(λίγες σκέψεις εν όψει του Ακαθίστου Ύμνου, που θα ψαλλεί
και φέτος στους ναούς της Πατρίδας μας)
Σε στιγμές κρίσιμες για την τύχη της Αυτοκρατορίας, ο βασιλέας στα
χέρια Σου εμπιστεύτηκε την Πόλη Σου, Παναγία μου…
Ο εχθρός προ των πυλών, αλλά δεν δίστασε να την αφήσει στην μητρική
φροντίδα της Υπερμάχου Στρατηγού.
Και Εκείνη δεν διέψευσε την πίστη και την εμπιστοσύνη του… με θαυμαστό
τρόπο διέλυσε το πλήθος των βαρβάρων και λύτρωσε από τα δεινά τον λαό που με
ευλάβεια, σεβασμό και πλήρη αφοσίωση Σου έψαλλαν όρθιοι και κατάκοποι τον
Ακάθιστο Ύμνο.
Το θαύμα έγινε!… και το αναθυμόμαστε κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Οι ναοί
γεμίζουν από πιστούς όλων των ηλικιών που με λαχτάρα και λατρεία στην καρδιά
Σου ψάλλουν τα αγαπημένα σου «Χαίρε».
Παίρνω κουράγιο και γεμίζω ελπίδα βλέποντας τέτοιες μέρες το πλήθος των
πιστών που προσέρχονται στην Χάρη Σου…η λατρεία των Ελλήνων προς την
Παναγία μας είναι καταφανής.
Μπολιασμένη στις ψυχές από τα πρώτα παιδικά χρόνια, εύκολα δεν μπορεί
να ξεριζωθεί. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι για το αντίθετο.
Στην Μάνα μας προσφεύγουμε σε δύσκολες στιγμές και η κραυγή «Παναγία μου!…»
βγαίνει αυθόρμητα από τα στήθη μας , μερεύει την αγωνία μας και την κάνει
ελπίδα.
Τότε βέβαια το σύνολο του λαού κατέφυγε
στην πίστη που θαυματούργησε, μαζί με τους ηγέτες του… Τώρα;… (η σύγκριση
δύσκολη, με πικρά συμπεράσματα…)
Και σκέφτομαι: Μακάρι να ήταν και η ζωή μας ανάλογη με την Μάνα μας.
Πόσο θα καμάρωνε τότε Εκείνη για τον λαό Της!…
Τολμώ να πω πως, σαν μάνα, νιώθω τον πόνο Σου, Παναγία μου, για εμάς,
τα άτακτα παιδιά Σου… για το κατάντημά μας το γενικότερο… για τα χάλια που
ζούμε, για την απομάκρυνσή μας από τον Θεό, για την κρίση, την πνευματική
πρωτίστως, που διερχόμαστε.
Και Εσύ, ως Μάνα, ελπίζεις και δέεσαι στον Υιό και Θεό Σου για
μακροθυμία… και για φωτισμό του Γένους. Ώστε να γίνουμε άξιοι να ξαναζήσουμε
στιγμές που θα ξαναλάμψει η Ρωμηοσύνη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου