Βλασφημία - Σπαθί πού διαπερνᾶ τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ

Πόσες φορές βαδίζοντας στό δρόμο ἤ εὐρισκόμενοι σέ δημόσιο χῶρο ἤ σέ χῶρο ἀθλήσεως ἤ κατά τή διάρκεια ταξιδιοῦ μας δέν ἀκοῦμε συνανθρώπους μας πού χωρίς καμία αἰτία ἀντί νά ποῦνε κάτι ἄλλο ὑβρίζουν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας ἤ καί ὅτι ἄλλο ἔχει σχέση μέ τή θρησκεία μας;

Τί λέμε βλασφημία

Βλασφημία ὀνομάζεται λέξη ἤ φράση ἡ ὁποία ἀναφέρεται μέ ἀσέβεια καί ὑβρίζει, ἰδιαίτερα τά θεῖα. Κυρίως καλεῖται ἡ προσβολή τῶν θείων ἤ με ὕβρεις κατά τοῦ Θεοῦ ἤ μέ ἀσεβείς ἐκφράσεις ἤ μέ ἀπόδοση θείων ἰδιοτήτων σέ ἀνθρώπους.

῞Ολες οἱ κοινωνίες ἀπό τούς ἀρχαιοτάτους χρόνους θεωροῦσαν τή βλασφημία πηγή κακῶν ὄχι μόνον γιά τό βλάσφημο ἀλλά καί γι᾽ αὐτούς πού ζοῦσαν γύρω του. Κατά τήν Παλαιά Διαθήκη ἡ τιμωρία τοῦ βλάσφημου ἔπρεπε νά εἶναι παραδειγματική. Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τό Μωσαϊκό νόμο, ὁδηγοῦσαν τό βλάσφημο ἔξω ἀπό τήν πόλη καί τόν λιθοβολοῦσαν. Οἱ μάρτυρες ἔβαζαν τό χέρι τους πάνω στό κεφάλι του γιά νά βεβαιώσουν ὅτι ἦταν ὁ βλάσφημος καί ἦταν οἱ πρώτοι πού τοῦ ἔριχναν τίς πέτρες. ῾Η πιό σημαντική βλασφημία στό νόμο αὐτό ἦταν ἡ ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Σέ πολλές χῶρες ἡ βλασφημία εἶναι ἀδίκημα γιά τό ὁποῖο προβλέπεται τιμωρία.

Τί φανερώνει ἡ βλασφημία 

῞Ολοι μας γνωρίζουμε αὐτό πού λέγει ἡ Γραφή: «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαλεῖ» (Ματθ. ιβ´, 35). Δηλαδή οἱ λόγοι τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαύγασμα καί ἐξωτερίκευση τοῦ χαρακτήρα καί τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου˙ ὅ,τι εἶναι ὁ ἄνθρωπος, εἶναι καί τά λόγια του. ῎Αν ἡ ψυχή εἶναι εὐσεβής καί ἐνάρετος, τό ἴδιο θά εἶναι καί τά λόγια της. ᾽Ενῶ ἄν εἶναι ἀσεβής, ἄπρεπα θά εἶναι καί τά λόγια της. Καθρέπτης λοιπόν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τά λόγια πού λέγει καθημερινά καί ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι φορτισμένος.

῾Η βλασφημία φανερώνει ὅτι αὐτός πού τή λέγει ἔχει ταραγμένο ψυχικό κόσμο, διότι εἶναι ψυχοπαθολογική, ἀφύσικη, ἀδικαιολόγητη γιά κάθε λογικά σκεπτόμενο ἄνθρωπο ἐκδήλωση. ᾽Ακόμα φανερώνει ὅτι ὁ βλάσφημος εἶναι ἀσεβής, βάναυσος, χυδαῖος καί ὅτι στερεῖται λογικῆς καί ἀξιοπρέπειας.

Εἶναι ἀκόμα ἀχαριστία πρός ᾽Εκεῖνον στόν ῾Οποῖον ὀφείλομε τή ζωή, τό λογικό κι ὅλες τίς ἱκανότητες καί τά χαρίσματά μας.

῎Ας δοῦμε τί λέγει ὁ ἅγιος Νεκτάριος: «Βλασφημία! Λέξη φοβερὴ, λέξη ποὺ προκαλεῖ ἀποτροπιασμό, λέξη ποὺ φανερώνει ἀσέβεια πρὸς τὸ Θεό. Ἡ βλασφημία εἶναι ἔκφραση μίσους κατὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα βρώμικης καρδιᾶς καὶ χαρακτηρίζει πονηρὴ ψυχή. ῾Ο ἄνθρωπος πού βλασφεῖ εἶναι αἰχμάλωτος στοὺς δαίμονες καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα» καί συνεχίζει: «ὁ βλάσφημος ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν πονηρὸ δαίμονα, εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ βάθος τῆς κακίας, εἶναι ἡ ἠχὼ τοῦ Ταρτάρου˙ ὁ βλάσφημος εἶναι ἀποστάτης καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ˙ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτόν˙ ὁ βλάσφημος πῆγε μὲ τὴν παράταξη τοῦ διαβόλου, γιατὶ αὐτοῦ τὰ ἔργα ἀγάπησε καὶ στρατιώτης αὐτοῦ ἔγινε˙ ὁ βλάσφημος ἀγωνίζεται μὲ τὴ βοήθεια τῶν δαιμόνων ἐναντίον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ἀρνεῖται τὸ βάπτισμά του, ἀρνεῖται τὸν ἴδιο τὸν Χριστό». (ἁγ. Νεκταρίου "Λόγος περί βλασφημίας„)

Μισητό ἁμάρτημα

Δέ χωρεῖ ἀμφιβολία ὅτι ἡ βλασφημία εἶναι φοβερότατο ἁμάρτημα, σοβαρό στίγμα τοῦ πολιτισμοῦ μας καί θλιβερό δεῖγμα ψυχικῆς κατωτερότητος. Κατέχει τήν πρώτη θέση μεταξύ τῶν φοβερῶν ἁμαρτημάτων, γιατί, ἄν ἄλλα ἁμαρτήματα προσβάλουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἡ βλασφημία προσβάλλει τόν ἴδιο τό Θεό. Μία ἀπό τίς ἐντολές λέγει: «Οὐ λήψει τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίω», δηλαδή «μήν ἀναφέρεις τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ χωρίς σοβαρό λόγο». Πόσο, λοιπόν, φοβερό εἶναι, ὄχι μόνο νά ἀναφέρεις παρά νά βλασφημεῖς χυδαιότατα τό Θεῖο ὄνομα! Γιά τοῦτο καί διατάσσει ἡ ῾Αγία Γραφή: «ἄνθρωπος ὅς ἐάν καταράσηται Θεόν... βλασφημῶν τό ὄνομα Κυρίου, θανάτω θανατούσθω».

Κατά τόν ἱερό Αὐγουστῖνο «οἱ βλάσφημοι ἁμαρτάνουν πολύ περισσότερο ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποίοι ἐσταύρωσαν τό Χριστό, διότι αὐτοί μέν δέν ἐγνώριζαν ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἔκαμαν, ἐνῶ ὁ βλάσφημος ξεύρει τί λέγει καί γνωρίζει τί εἶναι Θεός καί ποιός εἶναι ὁ ᾽Ιησοῦς τόν ὁποῖον βλασφημεῖ». ῎Αλλος ἅγιος συμπληρώνει ὅτι: «ἡ βλασφημία εἶναι σπαθί τό ὁποῖο διαπερνᾶ τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ».

Οἱ Πατέρες γιά τή βλασφημία

῞Ολοι οἱ θεοφόροι Πατέρες, παλαιοί καί σύγχρονοι, πολέμησαν καί ἀγωνίστηκαν γιά τήν ἐξάλειψη τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ πάθους.

