Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: "Απαλλαγή απ’ όλα τα γήινα. Είναι δυνατή;"

«Η απαλλαγή απ’ όλα τα πράγματα και όλες τις εξαρτήσεις του κόσμου τούτου, η απαλλαγή δηλαδή από καθετί γήινο, είναι πρακτικά αδύνατη σε τούτη τη ζωή, τουλάχιστο για τους περισσότερους ανθρώπους. Αποτελεί κατόρθωμα μόνο των μοναχών, και μάλιστα των ερημιτών. 

Όλοι, όμως, είναι δυνατόν, όπως φαίνεται από την επί του Όρους ομιλία του Κυρίου, ν’ απαλλάξουν τη καρδιά τους από την εμπαθή προσκόλληση στα γήινα. Εσείς, λοιπόν, έχετε πλούτο. Αν δεν στηρίζετε τις ελπίδες σας σ’ αυτόν, αν είστε έτοιμος να τον στερηθείτε αγόγγυστα όποτε θελήσει ο Κύριος, αν αδιάκοπα και πρόθυμα βοηθάτε όσους έχουν ανάγκη, βρίσκεστε στο σωστό δρόμο».

Απόσπασμα

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου

synaxipalaiochoriou.blogspot 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: "Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι".

- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

- Κάνε υπομονή, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ορισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.

- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;

- Πριν επιτρέψει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι΄ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζει, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθεί. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΙΑΚΗ ΖΩΗ, ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΟΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ - ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2002)

inpantanassis.blogspot 

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

σάλπιξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος.

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Μεγάλος Όσιος, αγωνιστής και πολυγραφότατος εκκλησιαστικός συγγραφέας του 18ου αιώνα. Σημαντική η προσφορά του εις την Ορθοδοξία. Τιμάται η μνήμη του την 14η Ιουλίου κάθε έτος. Επίσης, εορτάζεται την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωμένη Σύναξη των Πέντε Αγίων της Παροναξίας και την τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Πάρο, όπου τελείται η Σύναξη των Αγίων.Ο Όσιος γεννήθηκε από τους ευσεβείς και ενάρετους Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβρούτση το έτος 1749 μ.Χ. στο νησί της Νάξου.

Οι ευσεβείς γονείς του του έδωσαν το όνομα Νικόλαος. Ο μικρός Νικόλαος από μικρός έδειξε την κλίση του προς την πίστη και την ευφυία. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο νησί του και συνέχισε στη σχολή της ίδιας πόλης, όπου ευτύχησε να έχει δάσκαλο τον αρχιμανδρίτη Χρύσανθο, κατά σάρκα αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Συνέχισε τις σπουδές του σε ηλικία 16 ετών στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετές  δίπλα σε φημισμένους διδασκάλους.

Στη συνέχεια πήγε στη Σμύρνη για ανώτερες σπουδές, στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή. Ήταν τέτοια η επίδοσή του ώστε ο μητροπολίτης Ιερόθεος τον προόριζε για μελλοντικό διευθυντή της Σχολής. Σπούδασε Θεολογία, Φιλολογία, Φιλοσοφία, Οικονομία, Ιατρική, Αστρονομία, ακόμα και Στρατιωτικά. Έμαθε άπταιστα γαλλικά, ιταλικά και λατινικά, έχοντας ισχυρότατη μνήμη.

Το έτος 1775 τον βρίσκουμε στη μονή του Αγίου Διονυσίου του Αγίου Όρους να λαμβάνει το μοναχικό σχήμα και το όνομα Νικόδημος. Οι πατέρες της Μονής διείδαν τα προσόντα του και τον διόρισαν αναγνώστη και  γραμματέα του Μοναστηριού. Είναι υπόδειγμα διακονίας και  πράξεων αρετής. Ως εργόχειρο είχε την αντιγραφή των κωδίκων της Μονής. Το θεώρησε ευλογία να βρίσκεται στην πλουσιότατη βιβλιοθήκη της μονής και των άλλων μοναστηριών και να μελετά με πάθος τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους αρχαίους συγγραφείς. 

Αλληλογραφεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και Εθνομάρτυρα Γρηγόριο Ε΄ και άλλους λόγιους της εποχής. Ως Θεολόγος εκφράζει την βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία. Αποκρούει την δυτική επίδραση στη Θεολογία και στην πράξη της Εκκλησίας από τους αιρετικούς «ιεραποστόλους». Με την βοήθεια του συμοναστού του, ιερομονάχου Αγαπίου του Κρητός, στα 1790, κατορθώνει και συγκεντρώνει, κωδικοποιεί και ερμηνεύει όλους τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας στο σπουδαιότερο θεολογικό έργο το «Πηδάλιο». Μεγάλος άθλος αν αναλογιστούμε τις συνθήκες της εποχής εκείνης.

Το «Πηδάλιο» μέχρι σήμερα  κυριότερο εγχειρίδιο του Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου. Η ερμηνεία του στους Ιερούς κανόνες αποτελεί αυθεντία.  Αποσύρεται σε ένα κελί και επιδίδεται με ασκητικό ζήλο στη μελέτη και συγγραφή πολλών ψυχωφελών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων. Ξεχωρίζουν, θα λέγαμε, τα έργα ο «Συναξαριστής», το «Εορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος», «Πνευματικά Γυμνάσματα», «Συμμβουλευτικόν Εγχειρίδιον» και άλλα πολλά. Ο Όσιος ήταν σπουδαία εκκλησιαστική φυσιογνωμία του 18ου αιώνα. Έβαλε την προσωπική της σφραγίδα στην Εκκλησία και στο Γένος κατά την κρίσιμη εκείνη περίοδο με την Οθωμανική αυτοκρατορία να βρίσκεται στο απόγειο της δύναμής της.

Αποσόβησε τον κίνδυνο της αλλοιώσεως του Ορθοδόξου φρονήματος από την δράση παπικών και προτεσταντών «ιεραποστόλων», οι οποίοι ασκούσαν ασφυκτικό προσηλυτισμό εις βάρος των υπόδουλων Ορθοδόξων Ελλήνων. Ο Άγιος είναι γνωστός και από την πρωταγωνιστική δράση του στο λεγόμενο κίνημα των Κολλυβάδων. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από μια ομάδα αγιορειτών μοναχών ,των αντιθεμένων στην τέλεση μνημόσυνων την Κυριακή. Έλεγαν ότι η Κυριακή είναι ημέρα χαρμόσυνη, ημέρα αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου και πρότασή τους ήταν τα μνημόσυνα να τελούνται το Σάββατο, που είναι ημέρα αφιερωμένη στους κεκοιμημένους, 

Υπήρξε αντίδραση από τους επηρεασμένους από τη νοοτροπία των αιρετικών της Δύσης. Γρήγορα το κίνημα των Κολλυβάδων πήρε τη μορφή αγώνα για την επιστροφή στις γνήσιες πρακτικές της αρχαίας εκκλησίας. Μερικές από τις σημαντικότερες προτάσεις των Κολλυβάδων ήταν η συχνή Θεία Κοινωνία των πιστών, η εμμονή στην παράδοση της Εκκλησίας και στο πνεύμα των Ιερών Κανόνων, η καταξίωση της ασκητικής ζωής, η μελέτη της Αγίας Γραφής, η απόρριψη των λατινογενών στοιχείων στη ζωή της Εκκλησίας, η απόρριψη της τυπολατρίας και κυρίως η απόρριψη της εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία. Παράλληλα προωθούσαν την παιδεία, ως βασικό παράγοντα της πνευματικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου, διαμορφώνοντας έτσι έναν Ελληνικό και Ορθόδοξο Διαφωτισμό.

Θετική ήταν η συμβολή του κινήματος των Κολλυβάδων στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Μεγάλες μορφές της εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής επηρεάζονται από τις ιδέες του κινήματος. Αναφέρουμε τον Άγιο Νικόλαο Πλανά, τον Άγιο Παπουλάκο , τον Παπαδιαμάντη, τον  Μωραϊτίδη και τον Άγιο Νεκτάριο. Σημειωτέον ότι ο σύγχρονος γνήσιος μοναχισμός ακολουθεί τις αρχές του κινήματος των Κολλυβάδων. Προαισθανόμενος το τέλος του, ζήτησε και τέλεσαν όλα τα απαραίτητα χριστιανικά του καθήκοντα. Έκανε γενική εξομολόγηση, τέλεσαν Ευχέλαιο, κοινωνούσε καθημερινά σχεδόν τις τελευταίες ημέρες και προσπαθούσε με δυσκολία να επαναλαμβάνει την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόον με».

Τη νύκτα της 13ης προς  την 14η Ιουλίου βρισκόταν στο κελί του πλήθος μοναχών, προσευχομένων και θλιβομένων, για την στέρηση τέτοιου διδασκάλου και απλανούς οδηγού. «Τη δε έκτη ώρα της νυκτός εις ερώτηση των αδελφών, πώς έχεις Διδάσκαλε;, αποκρίθηκε με σβησμένη φωνή: «Αποθνήσκω, αποθνήσκω, αποθνήσκω. Αλλά σας παρακαλώ μεταλάβετέ με!». Και ούτως ευτρεπισθεὶς μετέλαβε του Σώματος και  Αίματος του Κυρίου. Και μετ’ ολίγην ώρα εύρον αυτόν έχοντα τας χείρας εσταυρωμένας και τους πόδας ηπλωμένους. Διδάσκαλε, τον ρώτησαν, τι κάμνεις;  Ὁ δε ἀπεκρίθη, τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πώς να μην ησυχάσω;…».

Και έτσι την 14η Ιουλίου του 1809 «ανατέλλοντος του αισθητού ήλιου εις την γην, εβασίλευσε ο νοητός ήλιος της Εκκλησίας του Χριστού». Ολόκληρο το Άγιον Όρος πένθησε και θρήνησε, γιατί αισθάνθηκε αρφανεμένο. Ένας απλός τάφος έξω από το κελί των αγαπημένων του αδελφών Σκουρταίων δέχθηκε το ταλαιπωρημένο σώμα του, μετά από εξήντα χρόνια επίγειας παρουσίας. Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 μ.Χ. τον κατέταξε στο Αγιολόγιο της.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον
Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε, πάσι γὰρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, τῷ πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι' ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Κοντάκιον.
Ως εναρέτου πολιτείας μύστην άριστον Και ευσεβείας θεοφόρητον διδάσκαλον Η Ορθόδοξος γεραίρει σε Εκκλησία ’Ουρανόθεν γαρ το χάρισμα δεξάμενος Καταυγάζεις τοις ενθέοις σου συγγράμμασι Τους βοώντάς σοι, χαίροις Πάτερ Νικόδημε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Εκκλησίας νέος φωστήρ, και Αγίου Όρους, εγκαλώπισμα ιερόν! Χαίροις Μοναζόντων, ο φωτοφόρος λύχνος, Νικόδημε παμμάκαρ, Νάξου το καύχημα.

Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Τι πρέπει να κάνει ο χριστιανός για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, πρέπει:

1. Μ’ όλη του την ψυχή ν’ αγαπάει το Θεό και να τηρεί τις εντολές Του. Ν’ αγαπάει, επίσης, τον συνάνθρωπό του όπως και τον εαυτό του. Γιατί ο Κύριος είπε: «Θα μείνετε πιστοί στη αγάπη μου, αν τηρήσετε όλες τις εντολές μου» ( Ιω. 15:10 ). Και : «Έτσι, θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο» (Ιω. 13:35).

2. Να ταπεινώνει την ψυχή του μπροστά στον Θεό και ποτέ να μην ταπεινώνει τον πλησίον του. Γιατί «καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη ο Θεός δεν θα την καταφρονήσει» ( Ψαλμ. 50:19 ). Να πενθεί για τις αμαρτίες του. Να θλίβεται πικρά για τις αμαρτίες του πλησίον του. Να χαίρεται, όταν ο πλησίον του είναι ευτυχισμένος και να μην τον φθονεί για την ευτυχία του. Να δέχεται με υπομονή και να συμβουλεύει με καλοσύνη όσους του εναντιώνονται. Να επιδιώκει πάντα τη εκτέλεση δικαίων και θεάρεστων έργων, που συντελούν στη διατήρηση της καθαρότητος της ψυχής.

3. Να αισθάνεται ευσπλαχνία για τους δυστυχισμένους. Να εργάζεται μ’ όλες του τις δυνάμεις για την ειρήνη, όπως τη θέλει ο Κύριος∙ γιατί έτσι θα ονομαστεί παιδί του Θεού ( Ματθ. 5:9 ). Να μη δειλιάζει όταν βρίζεται, όταν κατηγορείται, όταν κατατρέχεται, ακόμα και όταν θανατώνεται για τη δικαιοσύνη του Θεού και την ομολογία της πίστεως στο Χριστό.

4. Να πολεμάει κάθε αιρετική διδασκαλία και να δέχεται την ορθή πίστη της αγίας Εκκλησίας μας για τον Τριαδικό Θεό.

5. Ν’ αγαπάει την αλήθεια και να μη μολύνει ποτέ τη γλώσσα του με το ψέμα. Να μην κάνει ποτέ κακό στον πλησίον του.

6. Να μην κατηγορεί. Να μην κοροϊδεύει. Να μην κάνει τίποτε απ’ όσα απαγορεύει ο νόμος του Θεού.

7. Να δίνει ελεημοσύνη έστω από το υστέρημά του, χωρίς να ζητάει από τους άλλους ενίσχυση για την καλή αυτή πράξη.

8. Να δίνει ευχές, όταν του δίνουν κατάρες. Αν κάποιος τον πάρει αγγαρεία για ένα μίλι, να πάει μαζί του δύο (Ματθ. 5:41 ), δίχως να βαρυγγωμήσει ή να ξεστομίσει κακό λόγο. Να μην ορκίζεται ποτέ, αλλά να εφαρμόζει την παραγγελία του Κυρίου: «Το “ναι” σας να είναι ναι και το “όχι” σας να είναι όχι» ( Ματθ. 5: 37 ).

9. Να υμνολογεί το Θεό και να προσεύχεται σ’ Αυτόν με κατάνυξη.

10. Να συλλογίζεται πάντα το θάνατό του, τη μέλλουσα κρίση και την απολογία που θα δώσει για τα έργα του. Να συλλογίζεται πάντα τις αμαρτίες του, παρακαλώντας το Θεό να του τις συγχωρήσει.

11. Να κάνει με ζήλο καλές πράξεις, χωρίς όμως να καυχιέται γι’ αυτές, όπως ο Φαρισαίος.

12. Να αποφεύγει τη λαιμαργία, τη μέθη, την επιορκία, την άσκοπη φλυαρία, το φθόνο, τις διαμάχες, την κακεντρέχεια, την πλεονεξία, την αισχροκέρδεια, την οργή, την πορνεία, τη μοιχεία και γενικά, την ασέλγεια.

13. Να μην έχει καμιά σχέση με τη μαγεία, να μη χρησιμοποιεί μαγικά και να μην καταφεύγει ποτέ σε μάγους, μάντεις και γητευτές. Να διατηρεί τον εαυτό του αγνό, ώστε να μεταλαμβάνει άξια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

14. Να συντρέχει τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους. Να μην αρνείται τη βοήθειά του σ’ εκείνον που την χρειάζεται. Να δίνει δανεικά δίχως τόκο σ’ εκείνον που του ζητάει, γιατί, όσα έχει, από το Θεό τα έχει και σ’ Αυτόν ανήκουν.

15. Να λυπάται ως ψυχικά τυφλούς τους εχθρούς της πίστεως και ν’ αγωνίζεται μ’ όλες του τις δυνάμεις για το φωτισμό τους, να φεύγει μακριά όμως, από κείνους που εμμένουν στην τύφλωσή τους.

16. Να παραμένει σταθερά αγαθός, ευσεβής, αγνός κι αφοσιωμένος στο Θεό. Να κατευθύνεται σε κάθε ενέργειά του από την ενθύμηση και το θέλημα του Κυρίου, σύμφωνα με το ψαλμικό: «Βλέπω τον Κύριο πάντοτε μπροστά μου» ( Ψαλμ. 15:8 ).

17. Να μη διατηρεί μνησικακία στην ψυχή του, αλλά να συγχωρεί αμέσως εκείνον που του φταίει. Γιατί ο Κύριος είπε: «Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματά τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας» ( Ματθ. 6:14 ).

18. Να κρίνει με δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Να μην κατακρίνει, να μην περιφρονεί και να μην εξευτελίζει τον πλησίον για τ’ αμαρτήματά του. Γιατί ο Κύριος είπε: «Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός» ( Ματθ. 7:1 ).

19. Να σωφρονίζει τον πλησίον με αγάπη. Να υπερασπίζει τον αδικημένο. Να προστατεύει τον αδύνατο. Να βοηθάει τον ανάπηρο. Να νουθετεί τον παραστρατημένο.

20. Να αγαπά την ανάγνωση πνευματικών βιβλίων, την ακρόαση του θείου λόγου και τις ψυχωφελείς συζητήσεις.

21. Να τιμά τους γονείς του και να μην τους κακολογεί ποτέ.

22. Να συχνάζει στις ιερές ακολουθίες, που τελούνται στο ναό. Να μην αμφιβάλλει για τα θαύματα, που γίνονται από το Θεό σε κάθε εποχή.

23. Όταν ο άνθρωπος ζει μ’ αυτόν τον τρόπο, έχοντας παντοτινά το Θεό στην καρδιά του με επίγνωση, θα κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών, που έχει ετοιμαστεί για τους αγίους από την αρχή του κόσμου και που εύχομαι να κληρονομήσουμε όλοι μας, με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στους ατελεύτητους αιώνες. Αμήν.

Από το βιβλίο: «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Β΄»

ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2006

inpantanassis.blogspot 

Η οικογένεια στο τραπέζι (ορθόδοξες συμβουλές)

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προτείνει την ώρα του φαγητού ως μια καλή ευκαιρία για να αναφέρουμε στη συζήτησή μας με τα παιδιά ιστορίες και παραδείγματα από την Αγία Γραφή. Η ώρα του φαγητού είναι μια καλή ευκαιρία για να συγκεντρωθεί η οικογένεια, να φάγουν και να συζητήσουν όλοι μαζί. Δυστυχώς η τηλεόραση και τα φορτωμένα προγράμματα έχουν σχεδόν καταργήσει την ώρα του φαγητού σε πολλά σπίτια. Οι χριστιανοί γονείς πρέπει να επιδιώκουν τα οικογενειακά γεύματα, όποτε είναι δυνατόν.

Το πρωινό είναι ένα από τα πιο παραμελημένα γεύματα, παρόλα αυτά είναι σημαντικό, επειδή βρίσκεται στο ξεκίνημα της ημέρας. Αυτή την ώρα η οικογένεια μοιάζει να κάνει αγώνα δρόμου για να προλάβουν όλοι να ετοιμαστούν στην ώρα τους για τη δουλειά ή το σχολείο. Αλλά εκτός από την πρωινή προσευχή (η οποία φυσικά εννοείται) θα ήταν πολύ ωφέλιμο για τα παιδιά να αρχίσουν την ημέρα συντροφιά με τους γονείς τους, έστω και για πέντε λεπτά. Έτσι θα γευθούν την αγάπη του πατέρα και της μητέρας τους και το ενδιαφέρον τους για ό,τι πρόκειται να κάνει το καθένα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όταν ένα παιδί φεύγει για το σχολείο η μητέρα μπορεί να το ευλογήσει ή να προσευχηθεί λέγοντας: «Ο Θεός να σε ευλογεί και να σε προστατεύει», «Η Παναγιά μαζί σου». Όλα αυτά δεν παρέχουν μόνο ψυχολογική ασφάλεια αλλά αποτελούν και προστασία από κάθε αρνητική επιρροή, που μπορεί να συναντήσει το παιδί, και είναι ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους δύο κόσμους, του σπιτιού και του σχολείου.

Από το βιβλίο της Αδελφής Μαγδαληνής, «Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα», Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 3η έκδοση, 1994.

Πηγή: http://tinyurl.com

diakonima.gr 

Τι είναι η εσωτερική ελεημοσύνη;

Μας έλεγε συχνά ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης (Αριζόνας): «Την εσωτερική ελεημοσύνη να προσέχετε. Εκεί κυρίως να φροντίσετε να σπουδάσετε τον κόπο σας, εκεί να φροντίσετε να αποθέσετε τον κοπετό σας».

Παράξενα λόγια, αμφίσημα ακούσματα τότε, στα ήδη ανήσυχα, ακόμη και τώρα, εφηβικά μας ώτα. Εσωτερική ελεημοσύνη που παραλληλίζεται με την εκούσια μόνωση του πιστού, την αυτοθέλητη απόπειρά του να ¨μορφώσει νουν Χριστού¨, να ¨παραμορφωθεί¨ διά τον κόσμον για να ¨μορφωθεί¨ τον Νυμφίο Χριστό.

Και ασφαλώς ο σεβαστός μας γέροντας αναφερόταν στην προσπάθεια του πιστού να καλλιεργήσει την περισυλλογή του νου, ν΄ αγαπήσει την ησυχία, να εναρμονιστεί με την προσευχητική ενατένιση των ουρανίων και αρρήτων!

Όχι βέβαια πως ακύρωνε την αξία της ελεημοσύνης προς τον συνάνθρωπο, αλλά κυρίως, εναπόθετε το βάρος της πνευματικής ζωής και ορθοπραξίας στην καλλιέργεια της προσευχής και δη, της μονολόγιστης ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ , Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

Η ελεημοσύνη προς τον συνάνθρωπο, κυρίως όταν επιστρατεύεται για να ¨καλύψει¨ ανομήματα ανεξομολόγητα που βαραίνουν την συνείδησή μας, μάς τόνιζε ο γέροντας, δεν έχει μισθό, μάλλον δε, δεν έχει τον μισθό που αναμένει ο πιστός που ελεεί, καθώς τότε, υποκριτής καθίστασαι ενώπιον του Ουρανού και σμιλεύεις , ναι, αργά αλλά σταθερά, σμιλεύεις την άπειρη φιλανθρωπία και ανεξικακία του Δεσπότου Χριστού.

Βροντοφωνάζεις τότε πως ανήκεις στη χορεία των ¨πιστών¨ που ¨εξαγοράζεις¨ το Έλεός Του, στηρίζοντας την όποια ¨πνευματική¨ σου σχέση σε συμφεροντολογική βάση και αντισταθμία, ¨δουλική¨ εξαρτημένη ανταπόδοση που δύναται ακόμη και Παράδεισο να ¨αγοράζει¨.

Αναφέρομαι εδώ στην σκόπιμη και δόλια καλλιέργεια αυτού του είδους της ελεημοσύνης και ασφαλώς, πολλά είναι τα παραδείγματα, ακόμη και σε αυτή τη χορεία, που ακυρώνουν την πλειονότητα του κανόνα.

Η ελεημοσύνη πάλι που στηρίζεται σε συναισθήματα οίκτου και συμπόνοιας, ασφαλώς και εμπεριέχει στοιχεία ευαισθησίας, ενσυναίσθησης ή και φιλανθρωπικής αδελφοσύνης, πλην όμως, δεν αποτελεί καθάρια και ολόθερμη συγκατάθεση νου και καρδίας, γεγονός που επισφραγίζεται μόνο στην περίπτωση που δύνασαι να κοινωνείς τη χαρά του άλλου, και ακόμη περισσότερο, στην περίπτωση που διαφαίνεται η ποιότητα της χαράς, και επομένως και αυτής της αγάπης σου προς τη χαρά του συνανθρώπου σου.

Ο γέροντας όμως, εστίαζε τις συμβουλές του στην εσωτερική ελεημοσύνη, στην ελεημοσύνη δηλαδή, που παρέχει ο πιστός προς τον ίδιο του τον εαυτό.

«Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, δίδασκε, πόλεμος γίνεται, συναγερμός μέσα μας. Στις επάλξεις, με τα όπλα μας να αγωνιστούμε, ¨νουν Χριστού¨ να μορφώσουμε, καθέδρα της Παναγίας Τριάδος να μεταποιήσουμε τον νου μας, ουχί εστία των δαιμόνων».

Και εδώ συμπλήρωνε ότι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη είναι η προσευχή του πιστού προς την ανέστια ακρασία του νου του, ακρασία που φιλοσοφικά μας οδηγεί στην απραξία, στην αδυναμία να πράξουμε το καλό ενώ γνωρίζουμε την ταυτότητά του ή, και ακόμη περισσότερο, στην πόρωση, που θεολογικά κομίζει την ¨αναισθησία¨ των πνευματικών μας αισθητηρίων και αυτής ακόμη της βούλησής μας.

Στον αντίποδα, ουκ ολίγα είναι τα παραδείγματα της καθημερινότητάς μας που μάς προτάσσουν το κοινωνικό φιλανθρωπικό έργο, τόσο ατομικό όσο και συλλογικό, έναντι του αγιαστικού και καθάρια πνευματικού.

Ασφαλώς και χρειάζονται αμφότερα, πλην όμως, το τονίζουμε εισέτι, προηγείται η εσωτερική ελεημοσύνη και έπεται η προσπάθεια προς τον κόσμο, γεγονός που όχι μόνο ατομικότητα δεν προβάλλει, αλλά αποδεικνύει έμπρακτα την ορθοπραξία και την όποια πνευματική ωριμότητα ενός εκάστους εξ ημών.

Άλλωστε, τα μεγαλύτερα θαύματα, ή , ακόμη καλύτερα, όλα τα θαύματα μόνο από προσευχή λαμβάνουν χώρα, μόνο προσευχητικά χέρια και κοπιάζουσες προσευχητικά καρδιές τα προσελκύον εις τον κόσμο!

Έρχονται στο νου μου εκείνα τα λόγια του μακαριστού γέροντα Σωφρονίου Σαχάρωφ, που ¨εξομοληγητικά¨ ομιλούσε για την προσευχή και τα αποτελέσματα αυτής ως ακολούθως: «Η θαυμαστή αίσθησις της ελεύσεως του Θεού εντός ημών συνοδεύεται μεθ΄ ολοκληρωτικής συμφωνίας νου και καρδίας.

Η Θεία αρμονία της πνευματικής ταύτης καταστάσεως είναι ευφροσύνη διά την καρδίαν και φως διά τον νουν. Όλος ο άνθρωπος αισθάνεται την ¨ειρήνην του Θεού, την υπερέχουσαν πάντα νουν¨(πρβλ., Φιλ., δ΄7)».

Δημήτριος Π. Λυκούδης, Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών.

ieramonopatia.gr 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Και μολονότι δεν ακουγόταν η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου φωνάζεις;»"

Η θάλασσα απλωνόταν μπροστά. Οι Αιγύπτιοι έρχονταν από πίσω. Και ο Μωυσής βρισκόταν στη μέση. Ζητούσε από το Θεό βοήθεια, χωρίς να λέει ούτε λέξη· τόση ήταν η αμηχανία του. Και μολονότι δεν ακουγόταν η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου φωνάζεις;» (Έξ. 14:15). Τον άκουγε, λοιπόν, αν και δεν μιλούσε.

Έτσι κι εσύ, όταν σου έρχεται πειρασμός, να ζητάς καταφύγιο στο Θεό, να καλείς μυστικά σε βοήθεια τον Κύριό σου. Αυτός είναι πάντα κοντά σου, γι' αυτό δεν χρειάζεται να Τον αναζητήσεις σε ορισμένο τόπο, όπως κάνεις με τους ανθρώπους. «Θα φωνάξεις στο Θεό, κι Εκείνος θα σ' ακούσει», όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας. «Εσύ ακόμα θα προσεύχεσαι, κι Εκείνος θα σου απαντήσει: "Να, εδώ είμαι, δίπλα σου!"» (Ησ. 58:9).

Αν αγωνίζεσαι να διατηρείς την καρδιά σου καθαρή από την κακία, ο Κύριος σ' ακούει πάντα και παντού. Με όλα αυτά, βέβαια, δεν θέλω να υποτιμήσω την προσευχή που γίνεται από τους χριστιανούς στο ναό. Όχι. Γιατί είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη η δύναμη της κοινής προσευχής των αδελφών στην εκκλησία. Θέλεις να μάθεις πόση; Άκου: Κάποτε ο απόστολος Πέτρος ήταν φυλακισμένος και αλυσοδεμένος. Μα «η Εκκλησία προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό γι' αυτόν» (Πράξ. 12:5). Και η προσευχή του εκκλησιάσματος τον ελευθέρωσε θαυματουργικά από τη φυλακή κι από τις αλυσίδες.

Τί, λοιπόν, είναι δυνατότερο από την προσευχή, που έσωσε το στύλο και τον πύργο της Εκκλησίας; Και όσο για τους κατηχουμένους, βέβαια, δεν επιτρέπεται να προσεύχονται μαζί με τους πιστούς στο ναό, γιατί δεν έχουν αποκτήσει ακόμα μεγάλη παρρησία. Όσο για μας, όμως, μας έχει δοθεί η παραγγελία να προσευχόμαστε για την οικουμένη και για την Εκκλησία, που έχει απλωθεί ως τα πέρατα της γης. Συνειδητοποιείτε πόσο υψηλό και τιμητικό για τη μικρότητά μας είναι το να προσερχόμαστε εδώ και να παρακαλάμε το Θεό για τόσο λαό;

Το να παρακαλάει ένας για τους πολλούς, είναι πολύ τολμηρό και χρειάζεται μεγάλη παρρησία. Γιατί, αν εγώ ο ίδιος δεν τολμώ να παρακαλέσω για τον εαυτό μου, πολύ περισσότερο για τους άλλους· αυτό μόνο οι δίκαιοι μπορούν να το κάνουν, όχι ένας αμαρτωλός σαν κι εμένα. Όταν, όμως, συγκεντρωμένοι όλοι μαζί κάνουν δέηση για έναν, το πράγμα δεν φαίνεται άπρεπο. Είναι, βέβαια, δυνατόν, όπως είπα πριν, να προσευχόμαστε και στο σπίτι μας και σε κάθε τόπο, όχι πάντως όπως προσευχόμαστε στην εκκλησία, όπου κοινή ικεσία κλήρου και λαού απευθύνεται στο Θεό.

Δεν εισακούεσαι τόσο από τον Κύριο, όταν Τον παρακαλάς μόνος, όσο όταν βρίσκεσαι μαζί με τους αδελφούς σου. Γιατί στην κοινή προσευχή υπάρχουν περισσότερα: η ομόνοια και ο δεσμός της αγάπης και οι ευχές των ιερέων. 

Οι ιερείς γι' αυτό ακριβώς βρίσκονται εδώ, για να ενισχύσουν με τις ισχυρές ευχές τους τις αδύναμες προσευχές του λαού, βοηθώντας τες ν' ανέβουν στον ουρανό. Να, λοιπόν, πως κατόρθωσε να βγάλει από τη φυλακή τον απόστολο Πέτρο η προσευχή της Εκκλησίας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

inpantanassis.blogspot 

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ο δεκάλογος του χριστιανικού νόμου: «Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ»

9. «Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ».

Δεν θα συκοφαντήσεις (πρβλ. Εξ. 20:16), για να μη μοιάσεις στο διάβολο, που συκοφάντησε τον Θεό στην Εύα, και γίνεις καταραμένος, όπως εκείνος. Καλύτερα, λοιπόν, να σκεπάσεις κιόλας το αμάρτημα του πλησίον – εκτός κι αν αυτό βλάψει πολλούς άλλους –, για να μη μοιάσεις στον Χαμ, αλλά στον Σημ και τον Ιάφεθ, κι έτσι να πετύχεις την ευλογία*.

* Ο Σημ, ο Χαμ και ο Ιάφεθ ήταν οι τρεις γιοί του Νώε. Κάποτε ο Νώε ήπιε πολύ κρασί, μέθυσε και ξεγυμνώθηκε. Ο γιος του Χαμ, βλέποντας τη γύμνια του πατέρα, το ανήγγειλε κοροϊδευτικά στους δύο αδελφούς του. Εκείνοι όχι μόνο δεν γέλασαν σε βάρος του Νώε, αλλά πήραν αμέσως ένα μανδύα και, βαδίζοντας προς τα πίσω, για να μη δουν τη γύμνια του, τον σκέπασαν με σεβασμό. Όταν συνήλθε ο Νώε και έμαθε τι είχε γίνει, καταράστηκε τον Χαμ, ενώ ευλόγησε τον Σημ και τον Ιάφεθ (Γεν. 9:18-27).

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

greekdownloads.wordpress 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ο «ασυρματιστής του Θεού» (12 Ιουλίου)

Ὥσπερ ἄγγελος, φανεὶς ἐν κόσμῳ, ἐν τοῖς ἔτεσι, τοῖς τελευταίοις, χριστομίμητε Παΐσιε ὅσιε, ἀσκητικῶς γὰρ βιώσας ἐν Ἄθωνι, ὡς παμφαέστατος ἥλιος ἔλαμψας, καὶ κατηύγασας, πιστῶν τὰ πλήθη τῇ χάριτι, τοῖς ῥήμασι σημείοις καὶ τοῖς θαύμασι.

Η αδιάκοπη ανάδειξη αγίων στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Εκκλησία μας. Κάποιος μεγάλος ασκητής είχε πει πως όταν σταματήσουν να αναδεικνύονται άγιοι θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Ο 20ος   αιώνας ανάδειξε μια πλειάδα νεοφανών αγίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και ονομάζονταν Αρσένιος Εζνεπίδης. Οι γονείς του Πρόδρομος και Ευλαμπία ήταν ευσεβείς άνθρωποι και είχαν άλλα οκτώ παιδιά. Το όνομά του το πήρε από τον επίσης νεοφανή άγιο, Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος του έδωσε το όνομά του για να τον αφήσει ως καλόγερο στο πόδι του, όπως είπε. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1924 έφυγε με την οικογένειά του στην Ελλάδα, ως πρόσφυγες. Βγήκαν στον Πειραιά και από εκεί πήγαν στην Κέρκυρα, όπου έμειναν στο κάστρο. Μετά ενάμισι χρόνο έφυγαν για την Ηγουμενίτσα και από εκεί στην Κόνιτσα, όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Εκεί τελείωσε ο Αρσένιος το δημοτικό σχολείο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Από παιδί τον ενθουσίαζε η μοναχική ζωή και συζητούσε με τους γονείς του το όνειρό του να γίνει μοναχός. Εν τω μεταξύ εργαζόταν σε ξυλουργείο και έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Ειδικεύτηκε στην κατασκευή φέρετρων.

Το 1945 υπηρέτησε στο στρατό ως ασυρματιστής. Είχε την ατυχία να ζήσει και να πολεμήσει στον αδελφοκτόνο εμφύλιο (1945 - 1949). Συχνά έπαιρνε τη θέση οικογενειαρχών στρατιωτών πολεμώντας στην πρώτη γραμμή, προτιμώντας να βλαφτεί ο ίδιος παρά εκείνοι που είχαν υποχρεώσεις. Απολύθηκε το 1949 και αποφάσισε να πάει στο Άγιον Όρος για να πραγματοποιήσει την νεανική του επιθυμία να γίνει μοναχός. Όμως αναγκάστηκε να γυρίσει στην Κόνιτσα, για να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Το 1950 γύρισε ξανά στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος και κατόπιν στη Μονή Εσφιγμένου, όπου έλαβε την «ρασοευχή», παίρνοντας το πρώτο όνομα  Αβέρκιος. Έμεινε στη Μονή τέσσερα χρόνια και επέδειξε θαυμαστό ζήλο, υπακοή, ταπεινοφροσύνη και εργατικότητα. Μελετούσε συγγράμματα Πατέρων, και κύρια του Αββά Ισαάκ του Σύρου.

Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μονή Φιλοθέου, όπου έγινε, το 1956, και η μοναχική κουρά του και έλαβε το όνομα Παΐσιος. Έμεινε στη Μονή ως το 1958, αλλά ύστερα από μια «εσωτερική πληροφόρηση» γύρισε και πάλι στην Κόνιτσα και εγκαταστάθηκε την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο. Εκεί εργάστηκε πνευματικά μεταστρέφοντας πολλούς ετεροδόξους στην Ορθοδοξία και στηρίζοντας υλικά και πνευματικά τους ενδεείς της περιοχής. Έμεινε εκεί  τέσσερα χρόνια και απέκτησε τη φήμη του αγίου άνδρα.

Το 1962 μετέβηκε στο Όρος Σινά, όπου μόνασε για δύο χρόνια στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Αγαπήθηκε πολύ από τους μοναχούς και τους Βεδουίνους, στους οποίους μοίραζε τρόφιμα και χρήματα, που κέρδιζε με το εργόχειρό του.

Το 1964 επέστρεψε στο Άγιον Όρος, από όπου δεν έφυγε ποτέ ξανά. Εγκαταστάθηκες τη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου Ιβήρων και έγινε υποτακτικός του Ρώσου μοναχού Τύχωνα, με τον οποίο έμεινε ως το 1968.

Το 1966 ασθένησε σοβαρά και νοσηλεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου του αφαιρέθηκε ο ένας πνεύμονας. Κατά το χρόνο ανάρρωσής του φιλοξενήθηκε στο Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής. Το 1967, όταν ανάρρωσε, πήγε ξανά στο Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκε στα Κατουνάκια, στο Λαυριώτικο κελί του Υπατίου.  Το επόμενο έτος εγκαταστάθηκε στη Μονή Σταυρονικήτα και υπηρετούσε σε διάφορες χειρονακτικές εργασίες, παρ’ όλο το βεβαρυμμένο της υγείας του.

Το 1979 μετακόμισε στη Μονή Κουτλουμουσίου και εγκαταστάθηκε στο εγκαταλειμμένο κελί της Παναγούδας. Εκεί φάνηκαν και τα πρώτα σημάδια της αγιότητάς του. Άρχισε η φήμη του να διαδίδεται παντού. Θεωρούνταν χαρισματικός μοναχός και προσέφευγαν σ’ αυτόν πλήθος βασανισμένων ανθρώπων για να πάρουν τις συμβουλές και τις ευλογίες του. Χιλιάδες μαρτυρίες επισκεπτών του βεβαιώνουν ότι ο Θεός τον είχε προικίσει με διορατικό και προορατικό χάρισμα. Διάβαζε τις ψυχές των επισκεπτών του σαν ανοιχτό βιβλίο! Δέχονταν χιλιάδες επιστολές, τις οποίες δεν προλάβαινε να διαβάσει. Επίσης οι πολυάριθμοι επισκέπτες του δημιουργούσαν πρόβλημα ησυχίας στους παρακείμενους μοναχούς, γεγονός που τον στεναχωρούσε πολύ.  

Παρ’ όλο το βεβαρυμμένο καθημερινό του πρόγραμμα, δεν αμελούσε την ασκητική του ζωή. Νήστευε σκληρά, προσευχόταν αδιάκοπα και αναπαυόταν μόνο 2 με 3 ώρες την ημέρα.

Τα προβλήματα υγείας του επιδεινώνονταν συνεχώς. Η σκληρή άσκηση και η άρνησή του να δεχτεί ιατρική βοήθεια επιδείνωσε σοβαρά την υγεία του. Το 1993 άρχισαν αιμορραγίες. Το Νοέμβριο πήγε στο Ησυχαστήριο της Σουρωτής. Εκεί ασθένησε σοβαρά. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε κακοήθης όγκος στο παχύ έντερο. Δέχτηκε με ηρεμία την είδηση, ως εκπλήρωση παλιάς του επιθυμίας για την πνευματική του πρόοδο. Έλεγες συχνά «ο καρκίνος έβαλε στον παράδεισο χιλιάδες ανθρώπους». Στις 4 Φεβρουαρίου 1994 χειρουργήθηκε, αλλά λίγο καιρό μετά διαγνώστηκαν μεταστάσεις. Τον ταλαιπωρούσαν υψηλοί πυρετοί και δύσπνοια. Τέλος Ιουνίου 1994 οι γιατροί του  ανακοίνωσαν ότι έφτανε το τέλος του. Στις 11 Ιουλίου, εορτή της Αγίας Ευφημίας, κοινώνησε γονατιστός των Αχράντων Μυστηρίων και την επόμενη, 12 Ιουλίου, κοιμήθηκε. Το λείψανό του ενταφιάστηκε στο Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, με τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Ο τάφος του έγινε τόπος προσκυνήματος μυριάδων πιστών και άρχισαν να γράφονται εκατοντάδες βιογραφίες του και καταγραφή των λόγων του. Στην αλάνθαστη συνείδηση του πιστού ήταν άγιος. Τυπικά η αγιοκατάταξή του έγινε στις 13 Ιανουαρίου 2015 και η μνήμη του ορίστηκε να εορτάζεται στις 12 Ιουλίου, ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του.      

Ο νεοφανής άγιος Παΐσιος υπήρξε γνήσιος ενσαρκωτής του  ορθοδόξου μοναχικού ιδεώδους και μάλιστα θεωρείται από τους πρωτεργάτες της αναβίωσης του σύγχρονου μοναχισμού στο Άγιο Όρος. Παράλληλα υπήρξε ζηλωτής της σώζουσας Ορθοδόξου πίστεως, στηλιτεύοντας με τον γνωστό μειλίχιο και ταπεινό ύφος του τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες, ιδιαιτέρως τη σύγχρονη παναίρεση του οικουμενισμού.

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

simeiakairwn.gr 

Πνευματικές συμβουλές Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου: "Η χάρη του θεού δεν υπάρχει στους σημερινούς ανθρώπους, γιατί πετάνε και την λίγη που είχανε"

«Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς «για να μας ξεσκονίζουν και να εξαγνίζεται έτσι η ψυχή μας με τις θλίψεις και τα κλάματα και να αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στο Θεό για τη σωτηρία μας».

«Η στοργή και η αγάπη των γονέων είναι απαραίτητα στοιχεία για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Σήμερα υπάρχει έλλειψη στοργής και ενδιαφέροντος εκ μέρους των γονέων για τα παιδιά. Τους δίνουν χρήματα, και τους κάνουν κακό. Τους παίρνουν μοτοσυκλέττες και πάνε και σκοτώνονται τα παιδιά. Δεν είναι η στοργή, που έχουν ανάγκη τα παιδιά»

«'Οποιος έχει χάρη Θεού θα του δοθεί κι' άλλη, κι όποιος έχει λίγη και την περιφρονεί, θα του αφαιρεθεί κι' αυτή. Η χάρη του θεού δεν υπάρχει στους σημερινούς ανθρώπους, γιατί πετάνε και την λίγη που είχανε. Κι' όταν φύγει η χάρη, ορμούν όλοι οι δαίμονες μέσα στον άνθρωπο»

«'Οταν η νοικοκυρά λέει την ευχή, κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, όλα αγιάζονται. Και, το φαγητό της, κι' αυτοί που τρώνε το φαγητό της»

Πνευματικές συμβουλές Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου

https://paraklisi.blogspot.com/2019/11/blog-post_3.html#more

http://hristospanagia3.blogspot.com/ 

agiotopia.gr 

Συμβουλές του Αγίου Πορφυρίου: Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά

Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος. Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.

Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.

Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.

Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι’ αυτόν.

Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί.

Συμβουλές του Αγίου Πορφυρίου

agiotopia.gr 

Άγιος Κάλλιστος και Άγιος Ιγνάτιος: Πρέπει να είσαι ειρηνικός, απερίσπαστος, αμέριμνος και χωρίς φροντίδες

Πρέπει να είσαι ειρηνικός

Γ’. Ερχόμαστε τώρα στο τρίτο, το να είσαι ειρηνικός με όλους. Ας σου είναι σ’ αυτό ζωηρή συμβουλή τα λόγια του μακαρίου Δαβίδ, όπως επίσης και του Χριστοφόρου Παύλου [ο Απόστολος Παύλος], που βοούν δυνατότερα από σάλπιγγα.

Λέει ο πρώτος: «Αυτοί που αγαπούν το νόμο Σου έχουν ειρήνη πολλή και δεν υπάρχει σ’ αυτούς σκανδαλισμός», και: «Προς όσους μισούν την ειρήνη ήμουν ειρηνικός», και: «Ζήτησε την ειρήνη και επιδίωξέ την».

Και ο Απόστολος λέει: «Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και την αγιότητα, χωρίς την οποία κανείς δε θα δει τον Κύριο», και: «Όσο εξαρτάται από σας, να ειρηνεύετε με όλους».

Πρέπει να είσαι απερίσπαστος

Δ’. Για το τέταρτο, να είσαι δηλαδή απερίσπαστος, θα σου μιλήσει ο όσιος Ισαάκ, λέγοντας ότι, αν η επιθυμία είναι γέννημα των αισθήσεων, τότε ας σωπάσουν λοιπόν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι φυλάγουν την ειρήνη της διάνοιάς τους τη στιγμή που ζουν με περισπασμούς. Και εκείνους που έχουν περισπασμούς μη συναναστραφείς.

Πρέπει να είσαι αμέριμνος και χωρίς φροντίδες

Ε’. Για το πέμπτο, δηλαδή να είσαι αμέριμνος και χωρίς φροντίδες είτε για εύλογα είτε για παράλογα πράγματα, σε διδάσκουν τα λόγια του Κυρίου στα Ευαγγέλια που λένε: «Για τούτο σας λέω· μη μεριμνάτε για τη ζωή σας τι θα φάτε, μήτε για το σώμα σας τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι κάτι σπουδαιότερο από την τροφή και το σώμα από το ένδυμα; Κοιτάξετε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάγουν αγαθά σε αποθήκες κι όμως τα τρέφει ο ουράνιος Πατέρας μας. Εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο από αυτά; Κι έπειτα, ποιος από σάς μπορεί με τις μέριμνες να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημά του; Και, γιατί μεριμνάτε για το ντύσιμό σας;».

Κι έπειτα από λίγα: «Μην έχετε λοιπόν μέριμνα και λέτε τι θα φάμε ή τι θα πιούμε ή τι θα ντυθούμε. Για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δε γνωρίζουν τον Θεό. Ο δικός σας όμως ουράνιος Πατέρας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη από όλα αυτά. Γι’ αυτό ζητάτε πρώτα απ’ όλα να έρθει η βασιλεία του Θεού και να επικρατήσει το θέλημά Του, κι όλα αυτά θ’ ακολουθήσουν. Μη μεριμνάτε λοιπόν για το αύριο, γιατί η αυριανή ημέρα θα έχει τις δικές της μέριμνες· φτάνουν οι έγνοιες της ημέρας».

Και ο άγιος Ισαάκ λέει: «Χωρίς αμεριμνία μη ζητήσεις φως στην ψυχή σου, μήτε γαλήνη και ησυχία όσο έχεις χαύνωση στις αισθήσεις σου».

Και ο Ιωάννης της Κλίμακος: «Μια μικρή τρίχα ταράζει το μάτι, και μια μικρή φροντίδα αφανίζει την ησυχία. Ησυχία είναι απόθεση νοημάτων και άρνηση ευλόγων φροντίδων. Όποιος κατέκτησε την πραγματική ησυχία δε θα φροντίσει ούτε για το σώμα του, γιατί ξέρει ότι δεν ψεύδεται ο Θεός που υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει Εκείνος».

Από την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», τόμος ε’, μετάφραση Αντώνιος Γαλίτης, των εκδόσεων, το Περιβόλι της Παναγίας.

Άγιος Κάλλιστος και Άγιος Ιγνάτιος (οι Ξανθόπουλοι)

pemptousia.gr 

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος. Ὡραῖοι συλλογισμοὶ γιὰ τὸν ἀνθρώπινο βίο

Ὅσες φορὲς ὁ ἄνθρωπος προσεγγίζει αὐτὸν τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὸν τρόπο ζωῆς του, ἡ ἀγάπη γιὰ τὰ ὑλικὰ πράγματα ριζώνει μέσα του. Ταράζεται συνεχῶς λόγω τῆς φροντίδας γιὰ αὐτά, καὶ ἐξαιτίας τους μαλώνει μὲ ἄλλους καὶ αἰχμαλωτίζεται ἀπὸ τὶς φιλίες ὁρισμένων ἀνθρώπων. Ὅταν ὅμως ἡ διάνοιά του προκόβει στὴν μελέτη τοῦ μέλλοντος αἰώνα, μία θεωρία δίχως εἰκόνα κινεῖται κάθε στιγμὴ μέσα του. Μὲ ἐλπίδα προσδοκᾶ ἐκεῖνα ποὺ δὲν βλέπει καὶ λησμονεῖ τὰ παρόντα.

Μερικὲς φορὲς λησμονεῖ ἀκόμα καὶ τὸν ἑαυτό του, καθὼς βυθίζεται σὲ αὐτὰ τὰ νοήματα, καὶ καταφρονεῖ τοὺς λογισμούς του γιὰ τὰ ὁρατὰ πράγματα. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο περιφρονεῖ καὶ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς πράξεις, ὅση ὥρα ἀσχολεῖται μὲ αὐτό. Ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ὑπάρχει ἀναμεμιγμένη στὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ὁρισμένων προσώπων ἐξαλείφεται ἀπὸ τὴν καρδιά του, καὶ ἡ μοναδικὴ ἐκείνη φιλία, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἀνάγκη τὴ θέα τῶν προσώπων γιὰ νὰ τὰ ἀγαπᾶ, ἐγκαθίσταται στὴν ψυχή του.

Ἡ θύμηση τῶν ἀνθρώπινων πραγμάτων ὑποκαθίσταται σταδιακὰ ἀπὸ τὴ διάνοιά του καὶ ἡ ἐνατένιση τῶν κρυφῶν πραγμάτων αὐξάνει μέσα του, ἀποκτᾶ δύναμη καὶ ἀφανίζει τοὺς σωματικοὺς λογισμούς, καὶ ἀπὸ ‘κει καὶ πέρα αὐτὸς... παραιτεῖται ἀπὸ τὰ φθαρτὰ τόσο, ὅσο εἶναι δυνατὸ στὴ φύση. Ἂν δὲν ἦταν ἡ θύμηση τῆς φύσης, ἡ ὁποία τὸν κινεῖ κάθε φορὰ ποὺ στερεῖται κάτι ἀπὸ τὰ ἀναγκαία, ἡ διάνοιά του θὰ ἦταν τὸν περισσότερο καιρὸ συγκεντρωμένη σὲ ἀπερίσπαστη ἐνατένιση ἐκείνων τῶν μελλόντων. Καὶ ἐξαιτίας αὐτῶν ἐκεῖνος φαίνεται ἄμυαλος στὰ μάτια τῶν σοφῶν ὁλόκληρου αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἡ μνήμη του ἐξασθενεῖ καὶ ὅταν ἐξετάζεται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη γνώση, μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ἁπλοϊκό.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ κρίθηκε ἄξιος γιὰ αὐτὰ τὰ πράγματα! Τὰ δάκρυα δὲν παύουν νὰ στάζουν ἀπὸ τὰ μάτια του, ὅταν στρέφεται μέσα του καὶ ἀναλογίζεται ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα πλανῶνται οἱ ἄνθρωποι, καὶ γιατί αὐτὰ παραχωρήθηκε νὰ ὑπάρχουν, καὶ ὅτι σὲ αὐτὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος προσκολλᾶται, καὶ ποιὸς κόπος καὶ ποιὰ ἀπάτη ὑπάρχει ἐξαιτίας αὐτῶν. Λέγεται γιὰ τὸν Παῦλο ὅτι, ἐπειδὴ τέτοιοι λογισμοὶ κυρίευαν τὴν ψυχή του, γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια δὲ μποροῦσε νὰ σταματήσει τὰ δάκρυα ποὺ ἀνάβλυζαν μέσα του. Αὐτὴ ἡ μελέτη συνενωμένη μὲ τὰ δάκρυα ἐπικρατεῖ στὸν ἄνθρωπο ὅταν αἰσθανθεῖ τὴν ἐλπίδα τῶν μελλόντων καὶ κατόπιν στρέψει τὸ νοῦ του στὰ πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ στὸ πόσο σύντομη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου συγκρινόμενη μὲ τὴν ἐλπίδα ποὺ βρίσκεται γιὰ αἰῶνες στοὺς οὐρανούς. Ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ πένθους γίνεται σὰν νεκρὸς ἀπέναντι σὲ ὅλα τὰ πρόσκαιρα καὶ τὴν φροντίδα τους, καὶ ὅλα τὰ ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πάθη νεκρώνονται σὲ αὐτόν.

