Στόμα που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεόν, ου μη στερηθή των ευλογιών του
Θεού, και στόμα που γογγύζει και πληγώνει τον μέγαν Ευεργέτην Του, είναι
αδύνατον να μη τον παιδεύση ο Θεός. Αυτός μας έδωσε το είναι μας.
Αυτός μας χορηγεί την ζωήν. Αυτός μας την διατηρεί με την ποικίλην
θείαν Του πρόνοιαν. Αυτός, εχθρούς όντας
πρότερον, δια του θανάτου του Υιού Αυτού μας κατήλλαξε και μας έκανε υιούς και
κληρονόμους της βασιλείας Του!
Αυτός μας δίδει την ουράνιον και αγιωτάτην βρώσιν και πόσιν, δηλαδή το
Πανάγιόν Του Σώμα και το Τίμιον Αίμα Του! Αυτός άγγελον επέστησε φύλακα εις
όλην την ζωήν μας! Αυτός θα παραλάβη και την ψυχήν μας και θα την οδηγήση εις
την αιώνιον κληρονομίαν! Αλλά τι ποιώ;
Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, θα
ευρεθώ ματαιοπονών, θέλοντας να μετρήσω την άμμον της θαλάσσης, τας απείρους
ευεργεσίας του καλού μας Θεού! Κατόπιν λοιπόν τόσων αμετρήτων αγαθών να έχωμεν
και γογγυσμών!
Ω Θεέ μου, πάριδε την ημών αγνωμοσύνην και διάνοιξον ημών τον νουν, ίνα
εννοήσωμεν το τι μας εχάρισεν η πατρική Σου καρδία και αποδώσωμεν μικράν
ευχαριστίαν, όπως εύρωμεν συγγνώμην και έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου