα».

Απόσπασμα

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

(Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ)

(Πηγή ηλ. κειμένου: hristospanagia3.blogspot.gr)

alopsis.gr 

«Θέλετε νά γευθεῖτε μιά χαρά ἀπ᾿ τόν Θεό; Ποιό εἶναι τό μυστικό;»

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ἡ πνευματικὴ ἐργασία, ποὺ κάνετε στὰ βάθη τῆς ψυχῆς σας, νὰ γίνεται μυστικά, νὰ μὴ γίνεται ἀντιληπτὴ ὄχι μόνο ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ οὔτε κι ἀπὸ σᾶς τοὺς ἴδιους. Ὅ,τι κάνει ὁ καλὸς ἑαυτός σας, νὰ μὴν τὸ παίρνει εἴδηση ὁ κακός. 

«Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Ἀριστερὰ εἶναι ὁ ἀντίθετος ἑαυτός μας, ποὺ, ὅταν τὸ πάρει εἴδηση, θὰ τὰ χαλάσει ὅλα. Ὁ ἀντίθετος εἶναι ὁ κακὸς ἑαυτός μας – τὸ λέμε ἔτσι πιὸ ἐξευγενισμένα. Νέος εἶναι ὁ ἐν Χριστῷ ἑαυτός μας, ἐνῶ ὁ ἄλλος εἶναι ὁ παλαιός. 
Χρειάζεται τέχνη, γιὰ νὰ μὴν παίρνει εἴδηση ὁ παλαιός. Χρειάζεται τέχνη καὶ κυρίως ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. 

Ὑπάρχουν μερικὰ μυστικά. Τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς προτρέπει πῶς πρέπει νὰ προλαμβάνομε ὁρισμένα πράγματα, ποὺ θὰ μᾶς δυσκολεύσουν στὸν ἀγώνα μας. Γι᾿αὐτὸ λέγει αὐτὸ τό: «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου…». Γιὰ παράδειγμα, θέλετε νὰ γευθεῖτε μιὰ χαρὰ ἀπ᾿ τὸν Θεό; 

Ποιὸ εἶναι ἐδῶ τὸ μυστικό; 

Ἔστω κι ἂν τὴν πιστεύετε κι ἂν τὴ ζητᾶτε τὴ χαρὰ καὶ λέτε, «δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μοῦ τήνε δώσει ὁ Θεός», Ἐκεῖνος δὲν τὴ δίδει. Καὶ αἰτία εἶστε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι. Ὄχι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ τὴ δώσει αὐτὴ τὴ χαρά, ἀλλὰ ὅλο τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ δική μας ἁπλότης καὶ ἁπαλότης. 

Ὅταν λείπει ἡ ἁπλότης καὶ λέτε, «θὰ κάνω αὐτὸ κι ὁ Θεὸς θὰ μοῦ δώσει αὐτὸ ποὺ ζητῶ, θὰ κάνω ἐκεῖνο, θὰ κάνω τὸ ἄλλο…», δὲν γίνεται. Ναί, νὰ κάνω τοῦτο, τὸ ἄλλο, ἀλλὰ μὲ τόση μυστικότητα, μὲ τόση ἁπλότητα, μὲ τόση ἁπαλότητα, ὥστε κι ἐγὼ ὁ ἴδιος ποὺ τὸ ζητῶ νὰ μὴν τὸ παίρνω εἴδηση. 

Ἁπλά, ἁπαλὰ θὰ κάνετε τὸ καθετί. Δὲν θὰ κάνετε τίποτα μὲ σκοπιμότητα. Νὰ μὴ λέτε, «θὰ τὸ κάνω ἔτσι, γιὰ νὰ ἔλθει αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα», ἀλλὰ θὰ τὸ κάνετε ἔτσι ἁπαλά, χωρὶς νὰ τὸ ξέρετε. 

Δηλαδὴ προσεύχεσθε ἁπλὰ καὶ δὲν σκέπτεσθε τί θὰ χαρίσει ὁ Θεὸς μὲς στὴν ψυχή σας. Δὲν κάνετε ὑπολογισμούς. Ξέρετε, βέβαια, τί χαρίζει ὁ Θεὸς στὴν ἐπαφὴ μαζί Του, ἀλλὰ εἶναι σὰν νὰ μὴν ξέρετε. Νὰ μὴν τὸ συζητᾶτε οὔτε μὲ τὸν ἑαυτό σας. 

Ἔτσι, ὅταν λέτε τὴν εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», νὰ τὴ λέτε ἁπαλά, ἁπλὰ καὶ νὰ μὴ σκέπτεσθε τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ μόνο τὴν εὐχή. Αὐτὰ εἶναι πολὺ λεπτὰ πράγματα καὶ χρειάζεται νὰ ἐπενεργήσει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ.

theomitoros.blogspot 

Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Εἶναι δύσκολο νά μιλήσει κανείς γιά τή μέλλουσα κρίση. Ἐπειδή δέν θά πεῖ γιά τά παρόντα καί ὁρατά, ἀλλά γιά τά μέλλοντα καί ἀόρατα. Καί ἐγώ, πού θά μιλήσω, καί ἐσεῖς, πού θά μέ ἀκούσετε, χρειαζόμαστε πολλές προσευχές καί καθαρότητα τοῦ νοῦ καί φόβο Θεοῦ. Ἐγώ γιά νά μιλήσω σωστά, κι ἐσεῖς γιά ν᾿ ἀκούσετε προσεκτικά. Τό θέμα αὐτοῦ τοῦ λόγου εἶναι «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», τότε πού ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας, θά ἔρθει πάλι, ὄχι ὅμως πιά σά λυτρωτής, μά σάν κριτής, «ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Τότε, ὅταν θ᾿ ἀστράψει ἡ ὑπερουράνια λάμψη τῆς Θεότητός Του, ὁ αἰσθητός ἥλιος θά σκεπαστεῖ ἀπό τή λαμπρότητα τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως, τ᾿ ἀστέρια θά σβηστοῦν καί ὅλα θά δώσουν τόπο στόν Ποιητή τους. «Ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ᾿ οὐρανόν εἰς τήν ὑπ᾿ οὐρανόν λάμπει, οὕτως ἔσται καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμέρᾳ αὐτοῦ». Τότε ὁ Θεός θά τά γεμίσει ὅλα μέ τό φῶς Του, καί θά ᾿ναι πιά, μόνος Αὐτός, Ἡμέρα μαζί καί Θεός.

Ἐνῶ ὅμως γιά τούς δίκαιους καί τούς μετανοημένους ὁ Κύριος θά εἶναι Ἡμέρα ἀνέσπερη, ἀτέλειωτη καί γεμάτη χαρά παντοτινή, στούς ἁμαρτωλούς καί ἀμετανόητους θά εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀθέατος, ἐπειδή στήν παρούσα ζωή δέν φρόντισαν νά καθαριστοῦν, γιά νά δοῦν καί ν᾿ ἀπολαύσουν τό φῶς τῆς δόξας Του. Δίκαια, ἑπομένως, θά τό στερηθοῦν. Γιατί ὁ πανάγαθος Θεός χάρισε στούς προπάτορές μας – καί διαμέσου αὐτῶν καί σέ μᾶς – τό αὐτεξούσιο, ἔτσι πού νά κάνουμε τό καλό ὄχι μέ γογγυσμό ἤ μέ βία, ἀλλά μέ τήν ἐλεύθερη προαίρεσή μας. Θέλησε καί θέλει νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του μέ χαρά καί προθυμία, ἀφοῦ, ἐκπληρώνοντας πάντα τό ἀγαθό, πραγματοποιοῦμε τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», μοιάζουμε δηλαδή στό ἀπόλυτο Ἀγαθό, σ᾿ Ἐκεῖνον, τόν Θεό, γινόμαστε χαρισματικά Θεοί, κληρονομοῦμε τήν οὐράνια βασιλεία.

Πρῶτοι ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι ὑπάκουσαν θεληματικά στό διάβολο, παραβαίνοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔχασαν τήν ἐλπίδα νά ἐκπληρώσουν τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» κι ἔγιναν δοῦλοι τοῦ πονηροῦ. Στή συνέχεια κι ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοι τῶν πρωτοπλάστων, ὑποδουλωθήκαμε σ᾿ αὐτό τόν τύραννο, ὄχι μέ καμμιά βία, ἀλλά μέ τή θέλησή μας. Κι αὐτό τό ἔδειξαν φανερά ὅσοι εὐαρέστησαν τό Θεό πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, παραδίνοντας τό θέλημά τους στόν Κύριο καί ὄχι στό διάβολο.

Θέλοντας λοιπόν ὁ φιλάνθρωπος Θεός νά ἐλευθερώσει ἀπό τή σκλαβιά τοῦ διαβόλου ὅσους Τόν εὐαρέστησαν πρίν καί μετά τό Χριστό, καθώς κι ἐκείνους πού θά Τόν εὐαρεστοῦσαν στό μέλλον, μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων, καταδέχθηκε νά γίνει ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος, τιμώντας καί δοξάζοντας ἔτσι τό ἀνθρώπινο γένος. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγαθότητα καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας, πού ὄχι μόνο δέν μᾶς τιμώρησε αἰώνια γιά τήν παράβαση τῶν ἀγίων ἐντολῶν Του, ἀλλά, ὄντας ἄφθαρτος καί αἰώνιος, ἔγινε ἄνθρωπος φθαρτός καί θνητός, σάν κι ἐμᾶς. Καί παρουσιάστηκε στή γῆ μέ σάρκα θεοφόρα, ὄχι μόνο μέ τή Θεότητά Του. Γιατί ἡ φανέρωση τῆς Θεότητός Του γίνεται κρίση σ᾿ αὐτούς πού θά φανερωθεῖ. Κι Ἐκεῖνος δέν ἦρθε νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά νά τόν σώσει. Ἄν φανερωνόταν ἡ Θεότητα ὄχι ἑνωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη φύση στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά μόνη Της, θ᾿ ἀφανιζόταν ἡ κτίση ὁλάκερη, γιατί ὅλοι σχεδόν τότε ἦταν κυριευμένοι ἀπό τήν ἀπιστία καί τήν ἁμαρτία. Καί ἡ Θεότητα, δηλαδή ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν φανερώνεται σέ κανένα ἄνθρωπο ἄπιστο καί ἐμπαθῆ, τότε δέν φωτίζει, ἀλλά κατακαίει· δέν ζωογονεῖ, ἀλλά τιμωρεῖ.

Ἡ χάρη λοιπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπρόσιτη καί ἀθεώρητη στούς ἄπιστους καί τούς ἐμπαθεῖς. Στούς ἀνθρώπους ὅμως πού ἐργάζονται τίς ἐντολές μέ πίστη, φόβο Θεοῦ καί ἀληθινή μετάνοια, ἡ χάρη ἀποκαλύπτεται καί συνάμα ἀποκαλύπτει τήν κρίση, πού μέλλει νά γίνει. Αὐτοί βλέπουν τότε κιόλας, νοερά, τήν ἡμέρα τῆς θείας κρίσεως. Καί φωτισμένοι ἀπό τή χάρη, ἀντικρύζουν καθαρά τόν ἑαυτό τους, ποιοί εἶναι καί σέ τί πνευματική κατάσταση βρίσκονται. Κι ἔπειτα βλέπουν ὅλα τους τά ἔργα, τίς σωματικές πράξεις καί τίς ψυχικές ἐνέργειες. Κι ἔτσι κρίνονται καί ἀνακρίνονται μόνοι τους ἀπό τώρα, πρίν κριθοῦν ἀπό τόν Κριτή. Συλλογίζονται ἕνα πρός ἕνα ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά τους. Σκέφτονται πώς ἐξαιτίας τους χωρίστηκαν ἀπό τόν Θεό. Μέμφονται καί καταδικάζουν τούς ἑαυτούς τους καί μετανοοῦν βαθιά καί κάνουν νηστεῖες, ἀγρυπνίες, γονυκλισίες καί ἄλλα ἔργα ἀποδεικτικά τῆς συντριβῆς τους. Καί τότε ἔρχονται σέ κατάνυξη, καί κλαῖνε καί ὀδύρονται καί βυθίζονται μέσα σέ ποταμούς δακρύων. Κι ἔτσι, λίγο - λίγο, ξεπλένονται καί καθαρίζονται, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Τοῦτο εἶναι τό δεύτερο βάπτισμα – τό βάπτισμα τῆς μετάνοιας στήν κολυμβήθρα τῶν δακρύων.

Μέ τό βάπτισμα αὐτό ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὁλοκάθαρος, «υἱός φωτός καί ἡμέρας». Ἔτσι στή μέλλουσα κρίση δέν κρίνεται, γιατί αὐτοκατακρίθηκε πρωτήτερα· οὔτε ἐλέγχονται τά ἔργα του ἀπό τό φῶς τοῦ Κριτοῦ, γιατί φωτίστηκε ἐδῶ πρωτύτερα· οὔτε καίγεται ἀπό τή φωτιά τῆς κολάσεως, γιατί μπῆκε μόνος του σ᾿ αὐτήν πρωτύτερα· οὔτε θεωρεῖ πώς τότε μόνο θά ἔρθει «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», ἐπειδή ἤδη ἔχει γίνει ὁλόκληρος ἡμέρα φωτεινή κι ὁλόλαμπρη, μέ τή μετάνοια, τήν κάθαρση καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ· οὔτε βρίσκεται πιά μέσα στόν κόσμο ἤ μαζί μέ τόν κόσμο, ἐπειδή νοερά ἔχει βγεῖ ἔξω ἀπό τόν κόσμο, ἐκπληρώνοντας τό λόγο τοῦ Κυρίου:
«ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ᾿ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου».
Νά γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει:
«Εἰ ἑαυτούς ἐκρίνομεν, οὐκ ἄν ἐκρινόμεθα· κρίνομενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μή σύν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν».

Ὅσοι λοιπόν ἕγιναν ἤδη «τέκνα φωτός» καί «υἱοί τῆς μελλούσης ἡμέρας», «ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντες», δέν θά δοῦν καί δέν θά φοβηθοῦν τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, γιατί τή ζοῦν παντοτινά, λουσμένοι στό θεῖο φῶς. Γιά ὅσους ὅμως ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῶν παθῶν, ἡ ἡμέρα ἐκείνη – πύρινη, φοβερή, ὀλέθρια – θά ἔρθει ξαφνικά κι ἀναπάντεχα. Πότε; Ἄγνωστο. «Περί τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν», λέει ὁ Χριστός. «Ὡς παγίς γάρ ἐπελεύσεται ἐπί πάντας τούς καθημένους ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς». Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμπληρώνει καί μᾶς συμβουλεύει: «Περί τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται. Ὅταν γάρ λέγωσιν “εἰρήνη καί ἀσφάλεια”, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος καί οὐ μή ἐκφύγωσιν. Ὑμεῖς δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐστέ ἐν σκότει, ἵνα ἡ ἡμέρα ὑμᾶς ὡς κλέπτης καταλάβῃ· πάντες ὑμεῖς υἱοί φωτός ἐστε καί υἱοί ἡμέρας. Οὐκ ἐσμέν νυκτός οὐδέ σκότους. Ἄρα οὖν μή καθεύδωμεν ὡς καί οἱ λοιποί, ἀλλά γρηγορῶμεν καί νήφωμεν… Ὅτι οὐκ ἔθετο ἡμᾶς ὁ Θεός εἰς ὀργήν, ἀλλ᾿ εἰς περιποίησιν σωτηρίας διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀποθανόντος ὑπέρ ἡμῶν, ἵνα σύν αὐτῷ ζήσωμεν». Ἀμήν.

(“ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ”, Πνευματικά κεφάλαια βασισμένα σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης http://HristosPanagia3.blogspot.com

alopsis.gr 

«Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό»

Νά ἀγαπᾶς τόν Θεό ἔτσι ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς πρόσταξε νά Τόν ἀγαπᾶμε καί ὄχι ὅπως Τόν ἀγαποῦν τάχα οἱ πλανεμένοι ὀνειροπόλοι.
Μήν ἐπιδιώκεις ἐκστάσεις, μήν προξενεῖς στόν ἑαυτό σου νευρική ἔξαψη, μή φλογίζεις τήν καρδιά σου μέ φλόγα σαρκική, μέ τή φλόγα τοῦ αἵματος σου. Θυσία εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ταπείνωση τῆς καρδιᾶς καί ἡ συντριβή τοῦ πνεύματος. Ἀποστρέφεται ὁ Κύριος τή θυσία πού Τοῦ προσφέρεται μέ αὐτοπεποίθηση, μέ ὑπερηφάνεια, ἔστω κι ἄν πρόκειται γιά ὁλοκαύτωμα.

Ἡ ὑπερηφάνεια ταράζει τά νεῦρα, θερμαίνει τό αἷμα, διεγείρει τή φαντασία, συντηρεῖ τή ζωή τῆς πτώσεως. Ἡ ταπείνωση γαληνεύει τά νεῦρα, κατευνάζει τήν κυκλοφορία τοῦ αἵματος, καταπαύει τήν ὀνειροπόληση, τερματίζει τή ζωή τῆς πτώσεως, δίνει τή ζωή πού ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

«Ἡ ὑπακοή εἶναι γιά τόν Κύριο καλύτερη ἀπό κάθε θυσία καί ἡ ὑποταγή στό θέλημά Του ἀνώτερη ἀπό τό λίπος τῶν κριαριῶν», εἶπε ὁ προφήτης Σαμουήλ στόν βασιλιά Σαούλ, πού τόλμησε νά προσφέρει στόν Θεό θυσία ἀνάρμοστη1. Ἄν, λοιπόν, θέλεις νά προσφέρεις στόν Θεό τή θυσία τῆς ἀγάπης, μήν τήν προσφέρεις αὐθαίρετα καί ἀλόγιστα· νά τήν προσφέρεις μέ ταπείνωση, ὅταν καί ὅπου ὅρισε ὁ Θεός. Ὁ πνευματικός τόπος, ὅπου μᾶς δόθηκε ἐντολή νά προσφέρουμε πνευματικές θυσίες, εἶναι ἡ ταπείνωση.

Ὁ Κύριος προσδιόρισε μέ ἀκριβή καί ἀξιόπιστα κριτήρια ποιος εἶναι ἐκεῖνος πού Τόν ἀγαπᾶ καί ποιός ὄχι. Εἶπε: «Ὅποιος μέ ἀγαπᾶ, θά τηρήσει τόν λόγο μου. Αὐτός πού δέν μέ ἀγαπᾶ, δέν ἀκολουθεῖ τά λόγια μου»2.
Θέλεις νά διδαχθεῖς τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό; Ἀπόφευγε κάθε ἔργο, λόγο σκέψη ἤ αἴσθημα πού ἀποδοκιμάζει τό Εὐαγγέλιο. Μισώντας τήν ἁμαρτία, τήν τόσο μισητή στόν πανάγιο Θεό, φανέρωσε καί ἀπόδειξε τήν ἀγάπη σου σ᾿ Ἐκεῖνον. Τά ἁμαρτήματα, στά ὁποῖα θά συμβεῖ νά πέσεις ἀπό ἀδυναμία, ἀφάνισέ τα δίχως χρονοτριβή μέ τή μετάνοια. Προσπάθησε, ὅμως νά ἀποφεύγεις κι αὐτά τά ἁμαρτήματα πού κάνεις ἀπό ἀδυναμία, μέ τήν ἄγρυπνη παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ σου.

Θέλεις νά διδαχθεῖς τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό; Μέ ἐπιμέλεια νά μελετᾶς στό Εὐαγγέλιο τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου καί νά προσπαθεῖς νά τίς ἐφαρμόζεις στήν πράξη, ἀποκτώντας ἔτσι σιγά - σιγά τίς εὐαγγελικές ἀρετές καί κάνοντας τες ἕξεις σου, ἰδιότητες τῆς ψυχῆς σου. Χαρακτηριστικό τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγαπᾶ εἶναι ἡ ἀκριβής ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ ἀγαπημένου του προσώπου.

«Ἀγάπησα τίς ἐντολές Σου», λέει ὁ προφήτης, «περισσότερο ἀπό τό χρυσάφι καί τό τοπάζι· γι᾿ αὐτό συμμορφωνόμουνα μ᾿ ὅλες τίς ἐντολές Σου, κάθε ἀδικία τή μίσησα»3. Ἡ διαγωγή αὐτή εἶναι ἀπαραίτητη γιά τή διατήρηση τῆς πιστότητας στόν Θεό. Ἡ πιστότητα εἶναι ὁ πιό ἐπιτακτικός ὅρος τῆς ἀγάπης. Χωρίς αὐτόν τόν ὅρο ἡ ἀγάπη καταλύεται.

Μέ τή σταθερή ἀπομάκρυνση ἀπό τό κακό καί τήν οἰκείωση τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν φτάνουμε στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Μέ τόν ἴδιο τρόπο παραμένουμε σ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη: «Ἄν τηρήσετε τίς ἐντολές μου, θά μείνετε πιστοί στήν ἀγάπη μου», εἶπε ὁ Σωτήρας4.

Ἡ τελειότητα τῆς ἀγάπης βρίσκεται στήν ἕνωση μέ τόν Θεό. Ἡ πρόοδος στήν ἀγάπη συνοδεύεται ἀπό ἀνέκφραστη πνευματική παρηγοριά, γλυκύτητα καί φώτιση. Ἀλλά στήν ἀρχή τοῦ ἀγώνα του ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης πρέπει νά πολεμήσει σκληρά μέ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, μέ τή βαριά ἀρρωστημένη φύση του. Τό κακό, λόγω τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἔγινε στοιχεῖο τῆς φύσεώς μας, ἔγινε νόμος γι᾿ αὐτή τή μεταπτωτική φύση, νόμος πού ἀντιστρατεύεται τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τόν νόμο τῆς ἁγίας ἀγάπης5.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό θεμελιώνεται στήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Ὅταν ἡ καρδιά σου ἀπαλλαγεῖ ἀπό κάθε μνησικακία, τότε βρίσκεσαι κοντά στήν ἀγάπη. Καί ὅταν ἡ καρδιά σου, ἀποκτήσει τήν εὐλογημένη εἰρήνη πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, τότε βρίσκεσαι μπροστά στήν πύλη τῆς ἀγάπης. Ἡ πύλη αὐτή, ὅμως ἀνοίγεται μόνο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι δῶρο τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, δῶρο πού δίνεται σ᾿ ὅποιον ἑτοιμάζεται νά τό δεχθεῖ μέ τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ, τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σώματος. Ἀνάλογο μέ τήν ἑτοιμασία εἶναι καί τό δῶρο, γιατί ὁ Θεός εἵναι ἀγαθός ἀλλά καί δίκαιος.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι ὁλωσδιόλου πνευματική: «ὅ,τι γεννιέται ἀπό τό Πνεῦμα εἶναι πνευματικό»6. Ἀντίθετα, «ὅ,τι γεννιέται ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶναι ἀνθρώπινο»7, γι᾿ αὐτό ἡ ἀγάπη ἡ ἀνθρώπινη, ἡ φυσική καί σαρκική, ἔχει τίς ἰδιότητες τῆς σάρκας, τῆς φθαρτῆς ὕλης. Εἶναι ἀσταθής καί μεταβλητή. Ἡ φωτιά της, ἡ θέρμη της, ἐξαρτᾶται ἀπόλυτα ἀπό τήν ὕλη.

Διαβάζοντας στή Γραφή πώς ὁ Θεός εἶναι φωτιά8 καί νιώθοντας νά καίει μέσα σου ἡ φωτιά τῆς φυσικῆς ἀγάπης, μή νομίσεις πώς οἱ δυό αὐτές φωτιές συνταυτίζονται. Ὄχι. Ἀπεναντίας, μάλιστα, εἶναι ἀσυμβίβαστες μεταξύ τους. Ἡ μία ἐναντιώνεται στήν ἄλλη, ἡ μία σβήνει τήν ἄλλη9.«Ἄς λατρεύουμε τόν Θεό μέ τρόπο εὐάρεστο, μέ σεμνότητα καί εὐλάβεια, γιατί ὁ Θεός μας εἶναι φωτιά πού κατακαίει»10.

Ἡ φυσική ἀγάπη, τό ξαναλέω, εἶναι ἀγάπη μεταπτωτική, θερμαίνει τό αἷμα, ταράζει τά νεῦρα, διεγείρει τή φαντασία. Ἡ ἁγία ἀγάπη γαληνεύει καί τήν ψυχή καί τό σῶμα, ἐνῶ συνάμα βυθίζει τόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο στήν προσευχητική σιωπή, στή νηφάλια μέθη τῆς ταπεινώσεως καί στήν πνευματική γλυκύτητα.

Πολλοί ἀγωνιστές, πού πῆραν τή φυσική ἀγάπη γιά θεϊκή, προξένησαν ὑπερδιέργερση στίς σωματικές καί ψυχικές λειτουργίες τους. Καί ἡ μετάπτωση ἀπό τήν κατάσταση τῆς ὑπερδιεγέρσεως στήν κατάσταση τῆς παραφροσύνης εἶναι πολύ εὔκολη. Ἔτσι, δέν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι πού θεώρησαν πώς εἶχαν γεμίσει ἀπό χάρη καί ἁγιότητα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα δέν ἦταν παρά ἐλεεινά θύματα τῆς πλάνης τους.

Στή Δυτική Ἐκκλησία, ἀφότου αὐτή ξέπεσε στόν παπισμό, ὅπου σ᾿ ἕναν ἄνθρωπο ἀποδίδεται βλάσφημα ἡ θεϊκή ἰδιότητα τοῦ ἀλάθητου καί τιμή πού ἀνήκει μόνο στόν Θεό, ὑπῆρξαν πολλοί τέτοιοι ἀγωνιστές. Αὐτοί ἔγραψαν καί βιβλία, ὅπου, μέσα στήν ψυχοσωματική τους ἔξαψη, παρουσιάζουν τήν πλάνη ὡς θεία ἀγάπη καί, μέ τή νοσηρή φαντασία τους, περιγράφουν πλήθη ὁραμάτων, σταλμένων τάχα ἀπό τόν Θεό, τά ὁποῖα ἄλλο δέν κάνουν παρά νά γιγαντώνουν τήν ὑπερηφάνεια καί τή φιλαυτία τους.

Ἐσύ, παιδί τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, νά ἀποφεύγεις τήν ἀνάγνωση τέτοιων βιβλίων, νά ἀποφεύγεις τή μίμηση τῶν πλανεμένων. Νά χειραγωγεῖσαι ἀπό τό Εὐαγγέλιο καί τούς ἁγίους Πατέρες τῆς μοναδικῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀνεβαίνεις μέ ταπείνωση στά πνευματικά ὕψη τῆς θεϊκῆς ἀγάπης μέσω τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

Νά θυμᾶσαι πάντα πώς ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι ἡ ὕψιστη δωρεά τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τό μόνο πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος εἶναι νά ἑτοιμάσει τόν ἑαυτό του μέ τήν καθαρότητα καί τήν ταπεινοφροσύνη, γιά νά δεχθεῖ αὐτή τή δωρεά, μέ τήν ὁποία ἀλλοιώνονται ὁ νοῦς, ἡ καρδιά καί τό σῶμα.

Μάταια κοπιάζουμε, μάταια καί ἄκαρπα καί ἐπιζήμια, ὅταν ἐπιδιώκουμε νά ἀποκτήσουμε πρόωρα τά ὑψηλά πνευματικά χαρίσματα. Αὐτά τά δίνει, στόν κατάλληλο καιρό, ὁ εὔσπλαχνος Θεός σ᾿ ἐκείνους πού σταθερά, ὑπομονετικά καί ταπεινά τηροῦν τίς εὐαγγελικές ἐντολές.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ»

Τόμος Α΄

Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττικῆς

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.

Ἀρχ.Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

1 Α΄ ΒΑΣ. 15:22

2 Ἰω. 14:23, 24.

3Ψαλμ. 118:127-128.

4 Ἰω. 15:10.

5Πρβλ. Ρωμ. 7:23.

6Ἰω. 3:6.

7Ἰω. 3:6.

8 Δευτ. 4:24· 9:3.

9 Πρβλ. Ὅσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ὅ.π., ΙΕ΄, 2.

10Ἑβρ. 12:28-29.

hristospanagia.gr