Να είμαι παραμερισμένος

Λόγια του π. Γεωργίου Καψάνη ηγουμένου της Ι. Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, προς τους μοναχούς του

Πόσο θλιβερή είναι η σκέψη αυτή! Πώς να μην συνθλίβει την ψυχή και πώς να μην δημιουργεί πόνο βαθύ και μελαγχολία δυσπερίγραπτη! Και πόσες φορές δεν τυχαίνει στη ζωή της εν αφιερώσει μοναχικής πορείας να μη συμβαίνει μια τέτοια κατάσταση εξαιτίας του παραγκωνισμού είτε αυτός είναι πραγματικός είτε βιώνεται χωρίς να υπάρχουν αντικειμενικά, αλλά μόνον υποκειμενικά αίτια! Τα τελευταία είναι τα πιο συνηθισμένα, ενώ τα πρώτα μόνον σπανίως μπορεί να είναι υπαρκτά. Όπως όμως και να συμβαίνει, ο πόνος της ψυχής είναι υπαρκτός. Και τον πόνο αυτόν, όταν τον ζω εγώ, οφείλω να τον αντιμετωπίσω και να τον ξεπεράσω, αν θέλω να έχω ειρήνη και να μην δίνω τόπο στον Εχθρό. Πως όμως; Ω μου είναι αδύνατο αυτό, εντελώς αδύνατο γιατί εγώ είμαι συνηθισμένος και αδύναμος άνθρωπος, κάλαμος υπό του ανέμου των παθών μου σαλευόμενος.

Γιατί όμως αδύνατο; Γιατί, ψυχή μου ξεχνώ τη δυνατότητα που δίνεται στην αδυναμία μου; Ναι, βέβαια, δεν υπολόγισα τον Κύριό μου. Πώς μου διέφυγε αυτό; Δεν μού λέει ο θείος Απόστολός Του «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»; Γιατί δεν καταφεύγω τις στιγμές εκείνες στον Κύριό μου; Γιατί δεν «εκχέω» τον πόνο μου σ' Εκείνον;

Ω Ιησού μου! Εσύ περιφρονήθηκες όσο κανένας κατά τη διάρκεια των ατελείωτων ωρών του θείου σου πάθους. Αλλά μόνον τότε; Και κατά τη διάρκεια της ζωής σου δεν παραγκωνίσθηκες, δεν παραθεωρήθηκες, δεν υποτιμήθηκες, δεν κατασυκοφαντήθηκες; Ξέρεις συνεπώς και κατά το ανθρώπινο, τι σημαίνει να είμαι παραγκωνισμένος. Άφησε λοιπόν το θείο βλέμμα Σου να πέσει ήσυχο και ειρηνικό επάνω μου. Δες τη φοβερή κατάσταση που περνώ και που οπωσδήποτε η αγάπη Σου θέλησε να μού επιφυλάξει. Και φώτισέ με να δω την κατάσταση αυτή μέσω του δικού σου θείου βλέμματος και όχι με τα δικά μου μυωπικά μάτια.

Να είμαι περιφρονημένος σημαίνει να αισθάνομαι ότι με αφήνουν σε μια γωνιά άχρηστο εντελώς, με την πεποίθηση ότι καμιά σκέψη δεν γίνεται για μένα, ότι καμιά στοργή δεν ακτινοβολεί μέχρι την ασημαντότητά μου - όπως ακριβώς αφήνουν μέσα σε κάποιο μοναχικό χώρο, δωμάτιο, αποθήκη, σκοτεινό υπόγειο, ένα έπιπλο, το οποίο αφού χρησιμοποιήθηκε επί πολύ διάστημα, τώρα πετάχθηκε άχρηστο εκεί, λησμονημένο, χωρίς να υπάρχει ίσως σκέψη να χρησιμοποιηθεί ποτέ... Να 'ναι αλήθεια έτσι; Να μου φαίνεται έτσι χωρίς να είναι; Πάντως εγώ έτσι νιώθω και γι' αυτό υποφέρω βαθειά από αυτήν την σκέψη.

Να είμαι παραμερισμένος σημαίνει να αισθάνομαι πως για τίποτε δεν κάνω πια, ούτε και για να δίνω κάποια γνώμη ποτέ και για την πιο ασήμαντη υπόθεση, όπως τα απαρχαιωμένα φυλλάδια που πήραν τις ιδέες τους όλες και τώρα τα παραμελούν γιατί προκαλούν αηδία ίσως και μόνο... Να είναι άραγε έτσι ή εγώ το νιώθω έτσι; Πάντως εγώ έτσι νιώθω και γι' αυτό υποφέρω βαθειά από αυτήν την σκέψη.

Να είμαι παραμερισμένος σημαίνει να αισθάνομαι πως με εξαναγκάζουν σε σιωπή και απραξία μέσα στον χώρο που κάποτε γέμιζα με τη δραστηριότητά μου, μια που οι δυνάμεις μου δεν είναι σαν και τότε, ο νους μου είναι λιγότερο φωτεινός ή απλώς γιατί εξασθένησαν πια οι δυνάμεις μου που μού έδινε η θέση μου, οι εξωτερικές μου ιδιότητες, τα χαρίσματά μου ή η κοσμική αξία μου... Να είναι άραγε έτσι ή εγώ το νιώθω έτσι; Πάντως εγώ υποφέρω βαθειά από αυτήν τη σκέψη.

Αλήθεια, ποιές και πόσες αγωνίες πρέπει να υπομένει η φτωχή καρδιά, η οποία διατήρησε όλη τη δύναμη της αφοσιώσεως και της αγάπης και στην οποία ο Κύριος επιφύλαξε τη σκληρή αυτή δοκιμασία του παραμερισμού και του παραγκωνισμού είτε υπαρκτή είναι αυτή η πραγματικότητα είτε εγώ την θεωρώ τέτοια. Όμως πονώ βαθειά και υποφέρω όσο από καμιά άλλη δοκιμασία μου ως τώρα.

Ω φτωχή μου ψυχή, ω υπερευαίσθητή μου ψυχή! Πού είναι εκείνα τα ιερά σου συναισθήματα, όταν με δάκρυα αφοσιώσεως γονατισμένη μπροστά στον Εσταυρωμένο σου έλεγες· «εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μάλλον ή κατοικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών»; Να είμαι παραμερισμένη και να μην μου κοστίζει τίποτε αυτό. Δεν έλεγα πως με τον τρόπο αυτό θα μπορών να ζω σαν στην πιο απόκοσμη ερημιά, πιο ερημική από εκείνη που ζούσαν οι πιο απόκοσμοι ερημίτες; Δεν ονειρευόμουν πως με τον τρόπο αυτόν κάνοντας εγώ το χρέος μου και δείχνοντας με όλη την διακριτικότητα την αγάπη μου και όλη την θέρμη της καρδιάς μου στους γύρω μου, θα είμαι σαν την πνοή της αύρας που δροσίζει, αλλά κανένας δεν την σκέπτεται· σαν το ανεπαίσθητο μύρο που αφήνει το κρυμμένο λουλούδι και κανένας δεν το αντιλαμβάνεται· σαν το ρυάκι που τρέχει κάπου θαμμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση σιωπηλό και χωρίς να ακούγεται το ήσυχο κελάρυσμά του ποτίζει τα πάντα γύρω του και χαρίζει ζωή; Γιατί τώρα ψυχή μου το λησμόνησες;

Να είσαι λησμονημένη και παραγκωνισμένη δεν είναι μια μορφή σαλότητας και μια δωρεά της χάριτος που θα σε προφυλάγει από την ανθρωπαρέσκεια, την αλαζονεία, την φυσίωση, την αυτοπροβολή, την υπερηφάνεια και όλον αυτόν τον εσμό των πιο αηδιαστικών στα μάτια του Θεού καταστάσεων;
Να είσαι παραμερισμένη, παραγκωνισμένη, ψυχή μου, δεν είναι το κρυσφύγετο που σού ετοίμασε η χάρις για να ζεις στην κατάσταση της ταπεινώσεως και του «λάθε βιώσας», μακριά από τα μάτια όλων και φανερή μόνο στα μάτια του Θεού;
Είναι το διαρκές «ταμιείον» μέσα στο οποίο μπορείς να κινείσαι ενθέως κάθε στιγμή και ώρα και όμως να μένεις αθέατη από τα μάτια κάθε πλάσματος και να μένεις «ενωπία ενωπίω τω Κυρίω σου» χωρίς τον φόβο να τον χάσεις ποτέ.

Ω ψυχή μου, ψυχή μου, ζήτησε επίμονα την χάρη αυτή να είσαι λησμονημένη με αυτό το πνεύμα. Και ο Πατήρ σου βλέποντάς σε «εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ». ΤΟΤΕ (όχι τώρα!) πολλαπλάσια και ακίνδυνα, ένδοξα και για πάντα - ακούς; - για ΠΑΝΤΑ! Ό,τι η καρδιά σου ανθρώπινα ζητάει για τώρα, κάνει λάθος. Το τώρα είναι η έκφραση της φθοράς, της προσωρινότητος, της μεταβλητότητος, της αλλοιώσεως και απογοητεύσεως που όλα αυτά συνεπιφέρουν.

Ναι, Κύριέ μου, Κύριε, επιποθώ να είμαι εν Σοι παραμερισμένος!

oodegr.com