Ἂς τὸ θυμόμαστε αὐτὸ ἀγαπητοί μου, κι ἂς καταφρονήσουμε τὰ παρόντα ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας μας, γιατί ἔτσι θὰ πλησιάσουμε σιγὰ σιγὰ μὲ τοὺς λογισμούς μας στὰ μέλλοντα ἀγαθά. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν πιεστεῖ στὴν ἀρχὴ καὶ ἂν κάπου κάπου δὲν περιφρονεῖ ὅσα βρίσκονται μπροστὰ στὰ μάτια του, ἔτσι ὥστε νὰ μπορέσει σταδιακὰ νὰ τὰ ἐγκαταλείψει καὶ νὰ προχωρήσει μπροστά, καθὼς θὰ πληθύνεται μέσα του ἡ ἐνατένιση καὶ ἡ μελέτη τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, ποτὲ δὲν θὰ μπορέσει νὰ ὑψωθεῖ πάνω ἀπὸ τὸ σῶμα του μέσα στὴ ζωή του. Γιατί ἂν οἱ ὁδοιπόροι δὲν προχωροῦν μέρα μὲ τὴ μέρα πρὸς τὰ ἐμπρός, καλύπτοντας τὴ διαδρομή τους, ἀλλὰ ἀπεναντίας στέκονται σὲ ἕναν τόπο, ὁ δρόμος μπροστὰ τους ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ λιγοστέψει καὶ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ φτάσουν στὸ τέρμα τοῦ δρόμου τους. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς: ἂν δὲν πιέζουμε τοὺς ἑαυτούς μας λίγο λίγο, ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ἀποκτήσουμε τὴ δύναμη γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὰ σωματικά, γιὰ νὰ ἀτενίσουμε πρὸς τὸν Θεό.

Ἐδῶ εἶναι ἡ θεϊκὴ σοφία: ἐπειδὴ εἶναι τόσο δύσκολο νὰ ξεφύγει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ σωματικά, ἅπαξ καὶ παγιδευτεῖ ἀπὸ ἕνα ἀπὸ αὐτά, ὀφείλει νὰ ἀγωνίζεται προσπαθώντας νὰ σταθεῖ πάνω ἀπὸ αὐτά. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ ἄνθρωπος θὰ μπορέσει νὰ λιγοστέψει τοὺς λογισμούς του καὶ ἡ διάνοιά του – ἐξαιτίας τῆς ἐλάττωσης τῶν φροντίδων της – θὰ μπορέσει νὰ ἀφοσιωθεῖ στὴν ἐνατένιση κάποιου ἄλλου πράγματος. Δὲν ἐννοῶ μὲ αὐτὰ ὅτι δὲν πρέπει νὰ φροντίζουμε γιὰ τὶς ἀνάγκες μας – γιατί αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο – μὴν τυχὸν καὶ σὲ ἀντίθετη περίπτωση στερήσουμε ἀπὸ τὴν ὕπαρξὴ μας καὶ τὴν ἴδια τη ζωή. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ κάνουμε αὐτὸ κύριο ἔργο μας καὶ νὰ βάλουμε δεύτερο τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. Αλλά περισσότερο προσέχοντας τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀφήνουμε στὸν Θεὸ τὴ φροντίδα γιὰ τὸ πράγμα αὐτό, διότι εἶναι καλύτερο νὰ δείχνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό, παρὰ στὸν ἑαυτό μας.

Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἂν ὁ ἄνθρωπος ἐπιχειροῦσε νὰ καταφρονήσει τὰ γήινα παντελῶς γιὰ χάρη τῶν πνευματικῶν, ἐγὼ δὲν θὰ τὸ θεωροῦσα αὐτὸ ἀξιόμεμπτο, καθὼς ἔχουμε τόσες παροτρύνσεις ἀπὸ τὴν Γραφή, οἱ ὁποῖες μας διδάσκουν νὰ ἐνδυναμώνουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν ἐλπίδα μας. Εἶναι γραμμένο: «Ὃ Κύριος ἐγγύς· μη­δὲν μεριμνᾶτε» καὶ ὁ Δαβὶδ λέει: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, oι δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Ὁ Κύριός μας πρόσταξε σέ μᾶς ἐπίσης καὶ εἶπε: «Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ αὐξήσατε τὴν μνήμην τῶν μελλόντων, καὶ δὲν θέλετε στερηθῆ ταῦτα τὰ γήινα πράγματα, ἄτινα εἶναι τόσον ἀναγκαῖα λόγω τῶν ἀπαιτήσεων τῆς φύσεως».

Μακάρι ὁ Κύριος νὰ μᾶς στέλνει τὴ χάρη του, ὥστε ἡ ἀγάπη Του νὰ πληθύνεται μέσα μας, ὥστε μὲ τὴ συνεχῆ σκέψη Του νὰ λησμονήσουμε τὸν κόσμο καὶ τὰ πράγματά του, βρίσκοντας λύτρωση ἀπὸ τὰ δεσμά του. Καὶ ἀντὶ γιὰ αὐτὰ τὰ πολλὰ δεσμά, μακάρι νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ δεθοῦμε μὲ τὸν ἕναν ἐκεῖνο δεσμό, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν λύνεται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν, δηλαδὴ τὸν δεσμὸ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Μακάρι νὰ δεθοῦμε μὲ αὐτὸν τὸν δεσμὸ καὶ νὰ κριθοῦμε ἄξιοί τοῦ μυστηρίου ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἐκπλήρωση ἐναπόκειται στὸν μέλλοντα αἰώνα, μὲ τὴν βοήθεια ἐκείνων ποὺ τὸ προγεύτηκαν σὲ αὐτὴ τὴν ζωή. Μακάρι κι ἐμεῖς νὰ τὸ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ ἀποκτηθοῦμε ἀπὸ αὐτό, μὲ τὴ δύναμη ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ αὐτό, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος

agiazoni

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

makkavaios.blogspot