῾Ο ἅγ. ᾽Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε: «Εἶναι ἀνάξιοι νά βλέπουν τόν ἥλιο, δηλ. νά ζοῦν, ὅσοι βλασφημοῦν τόν Θεόν» ( Εἰς Ρωμαίους ιθ' ΕΠΕ 17, 380-382 P.G. 60,580). Κι ἀλλοῦ: «Ἄς καταδικάσωμεν τήν μανίαν ἐκείνων πού βλασφημοῦν. Ἄς μή ἀνεχώμεθα νά ὑβρίζεται ὁ Δεσπότης μας καί Κύριός μας. Μέγα κακόν θά ἔλθει είς τήν πόλη ἄν αὐτά τά πράγματα τά παραβλέψωμε. Ἄς φράξουμε τά στόματα τῶν βλασφήμων, ἄς τά κλείσουμε διότι εἶναι πηγαί θανατηφόροι. Ἄς τούς ἀλλάξουμε τή διάθεση, μήπως καί σταματήσουν τά δεινά, τά ὁποῖα ἔχουν καταλάβει τήν πόλη» (Εἰς τούς Ἀνδριάντας β' ΕΠΕ 32, 642-344 PG 49, 38-39).

῾Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Αὐτὸς ποὺ ἁμαρτάνει παραβαίνει τὸ Νόμο, ὁ δὲ βλάσφημος ἀσεβεῖ στὴν Θεότητα. Ἐὰν ὁ παραβάτης τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ κολάζεται, πόσον μᾶλλον ὁ βλάσφημος ποὺ βρίζει τὸ Νομοθέτη;»

῾Ο μακαριστός ἐπίσκοπος Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, πού ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἐξάλειψη τῆς βλασφημίας ἔγραφε: «ὁ βλάσφημος γίνεται χειρότερος κι ἀπ᾽ τὰ θηρία. Ἀλλὰ τί λέω; ῾Ο βλάσφημος ἀποδεικνύεται χειρότερος κι ἀπὸ τὸ διάβολο˙ γιατὶ ὁ διάβολος ὅλα τ᾽ ἁμαρτήματα τὰ κάνει, δὲ βλαστημάει ὅμως˙ ἀκούει "Χριστὸς καὶ τρέμει. ῾Ο βλάσφημος εἶναι χειρότερος ἀπ᾽ ὅλους.Κι αὐτὸ εἶναι τὸ κατάντημα».

Σἐ κείμενό του γράφει ὅτι σάν ἱεροκήρυκας πῆγε σ᾽ ἕνα χωριό νά κηρύξει, μεταξύ τῶν ἄλλων μίλησε καί γιά τή βλασφημία στό τέλος πρότεινε νά γίνει μία ἀντιβλασφημική ἐπιτροπή καί ζήτησε νά τήν ἀπαρτήσουν πέντε ἄνδρες˙ κανένας ὅμως δέν θέλησε νἀ μπεῖ στήν ἐπιτροπή αὐτή, στό ἐρώτημά του «γιατί δέν θέλετε;» ἕνας γέροντας ἀπάντησε: «Πάτερ! Δέν τολμοῦμε νά γίνουμε μέλη τῆς ἐπιτροπῆς αὐτῆς, διότι σήμερα ὅλοι μας βλασφημοῦμε». ῞Ενας ἀσπρομάλλης γέροντας πού πῆρε μετά τό λόγο εἶπε: «᾽Εάν στό χωρίο μας ἔρχονταν ἕνας πρίν 60 χρόνια, ὅσον καιρόν κι ἄν κάθονταν δέν θά ἄκουγε οὔτε μία βλασφημία. ῾Υπῆρχε τότε μεγάλη εὐλάβεια. 

῾Υπῆρχε φόβος Θεοῦ. Καί οἱ Τούρκοι ἀκόμη ἐπρόσεχαν νά μή βλασφημεῖ κανένας Χριστιανός. ᾽Αλλά ὕστερα ἀπό τόν Α΄ Παγκόσμιον πόλεμο μεγάλη ἀσέβεια ἐξαπλώθηκε στή Χώρα μας. Διάφοροι γραμματισμένοι, πού περνοῦσαν κάποτε-κάποτε ἀπό τό χωριό, μᾶς ἔλεγαν πώς δέν ὑπάρχει Θεός. Τά παιδιά μας, πού πῆγαν στό στρατό, ἄκουσαν ἀξιωματικούς νά βλασφημοῦν, καί γύρισαν πίσω στά σπίτια μας βλάσφημοι. ῎Ετσι ξαπλώθηκε στό χωριό μας ἡ βλασφημία. Τώρα ὅλοι μας βλασφημοῦμε. Σήμερα ὅμως πού ἀκούσαμε τό κήρυγμα, συναισθανθήκαμε βαθειά τήν ἁμαρτία μας.
῎Ας μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός!».

῾Ο ἴδιος ᾽Επίσκοπος σέ ἄλλη του ὁμιλία ἔλεγε: «Βλαστημᾶς; Χριστιανός δέν εἶσαι. Γιατί ὁ χριστιανός ἔμαθε νά σέβεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, νά τό ἀγαπᾶ καί νά τό λατρεύει καί νά προτιμᾶ νά θανατωθεῖ παρά νά βλασφημήσει τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Πόσοι μάρτυρες δέν ὑπέμειναν φρικτά μαρτύρια, γιατί δέ θέλησαν νά βλασφημήσουν τό Χριστό! Βλαστημᾶς; ῎Ανθρωπος δέν εἶσαι. Γιατί κανένας ἄνθρωπος, πού ἔχει μέσα του μία σπίθα θρησκευτικότητος, δέ βλαστημάει αὐτό πού λατρεύει. ῎Αν πᾶς στούς ἀγρίους καί βλαστημήσεις τό θεό πού λατρεύουν, οἱ ἄγριοι θά ὁρμήσουν πάνω σου καί χίλια χέρια θά σέ κάνουν κομμάτια, γιατί δέν ἐπιτρέπουν σέ κανένα νά κοροϊδεύει τή θρησκεία τους. 
Βλαστημᾶς; Οὔτε ζῶο δέν εἶσαι. Γιατί τά ζῶα ἀναγνωρίζουν καί ἀγαποῦν τό ἀφεντικό τους πού τά ταΐζει. ῞Ενα κόκκαλο ἄν ρίξεις στό σκυλί, τό σκυλί δέν ἔχει γλῶσσα νά σοῦ πεῖ εὐχαριστῶ, ἀλλά κουνάει τήν οὐρά του κι ἔτσι ἐκδηλώνει τήν εὐχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη του. Μόνο τό λυσσασμένο σκυλί δέ γνωρίζει τό ἀφεντικό του καί τό δαγκώνει. Σάν τό λυσσασμένο σκυλί εἶναι ὁ βλάσφημος. Βλαστημᾶ, δαγκώνει μέ τή γλῶσσα του τόν εὐεργέτη του, τό Χριστό. Βλαστημᾶς; Εἶσαι χειρότερος κι ἀπό τό Διάβολο. Γιατί ὁ Διάβολος ἀκούει τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί τρέμει. ῾Ο ἴδιος δέν βλαστημάει, βάζει ἄλλους νά βλαστημοῦν τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ».

῾Ο μακαριστός παπα-Γαβριήλ ὁ Δινυσιάτης ἔλεγε: «ἡ κακίστη αὕτη συνήθεια δέν εἶναι μόνον ἐπάρατος καί θεήλατος, ἀλλά φανερώνει ὅτι ὁ βλάσφημος εἶναι χυδαῖος καί ἀπολίτιστος. ᾽Από πνευματικῆς ἀπόψεως γυμνώνει τόν βλάσφημο ἀπό τή Θεία Χάρη καί τόν κάνει ὄργανο τοῦ διαβόλου. Εἶναι φοβερή ἡ ἁμαρτία τῆς βλασφημίας γι᾽ αὐτό δέν πρέπει νά κοινωνεῖ ὁ βλάσφημος ἄν δέν μετανοήσει».

Γιατί βλασφημοῦν;

᾽Αναμφίβολα καθένας μπορεῖ νά ἀναρωτηθεῖ, γιατί βλασφημοῦν καί μάλιστα βαπτισμένοι χριστιανοί; Ποιός ὁ λόγος τῆς καταπτώσεως αὐτῆς; ῾Υπάρχει δικαιολογία; ῎Ισως εἶναι τό μόνο ἁμάρτημα, πού δέν μποροῦμε νά τό δικαιολογίσουμε.

῎Ας δοῦμε τά κίνητρα πού κάνουν κάποιον νά βλασφημήσει.

᾽Από μίμηση. ῾Ορισμένοι βλασφημοῦν ἐπειδή μιμοῦνται τούς γονεῖς τους, τούς φίλους τους κ.λ.π..

Νομίζουν ὅτι φανερώνει ὡριμότητα. Δυστυχῶς πολλοί, νέοι συνήθως στήν ἡλικία, νομίζουν ὅτι ἄν βλασφημήσουν μεγάλωσαν, ὅτι ὡρίμασαν, ὅτι ἔγιναν ἄνδρες, ὁλοκληρώθηκαν ψυχοσωματικά.

῞Οτι εἶναι σύγχρονοι. ῎Αλλοι πάλι πιστεύουν ὅτι μέ τό νά βλασφημοῦν εἶναι μέσα στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς ἤ ὅτι ἡ βλασφημία εἶναι μόδα καί μεγάλο κατόρθωμα καί ὅτι τούς δίνει πόντους στήν κοινωνική τους καταξίωση. ῾Η δαιμονική αὐτή μόδα ἔχει ἐπεκταθεῖ στίς ἡμέρες μας καί στίς πολύ μικρές ἡλικίες καί σέ ἄνδρες καί σέ γυναῖκες.

᾽Από συνήθεια. ῎Αλλοι διότι τούς ἔγινε πιά κακή συνήθεια, πάθος˙ εἶναι τό πρῶτο πού τούς ἔρχεται στή γλῶσσα σάν ἀντίδραση σέ κάποιο ἐρέθισμα πού δέχτηκαν.

᾽Από δαιμονική ἐπήρεια. Μιά ἄλλη κατηγορία εἶναι οἱ βλάσφημοι πού κυριεύθηκαν ἀπό τά πονηρά πνεῦματα καί στή ζωή τους δραστηριοποιοῦνται, κάνουν, λέγουν, συμπεριφέρονται, ... , ὅπως αὐτοί τούς ὑποβάλλουν. Πάντως, κατά τούς Πατέρας τῆς ᾽Εκκλησίας μας, πίσω ἀπό κάθε βλασφημία βρίσκεται πονηρό πνεῦμα. ῾Ο ἅγιος Νεκτάριος γράφει: «ὁ βλάσφημος ἀγωνίζεται μὲ τὴ βοήθεια τῶν δαιμόνων ἐναντίον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ».

᾽Επιπτώσεις

῾Η βλασφημία εἶναι Θεομίσητο πάθος καί τιμωρεῖται αὐστηρά ἀπό τό Θεό, ἐκτός ἀπό τήν αἰώνια τιμωρία ἔχει κι ἐδῶ στήν παρούσα ζωή ἐπιπτώσεις. ῎Εχει βαρύτατη εὐθύνη ὁ βλάσφημος γιά τό κακό πού προκαλεῖ στό περιβάλλον του μέ τό κακό του παράδειγμα. ᾽Εκθέτει τή Χριστιανική πίστη. Κάμει καί ἄλλους νά μή σέβωνται τό Θεό. ᾽Αναφέρονται μάλιστα παραδείγματα ἀνθρώπων ἀλλοθρήσκων, οἱ ὁποίοι ἤθελαν νά βαπτισθοῦν, ὅμως τελικά δέν ἔγιναν μέλη τῆς ἐκκλησίας μας, ἐπειδή ἄκουσαν Χριστιανούς νά βλασφημοῦν καί ἄλλους πάλι νά τούς ἀκοῦνε ἀπαθέστατα καί νά μήν ἀντιδροῦν.

Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ὁ Θεός ἐπενέβει ἀμέσως καί τιμώρησε τό βλάσφημο. Τέτοια παραδείγματα διαβάζουμε στά κείμενα πού μᾶς ἄφησαν πολλοί Πατέρες. ῞Ενα ἀπ᾽ αὐτά εἶναι καί τό παρακάτω: «῞Ενας στρατιώτης βλάσφημος στόν πόλεμο, παρ᾽ ὅλες τίς συμβουλές τῶν ἀξιωματικῶν καί τῶν συναδέλφων του στρατιωτῶν, ἐξακολουθοῦσε νά βλασφημεῖ. Μόλις ἄρχισε ἡ μάχη, μία ἐχθρική σφαῖρα ἦλθε καί σφράγισε τό στόμα του γιά πάντα. ῾Ο στρατιώτης ἔμεινε νεκρός. ῾Η μάχη συνεχίστηκε. ῞Οταν τέλειωσε, τόν ἔθαψαν. Τήν ἄλλη μέρα ὅμως μιά ὀβίδα ἀπό τά ἐχθρικά πυροβόλα ἔπεσε ἀκριβῶς πάνω στόν τάφο του, ἄνοιξε λάκκο κι ἔκανε κομμάτια τό κορμί του ...»

Πῶς θά ἀντιδράσουμε;

Πῶς πρέπει νά ἀντιδράσει ἕνας πιστός, ὅταν ἀκούει νά βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ; Τί πρέπει νά κάνει; ᾽Ανάμεσα στούς πνευματικούς ὑπάρχουν δύο τάσεις. ῾Ορισμένοι Πατέρες εἶναι τῆς γραμμῆς τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πού λέγει: «ράπισον τοῦ βλασφημοῦντος τήν ὅψιν, σύντριψον αὐτοῦ τό στόμα, ἁγίασον τήν χείρα διά τῆς πληγῆς». ῞Ενα παράδειγμα ἀπό τόν π. Παΐσιο: «῏Ηρθε ἕνα παιδί στό Καλύβι πού κούτσαινε, ἀλλά λαμποκοποῦσε τό προσωπάκι του. Λέω: «Κάτι γίνεται ἐδῶ, γιά νά λάμπει ἔτσι ἡ Θεία Χάρη!». Τό ρώτησα «τί κάνεις κ.λπ.» καί μοῦ εἶπε τί συνέβει. Κάποιος, ἕνα θηρίο μέχρι ἐκεῖ πάνω, ἔβριζε τό Χριστό καί τήν Παναγία καί τό παιδί ὅρμησε πάνω του, γιά νά σταματήσει. ᾽Εκεῖνος τό ἔβαλε κάτω, τό τσαλαπάτησε, τοῦ σακάτεψε τά πόδια, καί μετά τό καημένο κούτσαινε. ῾Ομολογητής! ῞Οτι τράβηξαν οἱ ῾Ομολογητές καί οἱ Μάρτυρες!».

῎Αλλοι πάλι συμβουλεύουν τά πνευματικά τους τέκνα νά μή δείνουν καμία σημασία, νά ἀντιπαρέρχονται τό βλάσφημο, καί μόνο νά προσεύχονται γι᾽ αὐτόν. Ρωτοῦμε ἄν κάποιος βλασφημήσει τόν πατέρα, τή μητέρα μας, τά σύμβολα τοῦ ἔθνους μας θά μείνουμε ἀπαθεῖς ἤ τό ὁλιγότερο πού πρέπει νά κάνουμε εἶναι νά ἀπαιτήσουμε νά «πάρει τό λόγο του πίσω»; Αὐτή ἡ νοοτροπία καί ἡ συμβουλή δείχνει ὅτι οἱ γονεῖς μας καί τά ἄλλα πρόσωπα ἔχουν μεγαλύτερη βαρύτητα σ᾽ ἐμᾶς ἀπό τόν Κύριό μας.

Τί θά κάνουμε λοιπόν; ῞Οπως γιά τή θεραπεία μιᾶς ἀσθένειας τά φάρμακα πού τή θεραπεύουν δέν κάνουν γιά ὅλους τούς ἀσθενεῖς ἀλλά πρέπει νά βροῦμε τό κατάλληλο, ἔτσι πρέπει νά γίνει καί στήν προκειμένη περίπτωση. ῾Ο βλάσφημος πρέπει νά θελήσει ὁ ἴδιος νά διορθωθεῖ, νά κόψει τήν κακή του συνήθεια. Νά αἰσθανθεῖ πού τόν ὁδηγεῖ τό πάθους του καί νά ζητήσει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπ᾽ αὐτό. Νά πάρει σταθερά τήν ἀπόφαση ὅτι δέν θά ξαναβλασφημήσει. Κάθε πρωί, νά φεύγει ἀπ᾽ τό σπίτι του μέ τήν ἀπόφαση ὅτι δέν θά βλασφημήσει. Κάθε βράδυ θά κάνει τήν αὐτοκριτική του γιά νά δεῖ ἄν ὑποχώρισε στό πάθος κι ἄν βλασφήμησε νά ζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά ἀνανεώνει τήν ἀπόφαση του. Νά ἀποφεύγει τίς ἀφορμές τῆς βλασφημίας καί τίς συναναστροφές μέ βλάσφημους. Νά σκέπτεται, ὅτι ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, βλέπει καί ἀκούει ὅ,τι λέμε. Τέλος νά πάρει τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στό ἐξομολογητήριο κι ἐκεῖ ἀφοῦ μέ εἰλικρίνεια πεῖ τίς πτώσεις του θά λάβει τήν ἄφεση τῶν ἀμαρτιῶν του καί τή δύναμη νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό πάθος τῆς βλασφημίας.

᾽Αλλά κι ὅσοι δέ βλασφημοῦν πρέπει νά βοηθήσουν, ὥστε νά ἐκλείψει τό κακό αὐτό ἀπό τήν πατρίδα μας. Δέν πρέπει νά ἀκοῦμε μέ ἀπάθεια τίς βλασφημίες, διότι ἁμαρτάνουμε κι ἐμεῖς.

῾Ο π. Παΐσιος συμβούλευε: «Βλέπεις νά βρίζουν τά ἅγια καί ὁ ἄλλος δέν λέγει τίποτε. Σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση ἡ πραότητα εἶναι δαιμονική» καί συμπλήρωνε μέ τό ἑξῆς γεγονός: «Πόσο εἶχαν ἀπογοητευθεῖ οἱ Φαρασιῶτες, τότε μέ τήν ἀνταλλαγή, ὅταν ἔρχονταν μέ τό καράβι στήν ῾Ελλάδα! Δυό ναῦτες μάλωναν κι ἔβριζαν τό Χριστό καί τήν Παναγία. Τούς φάνηκε πολύ βαρύ! Σοῦ λέει: "῞Ελληνες, Χριστιανοί, νά βρίζουν τό Χριστό καί τήν Παναγία!„. Τούς ἄρπαξαν καί τούς πέταξαν στή θάλασσα. Εὐτυχῶς ἤξεραν κολύμπι καί γλύτωσαν». Κι ὁ γέροντας κατέλειξε: «ἀκόμη κι ὅταν βρίζουν κάποιον ἄνθρωπο, πρέπει νά τόν ὑπερασπίσουμε, πόσο μάλλον τό Χριστό!».

῾Η βλασφημία εἶναι τό φοβερότερο πάθος πού σάν μαγνήτης τραβάει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί πού μπορεῖ, ἄν δέν προσέξουμε, νά κυριεύσει τόν καθένα μας. Θά πρέπει ὅλοι μας νά ἀναρωτηθοῦμε, μήπως οἱ δύσκολες ἡμέρες πού περνάει τό ἔθνος μας τήν περίοδο αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στίς βλασφημίες πού παντοῦ συνεχῶς ἀκούγονται στήν πατρίδα μας;

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

πηγή, πηγή