Ένας άγιος άνθρωπος είπε: Αν θέλεις να
σπείρεις την αγάπη σου στους φτωχούς, να σπείρεις από τα δικά σου. Αν πάλι
θέλεις να σπείρεις από τα αγαθά των ξένων, πού απέκτησες άδικα, να γνωρίζεις
ότι θα γίνουν για σένα πιο πικρά από τα αγριόχορτα.
Σάς λέω λοιπόν εγώ, ότι αν ο ελεήμων δεν ξεπεράσει τα όρια της
δικαιοσύνης, δεν είναι ελεήμων γιατί πρέπει όχι μόνο από τα δικά του να δίνει
ελεημοσύνη, αλλά και με χαρά να υπομένει τις αδικίες πού του γίνονται από τους
άλλους και να ελεεί αυτούς πού τον αδικούν. Όταν νικήσει τη δικαιοσύνη με την
ελεημοσύνη, τότε στεφανώνεται, όχι με τα στεφάνια των δικαίων του ιουδαϊκού
νόμου, αλλά με τα στεφάνια των τελείων, πού αναφέρει το ευαγγέλιο.
Γιατί το να δίνει κανείς στους φτωχούς από τα δικά του και να ντύνει το
γυμνό και να αγαπάει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του και να μην αδικεί, ούτε
να λέει ψέματα, αυτά και ο παλιός νόμος τα απαιτούσε. Όμως η τελειότητα της
οικονομίας του ευαγγελίου έτσι προστάζει: «απ’
αυτόν πού αρπάζει τα πράγματα σου μην τα ζητάς πίσω και να δίνεις σ’ οποίον
ζητάει από σένα, χωρίς διάκριση», αν είναι συγγενής σου ή ξένος κ.λπ. (Ακ.
6, 30). Και όχι μόνο όταν αρπάζουν τα πράγματα σου, αλλά και τα άλλα δυσάρεστα
πού σου έρχονται απέξω, πρέπει να τα υπομένεις με χαρά και να θυσιάζεις ακόμη
και τη ζωή σου για τον αδελφό σου.
Αυτός είναι o πραγματικός ελεήμων και όχι αυτός πού δίνει απλώς με το
χέρι του ελεημοσύνη στον αδελφό του. Όποιος
λοιπόν ακούσει ή δει με τα μάτια του ότι κάτι στενοχωρεί τον αδελφό του και δεν
μπορεί να τον αναπαύσει με υλικά αγαθά, αλλά τον συμπονάει και καίεται η καρδιά
του γι’ αυτόν και αυτός είναι αληθινά ελεήμων. Το ίδιο είναι ελεήμων και όποιος
δεχθεί ράπισμα από τον αδελφό του και δεν του αντιμιλήσει με την κοσμική
αδιαντροπιά και δεν προκαλέσει λύπη στην καρδιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου