Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι (Άγιος Πορφύριος)

Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι (Άγιος Πορφύριος)

Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουμε άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουμε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά την Χάρη.

Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά...

Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση, να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί.

Να σας πω και δύο παραδείγματα.

Είχαν έλθει δυο κοπελίτσες σ’ εμένανε κι η μια είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα:

– Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας.

Κι όπως την «έβλεπα» την μια, λέω:

– Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά.

– Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη.

Τους λέω:

– Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν τήνε ζουν τη χαρά του Χριστού.

Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε:

– Άκουσε, Μαρία, καλά λέει ο παππούλης, έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στην Θεία Μετάληψη, ναι… Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με την μητέρας μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης.

– Πως τον λένε τον πατέρα σου; την ρωτάω.

Μου είπε.

– Πως την λένε την μητέρα σου;

Μου είπε.

– Ε, λέω, με την μητέρα σου δεν τα έχει καθόλου καλά μέσα σου.

Ακούστε με τώρα. Τη στιγμή που μου έλεγαν το όνομα, έβλεπα τον πατέρα, έβλεπα την ψυχή του. Τη στιγμή που μου έλεγαν το όνομα της μητέρας, έβλεπα την μητέρα κι έβλεπα πως κοίταζε η κόρη την μητέρα της.

Κάποια άλλη μέρα ήλθε μια μητέρα με την μια της κόρη και μ’ επισκέφθηκαν. Ήταν στενοχωρημένη. Έκλαιγε με λυγμούς. Ένιωθε πολύ δυστυχισμένη.

– Τι έχεις; την ρωτάω.

– Είμαι απελπισμένη με την μεγάλη μου κόρη, η οποία έδιωξε τον άνδρα της απ’ το σπίτι και μας παραπλανούσε λέγοντας πολλά ψέματα.

– Τι ψέματα; της λέω.

– έδιωξε προ πολλού τον άνδρα της απ’ το σπίτι και δεν μας είπε τίποτα. Την ερωτούσαμε από τηλεφώνου, «τι κάνει ο Στέλιος;». «Καλά, μας απαντούσε, αυτή τη στιγμή πήγε να πάρει εφημερίδα». Κάθε φορά έβρισκε κάποια πρόφαση, ώστε να μην υποψιασθούμε τίποτα. Αυτό κράτησε δύο χρόνια. Μας το έκρυβε, που τον είχε διώξει. Προ ημερών το μάθαμε απ’ τον ίδιο, που τυχαία τον εσυναντήσαμε.

Της λέω, λοιπόν:

– Εσύ φταίεις. Εσύ κι ο άνδρας σου. Και πιο πολύ εσύ.

– Εγώ! που αγαπούσα τόσο τα παιδιά μου, που δεν έβγαινα απ’ την κουζίνα, που δεν είχα προσωπική ζωή, που τα οδηγούσα στον Θεό και στην Εκκλησία, που τα συμβούλευα στο καλό. Πώς φταίω εγώ;

Απευθύνθηκα στην άλλη κόρη, που ήταν παρούσα:

– Εσύ τι λέεις;

– Ναι, μαμά, έχει δίκιο ο παππούλης, ποτέ μα ποτέ δεν φάγαμε γλυκό ψωμί απ’ τα μαλώματα που κάνατε μια ζωή με τον μπαμπά.

– Βλέπεις, που έχω δίκιο; Εσείς φταίτε, εσείς τα τραυματίζετε τα παιδιά. Δεν φταίνε εκείνα, υφίστανται, όμως, τις συνέπειες.

Δημιουργείται μία κατάστασις στην ψυχή των παιδιών εξαιτίας των γονέων τους, που αφήνει ίχνη μέσα τους για όλη τους τη ζωή. Η συμπεριφορά τους στη συνέχεια της ζωής τους, η σχέση με τους άλλους έχουν άμεση εξάρτηση απ’ τα βιώματα που φέρουν απ’ τα παιδικά τους χρόνια. Μεγαλώνουν, μορφώνονται, αλλά κατά βάθος δεν αλλάζουν.

Αυτό φαίνεται και στις πιο μικρές εκδηλώσεις της ζωής. Επί παραδείγματι, σου συμβαίνει μια λαιμαργία, να θέλεις να τρώεις. Πήρες, έφαγες, βλέπεις κάτι άλλο, το θέλεις κι εκείνο, το θέλεις και τ’ άλλο. Αισθάνεσαι ότι πεινάεις, ότι άμα δεν φάεις, σε πιάνει μια λιγούρα, μια τρεμούλα. Φοβάσαι ότι θ’ αδυνατίσεις. Είναι κάτι ψυχολογικό, που έχει εξήγηση. Μπορεί, ας πούμε, να μην εγνώρισες πατέρα, να μην εγνώρισες μητέρα, να είσαι υστερημένος και πεινασμένος, φτωχός κι αδύνατος. Κι αυτό από πνευματικό γεγονός εκδηλώνεται αντανακλαστικώς ως αδυναμία του σώματος.

Στην οικογένεια βρίσκεται μεγάλο μέρος απ’ την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Για ν’ απαλλαγούν τα παιδιά από διάφορα εσωτερικά προβλήματα, δεν είναι αρκετές οι συμβουλές, οι εξαναγκασμοί, η λογική κι οι απειλές. Μάλλον γίνονται χειρότερα. Η διόρθωση γίνεται με τον εξαγιασμό των γονέων. Γίνεται άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Η αγιότητα των γονέων απαλλάσσει τα παιδιά απ’ τα προβλήματα. Τα παιδιά θέλουν κοντά τους ανθρώπους αγίους, με πολλή αγάπη, που δεν θα τα φοβερίζουν, ούτε θα περιορίζονται στη διδασκαλία, αλλά θα δίδουν άγιο παράδειγμα και προσευχή. Να προσεύχεσθε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και ν’ αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε.

Πολλές φορές οι γονείς, και κυρίως η μητέρα, πληγώνουν το παιδί γι’ αταξία που έκανε και το μαλώνουν υπερβολικά. Τότε αυτό πληγώνεται. Ακόμη κι αν δεν το μαλώσεις εξωτερικά και μέσα σου το μαλώσεις κι αγανακτήσεις ή το κοιτάξεις άγρια, το παιδί το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι η μητέρα δεν το αγαπάει. Ρωτάει την μάνα:

– Μ’ αγαπάεις, μαμά;

– Ναι, παιδί μου.

Αλλ’ αυτό δεν πείθεται. Έχει πληγωθεί. Η μητέρα το αγαπάει, θα το χαϊδέψει μετά, αλλ’ αυτό θα κάνει το κεφάλι πίσω. Δεν δέχεται το χάδι, το νομίζει υποκρισία, γιατί έχει πληγωθεί.

Άγιος Πορφύριος

Πηγή:  artoklasia.blogspot.ca, hellas-orthodoxy.blogspot

Φάε, η αμαρτία δικιά μου - Διονύσης Παπαχριστοδούλου

Διάδρομος Νοσοκομείου. Αναμονή. Ο άλλος τρέχει και ρωτάει τους γιατρούς· "μην έχω αυτό, εκείνο ή το άλλο; πονάω εδώ, πονάω εκεί". Ιατρικές ορολογίες. Αγωνία. Αναμονή σ’ έναν μακρύ διάδρομο. Οι θάλαμοι στο πλάι άδειοι. Δεν πρόκειται για λαϊκό νοσοκομείο, μα για πολυτελείας ... για τους λίγους. Παραδίπλα σ‘ ένα θάλαμο ο ασθενής και οι επισκέπτες· κάποιοι γνωστοί και μια γιαγιά. Προσφέρονται κεράσματα. Είναι Παρασκευή. Νηστεία. "Πάρε γιαγιά". "Ευχαριστώ νηστεύω". "Έλα γιαγιά πάρε". "Ευχαριστώ δεν τρώω". "Φάε ρε γιαγιά η αμαρτία δικιά μου ...".

Συχνά τυχαίνει σε παρέες κάποιος να μη νηστεύει και να λέει με “αυτοθυσία” στον άλλο που νηστεύει "φάε, η αμαρτία δικιά μου". Λές και η νηστεία είναι φόρος που θα μπορούσε να πληρώσει ο συνέταιρος. Η προτροπή αυτή δείχνει τη νομικιστική αντίληψη που έχουμε για τη σχέση μας με την Εκκλησία. Έγκλημα και τιμωρία. Νόμος, παράβαση, ενοχή, χρέος, ποινή, εξιλέωση, πληρωμή. Αντίληψη που οφείλεται στο μεσαιωνικό εκβαρβαρισμό που κυριάρχησε στη χώρα μας κυρίως μετά το 1821. Οι κανόνες της Εκκλησίας υποβιβάζονται σε στείρους νόμους και κυριαρχεί το άγχος μην τυχόν τους παραβεί κανείς, οπότε θα ακολουθήσει η τιμωρία.

Ο νόμος του κράτους απλώς καταπιέζει, αλλά τον ανεχόμαστε, προκειμένου να λειτουργεί στοιχειωδώς η κοινωνία. Ο νόμος της Εκκλησίας, οι κανόνες, υπάρχουν για να μας θεραπεύουν. Όποιος τους εφαρμόζει, κερδίζει τη θεραπεία ολόκληρης της ύπαρξής του· όποιος δεν τα καταφέρνει, κερδίζει τουλάχιστον τη θεραπεία της συνείδησής του. Η συνείδηση είναι "λάστιχο", προσαρμόζεται. Μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει να κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και επειδή βρήκε ένα επιχείρημα, μια δικαιολογία, πορώνει τη συνείδηση. Το συντριβάνι μπορεί να βγάζει βρώμικο νερό ή και να έχει εντελώς αχρηστευτεί. "Έλα ρε, αφού όλοι κλέβουν". "Ου κλέψεις". Καθαρίζει η κατάσταση. Γι’ αυτό είναι έγκλημα η "φιλάνθρωπη" προσαρμογή στην κοινωνική πραγματικότητα. "Αφού κανείς ή οι περισσότεροι δεν εφαρμόζουν κάτι, ας το διαγράψουμε". Είναι έγκλημα αυτή η "ρεαλιστική" νοοτροπία, γιατί καταστρέφει τη δυνατότητα για μετάνοια. Οι κανόνες της Εκκλησίας δείχνουν την ευθεία οδό, και η "οικονομία" της, επιτρέπει στον άνθρωπο, ακολουθώντας μία ταλάντωση, σιγά σιγά να ισορροπήσει τη ζωή του, αντλώντας δύναμη εν μετανοία.

Ο Γκάλης έκαμνε την προετοιμασία του, το ίδιο και ο Πύρρος Δήμας και όλοι οι πρωταθλητές. Αν την ώρα της προπόνησης εμφανιστεί κάποιος φίλος και του πεί, "άντε ρε, πάμε να τα πιούμε, η αμαρτία δικιά μου ..." κι’ εκείνος τον ακούσει, απλώς θα χαλάσει την προετοιμασία του, και δεν θα μπορεί να τα δώσει όλα στον αγώνα. Τί μπορεί άραγε να ελπίζει από την "αυτοθυσία" του φίλου; Κάπως έτσι είναι και με τη νηστεία. Δεν είναι ζήτημα αμαρτίας-παράβασης, αλλά ζήτημα απώλειας της ευκαιρίας για προπόνηση. Η νηστεία είναι ένα είδος προπόνησης. Στην Εκκλησία όλα τα είδη της προπόνησης γενικά λέγονται άσκηση. Αν διακόπτεται η άσκηση επειδή κανείς εύκολα ξεπερνάει τον "εγωϊσμό" του και ακολουθεί τους όποιους "φιλάνθρωπους" άλλους, δε θα επιτευχθεί ο στόχος, που είναι η θεραπεία, η κάθαρση από τα πάθη, ο φωτισμός του νού, η θέωση, η θεραπεία του κόσμου όλου.

Αρκεί βέβαια η προπόνηση να μην γίνεται πρωτάθλημα. Να μην απολυτοποιείται και επικεντρώνεται η προσπάθεια απλά και μόνο στην αυστηρότερη τήρησή της, στην μεγαλύτερη δυνατή καταπόνηση. Ο νούς οφείλει να είναι στον αγώνα. Η ύπαρξη του φιλότιμου είναι απαραίτητη, η συνεχής βελτίωση αναγκαία, αλλά με κέντρο τον τελικό σκοπό και όχι τη μονόπλευρη τελείωση του μέσου. Αυτό ήταν το λάθος των Φαρισαίων, έκαμναν σκοπό το μέσο. Νηστεία για τη νηστεία, όσο πιο πολύ νηστεύω, τόσο καλύτερος είμαι, τηρώ το νόμο και μου χρωστάει πλέον ο Θεός. Έτσι λόγω της υπερηφάνειας ακυρώνεται ολόκληρη η προσπάθεια. Αντί το μέσο να φέρει Έμπνευση, πνίγει την ύπαρξη στην κόλαση της αυτοδικαίωσης.

Οι αθλητικές ομάδες (ποδοσφαίρου, μπάσκετ κ.λπ.) κάθε χρόνο κάνουν, εκτός από τις εβδομαδιαίες προπονήσεις, και την ετήσια προετοιμασία τους. Πηγαίνουν σε κάποιο αθλητικό κέντρο για να προετοιμαστούν για ολόκληρη τη χρονιά. Κάτι τέτοιο είναι για το χριστιανό η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κάνει μια έντονη προπόνηση, για να βγάλει ολόκληρη τη χρονιά.

Οι πρωταθλητές στην Εκκλησία λέγονται ασκητές. Φυσικά, άσκηση υπάρχει για όλους τους χριστιανούς, αλλά διαφορετική άσκηση θα κάνει ο ερημίτης και διαφορετική κάποιος "αγύμναστος" χριστιανός. Ο ένας παίρνει το απότομο μονοπάτι για την κορυφή, ο άλλος τον ομαλό δρόμο που ανεβάζει σιγά σιγά. Και οι δύο όμως κατευθύνονται προς την ίδια κορυφή. Ο σκοπός είναι κοινός για όλους, η αποκατάσταση του κατ’ εικόνα, η επίτευξη του καθ’ ομοίωσιν.

Στην εποχή που τα οικονομικά μεγέθη καθορίζουν τις σχέσεις των κρατών και όχι μόνο, η Εκκλησία παρέχει το κατ’ οικονομία, την παραχώρηση, για κάθε "αγύμναστο" καί, παράλληλα, διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού την ακρίβεια του κανόνα. Φιλάνθρωπα δίνει στον αρχάριο τη δυνατότητα να ξεκινήσει χωρίς να αποκρύπτει το ρεκόρ, τον ακρογωνιαίο Λίθο, το αμετάθετο Θεμέλιο, το Θεάνθρωπο. Αυτόν που δύναται και λέει και το εννοεί: "η αμαρτία σας δικιά μου".

oodegr.com

Μάθετε στα παιδιά να ζητούν την βοήθεια του Θεού! (Οσίου Πορφυρίου)

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. 

Η εμπιστοσύνη στο Θεό δίνει απόλυτη ασφάλεια. 

Ο Θεός είναι το πάν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το πάν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. 

Τίποτε δεν θα κάνουμε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. 

Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: 

«Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος, είσαι τέλειος!...». 

Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε όμως να του πείτε να κάνει προσευχή. 

Να του πείτε: 

«Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός τη Χάρη Του». 

Τούτο δώ είναι το τέλειο:
Σ' όλα τα θέματα, να μάθετε στα παιδιά να ζητούν τη βοήθεια του Θεού.

Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; 

«Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν» (Ήσαΐου 3, 12). 

Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή. Καί βγαίνουν απροσάρμοστα καί τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. 

Τώρα ό κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μην το μαλώσουμε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσουμε το παιδί. Μαθαίνει όμως έτσι και δεν μπορεί ν' αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.

Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού. 

Τα αποξενώνουν απ' την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά καί πάνε στο Σχολείο μ' αυτόν τον εγωισμό, φεύγουν απ' τη Θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς το Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη Θρησκεία, ούτε το Θεό. 

Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.

ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
Από το βιβλίο "Βίος και Λόγοι"

anthologioxr.blogspot

EBA: Οι τράπεζες της ΕΕ δεν βελτίωσαν τα κεφάλαια τους και τώρα οι συνθήκες είναι χειρότερες

Οι μεγάλες τράπεζες πρέπει να εκδώσουν ένα ειδικό χρέος απορρόφησης ζημιών γνωστό ως TLAC

Οι τράπεζες της Ευρωζώνης δεν έχουν σημειώσει αρκετή πρόοδο προκειμένου να αυξήσουν τα κεφάλαια ασφάλειας, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής, Andrea Enria, ο οποίος προειδοποίησε ότι πλέον οι συνθήκες στην αγορά έχουν δυσκολέψει για να συνεχιστεί η βελτίωση των ισολογισμών. 
Σύμφωνα με τον ίδιο, οι συνθήκες στην αγορά, με την αύξηση της μεταβλητότητας και τη διεύρυνση των αποδόσεων, δείχνουν ότι το πρόσφορο έδαφος για τις ευρωπαϊκές τράπεζες είναι πλέον παρελθόν.
"Οι τράπεζες δεν έκαναν αρκετά όταν οι συνθήκες το ευνοούσαν.
Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τις μεγάλες και μεσαίες τράπεζες, αλλά όχι για τις συστημικές", πρόσθεσε ο Enria.
Σύμφωνα με τους διεθνείς και κοινοτικούς τραπεζικούς κανόνες, οι μεγάλες τράπεζες πρέπει να εκδώσουν ένα ειδικό χρέος απορρόφησης ζημιών γνωστό ως TLAC, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε κεφάλαιο, εάν μια κρίση εξανεμίσει σημαντικό μέρος από το βασικό ρυθμιστικό τους κεφάλαιο..

bankingnews.gr

Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης - Κατάκριση: Η μεγάλη αδικία (Β)

Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

- Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;

- Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού  τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να τη φωτίσει ο Θεός να ανέβει στο μοναστήρι, για  να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δύο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στη συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από τη Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά κα λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς».
Όταν ξαναήρθε, τη βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ‘δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!...». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια. Οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα.«Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό. Ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στη μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε.
Σε μια στιγμή ήρθε στο νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου , είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτή την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!... Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένοιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση;

Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας

- Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

-Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

- Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

- Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨[8], την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».

- Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

- Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωποι πάνε στη κόλαση από μας καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από μας κατακρίσεις... Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα μας Κρίσεως, μας πούμε τη γνώμη μας...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 – Ο αγώνας κατά μας κατακρίσεως

Αν στραφούμε στον εαυτό μας, δεν θα κατακρίνουμε

- Γέροντα, όταν βλέπω κάποια αταξία στο διακόνημα, κατακρίνω μέσα μου.

- Εσύ, να κοιτάς την ευταξία την δική σου και τις αταξίες των άλλων. Να είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και όχι με τους άλλους. Τι δουλειά έκανες σήμερα;

- Ξεσκόνιζα.

- Ξεσκόνιζες τους άλλους ή τον εαυτό σου;

- Δυστυχώς τους άλλους.

- Κοίταξε, θα αρχίσεις να κάνεις δουλειά στον εαυτό σου, όταν πάψεις να ασχολείσαι με το τι κάνουν οι άλλοι γύρω σου. Αν ασχολείσαι με τον εαυτό σου και πάψεις να ασχολείσαι με τους άλλους, θα βλέπεις μόνον τα δικά σου σφάλματα και στους άλλους δεν θα βρίσκεις κανένα σφάλμα. Τότε θα απελπιστείς με τη καλή έννοια από τον εαυτό σου και θα κατακρίνεις μόνον τον εαυτό σου. Θα αισθάνεσαι την αμαρτωλότητά σου και θα αγωνίζεσαι να απαλλαγείς από τις αδυναμίες σου. Ύστερα, όταν θα βλέπεις στους άλλους κάποια αδυναμία, θα λες: «Μήπως εγώ ξεπέρασα τις αδυναμίες μου; Πώς λοιπόν έχω τέτοια απαίτηση από τους άλλους;». Γι’ αυτό να μελετάς και να παρακολουθείς συνέχεια τον εαυτό σου, για να αποφεύγεις την κρυφή υπερηφάνεια, και να έχεις αυτομεμψία με διάκριση, για να αποφεύγεις την εσωτερική κατάκριση. Έτσι θα διορθωθείς.

- Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ γράφει: «Εάν αγαπάς την καθαρότητα, εισελθών έργασαι εν τη αμπέλω της καρδίας σου, εκρίζωσον εκ της ψυχής σου τα πάθη, έργασαι μη γνώναι κακίαν ανθρώπου». Τι εννοεί;

- Εννοεί να στραφείς στον εαυτό σου και να κάνεις δουλειά στον εαυτό σου. Οι άγιοι πώς αγίασαν; Είχαν στραφεί στον εαυτό τους και έβλεπαν μόνον τα δικά τους πάθη. Με την αυτοκριτική και την αυτομεμψία που είχαν, έπεσαν τα λέπια από τα μάτια της ψυχής τους, και έφτασαν να βλέπουν καθαρά και βαθιά. Έβλεπαν τον εαυτό τους κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους και όλους τους θεωρούσαν καλύτερους από τον εαυτό τους.
Τα δικά τους σφάλματα τα έβλεπαν μεγάλα και τα σφάλματα των άλλων πολύ μικρά, γιατί έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους και όχι με τα γήινα μάτια. Έτσι εξηγείται όταν έλεγαν: «Εγώ είμαι χειρότερος απ’ όλους τους ανθρώπους». Τα μάτια της ψυχής τους είχαν καθαρίσει και είχαν γίνει διόπτρες γι’ αυτό κα έβλεπαν τα μικρά τους σφάλματα – τα ξυλαράκια – σαν δοκάρια. Εμείς όμως, ενώ τα σφάλματά μας είναι δοκάρια, δεν τα βλέπουμε ή τα βλέπουμε σαν ξυλαράκια. Κοιτάμε τους άλλους με το μικροσκόπιο και βλέπουμε τα δικά τους αμαρτήματα μεγάλα, ενώ τα δικά μας δεν τα βλέπουμε, γιατί δεν καθάρισαν τα μάτια της ψυχής μας.

Η βάση είναι να καθαρίσουν τα μάτια της ψυχής. Όταν ο Χριστός ρώτησε τον τυφλό: «Πώς βλέπεις τώρα τους ανθρώπους;», εκείνος Του απάντησε: «σαν δένδρα»[3], γιατί δεν είχε αποκατασταθεί όλο το φως του. Όταν αποκαταστάθηκε όλο το φως του, τότε τα έβλεπε όλα καθαρά. Θέλω να πω ότι ο άνθρωπος, όταν φτάσει σε καλή πνευματική κατάσταση όλα τα βλέπει καθαρά, όλα τα σφάλματα των άλλων τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια, γιατί τα βλέπει με το θεϊκό μάτι και όχι με το ανθρώπινο.

Αν δικαιολογούμε τους άλλους, Δεν θα τους κατακρίνουμε

- Γέροντα, όταν μου περνούν λογισμοί υπερηφανείας και κατακρίσεως, προσπαθώ να δικαιολογώ τους άλλους. Αυτό είναι πτώση ή αγώνας;

- Αγώνας είναι. Όταν κάποιος χαζεύει με ανοιχτό το στόμα και μπει μια μύγα μέσα στο στόμα του, θα την φτύσει. Αλλά καλύτερα να προσέχει να μην μπει.

- Συχνά όμως, Γέροντα, βλέποντας τι κάνουν οι άλλοι τους κατακρίνω.

- Εδώ που τα λέμε, δεν μπορείς να μη βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Πρέπει όμως να αποκτήσεις διάκριση, ώστε να δίνεις στους άλλους ελαφρυντικά και να τους δικαιολογείς. Τότε θα τους βλέπεις σε καλή κατάσταση.

- Γέροντα, την ώρα της Ακολουθίας έχω λογισμούς γιατί μια αδελφή δεν έρχεται στο αναλόγιο να ψάλει, γιατί μια άλλη ψάλει σιγανά και συνέχεια κατακρίνω.

- Ε, καλά, γιατί δεν σκέφτεσαι ότι η αδελφή ίσως είναι κουρασμένη ή είχε έναν πόνο και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί, και γι’ αυτό δεν ψάλει; Ξέρω αδελφές που, και άρρωστες να είναι και να μη μπορούν να σύρουν τα πόδια τους από τον πυρετό, θα αγωνισθούν να μη γίνει αυτό αντιληπτό, για να μην της πουν να φύγουν από το διακόνημα και πάει άλλη αδελφή στη θέση τους και δυσκολευθεί. Αυτό δε σε συγκινεί;

- Με συγκινεί, Γέροντα, αλλά δεν καταφέρνω να δικαιολογήσω πάντα μια αδελφή, όταν φέρεται άσχημα.

- Σκέφθηκες ποτέ ότι η αδελφή μπορεί να φέρεται άσχημα, για να κρύψει την αρετή της; Εγώ γνωρίζω ανθρώπους που κάνουν επίτηδες αταξίες και τους κακολογούν όσοι δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους. Ή μπορεί κάποια αδελφή να φερθεί άσχημα, επειδή είναι κουρασμένη, αλλά αμέσως μετανοιώνει. Εσύ την κατακρίνεις, ενώ εκείνη έχει ήδη μετανοιώσει για την άσχημη συμπεριφορά της. Στα μάτια των ανθρώπων είναι ταπεινωμένη, στα μάτια όμως Του Θεού είναι ψηλά.

- Γέροντα, έχω μια στενότητα. Δεν έρχομαι στη θέση του άλλου, για να τον δικαιολογήσω.

- Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει και να δοξάζεις τον Θεό για όσα σου έχει δώσει, γιατί μετά ο Θεός θα σου πει: «Εγώ, παιδί μου, τόσα σου έδωσα, κι εσύ γιατί μου φέρθηκες σκληρά;». Να βλέπεις πλατιά τα πράγματα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχες εσύ και δεν τις αξιοποίησες. Έτσι, θα συγκινηθείς από τις δωρεές που σου χάρισε ο Θεός, θα τον δοξολογήσεις γι’ αυτές και θα ταπεινωθείς, επειδή δεν ανταποκρίθηκες. Παράλληλα θα νοιώσεις αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές σου ευκαιρίες και θα κάνεις γι’ αυτόν καρδιακή προσευχή.

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο πατέρας του!... Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.

oodegr.com

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του

Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Κύριε Ελέησον ...

Σε στέλνει ο Γέροντάς σου σε κάποιους επισκέπτες και σού ξεφεύγει μια κουβέντα. Αργότερα σού λέγει ένας αδελφός σου:

-«Πώς σού ξέφυγε αυτή η κουβέντα; Αλλά τέτοιος είσαι πάντα».

Καλύτερα να φας την γλώσσα σου, παρά να του μιλήσεις έτσι.

Ουδέποτε προσβάλλομε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνομε να νοιώση στερημένος, ελαττωμένος, να νοιώση κατωτερότητα, διότι του σκοτώνομε την ψυχή.

Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματισθή και δεν θα μπορή να επιτύχη στην ζωή του.

Αναθέτεις σε κάποιον να ψάλη, και εκείνος κάνει λάθος τον ήχο, και τότε του λες: «Πάλι πήρες στραβά το τροπάριο».

Κάθε φορά που θα πηγαίνη να ψάλη, θα το θυμάται και θα λέη: Πρέπει να προσέξω μην το πάρω στραβά. Καί θα το παίρνη πάλι στραβά. Ποιός θα φταίη; Αυτός που του έκανε την παρατήρησι.

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του, το πρόβλημά του. Ποτέ δεν του υπενθυμίζουμε την κακία του, την αμαρτία του. Μόνον τον έπαινο χρησιμοποιούμε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή.

Διότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται με ονειδισμό, όπως και με παρατήρηση. Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχθή να διορθωθή με τον ονειδισμό, την υπόδειξη ή την παρατήρησή σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωμα, για το οποίο χρειάσθηκε να του κάνης παρατήρηση εσύ.

Αφού λοιπόν το έχει, το μόνο που χρειάζεται, είναι ο άκρος σεβασμός σου, για να μπορέση κάποτε να ταπεινωθή και να διορθωθή, βλέποντας την δική σου ειρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, αγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, επιείκεια, γλυκύτητα…
Μόνον όποιος έχει αυτές τις αρετές μπορεί να διορθώση κάποιον άλλον…

Πηγή: Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου «Νηπτική ζωή και ασκητικοί κανόνες». Eρμηνεία κανόνων Μ. Αντωνίου.

oodegr.com

Η υπερθέρμανση της Γης τετραπλασίασε τις φυσικές καταστροφές από τη δεκαετία του 1970

Ο αριθμός των φυσικών καταστροφών που σχετίζονται με το κλίμα έχει τετραπλασιαστεί από τη δεκαετία του 1970, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη

Ο αριθμός των φυσικών καταστροφών που σχετίζονται με το κλίμα έχει τετραπλασιαστεί από τη δεκαετία του 1970, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, επισημαίνουν στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων, προειδοποίωντας ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε λιμούς και μαζικές μεταναστεύσεις.

"Τη δεκαετία του 1970 αντιμετωπίζαμε 80 με 100 σοβαρούς κινδύνους" που συνδέονταν με τις καιρικές συνθήκες κάθε χρόνο.
Το 2017 ήταν περίπου 400, δηλαδή "τέσσερις φορές περισσότεροι", τόνισε ο As Si, ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Μιλώντας στο περιθώριο ενός συνεδρίου που έγινε στη Γενεύη με θέμα την επίδραση του ανθρώπου στην κλιματική αλλαγή, άλλα στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων τόνισαν ότι αν δεν μπει ένας φραγμός στην άνοδο της θερμοκρασίας, ο κόσμος θα βρεθεί αντιμέτωπος με μετακινήσεις πληθυσμών και με λιμό.

Σύμφωνα με τον Ζ. Lagada, που είναι υπεύθυνος για την εκτίμηση των καταστροφών που σχετίζονται με το κλίμα στο Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα, αν η θερμοκρασία του πλανήτη αυξηθεί κατά 2 βαθμούς Κελσίου, 189 εκατομμύρια άνθρωποι θα αντιμετωπίσουν διατροφική ανασφάλεια.
"Αν ανέβει κατά 4 βαθμούς, θα ξεπεράσουμε το 1 δισεκατομμύριο", είπε.
Ο Lagada υπενθύμισε ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα προκαλούν κάθε χρόνο τη μετακίνηση 22,5 εκατομμυρίων ανθρώπων και έχουν σημαντικές επιπτώσεις στις εμπόλεμες χώρες, όπως τη Συρία, την Υεμένη και τη ΛΔ του Κονγκό.
Σε μια έκθεσή τους που έδωσαν στη δημοσιότητα την Δευτέρα οι εμπειρογνώμονες της Διακυβερνητικής επιτροπής για την κλιματική αλλαγή (Giec) ζήτησαν να αναληφθεί "τάχιστα" δράση προκειμένου να περιοστεί η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη στον 1,5 βαθμό Κελσίου.
bankingnews.gr

Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης - Κατάκριση: Η μεγάλη αδικία (Α)

«Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον».

Η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία

- Γέροντα, εύκολα κρίνω και κατακρίνω.

- Η κρίση που έχεις, είναι φυσικά, χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά την εκμεταλλεύεται το ταγκαλάκι και σε κάνει να κατακρίνεις και να αμαρτάνεις. Γι’ αυτό, μέχρι να εξαγνισθεί η κρίση σου και να έρθει ο θείος φωτισμός, να μη την εμπιστεύεσαι. Όταν κανείς ασχολείται με τους άλλους και τους κρίνη, ενώ ακόμα δεν έχει εξαγνισθή η κρίση του, πέφτει συνέχεια στην κατάκριση.

- Και πώς, Γέροντα, θα εξαγνισθεί η κρίση μου;

- Πρέπει να την λαμπικάρεις. Μπορεί να έχεις καλή διάθεση και μια δύναμη μέσα σου, αλλά πιστεύεις ότι κρίνεις πάντοτε σωστά. Η κρίση σου είναι όμως είναι ανθρώπινη, κοσμική. Προσπάθησε να απαλλαγείς από το ανθρώπινο στοιχείο, να αποκτήσεις ανιδιοτέλεια, για να έρθει ο θείος φωτισμός και να γίνει η κρίση σου πνευματική, θεϊκή. Τότε η κρίση σου θα είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την λογική την ανθρώπινη.

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.

Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Πριν από χρόνια σε ένα μοναστήρι στο Άγον Όρος ήταν ένας πολύ ευλαβής διάκος, Κάποτε όμως φόρεσε ρούχα κοσμικά και γύρισε στη πατρίδα του. Τότε πολλοί Πατέρες είπαν διάφορα εναντίον του.
Αλλά τι είχε γίνει; Κάποιος του είχε γράψει ότι οι αδελφές του ήταν ακόμα ατακτοποίητες και, επειδή φοβήθηκε μήπως παραστρατήσουν, πήγε να τις βοηθήση. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και ζούσε πιο  καλογερικά από ό,τι προηγουμένως.
Μόλις τακτοποίησε τις αδελφές του, άφησε τη δουλειά του και πήγε πάλι σε μοναστήρι, για να μείνει. Ο ηγούμενος, όταν είδε ότι τα ήξερε όλα, τυπικό, διακονήματα κ.λ.π., τον ρώτησε πού τα ήξερε και εκείνος άνοιξε τη καρδιά του και του τα είπε όλα.
Τότε ο ηγούμενος ενημέρωσε τον επίσκοπο και εκείνος τον χειροτόνησε αμέσως ιερέα. Μετά πήγε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και εκεί ζούσε πολύ πνευματική ζωή, πολλή άσκηση. Έφθασε σε άγια κατάσταση και βοήθησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους. Μερικοί που δεν ξέρουν τι απέγινε μπορεί ακόμη να τον κατακρίνουν.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Πώς φθάνουμε στην κατάκριση

- Γέροντα, γιατί πέφτω συχνά στην κατάκριση;

- Επειδή ασχολείσαι πολύ με τους άλλους. Περιεργάζεσαι τις αδελφές και θέλεις από περιέργεια να μαθαίνεις τι κάνει η μια, τι κάνει η άλλη. Έτσι μαζεύεις υλικό, για να έχει το ταγκαλάκι να εργάζεται και να σε ρίχνει στη κατάκριση.

- Γιατί, Γέροντα, ενώ πρώτα δεν έβλεπα τα ελαττώματα των άλλων, τώρα τα βλέπω και κατακρίνω;

- Τώρα βλέπεις τα ελαττώματα των άλλων, γιατί δεν βλέπεις τα δικά σου.

- Από πού προέρχονται, Γέροντα, οι λογισμοί κατακρίσεως;

- Από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας- δηλαδή από την υπερηφάνεια- και από την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.

- Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;

- Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.

- Μερικές φορές, Γέροντα, με στεναχωρεί η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι και την κατακρίνω.

- Πού ξέρεις εσύ με πόσα ταγκαλάκια πολεμάει εκείνη την ώρα η αδελφή; Μπορεί να τη πολεμούσαν πενήντα δαίμονες, για να την ρίξουν, ώστε να σε κάνουν να πεις: «Ά, τέτοια είναι». Ύστερα, όταν δουν ότι την κατέκρινες, θα έρθουν πεντακόσιοι δαίμονες να την ρίξουν πάλι μπροστά σου, για να την κατακρίνεις ακόμα περισσότερο. Μπορεί λ.χ. να της πεις: «Αδελφή, μη βάζεις αυτό το πράγμα εκεί, εδώ είναι η θέση του». Την άλλη μέρα θα την κάνει το ταγκαλάκι να ξεχάσει τι της είπες και να το βάλει πάλι στην ίδια θέση. Θα κάνει και καμιά άλλη αταξία και θα λες με το λογισμό σου: «Μα χθες της είπα να προσέξει και σήμερα το έβαλε πάλι εκεί! Έκανε κι άλλη αταξία!». Οπότε την κατακρίνεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς και να μη μιλήσεις. «Αδελφή, της λες, δεν σου είπα να μην το βάλεις εκεί; Αυτό είναι ακαταστασία. Με έχει σκανδαλίσει η συμπεριφορά σου!». Αυτό ήταν! Ο διάβολος έκανε την δουλειά του. Σε έβαλε να την κατακρίνεις, αλλά και  να ψυχρανθείς μαζί της. Και εκείνη, επειδή δεν ξέρει ότι εσύ ήσουν η αιτία για την απροσεξία της, θα νοιώθει τύψεις που σε σκανδάλισε και θα πέσει σε λύπη. Βλέπετε με τι πονηριά εργάζεται το ταγκαλάκι κι εμείς το ακούμε;

Γι’ αυτό προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα ταγκαλάκια που, ενώ ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και , αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ο πονηρός δηλαδή παρακινεί τους ανθρώπους να κάνουν παραξενιές και αταξίες, και ο ίδιος πάλι βάζει λογισμούς άλλους ανθρώπους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν, και έτσι νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και κάνουν αταξίες, αισθάνονται μετά την ενοχή τους και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που κατακρίνουν δικαιώνουν τον εαυτό τους, υπερηφανεύονται και καταλήγουν στην ίδια πτώση με τον πονηρό, την υπερηφάνεια.

Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού

- Όταν, Γέροντα, μου περνάει ένας λογισμός εις βάρος του άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;

- Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;

- Μερικές φορές αργό να το καταλάβω.

- Κοίταξε να καταλαβαίνεις το συντομότερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρεση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.

Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

- Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.

- Μήπως κατέκρινες καμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι’ αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή πού κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικά και αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθεί, ή νυστάζει ή έχει αϋπνία.

- Γέροντα συχνά πέφτω στη γαστριμαργία.

- Κοίταξε, εκείνο που πρέπει τώρα να προσέξεις πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψεις την κατάκριση, ούτε από τη γαστριμαργία θα μπορέσεις να απαλλαγείς. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει τη Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψει τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης

Πηγή:  Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου "Λόγοι" τ. Ε΄ "Πάθη και Αρετές". Ι. Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

oodegr.com

Όχι «θετική ενέργεια» στη ζωή μας, αλλά την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τους καρπούς της

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Είναι της μόδας να διαφημίζεται η ανάγκη να έχουμε «θετική ενέργεια» στη ζωή μας. Διαφημιζόμενα καταναλωτικά αγαθά, αποκρυφιστικές ομάδες, αλλά και φιλοσοφίες ασιατικής προέλευσης με σήμα κατατεθέν ότι μέσα από τον διαλογισμό, την χρήση φυλαχτών, την αξιοποίηση λατρευτικών τρόπων της ανατολής θα αποκτήσουμε όρεξη για ζωή ή θα ακυρώσουμε την πρόσληψη αρνητικής ενέργειας κάνουν μερίδα ανθρώπων και ιδίως νέων στην ηλικία να στρέφονται στον τσαρλατανισμό ή να θεωρούν ότι η ζωή μας κυριαρχείται από το αρνητικό, μόνο που αυτό είναι απρόσωπο. Καλλιεργούν μία αίσθηση ότι για τις αποτυχίες μας, την κακή μας διάθεση, τα λάθη μας δεν φταίμε εμείς, αλλά μία απρόσωπη ενέργεια, την οποία πρέπει να διώξουμε.

Η δεισιδαιμονία τελικά δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μας. Από την μία ζούμε σε έναν πολιτισμό ορθολογισμού, ο οποίος θεωρεί την θρησκευτικότητα δεισιδαιμονία και ζητά την απομάκρυνσή της από τη ζωή μας, πολεμώντας την ανελέητα, και από την άλλη οι άνθρωποι αναζητούν παρηγοριά και ελπίδα για τις δυσκολίες τους στην τύχη και σε απρόσωπες δυνάμεις, επιλέγοντας μια κεκαλυμμένη και άρρωστη θρησκευτικότητα. Δεν ζητούν να προσεγγίσουν αυθεντικά τον Θεό και να πιστέψουν σ’ Αυτόν. Θέλουν την μαγική επίλυση συμπτωμάτων, χωρίς να χρειαστεί να αναλάβουν την συνολική ευθύνη για την πορεία της ζωής.

Οι υποστηρικτές της δεισιδαιμονίας σπεύδουν να κατηγορήσουν την θρησκεία. Τι άλλο κάνει αυτή παρά να εμπορεύεται λείψανα, εικόνες, φυλαχτά και άλλα σύμβολα αποτρεπτικά του κακού στο όνομα του Θεού; Είναι αυτονόητο ότι όπου γίνεται τέτοιο εμπόριο είναι καταδικαστέο. Ούτε και εκφράζει την Εκκλησία στο σύνολό της. Όμως οι επικριτές αδυνατούν να κατανοήσουν ότι τα άγια της Εκκλησίας δεν είναι απρόσωπα. Είναι μνήμες και σημάδια ανθρώπων οι οποίοι έζησαν τον Θεό και αφέθηκαν χάρις στην αγάπη προς Αυτόν να μεταμορφωθούν σε θεούμενες υπάρξεις και δι’ αυτών ο Θεός ευλογεί τον κόσμο.

Μόνο που αυτοί ανέλαβαν την ευθύνη να ακολουθήσουν τις εντολές Του. Να πολεμήσουν όχι μία απρόσωπη δύναμη ή άλλες απρόσωπες «ενέργειες», αλλά τον διάβολο ως προσωπική υπόσταση του κακού. Ως πατέρα του ψεύδους και της απάτης. Και αυτή η μάχη γίνεται στην Εκκλησία και στη ζωή της. Δεν είναι μόνο ατομικό γεγονός. Είναι ο αγώνας των μελών του σώματος του Χριστού να αγαπήσουν Θεό και πλησίον, βλέποντας τα πάθη και τα λάθη. Ωριμάζοντας μέσα από τις ήττες. Με εμπιστοσύνη στα μυστήρια της Εκκλησίας. Με ταπείνωση και προσευχή. Με μαρτυρία και μαρτύριο, όχι για «θετική ενέργεια» στη ζωή, αλλά για την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τους καρπούς της.

Πολλοί νέοι εύκολα πέφτουν στην παγίδα του απρόσωπου. Αποδέχονται την ύπαρξη ενεργειών οι οποίες μας στερούν την ευχαρίστηση. Υπάρχουν όντως τέτοιες ενέργειες, αλλά είναι προσωπικές. Είναι αυτές του διαβόλου που κατάφερε να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει ο ίδιος και παγιδεύει την ψυχή και τον νου μας ώστε να αρνηθούμε και την ύπαρξη του Θεού. Να νομίζουμε ότι μόνοι μας μπορούμε. Με τις δεισιδαιμονίες μας. Ας επιστρέψουμε στην αλήθεια της παράδοσής μας και ας αφήσουμε κατά μέρος ό,τι μας αλλοτριώνει. Με τη ευθύνη της ζωής στα χέρια μας και την επίκληση του ονόματος του Θεού στη ζωή της Εκκλησίας. Εκεί είναι η απάντηση.

πηγή: paraklisi.blogspot.com

ΠΟΣΟ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ

Στην Σκήτη της Αγίας Αννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί. Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά. 

Ό αδελφός Προκόπιος είχε λάβει χάρισμα από το Θεό να λέει ακατάπαυστα την ευχή το«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομποσχοίνι, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ. 

Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, που δεν μπορούσε να βρει κανέναν για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή. 

Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ο όποιος του είπε: 

«Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; Τι σε απασχολεί;»

Ό Προκόπιος του απάντησε: 

«Τι να έχω γέροντα.... Να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος». 

Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: 

«Γι' αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρη».

«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ο Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!». 

Τότε ο ασπρογένης του είπε: 

«Ή πληρωμή η δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό που λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».
Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ο φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, αλλά ο παμπόνηρος Δαίμονας, που ήθελε να τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές καλοσύνες σου» κι ο Δαίμονας έγινε άφαντος.

Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ο Διάβολος φοβάται το κομποσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, η οποία καίει τον Δαίμονα. 

Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!

anthologioxr.blogspot