Αγ. Παΐσιος: Ο άνθρωπος όταν εγκαταλείπεται από την Χάρη, γίνεται χειρότερος από τον διάβολο

Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο.Ο διάβολος αλωνίζει, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι του έχουν δώσει πολλά δικαιώματα και δέχονται δαιμονικές επιδράσεις φοβερές.

Έλεγε ένας πολύ σωστά: “Ο διάβολος παλιά ασχολείτο με τους ανθρώπους, τώρα δεν ασχολείται!

Τους έβαλε στον δρόμο και τους λέει: “Ώρα καλή!” και τραβάνε οι άνθρωποι!”

Είναι φοβερό! Βλέπετε, τα δαιμόνια στην χώρα των Γαδαρηνών (1), για να πάνε στα γουρούνια, ζήτησαν άδεια από τον Χριστό, γιατί τα γουρούνια δεν είχαν δώσει δικαίωμα στον διάβολο και αυτός δεν είχε δικαίωμα να μπη σ' αυτά.

Ο Χριστός επέτρεψε να μπη, για να τιμωρηθούν οι Ισραηλίτες, επειδή απαγορευόταν να τρώνε χοιρινό κρέας.

- Γέροντα, είναι μερικοί που λένε ότι δεν υπάρχει διάβολος.

- Ναι, κι εμένα μου είπε κάποιος: “Να βγάλης από την γαλλική μετάφραση του βιβλίου “Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης” αυτά που αναφέρονται στους δαιμονισμένους, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν.

Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει διάβολος”! Τα εξηγούν, βλέπεις, όλα με την ψυχολογία.

Αν πήγαιναν εκείνους τους δαιμονισμένους του Ευαγγελίου στους ψυχιάτρους, θα τους τάραζαν στα ηλεκτροσόκ!

Ο Χριστός έχει αφαιρέσει από τον διάβολο το δικαίωμα να κάνη κακό.

Μόνον αν του δώση ο άνθρωπος δικαιώματα, μπορεί να κάνη κακό.

Όταν δεν συμμετέχη κανείς στα Μυστήρια της Εκκλησίας, δίνει δικαιώματα στον πειρασμό και δέχεται μια επίδραση δαιμονική.

- Γέροντα, πως αλλιώς δίνει κανείς δικαιώματα;

Η λογική (2), η αντιλογία, το πείσμα, το θέλημα, η ανυπακοή, η αναίδεια είναι ιδιότητες του διαβόλου. Ανάλογα με τον βαθμό που τα έχει ο άνθρωπος, δέχεται μια εξωτερική επίδραση. Όταν όμως η ψυχή εξαγνισθή, κατοικεί στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα και χαριτώνεται ο άνθρωπος. Ενώ, όταν μολυνθή με θανάσιμα αμαρτήματα, κατοικεί το ακάθαρτο πνεύμα. Όταν πάλι δεν είναι θανάσιμα μολυσμένη, τότε βρίσκεται υπό την επίδραση του πονηρού πνεύματος.

Στην εποχή μας, δυστυχώς, δεν θέλουν οι άνθρωποι να κόψουν τα πάθη τους, το θέλημά τους, δεν δέχονται συμβουλές. Από εκεί και πέρα, μιλούν με αναίδεια και διώχνουν την Χάρη του Θεού. Όπου να σταθή μετά ο άνθρωπος, δεν μπορεί να κάνη προκοπή, γιατί δέχεται επιδράσεις δαιμονικές.

Είναι εκτός εαυτού πια, γιατί τον κάνει κουμάντο απ' έξω ο διάβολος.

Δεν είναι μέσα - Θεός φυλάξοι! - αλλά και απ' έξω ακόμη μπορεί και τον κάνει κουμάντο. Ο άνθρωπος, όταν εγκαταλείπεται από την Χάρη, γίνεται χειρότερος από τον διάβολο. Γιατί μερικά πράγματα ο διάβολος δεν τα κάνει, αλλά βάζει ανθρώπους να τα κάνουν.

Δεν κάνει λ.χ. Εγκλήματα, αλλά βάζει τον άνθρωπο να κάνη εγκλήματα. Έτσι δαιμονίζονται μετά οι άνθρωποι.

Αγ. Παΐσιος

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr , inpantanassis.blogspot.com, imkoudouma.blogspot.gr, synaxipalaiochoriou.blogspot

…Ώσπου μια μέρα, όλη η ανθρωπότητα ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ!

Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει στον κόσμο;

…Ο πιστός, αυτός που φαινομενικά παθαίνει ό,τι και ο άπιστος, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Μόνο το σώμα θα πεθάνει. Η ψυχή θα παραμείνει ζωντανή, ενωμένη με το Άγιο Πνεύμα, εφόσον από αυτή τη ζωή φρόντισε να επιτύχει την ένωση αυτή, την οποία απέτυχε να συντηρήσει αρχικά ο Αδάμ.

«και εξαλείψει απ’ αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τα πρώτα απήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί τω θρόνω· ιδού καινά ποιώ πάντα». (Αποκάλυψις 21/κα΄ 3-5). Τότε ολοκληρώνεται η δημιουργία. Από «καλή λίαν» γίνεται: «τέλεια».

«Όλα αυτά γίνονται για μια άλλη ζωή που δεν μπορεί να μας αποδείξει ουδείς ότι υπάρχει, παρά μόνο από τις αφηγήσεις ανθρώπων που ανήκουν σε αυτή τη συνομωσία» επιμένει να δηλώνει ο άθεος τής συζήτησής μας.

Άρα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να την αποδείξει, εφόσον υπάρχουν μάρτυρες όλων αυτών. Σημαίνει ότι οι κακοπροαίρετοι επιμένουν να τη βλέπουν ως «συνωμοσία», αυθαίρετα, παρά τις μαρτυρίες. Αυτό λοιπόν συμβαίνει επειδή ο Θεός τους αφήνει στην πλάνη τους μια και θέλουν να ζουν «χωρίς να μπλέκεται στα πόδια τους». Αλλά θα τον δουν και αυτοί. Όμως ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. Μόνο τότε θα καταλάβουν το λάθος τους. Όμως τότε θα έχουν ήδη φανερώσει την κακή προαίρεση των καρδιών τους. Και θα έχουν ζήσει με τρόπο που διαιώνιζε την αδικία στον κόσμο, χωρίς ποτέ να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, και μη δίνοντάς του την ευκαιρία να βάλει ένα τέλος στη δυστυχία της γης. Γιατί τους σεβόταν. Όμως με τους δικούς του ανθρώπους, είναι ΠΑΝΤΟΤΕ, και τον βλέπουν, και τον γνωρίζουν και τον αγαπούν. Ο ίδιος είπε:
πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. (Ματθαίος 28/κη΄).

Ο Χριστός νίκησε για τους δικούς Του. Και μετά από μια σύντομη ζωή στη γη γεύονται τον Παράδεισο κοντά Του. Οι άλλοι που δεν Tον θέλουν, βράζουν στο ζουμί τους, και στη ζωή αυτή και στη μέλλουσα. Δική τους η επιλογή. Εκείνος σέβεται την επιθυμία τους, και δεν μπλέκεται στα πόδια τους αφού δεν τον θέλουν. Και είναι ΑΥΤΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για την παράταση της αδικίας και τους πολέμους, και τη συνεχιζόμενη εξουσία του Σατανά. Όχι Αυτός, τον οποίο δεν θέλουν να ανακατεύεται στις δουλειές τους. Επειδή αυτοί ονειρεύονται «μια κοινωνια χωρις θεους» κατά τα λόγια τών αθέων.

Πράγματι. Δεν άλλαξε τίποτα για όσους δεν τον θέλουν. Γιατί είναι αμέτοχοι και στη σωτηρία που Αυτός έφερε. Και αυτοί βιώνουν τη θλίψη μόνο. Ποτέ όμως δεν βιώνουν τις ευεργετικές συνέπειες της συνταγής που Αυτός μας έδωσε. Γιατί ούτε την τηρούν, ούτε καν θέλουν να τη γνωρίσουν.

Πολλοί εφάρμοσαν τη συνταγή αυτή. Οι αιώνες είναι γεμάτοι με αγίους, που έζησαν σύμφωνα με τον Χριστό, και έγιναν παραδείγματα για όλους. Λίγοι, ναι. Αλλά υπαρκτοί. Γιατί αν ήταν πολλοί, ο Χριστός ήδη θα είχε έρθει. Αλλά όταν η πλειονότητα του πλανήτη δεν τον θέλει, ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ. (Δημοκρατία, όχι θεοκρατία).

Σε όλους τους αιώνες, υπάρχουν άγιοι και διάβολοι, ακόμα και μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών. Αλλά σε έναν κήπο, υπάρχουν και λουλούδια, υπάρχουν και ακαθαρσίες. Όπως υπάρχουν μύγες, υπάρχουν και μέλισσες. Και οι μύγες ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΟΠΡΙΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ, ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ. Ενώ οι μέλισσες βλέπουν μόνο τα λουλούδια, και εκεί πάνε.

Έτσι και οι άνθρωποι. Άλλοι έχουν προαίρεση μέλισσας και βλέπουν τους αγίους. Μερικοί όμως είναι μόνο μύγες, και μόνο κοπριά βλέπουν. Και τα λουλούδια είναι γι’ αυτούς ανύπαρκτα.

Οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ τής δυστυχίας

Ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός που φανερώθηκε σε δικαίους και αδίκους. Θεράπευσε, έθρεψε, δίδαξε, ανέστησε… Αλλά αυτοί που δεν τον ήθελαν στα πόδια τους, ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ.

Οι άνθρωποι ήθελαν και θέλουν ακόμα να ζουν όπως τους αρέσει, χωρίς έναν Θεό «στα πόδια τους» κατά τον λόγο τού αθέου αυτού που προαναφέραμε. Δεν θέλουν ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ. Και ο Θεός τους αφήνει, να γίνονται αίτιοι τής δυστυχίας. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τα ίδια επιθυμούν. Και Εκείνος δεν τους επιβάλλει το θέλημά Του, παρά μόνο στους πιστούς Του, που έχουν μετοχή στη Βασιλεία Του.

Δεν θα άρεσε σε κανέναν από αυτούς που παραπονιούνται για τη «μη επέμβαση» τού Θεού, να τον έχουν αστυφύλακα από πάνω τους. Δεν θα τους άρεσε να τους εμποδίζει όταν γλυκοκοιτάζουν τη γυναίκα τού συνανθρώπου τους. Ούτε να τους χτυπάει το χέρι όταν κλέβουν, ούτε να τους σβήνει το τσιγάρο όταν καταστρέφουν το σώμα τους. Ούτε να τους τυφλώνει όταν βλέπουν άσεμνα θεάματα, ούτε να τους παίρνει το ποτό και τα ναρκωτικά όταν εθίζονται. Ούτε να τους ταπεινώνει όταν επαίρονται. Γιατί ΜΟΝΟ αν ο Θεός είχε τον πλήρη έλεγχο τού κόσμου, δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί (οι ίδιοι που παραπονιούνται), να τον αιματοκυλούν και να τον βυθίζουν στην κατάπτωση.

Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· (Ρωμαίους 1/α΄).

Και οι αιώνες περνούν, και οι άνθρωποι παραμένουν στη δυστυχία, και τα παιδάκια πεθαίνουν άδικα. ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΛΕΝΕ: «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;» ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, γιατί δεν τον θέλουν στα πόδια τους. 

Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. ου βραδύνει ο Κύριος της επαγγελίας, ως τινες βραδυτήτα ηγούνται, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη βουλόμενός τινας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι. Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν ή ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτη έργα κατακαήσεται. (Β΄ Πέτρου 3/γ΄).

Ναι, για εμάς είναι μεγάλο αυτό το διάστημα θλίψης και δυστυχίας τής ανθρωπότητας. Όχι όμως για τον Θεό. Γιατί εκείνος είναι άχρονος. Και γνωρίζει ότι οι δικοί του άνθρωποι, και αυτοί που δυστυχούν εδώ, κληρονομούν Παράδεισο, και η δυστυχία τους γίνεται γέλιο και ευτυχία. Και μόνοι οι αρνητές του θα μείνουν στο τέλος σκοτεινοί και πάντα παραπονούμενοι, γιατί μόνοι αυτοί δεν θα δεχθούν ποτέ την ευεργεσία από Αυτόν που δεν επιθυμούν στα πόδια τους. Τα παιδάκια που πέθαναν και πεθαίνουν θα ξαναγελάσουν και θα ξαναχαρούν στην ανάσταση. Αυτοί όμως ποτέ δεν θα δουν Θεού πρόσωπο, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΑΝ.

Η Εκκλησία διασχίζει τους αιώνες, και καλεί τους ανθρώπους να γίνουν κι αυτοί μέλη τού Χριστού. Να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τού Χριστού σε όλη την ανθρωπότητα, για να πάψει η θλίψη και ο θάνατος. Και πάντα βρίσκει στο έργο της ΕΜΠΟΔΙΑ, αυτούς τους ίδιους τους εχθρούς τού Χριστού. Αυτούς που για χάρη τους διαιωνίζεται η δυστυχία και η θλίψη.

Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα εμποδίζουν τη σωτηρία τού κόσμου. Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα βουτούν την ανθρωπότητα στο αίμα με την απιστία τους. Όμως η Εκκλησία θα διαβαίνει τους αιώνες, και θα κηρύττει. Θα καλεί ανθρώπους, και θα τους ενσωματώνει στο Σώμα τού Χριστού το άγιο. Και θα καλεί ΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ τον Κύριο και Δεσπότη τού κόσμου για βοήθεια και Σωτηρία.

Ώσπου μια μέρα, όλη η ανθρωπότητα ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ. Και όλοι μαζί θα ενώσουμε τις φωνές μας σε μια μεγαλειώδη προσευχή, που θα ακούγεται από άκρη σε άκρη τού κόσμου.

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!

Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· έρχου. και ο ακούων ειπάτω· έρχου. και ο διψών ερχέσθω, και ο θέλων λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν. (Αποκάλυψις 22/κβ΄).

Ναι! Έρχου Κύριε Ιησού!

*απόσπασμα από το κείμενο

πηγή: www.oodegr.com, simeiakairwn.wordpress

Η δυστυχία του σύγχρονου ανθρώπου

Του π. Γεωργίου Οικονόμου, Δρ. Θεολογίας στην ROMFEA.GR

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δυστυχισμένος. Η δυστυχία αυτή, μάλιστα, καταγράφεται τα τελευταία χρόνια και με στατιστικούς όρους.
Έχει δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με το Bloomberg, η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση δυστυχίας και μιζέριας παγκοσμίως[1].

Ακολουθώντας την πρώτη Βενεζουέλα, την δεύτερη Αργεντινή και την τρίτη Νότια Αφρική. Βέβαια, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι η μέτρηση αυτή γίνεται με οικονομικούς όρους, είναι όμως αδιαμφισβήτηση η ψυχολογική επιρροή των οικονομικών – ως βιωτικών μεριμνών – θεμάτων στην ζωή του ανθρώπου. Άλλωστε, για τον λόγο αυτό η οικονομική ψυχολογία αποτελεί ήδη εξειδικευμένο επιστημονικό και ερευνητικό τομέα[2].

Γιατί, όμως, είναι δυστυχισμένος ο σύγχρονος άνθρωπος; Τολμούμε να απαντήσουμε, και θα προσπαθήσουμε να το τεκμηριώσουμε τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην διδασκαλία συγχρόνων αγίων, ότι είναι δυστυχισμένος, γιατί επέλεξε συνειδητά και ελεύθερα να ζήσει μακριά από τον Θεό.
Ωστόσο, το να είναι κάποιος δυστυχισμένος δεν αποτελεί επιλογή για έναν χριστιανό!

Ο χριστιανός ακούει το σαφές πρόσταγμα του Παύλου˙ πάντοτε χαίρετε[3].
Και διδάσκεται την παράδοση της χαρμολύπης, που θεμελιώθηκε στα λόγια του Χριστού˙ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται[4]. Μεταμορφώνει με την βοήθεια του Θεού το πένθος σε χαροποιόν πένθος.
Το δάκρυ σε κατάνυξη και προσευχή. Διδάσκεται να μην απελπίζεται ακόμα και όταν καίγεται στις φλόγες του άδη[5], γιατί γνωρίζει ότι μετά τον σταυρό ακολουθεί η ανάσταση.
Ζει την χαρά την αληθινή όχι ως ψυχοσυναισθηματική εμπειρία αλλά ως καρπό του Πνεύματος[6].
Αυτή η χαρά σημαίνει την συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό και πλημμυρίζει την καρδιά του ανθρώπου[7].
Ίσως, στο σημείο αυτό, βρίσκεται και η ουσία της αποτυχίας του σύγχρονου ανθρώπου. Ζει την δυστυχία, γιατί δεν επιτυγχάνει την ευτυχία. Αλλά αυτές οι δύο λέξεις, δυστυχία και ευτυχία, περιέχουν στην σύνθεσή τους την έννοια της τύχης.
Η έννοια αυτή, όμως, δεν μπορεί να θεμελιωθεί ούτε αγιογραφικά ούτε με άλλο θεολογικό τρόπο.

Η πίστη στην «τύχη» φανερώνει μια μοιρολατρεία και μια ανεύθυνη παραίτηση από την ζωή. Γεγονός, που επιβεβαιώνεται με την καταφυγή πολλών ανθρώπων σε καφετζούδες, χαρτορίχτρες, μέντιουμ, αστρολόγους και άλλους ομότεχνους, οι οποίοι βιομηχανοποίησαν την ανθρώπινη αγωνία και εμπορεύονται αδιάντροπα δήθεν προβλέψεις, καλοτυχία, εξευμένιση του κακού, αλλαγή της τύχης. Σε αυτούς καταφεύγουν, δυστυχώς, και πολλοί αφελείς ακατήχητοι χριστιανοί!
Αντί να καταφύγουν σε Εκείνον, που είναι ο Ίδιος η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή[8].
Η δε απομάκρυνση και αποστασία από Αυτόν σημαίνει ακριβώς την δυστυχία του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος προσπάθησε να μετρήσει την ευτυχία με οικονομικούς και χρηματιστηριακούς δείκτες, με καταναλωτικά αγαθά, με απολαύσεις και ανέσεις.

Και αυτά σημαίνουν με την σειρά τους την καλλιέργεια και την φανέρωση ενός άθεου υλισμού, ενός ανέλπιδου μηδενισμού, ενός ιδιόμορφου μονοφυσιτισμού, που νοιάζεται αυτονομημένα για το σώμα και αγνοεί την ψυχή του ανθρώπου.
Μοναδική απάντηση στην δυστυχία του σύγχρονου ανθρώπου αποτελεί η πρόταση της Εκκλησίας. Επιστροφή στον Χριστό. Μετάνοια. Αγώνας και άσκηση.
Αναζήτηση της χαράς στην πηγή της, που είναι ο Ίδιος ο Κύριος. Αξίζει να μελετήσουμε, σχετικά, ορισμένες θαυμάσιες νουθεσίες του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη.
Λέει˙ ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Από κει πηγάζει η χαρά. Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο.

Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν' απολαμβάνετε˙ αλλά να είστε χαρούμενοι.
Να έχετε την χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά, που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι η χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά.
Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν'αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία.

Να επιδοθεί στον θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού[9].
Αλλά και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, στο ίδιο – πνευματικό – μήκος κύματος, διδάσκει˙ μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πνευματική. Όπου Χριστός, εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια. Όσοι είναι μακριά από τον Χριστό, δεν έχουν πραγματική χαρά.

Μπορεί να κάνουν όνειρα: «θα φτιάξω αυτό, θα φτιάξω το άλλο, θα πάω εδώ, θα πάω εκεί», μπορεί να απολαμβάνουν τιμές ή να τρέχουν στις διασκεδάσεις και να χαίρονται, αλλά η χαρά, που νιώθουν δεν είναι δυνατόν να γεμίση την ψυχή τους. Αυτή η χαρά είναι υλική, κοσμική χαρά, αλλά από υλικές χαρές δεν γεμίζει η ψυχή, και ο άνθρωπος μένει μ' ένα κενό στην καρδιά του. Η πνευματική χαρά είναι ζωή παραδεισένια.
Όσοι πέρασαν πρώτα από την Σταύρωση και αναστήθηκαν πνευματικά, ζουν την πασχαλινή χαρά. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα! Και μετά έρχεται η Πεντηκοστή! Και όταν φθάσουν πια στην Πεντηκοστή και δεχθούν την πύρινη γλώσσα, το Άγιο Πνεύμα, τότε όλα τελειώνουν[10]...

Για να τελειώσει, λοιπόν, η ανθρώπινη δυστυχία, σύμφωνα και με τις διδαχές των συγχρόνων Οσίων Πορφυρίου και Παϊσίου, χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος μόνο δύο βήματα. Πρώτο βήμα, η διάγνωση της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό ως πνευματικής αιτίας της ανθρώπινης δυστυχίας.
Δεύτερο βήμα, η επιστροφή εν μετανοία σε Αυτόν και η αποκατάσταση της σχέσεως με ενσυνείδητη μυστηριακή ζωή. Αν γίνουν αυτά τα δύο βήματα ως έκφραση συνέργειας του ανθρώπου στο θείο θέλημα, τότε όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στον Πανάγαθο Θεό.
Με την Χάρι, την αγάπη, το έλεος Του είναι ο Μόνος, που μπορεί να θεραπεύσει ως άνωθεν ιατρός την ανθρώπινη δυστυχία και να πλημμυρίσει με χαρά την καρδιά του ανθρώπου.
Χαρά, που δυστυχώς αδυνατεί να μετρήσει το Bloomberg, μέχρι τουλάχιστον να εφεύρουν το πνευματόμετρο.

---

[1] http://www.bloomberg.com/news/articles/2016-02-04/these-are-the-world-s-most-miserable-economies
[2] Πρβλ. ενδεικτικά˙ http://www.journals.elsevier.com/journal-of-economic-psychology/
[3] Α΄ Θεσ. 5, 16
[4] Ιω. 16, 20
[5] Αρχιμ. Σωφρονίου, ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 200813, σ. 48 κ.ε.
[6] Γαλ. 5, 22
[7] Πρβλ. Ιω. 16, 22 – 24: πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ' ὑμῶν. καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐμὲ οὐκ ἐρωτήσετε οὐδέν· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἄν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν. ἕως ἄρτι οὐκ ᾐτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ὀνόματί μου· αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη.
[8] Ιω. 14, 6
[9] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι.Μ.Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σ. 217 κ.ε.
[10] Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Πάθη και Αρετές (Λόγοι Ε΄), εκδ. Ι.Η.Ευ.Ιω. ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2006, σ. 297 κ.ε.

theomitoros.blogspot

Κριση και αυτοκριτικη

Ή παρούσα ώρα δεν είναι για εύκολα και πρόχειρα λόγια. Δεν είναι καιρός για χάσιμο. Όπως ξαναγράψαμε ή κρίση ας μας οδηγήσει σε αυτοκριτική. Ή περισυλλογή σε ειλικρινή μετάνοια. Μέσα από το πικρό, να βγει γλυκό.

Ό τυφλός Γέροντας, Ρουμάνος ιερομόναχος Διονύσιος ό Κολιτσιώτης, έλεγε: «Ό Θεός, επειδή μας αγαπά, μας δίνει αυτά τα δώρα του. Γι' αυτό και πρέπει να Τον ευχαριστούμε κάθε φορά που μας δίνει κάποιο σταυρό. Είναι ό σταυρός του Χριστού. Δόξα στον Κύριο!».

Συνέχιζε: «Χρειάζεται ή ελπίδα. Οι ποιμένες της Εκκλησίας πρέπει να δίνουν ελπίδα στον κόσμο, να λένε στους ανθρώπους ότι πρέπει κάθε στιγμή να καταφεύγουμε στον Θεό. Ό Θεός θα μας βοηθήσει σε όλα. Ναι, να είμαστε πιστοί, να μην είμαστε δίψυχοι...»

Ο επίσης μακαριστός Ρουμάνος ιερομόναχος Πετρώνιος Προδρομίτης έλεγε: «Ή κακία παρασέρνει τον άνθρωπο σε πολλές κατευθύνσεις, τον αλλοιώνει, τον εκτρέπει σε άλλα μονοπάτια. Και τότε ό άνθρωπος βαρύνεται πνευματικά, κυριεύεται από το άγχος και γίνεται αιχμάλωτος από την άσχημη αυτή εσωτερική του κατάσταση... Οι πνευματικοί άνθρωποι και πολύς κόσμος σήμερα αρχίζουν να έχουν κάποιες πνευματικές αναζητήσεις και ανησυχίες. Και τότε, όταν ό άνθρωπος βιώνει τα πνευματικά αυτά πράγματα αισθάνεται καλά και εξωτερικά. Δεν αισθάνεται ερειπωμένα ψυχικά, αλλά έχει συναίσθηση του εαυτού του». Δεν είναι έτσι; Δεν τα λέγουν καλά οι πατέρες

Ο κοιμηθείς μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός εντοπίζει το θέμα μας αρκετά καλά: «Σήμερα έχει φτωχύνει ή ζωή μας, επειδή δεν μπορούμε να προσευχηθούμε. Δηλαδή δεν έχουμε επικοινωνία με τον Θεό. Αν δεν έχεις επικοινωνία με τον Θεό, έχεις επικοινωνία με τα κοσμικά. Με τα μέσα ενημερώσεως. Ενημερώνεσαι από αυτά, αποκόβεσαι όμως από τον Θεό. Γι' αυτό είμαστε φτωχοί πνευματικά. Έχει φτωχύνει ό κόσμος, διότι δεν ξέρει να προσεύχεται. Άμα δεν επικοινωνείς με τον Θεό-Πατέρα σου, τότε είσαι μέσα σου φτωχός, απαράκλητος. Θέλεις τις χαρές του κόσμου. Όποιος όμως έχει τη χαρά και την ειρήνη του Θεού μέσα του, δεν θέλει τίποτε».

Είναι δύσκολο να κατανοηθεί αυτό; Δεν είναι πέρα για πέρα αληθινό; Ή ακοινωνησία με τον Θεό είναι ή μεγαλύτερη φτώχεια.

Ή μόνη πραγματική χαρά είναι ή σύνδεση του άνθρωπου με τον Θεό. Δεν λυπούμεθα γι' αυτή τη στέρηση παρά μόνο για τη μείωση του μηνιαίου μισθού. Μόνο ό Χριστός δίνει την αληθινή χαρά.

Όλες οι άλλες οι χαρές είναι μεσοβέζικες ψευτοχαρές, πού προσπαθούν να πληρώσουν το εσωτερικό κενό. Με τον Χριστό οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων γίνονται πιο ανεκτικές, τα πάθη μισούνται, οι αρετές στολίζουν και ωραιοποιούν την ψυχή.

Για ν' απορρίψεις το κακό χρειάζεται θεία ενίσχυση, εσωτερική δύναμη και προσωπικός αγώνας. Όσο απομακρύνεται κανείς από τον Θεό τόσο αγριεύει, θεριεύει, δένεται και λατρεύει την ύλη.

Μερικές φορές δεν είναι αρεστή και ή φωνή της συνειδήσεως και της ζητιέται να σωπάσει. Ζει ό άνθρωπος μία κόλαση κι εντούτοις δεν θέλει να την αποτινάξει.

Νομίζει πώς θ' απαλλαγεί μόνο με τα ψυχοφάρμακα και δεν εξομολογείται και παραδέχεται την ανομία του.

Μέσα σε αυτή τη ζάλη φουντώνουν τα πάθη της κακίας, του θυμού, της ζήλειας, της εκδικήσεως και της διαφθοράς. Μόνο ό Χριστός μπορεί να δώσει στην καρδιά του αληθινού πιστού υπομονή, ταπείνωση, χαρά, ειρήνη και αγάπη.

Τότε κοιτά περισσότερο μέσα του και όχι γύρω του. Είναι αυστηρός με τον εαυτό του κι επιεικής με τούς άλλους.

Αν ό άνθρωπος σήμερα φθάσει εκεί, τότε ή κρίση τον έκρινε και τον προβίβασε. Τον οδήγησε στην ωραία αυτοκριτική, στην αυτογνωσία, στην έτερογνωσία, με τη συμπάθεια του όποιου άλλου, με την πρόσληψη υγιούς ταπεινού φρονήματος και πνεύματος απλότητας, λιτότητας κι εγκράτειας.

Πηγή: Καινή Κτίσις, hellas-orthodoxy.blogspot

«Άνοιξε την καρδιά σου στον Χριστό μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!»

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.

Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.

Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.
Ή προσευχή πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω.

Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω…. εις ένα Θεόν… Πατέρα… Παντοκράτορα… Ποιητήν Ουρανού και γης…. δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ό πονηρός τον λογισμόν, άλλα αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι” ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις.

Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.

Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα Ούτε Έρχονται, Ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις.

Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή.

Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλ. ό πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.

Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες πού θα σου φέρνουν δάκρυα.

Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.

Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.

Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ό θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο).

Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου τέχνη έμαθες δια να ζήσης.

Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του.

Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.

Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!

Μη λες «ό Χριστός» αλλά «ό Χριστός μας».

Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω “ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.
Η καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ.

Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!

Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. “Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.

Όποτε χρειασθείς, οπότε θέλεις ή έχεις κάποιον λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νάνε, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, πού είναι Φιλάνθρωπος, πού μας αγαπάει με αγάπην πού δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. Οποια ώρα νάνε και για ότι έχεις, θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.

Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ” όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει Ό Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».

Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!

Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις. τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!» Να του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι Όπως ομιλείς σε εμένα.

Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα.

Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!

Θα παρακαλέσω τον Θεόν δι” εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν άλλα να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, άλλα να παρακαλείται και εσείς.
Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.

Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται ή λάσπη χρειάζεται και ό ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.

Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!

Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

πηγή:  simeiakairwn.wordpress, pigizois.net, http://agios-dimitrios.blogspot.gr

Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος

του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου

«Πιστεύουμε σε ένα Θεό, που είναι όμως ταυτόχρονα τρία πρόσωπα: Πατέρας, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Ο Θεός μας δεν είναι μια ατομική ουσία. Είναι Τριάδα Υποστάσεων με μία Ουσία, μία Θέληση και μία Ενέργεια.
Ένα Θεόν πιστεύουμε ή όπως λέγει ο ιερός Δαμασκηνός: «μίαν θεότητα εν τρισίν υποστάσεσιν ασυγχύτως ηνωμέναις και αδιαστάτως διαιρουμέναις». Η λογική κατεργασία του Μυστηρίου της Άγιας Τριάδος είναι αδύνατη.
Ξεύρουμε γι’ αυτό , ότι μας έχει αποκαλυφθεί. Και αυτό προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε με το στοχασμό μας, τον αδύναμο και ασθενικό.

Χρειάζεται μια ειδική μέθοδος για να προσεγγίσουμε αυτό το Μυστήριο. Και αυτή είναι η μετάνοια, δηλ. η αλλαγή του νου μας που πρέπει από ανθρωποκεντρικός να γίνει θεανθρώπινος ακολουθώντας στα ίχνη του Κυρίου μας.

Μαρτυρίες Από την Παλαιά Διαθήκη
Ο,τι γνωρίζουμε για την Άγια Τριάδα προέρχεται από την αποκάλυψη του Θεού. Ήδη στην Π. Διαθήκη έχουμε τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την πολλαπλότητα του Θεού. Στη Γένεση ακόμη, η δημιουργία του ανθρώπου εκφράζεται ως βούληση περισσοτέρων προσώπων: «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν».

Δεν είναι τώρα μόνος ο Θεός δημιουργός που «είπε και εγενήθησαν» όλα τα της κτιστής πλάσεως. Τον άνθρωπο τον δημιουργούν αυτοί που χρησιμοποιούν πληθυντικό αριθμό, που δεν είναι βέβαια πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας, άλλα της οντολογικής πραγματικότητας. Ούτε είναι χωρίς σημασία το ότι στα εβραϊκά το όνομα του Θεού είναι Ελωχίμ, διατυπωμένο σε πληθυντικό αριθμό.
Τον ίδιο πληθυντικό χρησιμοποιεί η Γραφή και για την σύγχυση των γλωσσών στην Βαβέλ: «Δεύτε καταβάντες συγχέωμεν τας γλώσσας αυτών». Και όταν ο Αβραάμ συναντά στην δρυν του Μαβρή τους τρεις άνδρες, τους προσφωνεί σαν να ήσαν ένας. «Και προσέδραμεν εις συνάντησιν επί την γην, και είπε, ει άρα εύρον χάριν εναντίον σον…» (Γέν. 18, 3).

Μαρτυρίες Από την Καινή Διαθήκη - Η σχέση μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος
Αν όμως η βεβαιότητα μας για τα τρία πρόσωπα της θεότητας είναι απόλυτη και ακλόνητη, δεν συμβαίνει το ίδιο για τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα τους.
Από ενωρίς εμφανίσθηκαν στον ιστορικό ορίζοντα της Εκκλησίας αιρετικοί που αμφισβήτησαν την διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά και διετύπωσαν άλλες δόξες διαφορετικές, πράγμα που ανάγκασε την Εκκλησία να συστηματοποιήσει την περί Τριάδος διδασκαλία της και να την διατυπώσει με σαφήνεια και καθαρότητα.

Έτσι πιστεύουμε, μαζί με την Άγια Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ότι ο Θεός είναι τρία μεν πρόσωπα ή τρεις υποστάσεις, άλλ’ ότι αυτό δεν σημαίνει πως είναι τρεις θεοί χωριστοί, ανεξάρτητοι και αυτόνομοι, ούτε ότι έχουν τρεις ουσίες, τρεις θελήσεις και τρεις ενέργειες.
Τα πρόσωπα της Άγιας Τριάδος είναι μεν χωριστά αλλά ταυτόχρονα είναι και ενωμένα μεταξύ τους. Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο, έχουν μία δύναμη, μία ουσία, μία ενέργεια, μία θέληση, έχουν κοινωνία μεταξύ τους, που είναι πρότυπο για τη δική μας κοινωνία, έχουν χωριστή οντότητα το καθένα και παρά ταύτα ενότητα και κοινότητα.

Προσέξατε αυτές τις αλήθειες στην Κ. Διαθήκη.
Ο Κύριος έχει συνείδηση ότι είναι κάτι ξεχωριστό από τον Πατέρα του. Ήλθε στον κόσμο «εν τω ονόματι τον Πατρός», με σκοπό να «ποιήσει το θέλημα του Πατρός», να φανερώσει «το όνομα Του τοις ανθρώποις».
Επί δε του Σταυρού παραδίδει στα χέρια του Πατέρα την ψυχή του. Και -όμως ο ίδιος Κύριος λέγει: «Εγώ και ο πατήρ εν εσμέν» και «πάντα -όσα έχει ο πατήρ εμά εστί». Και θέλω όλοι να είναι ένα «καθώς και ημείς εν εσμέν».
Τα χάνει κανείς απ’ αυτή την εκ πρώτης όψεως αντινομία. Πως είναι δυνατόν δύο οντολογικά ξεχωριστά πρόσωπα να είναι ταυτόχρονα και ενωμένα εις ένα;
Με την ίδια σαφήνεια διαστέλλει ο Χριστός τον εαυτό του και από τον Παράκλητο, δηλ. το Άγιον Πνεύμα στον κόσμο, όταν ο ίδιος αναχωρήσει από τον κόσμον και όταν έλθει ο Παράκλητος αυτός θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην αλήθεια.

Αυτά όμως που στο χώρο της Π. Διαθήκης είναι απλές προτυπώσεις, σκιές και εικονίσματα, γίνονται στο χώρο της Κ. Διαθήκης σαφείς καταγραφές και εμφανίσεις, που βεβαιώνουν όχι απλώς τη συλλογικότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, αλλά και την τριαδικότητά των, ειδικά. Θα μνημονεύσωμε εδώ τα πιο χαρακτηριστικά χωρία που πιστοποιούν την τριαδικότητά των προσώπων. Στη Βάπτιση του Κυρίου ακούεται η φωνή του Πατέρα που μαρτυρεί την υιότητα του Χριστού: «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός». Και το Πνεύμα σαν περιστέρι εμφανίζεται κι αυτό. Στη Θεία Μεταμόρφωση έχουμε εκ νέου την εμφάνιση του Θεού Πατέρα που μιλάει για τον Υιό Του, όπως και στη Βάπτιση.

Και στο τέλος της επίγειας ζωής του ο ίδιος ο Κύριος στέλλει τους Μαθητές Του να ευαγγελίσουν τον κόσμο «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα» όσα εκείνος τους εδίδαξε. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη σαφή τούτη μαρτυρία περί των τριών προσώπων της θεότητος;

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επιμαρτυρεί ότι «τρεις εισίν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ» και ο Απ. Παύλος ευλογεί τους χριστιανούς τριαδολογικά: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος ει η μετά πάντων υμών».
Αλλά και πάλι αυτός ο Παράκλητος δεν θα μπορεί αφ’ εαυτού του να λέγει τίποτε, «ου λαλήσει αφ’ εαυτού» και «εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν».
Τα τρία πρόσωπα της Άγιας Τριάδος είναι μεν τρία, αλλά δεν είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους. Δεν υπάρχουν το καθένα για τον εαυτό του, έχουν ενότητα ζωής, θελήματος, ενέργειας. Και μια ιδιαίτερη σχέση συνδέει μεταξύ των τα τρία αυτά πρόσωπα.
Έτσι, ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο ίδιος γεννά όμως τον Υιόν αχρόνως. Ο Υιός γεννάται εκ του Πατρός και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα διά του Υιού. Και τα τρία πρόσωπα έχουν την θεότητα σε όλη της την έκταση.

Γι’ αυτό ομολογούμε στο «Σύμβολο της Πίστεως» ότι ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα, δηλ. ίσος, είναι Θεός όπως είναι ο Πατέρας. Το ίδιο είπαν οι Πατέρες και για το Άγιον Πνεύμα.
Επομένως, με το να είναι πρόσωπα ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα σημαίνεται η ξεχωριστή υπαρκτική οντότητα του καθενός και με το να είναι ομοούσια τα πρόσωπα αυτά σημαίνεται η ενότητα των. Δεν υπάρχει παρόμοιο πρότυπο αλλού.

Όταν π.χ. έχουμε εμπρός μας τον Νίκο, τον Γιάννη και τον Αντώνη, και οι τρεις τους είναι της ίδιας ουσίας, δηλ. άνθρωποι, αλλά έχουν ξεχωριστή θέληση, ξεχωριστή σκέψη, ξεχωριστή ενέργεια. Είναι τρεις άνδρες και όχι ένας. Στην περίπτωση όμως των τριών προσώπων της Αγ. Τριάδος δεν συμβαίνει το ίδιο.
Εκεί υπάρχουν τρία πρόσωπα, αλλά με μια ουσία και θέληση και ενέργεια. Κανείς από τους τρεις δεν ενεργεί ποτέ χωριστά, χωρίς τους άλλους δύο. Δεν είναι τρεις θεοί, αλλά ένας. Στη ζωή αυτή ένας πατέρας και ένας γυιός έχουν διαφορά στην ηλικία.

Ο πατέρας είναι μεγαλύτερος στην ηλικία από το γυιό του. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Θεό Πατέρα και το Χριστό. Για το Χριστό πιστεύουμε ότι «δεν υπήρξε χρόνος που δεν υφίστατο». Το ίδιο ισχύει και για το Άγιον Πνεύμα. Και τα τρία πρόσωπα είναι το καθένα πλήρης και τέλειος Θεός. Κανείς δεν έχει περισσότερη θεότητα ή λιγότερη θεότητα από τον άλλο.
Αυτή είναι η πρόκληση του παραδόξου, για την οποία μιλάει ο θεολόγος Γρηγόριος. Στο θέμα αυτό η λογική υποχωρεί, γι’ αυτό μιλάμε για το Μυστήριο. Κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει. Οι απόπειρες που έκαναν οι Πατέρες διά της Εκκλησίας δεν ήταν να ερμηνεύσουν, αλλά να διατυπώσουν απλώς την αλήθεια του τριαδικού δόγματος. Και έμειναν μέχρις εκεί.
Ο Θεός ως Πατέρας Ο Θεός στον οποίο πιστεύω είναι ένας, όχι πολλοί.

Ο Χριστιανισμός ανήκει στις μονοθεϊστικές θρησκείες. Η τριαδικότητα του Θεού δεν θίγει την μονοθεΐα. Γιατί στην Αγία Τριάδα έχουμε τρία μεν πρόσωπα και υποστάσεις, αλλά ένα Θεόν.
Ο Θεός αυτός είναι και Πατήρ. Αυτό σημαίνει ότι έχει μαζί μας κι έχουμε μαζί του συγγένεια. Είμαστε παιδιά Του, όχι φυσικά, αλλά κατά χάριν, δηλ. εξ υιοθεσίας. Ο Πατέρας μας Θεός λόγω αυτής του της ιδιότητος μας προστατεύει, μας συντηρεί, ενδιαφέρεται για μάς, ζούμε κάτω από το στοργικό βλέμμα Του, μας κατευθύνει η αγαθή πρόνοιά Του.
Δεν είναι ξένος ή απόμακρος. Είναι κοντά μας προστατευτικά.

Ως Πατέρας ο Θεός αποκαλύπτεται και ως αγάπη και ως προστασία και ως ειρήνη. Η αίσθηση που έχουμε οι άνθρωποι είναι ότι δεν είμαστε ξεχασμένοι πάνω στη γη, ότι έχουμε ισχυρή προστασία, ότι η κοινωνία μας με τον ουράνιο Πατέρα μας είναι πηγή δυνάμεως, ελπίδας, χαράς.
Πηγή: askitikon.eu
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

Για την Υπομονή. Eφραίμ ο Σύρος

Εκείνος που θέλει να ευαρεστήσει στον Θεό και με την πίστη να γίνει κληρονόμος Του, για να ονο­μασθεί και αυτός παιδί του Θεού, γεννημένο από το Αγιο Πνεύμα, πρέπει να αποκτήσει, πριν απ’ όλα, μακροθυμία και υπομονή.

Πρέπει επίσης, να υπομένει με γενναιότητα τις θλίψεις, τις ταλαιπωρίες και όλες τις ανάγκες που τον βρίσκουν. Πρέπει δηλαδή να υπομείνει τις σωματικές αρρώστιες, τα διάφορα παθήματα, τους εξευτελισμούς και τις προσβολές που του γίνονται.

Εννοώ επίσης, ότι πρέπει να είναι καρτερικός στις διάφορες αφανείς θλίψεις, οι οποίες προξενούνται στην ψυχή του από τα πονηρά πνεύματα, τα οποία σκοπεύουν να την εμποδίσουν να ζήσει τη ζωή του Θεού και ακόμα να την οδηγήσουν σε χαύνωση, σε αμέλεια και σε ανυπομονησία.

Αυτό βέβαια γίνεται με την παραχώρηση του Θεού, ο Οποίος επιτρέπει να δοκιμασθεί κάθε ψυχή με διάφορες θλίψεις, ώστε να ξεχωρίσουν έτσι και να φανερωθούν εκείνοι που αγαπούν τον Θεό ολόψυχα, εφόσον βέβαια αυτοί θα υπομείνουν με γενναιότητα όλα όσα τους προξενεί ο Πονηρός, έχοντας πάντα την ελπίδα τους στον Θεό· και εφό­σον θα περιμένουν πάντοτε, με πίστη και πολλή υπομονή, τη Θεία Χάρη, για να τους βοηθήσει και να τους λυτρώσει από τα δεινά.

Αυτές οι ψυχές θα μπορέσουν να γλυτώσουν από κάθε είδους πειρασμό και να κερδίσουν όσα μας έχει υποσχεθεί ο Θεός. Θα φθάσουν δηλαδή να γίνουν άξιες της Βασιλείας Του.
Οφείλει λοιπόν η ψυχή, ακολουθώντας το λόγο του Κυρίου, να σηκώνει κάθε μέρα το σταυρό της (Λουκ. 9, 23). Αυτό σημαίνει να είναι πρόθυμη να υπο­μένει, για την αγάπη του Χριστού, κάθε θλίψη και πειρασμό, φανερό ή κρυφό και να στηρίζει πάντοτε την ελπίδα της στον Κύριο, διότι απ' Αυτόν εξαρτάται και το να θλιβεί -όταν Αυτός το επιτρέπει- και το να λυτρωθεί, με τη βοήθειά Του, από κάθε πειρασμό και θλίψη.

Η ψυχή όμως που δεν δείχνει ανδρεία και δεν αντιστέκεται με γενναιότητα, αλλά αντίθετα λυπάται, παραλύει, αγανακτεί, στενοχωριέται και εγκαταλείπει τον αγώνα ή απελπίζεται, σαν νά 'χει χαθεί πια κάθε ελπίδα λύτρωσης -που και αυτό είναι τέχνασμα της ίδιας κακίας, για να σπρώξει την ψυχή στην ακηδία και στην αδιαφορία- δεν αξιώνεται να δεχθεί τη Θεία ζωή. Επειδή δηλαδή αυτή δεν κράτησε σταθερή την ελπίδα. Δεν πε­ρίμενε με αδίστακτη πίστη το έλεος του Κυρίου. Δεν μιμήθηκε τους Αγίους και, τελικά, δεν βάδισε στα ίχνη του Κυρίου (Α' Πέτρ. 2, 21).

Κοίταξε με προσοχή και δες ότι από την αρχή οι Πατέρες, οι Πατριάρχες, οι Προφήτες, οι Απόστολοι και οι Μάρτυρες, πέρασαν από τον ίδιο δρόμο των θλίψεων και των πειρασμών και κατόρθωσαν να ευαρεστήσουν στον Θεό. Πώς; Με το να υπομείνουν με γενναιότητα κάθε πειρασμό και θλίψη. Όλοι αυτοί χαίρονταν όταν περνούσαν βάσανα, γιατί περίμεναν κάποια ανταμοιβή, όπως λέει η Αγία Γραφή: «Παιδί μου, όταν έρχεσαι για να δουλέψεις για τον Κύριο, προετοίμασε την ψυχή σου, για να υπομείνει πειρασμό. Στερέωσε την καρδιά σου και οπλίσου με καρτερία» (Σοφ. Σειρ. 2, 1-2).
Ο Απόστολος Παύλος επίσης λέει: «Αν δεν δοκιμάσετε τη διαπαιδαγώγηση, την οποία έχουν όλοι δεχθεί, τότε δεν είσαστε γνήσια παιδιά του Θεού, αλλά νόθα» (Εβρ. 12, 8). Όλα, λοιπόν, όσα σε βρί­σκουν, να τα δέχεσαι ως αγαθά, με τη σκέψη ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς την άδεια του Θεού.

Ο Κύριος επίσης λέει: «Μακάριοι θα είσα­στε όταν σας χλευάσουν, όταν σας καταδιώξουν και όταν εξαιτίας μου πουν ψέματα, λέγοντας εναντίον σας όλα τα κακά. Να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε, γιατί ο μισθός σας θα είναι μεγάλος στους ουρανούς» (Ματθ. 5, 11-12). Και «μακάριοι είναι εκείνοι που διώκονται για χάρη της δικαιοσύνης, γιατί δική τους θα είναι η Βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 10).
Όταν λέει «διώκονται» εννοεί ή φανερά από τους ανθρώπους ή κρυφά από τα πονηρά πνεύ­ματα. Γιατί αυτά πολεμούν την ψυχή που αγαπά τον Θεό και τη ρίχνουν μέσα σε ποικίλες θλίψεις, με σκοπό να εμποδίσουν την είσοδό της στη Θεία ζωή.

Αυτό επίσης συμβαίνει και για να δοκιμα­σθούν οι ψυχές κατά πόσο αγαπούν ειλικρινά τον Θεό. Και αυτό το αποδεικνύουν με το να υπομεί­νουν κάθε θλίψη και με το να κρατήσουν αμείωτη μέχρι το τέλος την ελπίδα, κάνοντας έτσι φανερό, ότι προσδοκούν την απολύτρωση. Δοκιμάζεται επί­σης η ψυχή για να φανεί μήπως αμελεί ή αδιαφορεί και χάνει την ελπίδα της, επειδή δεν αγαπά τον Θεό ειλικρινά.
Οι διάφορες θλίψεις και οι πειρασμοί κάνουν επίσης φανερές τις ψυχές εκείνες που είναι άξιες, αλλά και εκείνες που είναι ανάξιες. Αναδεικνύουν τις ψυχές που έχουν πίστη, ελπίδα και υπομονή, αλλά παράλληλα και αυτές που στερούνται αυτές τις αρετές.

Έτσι οι θλίψεις αποδεικνύουν δόκιμες και πιστές τις ψυχές εκείνες που υπομένουν μέχρι τέ­λους, διατηρώντας την ελπίδα που χαρίζει η πίστη και περιμένοντας την απολύτρωση που προσφέρει η Χάρη του Θεού. Γίνονται δηλαδή με την καρτερία τους κληρονόμοι της Βασιλείας Του.
Κάθε ψυχή λοιπόν, που θέλει να ευαρεστήσει στον Θεό, ας κρατά με γενναιότητα, πριν απ' όλα, την υπομονή και την ελπίδα. Έτσι θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε κάθε επίθεση και θλίψη που της προκαλεί ο Πονηρός.

Ο Θεός δεν επιτρέπει, μια ψυχή που έχει την ελπίδα της σ' Εκείνον και Τον περιμένει με υπομονή, να πειρασθεί τόσο, μέχρι του σημείου που αυτή να απελπισθεί. Ούτε την παραδίδει σε θλίψεις και πειρασμούς που εκείνη δεν μπορεί να βαστάξει (Α' Κορ. 10, 13). Ο Πονηρός δεν πειράζει και δεν θλίβει την ψυχή όσο θέλει αυτός, αλλά όσο επιτρέπει σ' αυτόν ο Θεός. Φθάνει μόνο να υπομένει η ψυχή με γενναιότητα και να διατηρεί πάνταζωντανή την ελπίδα που της χαρίζει η πίστη, περιμένοντας τη βοήθεια και τη σκέπη του Θεού. Τότε δεν είναι δυνατόν να την εγκαταλείψει Εκείνος.

Όσο η ψυχή αγωνίζεται, καταφεύγοντας στον Θεό με πίστη και ελπίδα και περιμένοντας χω­ρίς αμφιβολίες, τη βοήθεια και τη λύτρωση που Εκείνος χαρίζει, τόσο και πιο γρήγορα τη λυτρώνει ο Κύριος από κάθε θλίψη που την ταλαιπωρεί. Γιατί γνωρίζει Εκείνος πόσο πρέπει να μπει η ψυχή σε δοκιμασία και πειρασμό και, ανάλογα με την αντοχή της, επιτρέπει και τον πειρασμό. Αρκεί μόνο να κρατηθεί η ψυχή μέχρι το τέλος, και τότε δεν θα βγει ντροπιασμένη.

Ο Απόστολος Παύλος λέει: «Η θλίψη φέρνει υπομονή και η υπομονή δοκιμασμένο χαρακτήρα, και η δοκιμή οδηγεί στην ελπίδα που ποτέ δεν ντροπιάζει» (Ρωμ. 5, 3-5). Και αλλού πάλι ο ίδιος λέει: «Σαν υπηρέτες του Θεού, με τη μεγάλη υπομονή, με θλίψεις, με δυσκολίες, με στενοχώριες» (Β' Κορ. 6, 4). Ο Κύριος επίσης λέει: «Όποιος υπομένει μέχρι το τέ­λος, αυτός θα σωθεί» (Ματθ. 10, 22). Και «με την υπομονή σας θα κερδίσετε τις ψυχές σας» (Λουκ. 21, 19). Η Αγία Γραφή σε κάποιο άλλο σημείο επίσης λέει: «Ποιός πίστεψε στον Κύριο και βγήκε ντροπιασμένος; Ή ποιός έμεινε σταθερός στο λόγο του Κυρίου και εγκα­ταλείφθηκε; Και ποιός παρακάλεσε τον Κύριο και Εκείνος τον περιφρόνησε;» (Σοφ. Σειρ. 2, 10).

Οι άνθρωποι, που ως δημιουργήματα έχουν από τη φύση τους περιορισμένο νου και αντί­ληψη, γνωρίζουν καλά και ζυγίζουν με το μάτι και εξακριβώνουν πόσο βάρος και φορτίο μπορεί να σηκώσει καθένα από τα ζώα -για παράδειγμα το μουλάρι ή η καμήλα- και όσο μπορούν, τόσο και τα φορτώνουν. Τα φορτώνουν δηλαδή ανάλογα με τη δύναμή τους. Ο αγγειοπλάστης επίσης, αν δεν βάλει τα φρεσκοπλασμένα αγγεία στο καμίνι, για να ψηθούν και να σκληρύνουν, δεν θα είναι έτοιμα και κατάλληλα για χρήση. Ξέρει όμως, ως καλός τεχνίτης, πόσο χρόνο πρέπει να τα αφήσει στη φωτιά, ώστε να γίνουν κατάλληλα για χρήση. Δεν τα αφήνει δηλαδή στο καμίνι περισσότερο απ' όσο πρέπει, για να μην ψηθούν πολύ και γίνουν θρύψαλα. Αλλά ούτε τα βγάζει μισοψημένα, για να μην είναι λειψά και ακατάλληλα για χρήση.

Αν λοιπόν οι άνθρωποι έχουν τόση διάκριση και γνώση για τα φθαρτά και ορατά πράγματα, πόσο περισσότερο ο Θεός -ο Οποίος είναι ακατά­ληπτος ως προς τη γνώση και τη σοφία, Εκείνος που είναι η Σοφία- γνωρίζει μέχρι που θα επιτρέ­ψει να δοκιμασθούν οι ψυχές εκείνες, που θέλουν να τηρήσουν το θέλημά Του και που αγωνίζονται να γίνουν μέτοχοι της αιώνιας ζωής.

Έτσι λοιπόν, υπομένοντας γενναία, πρόθυμα και με ελπίδα κάθε θλίψη ως το τέλος, οι ψυχές γίνονται άξιες και κατάλληλες, για να εισέλθουν στη Βασιλεία των ουρανών.

Όπως από το κανάβι δεν μπορεί να γίνουν λεπτά νήματα, αν αυτό δεν χτυπηθεί πολλή ώρα -γιατί όσο χτυπιέται, τόσο καθαρότερο και καταλ­ληλότερο γίνεται- έτσι και η φιλόθεη ψυχή. Μπαί­νοντας αυτή σε πολλές δοκιμασίες και πειρασμούς και υπομένοντας με γενναιότητα τις θλίψεις, γίνε­ται καθαρότερη και πιο κατάλληλη για τη λεπτή πνευματική εργασία και στο τέλος αξιώνεται να κληρονομήσει την επουράνια Βασιλεία.

Οι ψυχές είναι σαν το νεόπλαστο αγγείο, που αν δεν το βάλουν στη φωτιά, είναι ακατάλληλο για χρήση. Μοιάζουν επίσης με νήπιο, που όσο καιρό είναι μικρό, δεν μπορεί να εργασθεί. Γιατί ως νήπια οι ψυχές, ούτε πόλεις μπορούν να κτίζουν ούτε χωράφια να σπέρνουν και να φυτεύουν, ούτε κάποια άλλη εργασία απ' αυτές που κάνουν οι μεγάλοι δεν μπορούν να κάνουν. Έτσι ακριβώς είναι και οι ψυχές που μετέχουν στη Θεία Χάρη. Κατατρυφούν μέσα στη γλυκύτητα και την ανά­παυση του Αγίου Πνεύματος, επειδή εξαιτίας της νηπιακής τους κατάστασης δεν επέτρεψε ποτέ ο αγαθός Θεός να δοκιμασθούν από πονηρά πνεύ­ματα, ούτε να πέσουν σε διάφορους πειρασμούς και θλίψεις, με τις οποίες φανερώνεται η υπομονή. Αυτές οι ψυχές παραμένουν ακόμα νήπιες και δεν είναι κατάλληλες για τη Βασιλεία, όπως είπε και ο Απόστολος: «Αν όμως δεν δοκιμάσατε την παι­δεία, που έχουν όλοι δεχθεί, τότε είσαστε νόθα παιδιά και όχι γνήσια» (Εβρ. 12, 8).

Ώστε, οι θλίψεις και οι πειρασμοί ωφελούν τον άνθρωπο και κάνουν την ψυχή άξια και στα­θερή, αν βέβαια αυτή υπομένει όσα τη βρίσκουν γενναία, πρόθυμα, με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό και αν περιμένει με βεβαία πίστη τη λύτρωση που χαρίζει ο Κύριος και το δικό Του έλεος. Είναι αδύνατον να χάσει η ψυχή που ζει με αυτό τον τρόπο την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος και να μη λυτρωθεί από την εμπάθεια και την κακία. Αντίθετα, θα αξιωθεί να αναδειχθεί πράγματι ως πιστή, αν κρατήσει με υπομονή και ως το τέλος την ελπίδα της στον Κύριο.

Συμβαίνει με τις ψυχές που βρίσκονται σε θλίψεις, ό,τι ακριβώς έγινε και με τους αγίους Μάρτυρες. Αυτοί υπέμειναν δημόσια πολλά βασανιστήρια και έφθασαν μέχρι το θάνατο -εξαιτίας της πίστης τους στον Κύριο- και παρέμειναν στα­θεροί στην καλή ομολογία. Τελικά, αναδείχθηκαν δόκιμοι και αξιώθηκαν να λάβουν τα στεφάνια της δικαιοσύνης. Σε όσους μάλιστα υπέφεραν περισ­σότερα και φοβερότερα βασανιστήρια, χαρίσθηκε περισσότερη δόξα και παρρησία προς τον Θεό. Όσοι όμως έδειξαν απιστία -επειδή φοβήθηκαν τις θλίψεις και τα μαστίγια- και δεν έμειναν σταθεροί ως το τέλος, κατέληξαν να μην έχουν πρόσωπο να δουν κανέναν. Έτσι καταδικάσθηκαν να ζήσουν μέσα στη ντροπή και σ' αυτή τη ζωή, αλλά έτσι θα βρεθούν και κατά την ημέρα της Κρίσεως.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχές, οι οποίες παραδίδονται στις θλίψεις. Δοκιμάζονται από τα πονηρά πνεύματα και βασανίζονται με χίλιους δυο τρόπους μυστικά μέσα τους με διάφορες θλίψεις ή με πονηρούς λογισμούς ή ακόμα και με αρρώστιες του σώματος. Αν αυτές οι ψυχές υπομείνουν με γενναιότητα και κρατήσουν την ελπίδα τους στον Κύριο, περιμένοντας από Εκείνον τη λύτρωση, θα αξιωθούν να λάβουν στεφάνια δικαιοσύνης. Θα αξιωθούν δηλαδή, όχι μόνο να λυτρωθούν από τις θλίψεις, αλλά και πολύ περισσότερο, αυτές θα βρουν ενώπιον του Θεού την ίδια παρρησία με τους άγιους Μάρτυρες!

Επειδή, το ίδιο μαρτύ­ριο των θλίψεων που οι Μάρτυρες υπέφεραν με το σταυρό και τα άλλα βάσανα, το υπομένουν και αυτές οι ψυχές από τα πονηρά πνεύματα, τα οποία ενεργούν δια μέσου των θλίψεων. Και όσες περισσότερες θλίψεις και επιθέσεις του Πονηρού υπομένουν κρατώντας την ελπίδα, τόσο περισσό­τερη δόξα αποχτούν μπροστά στον Θεό. Και εδώ θα λυτρωθούν, σύμφωνα με την προσδοκία τους και εκεί θα αξιωθούν να απολαύσουν τη χαρά και την ανάπαυση που χαρίζει το Αγιο Πνεύμα. Όσες όμως ψυχές υποχωρήσουν από δειλία και φόβο και δεν υπομείνουν τις θλίψεις, αλλά πέσουν σε αμέλεια, ανυπομονησία και απελπισία και απομακρυνθούν από το δρόμο του Θεού, ξεχνώντας το έλεος του Κυρίου, πώς είναι δυνατόν -αφού αποδείχθηκαν ανάξιες- να λάβουν τη δωρεά της αιώνιας ζωής;

Γιατί κάθε ψυχή χρωστά, για χάρη του Κυ­ρίου που πέθανε για μας, να μακροθυμεί και να υπομένει μέχρι θανάτου, κρατώντας άσβεστη την ελπίδα της στο έλεός Του και έτσι θα γίνει άξια της αιώνιας ζωής.

Όσοι θέλουν να ξεφύγουν από την αιώνια γέεννα, που περιμένει τους αμαρτωλούς, και επι­θυμούν να ζήσουν αιώνια, προσπαθούν να υπο­μένουν πάντοτε τις θλίψεις και τις ταλαιπωρίες αυτής της ζωής, εκείνες που προκαλεί ο Πονηρός με τους πειρασμούς. Και αν υπομείνουν ως το τέλος, περιμένοντας με πίστη το έλεος του Κυρίου, θα λυτρωθούν με τη βοήθεια της Θείας Χάρης. Αυτοί θα αξιωθούν να κοινωνήσουν, με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, και θα ξεφύγουν την ημέρα της Κρίσεως από τη γέεννα, κληρονομώντας την αιώνια Βασιλεία του Κυρίου.

Τέτοιος όρισε ο Κύριος να είναι ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή, στενός και γεμάτος θλίψεις (Ματθ. 7, 14). Και γι' αυτό ακριβώς είναι λίγοι εκείνοι που τον βαδίζουν.
Επειδή λοιπόν μας χαρίσθηκε τέτοια ελπίδα και επειδή ο αψευδής Θεός μας έδωσε τέτοιες υποσχέσεις, ας υπομείνουμε με γενναιότητα κάθε επίθεση και θλίψη του Πονηρού, για χάρη της ελπίδας που βρίσκεται αποθησαυρισμένη για μας στους ουρανούς (Κολ. 1, 5).

Όσες θλίψεις και αν υπομείνουμε για τον Κύριο, τί αξία έχουν μπροστά στη μέλλουσα αιώ­νια ζωή που μας υποσχέθηκε ή μπροστά στην παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος, που έρχεται από ψηλά στις ψυχές εκείνες που υπομένουν, ή ακόμα μπροστά στη λύτρωσή μας από το σκο­τάδι της κακίας και από τα πολλά χρέη που μας φόρτωσαν οι αμαρτίες μας; Λέει η Αγία Γραφή: «Όταν κρινόμαστε από τον Κύριο, παιδαγωγούμαστε, για να μην καταδικασθούμε μαζί με τον κόσμο» (Α' Κορ. 11, 32). Και αλλού επίσης λέει: «Τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν έχουν καμιά αξία, αν συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να μας αποκαλυφθεί» (Ρωμ. 8, 18).

Ας μοιάσουμε στους γενναίους στρατιώτες που πρόθυμα πεθαίνουν για τον βασιλιά τους. Γιατί, όταν ζούσαμε τη ζωή του κόσμου και ασχο­λούμασταν με βιοτικές υποθέσεις, δεν υποφέραμε τέτοιου είδους παθήματα, ούτε δοκιμάζαμε πα­ρόμοιες θλίψεις. Τώρα όμως, που θελήσαμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να ευαρεστήσουμε στον Κύριο, ορθώνονται από τον Πονηρό εναντίον μας, τόσες και τόσο σκληρές επιθέσεις, πειρασμοί και θλίψεις.

Βλέπεις ότι αυτά τα υποφέρουμε για την αγάπη του Κυρίου; Βλέπεις ότι πάσχουμε επειδή μας φθονεί ο Πονηρός και προσπαθεί να μας βγά­λει από το δρόμο της ζωής και να μας οδηγήσει σε αδιαφορία και αμέλεια, ώστε να μην ευαρεστή­σουμε στον Θεό και έτσι να χάσουμε τη σωτηρία μας; Όσο λοιπόν ο Πονηρός επιτίθεται εναντίον μας, τόσο περισσότερο πρέπει και εμείς να υπο­μένουμε με ανδρεία, γενναιότητα και προθυμία· τόσο περισσότερο θα πρέπει, με την προσευχή και την υπομονή, να ξεπερνούμε το θάνατο, για χάρη της ελπίδας μας στον Χριστό. Και όταν έτσι αντιστεκόμαστε, όλες οι δαιμονικές πανουργίες διαλύονται. Γιατί εμείς έχουμε υπερασπιστή και υπέρμαχο τον Χριστό, ο Οποίος, και σ' εμάς που θλιβόμαστε και έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σ' Εκείνον, χαρίζει υπομονή, αλλά και τους δαί­μονες ντροπιάζει. Επιπλέον, εμείς παίρνουμε, με τη Χάρη του Κυρίου, τα βραβεία για τους κόπους μας, δηλαδή την Ουράνια Βασιλεία.

Ας γίνουμε, αδερφοί μου, σαν τα αμόνια, ώστε, όταν μας χτυπούν, να μην υποχωρούμε ούτε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σημαδεύεται από την αδιαφορία, την αμέλεια και την ακηδία, που επιφέρουν αυτές οι μάστιγες και οι πειρα­σμοί. Όταν μας δέρνουν, ας νικήσουμε τον αντί­παλο με την υπομονή. Γιατί και ο Κύριός μας έτσι διάβηκε αυτό τον αγώνα. Τον μαστίγωσαν, Τον ονείδισαν, Τον έδιωξαν, Τον περιέπαιξαν, Τον έφτυσαν. Τιμωρήθηκε από τους ανόμους με τον χειρότερο και τον πιο ατιμωτικό σταυρικό θάνατο. Όλα αυτά τα υπέμεινε για τη δική μας σωτηρία, αφήνοντας σ' εμάς υπόδειγμα ζωής (Α' Πέτρ. 2, 21).

Ο Κύριος άφησε παράδειγμα για να Τον μιμηθούν εκείνοι που πιστεύουν σ' Αυτόν αληθινά και που θέλουν να γίνουν συγκληρονόμοι Του στον ίδιο δρόμο της θλίψης, του πειρασμού και του θανάτου, ώστε να πορευθούν και αυτοί, υπομένοντας πολλά παθή­ματα, την οδό που και ο Ίδιος πορεύθηκε. Την οδό που Τον οδήγησε στον σταυρικό θάνατο. Στο θάνατο που τελικά θανάτωσε το θάνατο και καταδίκασε την αμαρτία πάνω στο Κυριάκο Σώμα (Ρωμ. 8, 3), καταργώντας έτσι τις δυνάμεις του Εχθρού, καθώς λέει και ο Απόστολος: «Ο Κύριος απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες πάνω στο Σταυρό και τις διαπόμπευσε, σέρνοντάς τες νικημένες στο θρίαμβο του Σταύρου» (Κολ. 2, 15).

Και εμείς λοιπόν, αν υπομείνουμε κάθε επί­θεση και θλίψη -που πάντα προέρχεται από τον Πονηρό- με γενναιότητα και προθυμία και φθά­σουμε ως το θάνατο, θα νικήσουμε τον αντίπαλο με όπλο την πίστη, την υπομονή και την ελπίδα στον Κύριο. Και έτσι, αφού αποδειχθούμε χωρητικά σκεύη του Πνεύματος, θα αξιωθούμε να λάβουμε την απολύτρωση και τη Χάρη από αυτή τη ζωή. Επιπλέον, θα γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι της αιώνιας και ατελεύτητης ζωής. Γιατί, στον πνευματικό αγώνα, η νίκη εναντίον του Εχθρού κατορθώνεται με πολλά παθήματα και με θάνατο. Πάσχοντας δηλαδή και πεθαίνοντας για τον Κύριο με προθυμία, θα νικήσουμε τελικά τον Εχθρό. Γι' αυτό να θεωρείτε κάθε θλίψη και κάθε πειρασμό όχι οδυνηρό και σκληρό, αλλά απλό και εύκολο. Να υπομένετε κάθε επίθεση του Εχθρού, έχοντας πάντα μπροστά στα μάτια σας και πο­θώντας το θάνατο που ο Κύριος υπέμεινε. Να ση­κώνετε κάθε μέρα το σταυρό σας (Λουκ. 9, 23), όπως Εκείνος μας δίδαξε, δηλαδή να αποδεχόσαστε τις θλίψεις, τους πειρασμούς και το θάνατο.

Ας Τον ακολουθήσουμε λοιπόν. Έτσι εύκολα θα υπομένουμε κάθε θλίψη είτε εσωτερική είτε εξωτερική. Γιατί, αν προσμένουμε το θάνατο για την αγάπη του Κυρίου και τον έχουμε πάντοτε μπροστά στα μάτια μας ποθώντας Τον, θα μπορέ­σουμε ασφαλώς πολύ περισσότερο να υπομένουμε χαρούμενα, άνετα και εύκολα, οποιεσδήποτε βα­ριές και αβάσταχτες θλίψεις μας βρίσκουν.

Ο λόγος που μας κάνει να θεωρούμε βα­ριές και αβάσταχτες τις θλίψεις και που αισθα­νόμαστε αδύνατοι για να τις υπομείνουμε, είναι το ότι δεν έχουμε συνεχώς μπροστά στα μάτια μας και δεν ποθούμε να υποστούμε και εμείς το θάνατο του Χριστού. Γιατί εκείνος που επιθυμεί να γίνει κληρονόμος του Χριστού, πρέπει να επι­θυμεί να υποστεί και του Χριστού τα παθήματα. Εκείνοι λοιπόν που αγαπούν τον Χριστό, από αυτό ακριβώς ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους. Από το ότι δηλαδή υπομένουν γενναία και πρόθυμα -ελπίζοντας αδιάλειπτα στον Χριστό- κάθε θλίψη και πειρασμό που τους βρίσκει.

Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τον Κύριο να μας δώσει σοφία, για να γνωρίσουμε το θέλημά Του και να το εκτελούμε πρόθυμα, με πολλή υπομονή, μακροθυμία και χαρά. Αυτές τις δωρεές, αν θελήσουμε, Εκείνος θα μας τις χαρίσει και θα μας ενισχύσει σε κάθε προσπάθεια που κάναμε για να ευαρεστήσουμε στον Θεό. Έτσι θα αποδει­χθούμε δοκιμασμένοι και άξιοι, για να δεχθούμε την αιώνια σωτηρία, εκείνη που χαρίζει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, στον Οποίο ανήκει η δόξα, η εξουσία και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αραγε οι ράθυμοι, οι οκνηροί και οι αδιάφο­ροι για ποιό πράγμα θα έχουν να καυχηθούν; Για την αδιαφορία, για τη ραθυμία ή για την απώλειά τους; Αλίμονο, αδελφοί μου, σ' αυτούς που είναι ράθυμοι.

Ελάτε λοιπόν, ας αγωνισθούμε πρόθυμα. Ελάτε, ας προσπέσουμε σ' Αυτόν. Ας πενθήσουμε, ας κλαύσουμε ενώπιόν Του. Εκείνος μόνο μπο­ρεί να μας χαρίσει το φωτισμό της ψυχής. Κατανοήστε, επιτέλους, τις πανουργίες του Εχθρού μας, του μισόκαλου και αντίπαλου. Γιατί αυτός είναι που ρίχνει στο δρόμο μας τις παγίδες, δηλαδή τα σκάνδαλα, το πάθος της πολυκτημοσύνης, την επιθυμία της κοσμικής ζωής, τη σαρκική ηδονή. Αυτός μας κάνεινα ξεχνάμε πόσο μικρή είναι αυτή η ζωή. Αυτός μας εμπνέει τη δειλία στην άσκηση, την οκνηρία στις προσευχές, τον ύπνο την ώρα της ακολουθίας και την αγάπη στη σωματική ανάπαυση.

Όσο ο διάβολος κάνει καλύτερα τη δουλειά του, τόσο εμείς αμελούμε και ραθυμούμε. Γι' αυτό θα πρέπει και εμείς να τον καταφρονούμε, με τη σκέψη ότι οι ημέρες μας είναι λίγες. Να, έφθασε ο καιρός που ο Κύριος θα έλθει μέσα στη μεγα­λοπρέπεια της ωραιότητάς Του, με τη συνοδεία των Αγγελικών δυνάμεων της Βασιλείας Του. Θα έλθει για να ανταποδώσει στον καθένα ανάλογα με τις πράξεις του (Ματθ. 16, 27).

Φοβούμαι, αδελφοί μου, μήπως εκπληρω­θεί σ' εμάς ο λόγος του Κυρίου που λέει: «Θα έρθουν άνθρωποι από Ανατολή και Δύση, από το Βορρά και από τη Θάλασσα και θα καθίσουν στο τραπέζι, στη Βασιλεία των ουρανών, μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ, ενώ εσείς θα μείνετε έξω» (Ματθ. 8, 11-12 - Λουκ. 13, 28-29).

Σε παρακαλώ, Χριστέ μου, Εσύ που είσαι το Φως το Αληθινό, ο Υιός του Ευλογητού Πα­τέρα, σφραγίδα και απαύγασμα της δόξας Του, Εσύ που κάθεσαι στα δεξιά της μεγαλωσύνης Του (Εβρ. 1, 3), Ακατάληπτε Υιέ, Ανεξιχνίαστε Χριστέ και Ανεξερεύνητε Θεέ, καύχημα και χαρά για όσους Σε αγαπούν, Χριστέ μου, η ζωή μου, πάρε με τον αμαρτωλό στη Βασιλεία Σου.
Μη μου ανταποδώσεις σύμφωνα με τα έργα μου. Ας με λυτρώσει η Χάρη Σου, ας με λυπηθεί η ευσπλαχνία Σου και ας με ελεήσει η φιλανθρωπία Σου. Γιατί Εσύ είσαι ευλογημένος και χιλιοδοξασμένος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο  «Αλγηδών η αγιότοκος: Η Υπομονή και η Ευχαριστία κατά τους Πατέρες», Εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» 2010, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα)

anavaseis.blogspot

Μην κατηγορείτε τον Χριστό για τις αμαρτίες των χριστιανών

Η Εκκλησία πολλές φορές σκανδαλίζει γιατί έχει ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι τέλειοι, ήρωες, αψεγάδιαστοι, αλλά αμαρτωλοί, ανήθικοι, εμπαθείς.

Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο και να σκανδαλιζόμαστε επειδή μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν άρρωστοι. Μα, ακριβώς γι'αυτό βρίσκονται εκεί οι άρρωστοι (μέσα στο νοσοκομείο) για να βρούνε γιατρειά.

Μην ξεχνούμε ποτέ, ότι ο Χριστός δεν προσδοκά από εμάς την αναμαρτησία, γιατί γνωρίζει ότι δεν είναι εφικτή. Αυτό που μας λέγει ο Χριστός είναι να αναγνωρίσουμε την αρρώστια μας, την ατέλειά μας, και να Του ζητήσουμε βοήθεια, να ακολουθήσουμε τον δικό Του τρόπο θεραπείας.

Βεβαίως οι άνθρωποι που θέλουνε να πολεμήσουν τον Χριστό, επειδή δεν βρίσκουν κάτι το μεμπτό σ'Αυτόν, προβάλουν τα λάθη, τα πάθη των χριστιανών. Αυτό όμως είναι και πάλι λάθος.

Δεν βλέπουν την Εκκλησία, αλλά κάποια μέλη της Εκκλησίας που ίσως έσφαλαν, αμάρτησαν και έχουνε μία ζωή η οποία δεν συμβαδίζει με την χριστιανική τους ιδιότητα.

Είναι λάθος όμως να κατηγορώ ολόκληρη την Εκκλησία και να την απαξιώνω, απαξιώνοντας και τον ίδιο τον Σωτήρα Χριστό. Είναι σαν να προσπαθώ να κατηγορήσω το νοσοκομείο, επειδή υπάρχουν ασθένειες. Βεβαίως οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις είναι επικίνδυνες και πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα από το νοσοκομείο, όμως δεν φταίει το νοσοκομείο επειδή υπάρχουν ασθένειες στον κόσμο γενικότερα.

Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι κατακρίνουν την Εκκλησία και την απορρίπτουν γιατί την φοβούνται. Φοβούνται ότι μπορεί να λέγει την Αλήθεια, ότι μπορεί να έχει την Αλήθεια.

Επειδή όμως η Αλήθεια δεν βολεύει, καλύτερα να την αναθεματίσουμε, παρά να την ακολουθήσουμε.

Και επειδή κουσούρια στην Αλήθεια δεν μπορούνε να βρούνε, προβάλουν τα κουσούρια αυτών που πιστεύουνε στην Αλήθεια ώστε να πείσουν "εαυτούς και αλλήλους" ότι δικαιολογημένα δεν πιστεύουνε.

Δεν έχουμε καταλάβει ότι τα κουσούρια μας, οι αμαρτίες μας, δεν μας στερούν την Αλήθεια. Την Αλήθεια την στερούμαστε όταν δεν παραδεχτούμε τα κουσούρια και τις αμαρτίες μας.

Ο Χριστός και στην επίγεια ζωή του δεν έκανε παρέα με τέλειους ανθρώπους, αλλά με ανθρώπους που είχανε κουσούρια και αδυναμίες. Οι μαθητές γίνανε απόστολοι όχι γιατί ήταν τέλειοι, αλλά γιατί είχανε απλότητα και ταπείνωση.

Εάν δούμε τα συναξάρια της Εκκλησίας είναι γεμάτα από ρέμπελους, από ανήθικους, από αμαρτωλούς, από εμπαθείς ανθρώπους που μετανόησαν, που πάλεψαν με τους δαίμονές τους και τον Θεό.

Ένας μικρός σπόρος αυτομεμψίας χρειάζεται, να θαφτεί μέσα στην φυλακή-κόλαση του εγώ μας, για να καρποφορήσει η ελευθερία-παράδεισος της μετανοίας.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

theomitoros.blogspot