Κυριακή της Τυρινής - Η δύναμη της
συγχώρησης
«Εάν γάρ αφήτε τοίς ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο
πατήρ υμών ο ουράνιος». ( Ματθ.6,14)
Όπως είπαμε σε προηγούμενο κήρυγμά μας, αγαπητοί μου αδελφοί, για την
αρετή της ταπεινοφροσύνης, ότι από μερικούς θεωρείται αδυναμία χαρακτήρος, το
ίδιο επαναλαμβάνομε και για την αρετή της συγχωρητικότητας. Αυτήν την σπουδαία
αρετή μας κηρύσσει το σημερινό Ευαγγελικό μας ανάγνωσμα, όταν μας υπενθυμίζη
την παρήγορη υπόσχεση του Κυρίου μας, ότι εάν συγχωρήσουμε τον πλησίον μας,
τότε θα μας συγχωρήση και Εκείνος.
Τί υπόσχεση αλήθεια! Και τι ηθικό επίσης μεγαλείο για
τον κάθε άνθρωπο η συμφωνία αυτή με τον Θεό! Ο Ύψιστος Θεός, ο Δημιουργός του
παντός, να δέχεται εφόσον ο μικρός και ασήμαντος άνθρωπος συγχωρήση τον πλησίον
του να τον συγχωρή και ο Ίδιος! Ποιός, λοιπόν, από εμάς θα έχη τη δυσκολία να
μη συγχωρή από την καρδιά του τον συνάνθρωπό του, προβάλλοντας διάφορες
δικαιολογίες και προφάσεις;
Καί όμως μερικοί από εμάς παραμένομε αδιόρθωτοι και μνησίκακοι,
διατηρώντας στη ψυχή μας τη φωτιά του μίσους και νομίζοντας ότι έτσι
ικανοποιούμε τον εγωισμό μας. Καί μετά από αυτήν την παρανομία μας ενώπιον του
Θεού συμβαίνει να έχωμε τη γνώμη, ότι είμαστε οι δυνατοί, ενώ αν συγχωρούσαμε
εκείνον που μας αδίκησε και μας έβλαψε, θα είμαστε οι αδύνατοι, οι ηττημένοι!
Εάν σκεφθούμε για λίγο πιό σοβαρά θα διαπιστώσουμε, ότι εάν
μνησικακούμε εμείς είμαστε οι αδύνατοι. Αδύνατοι, όταν δεν συγχωρούμε, διότι
νικώμαστε από τον κακό εαυτό μας. Όπως διδάσκει κάπου ο ιερός Χρυσόστομος,
συμβαίνει τότε μνησικακώντας να ωθούμε το ξίφος της εκδίκησης όχι στο στήθος
του αντιπάλου μας, αλλά δυστυχώς στο δικό μας στήθος! Ο μνησίκακος έχει μέσα
στη ψυχή του το φθόνο, δηλαδή εκείνο το διαβολικό αίσθημα, το οποίο
κυριολεκτικά φθίνει, καταστρέφει, λιώνει τον άνθρωπο. Ο φθόνος μέσα μας μοιάζει
με το σαράκι στο ξύλο και το σκόρο στα ρούχα. Σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα μας
φθείρει και μας εξουθενώνει ηθικά και ψυχικά.
Έπειτα η μνησικακία είναι αδυναμία, διότι δεν παράγει τίποτε το καλό
στο περιβάλλον μας. Η μνησικακία είναι και φθοροποιό και άχρηστο αίσθημα.
Απομονώνει το άτομο και την οικογένεια χωρίς λόγο. Αλίμονο στις οικογένειες που
αλληλομισούνται και η μία επιθυμεί διακαώς το κακό της άλλης. Λέγεται ότι σε
κάποιο μέρος του πλανήτη μας τόσο ευδοκιμεί το δυσώδες άνθος της μνησικακίας,
ώστε κυριολεκτικά θάβονται ζωντανές ολόκληρες οικογένειες, αφού δεν μπορούν να
κυκλοφορήσουν ελεύθερα, καθώς φοβούνται από στιγμή σε στιγμή την εκδίκηση των
άλλων, τους οποίους κάποτε έβλαψαν. Ένα πράγματι αποτρόπαιο κοινωνικό
φαινόμενο, το οποίο διατηρεί ζωντανό αιώνες το έθιμο της εκδίκησης, της
λεγόμενης βεντέτας.
Καί ας μας δίδαξε ο Θεάνθρωπος Κύριός μας να επαναλαμβάνωμε κάθε φορά
που προσευχόμαστε «καί άφες ημίν τα παραπτώματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοίς
οφειλέταις ημών»! Υπάρχουν ακόμη και σήμερα τόποι χριστιανικοί, όπου ακόμη
ανθεί το δηλητηριώδες αυτό κοινωνικό φυτό της βεντέτας, της εκδίκησης. Κάποτε συνταράσσεται
η κοινωνία μας από ειδεχθή και απαίσια εγκλήματα, για να ξεπλυθή το αίμα τάχα,
που χύθηκε πρίν από δεκαετίες! Και είναι αυτό που γίνεται δύναμη και πηγή
υπερηφάνειας και καύχησης για τους δράστες των στυγερών αυτών εγκλημάτων; Δεν
είναι ντροπή και αίσχος και κατάπτωση και η έσχατη ψυχική αδυναμία για όσους
φθάνουν σε τέτοιες πράξεις και βάφουν τα χέρια τους με αίμα αδελφικό;
Καί τι καλό προήλθε, για να ρίψωμε ένα βλέμμα στο παρελθόν, από τις
επαναστάσεις εκείνες των κοινωνικών τάξεων που καταπιέζονταν και με βίαιες
ενέργειες θέλησαν να επαναφέρουν την κοινωνική τάξη και αρμονία; Διορθώθηκε η
αταξία στην κοινωνία, ήλθε η δικαιοσύνη, όταν στο όνομα της χύθηκαν ποταμοί
αιμάτων; Η ιστορία μας διδάσκει, ότι η βία και το μίσος δεν φέρουν κανένα καλό.
Αλλά μήπως η έλλειψη υπακοής στο λόγο του Χριστού μας, «άφετε και
αφεθήσεται υμίν», συγχωρείτε για να σας συγχωρήση ο Θεός, έβλαψε μόνο άτομα και
οικογένειες και την κοινωνία; Μήπως ωφελεί και αυτά τα έθνη να διατηρούν τη
φλόγα του μίσους και της αλληλοεξόντωσης αναμμένη ανάμεσά τους; Ούτε τα έθνη
ωφελεί η μνησικακία, και ας λένε μερικοί εκείνο το παραπλανητικό «συγχωρούμε,
αλλά δεν ξεχνάμε…». Η διατήρηση και του εθνικού μίσους είναι κατά πάντα ανώφελη
και επιβλαβής.
Εάν πιστεύωμε στην απόλυτη αλήθεια που εκφράζει το Ευαγγέλιό μας, τότε
πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να θεωρήσουμε δύναμη πραγματική και
δύναμη δημιουργική και σωτήρια το κήρυγμα της συγχωρητικότητας. Το μήνυμα της
μεγάλης και ανοιχτής καρδιάς! Στην ουσία δε της ευρύτητας του πνεύματος! Όπως
τόσο ωραία διεκήρυττε ο Απόστολος Παύλος: «η καρδία ημών πεπλάτυνται…». (Β΄
Κόρ.6,11).
Είθε, αγαπητοί αδελφοί, και εμείς όπως ο μέγας και ανεπανάληπτος Παύλος
να αποκτήσωμε καρδιά πλατειά, καρδιά που συγχωρεί, που αγαπά όλο τον κόσμο. Τότε
θα νιώθουμε πραγματικά δυνατοί. Αμήν
Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου