Με πρωτοβουλία κάποιων Δήμων και μερικών ειδικών Σωματείων που έχουν
συσταθεί με σκοπό την προώθηση της ιδέας για την αποτέφρωση των νεκρών,
επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της καύσεως, σε αντίθεση με την ταφή. Η
Εκκλησία έχει λάβει την εξής θέση για το ζήτημα αυτό:
1. Κατ΄ αρχήν δεν
μπορεί να απαγορεύσει την εφαρμογή του συστήματος της καύσεως, εάν θελήσει να
το επιτρέψει η Ελληνική Πολιτεία. Και τούτο διότι το Σύνταγμα της Ελλάδας
προβλέπει πλήρη ελευθερία θρησκευτικής συνειδήσεως και ισότητα μεταξύ των
Ελλήνων.
2. Η Εκκλησία,
όμως, συνιστά στα πιστά τέκνα της να θάπτονται μετά την εκδημία τους και όχι να
καίονται στους κλιβάνους. Και πράττει τούτο για τους εξής σοβαρούς λόγους:
Α) Διότι η ταφή είναι σύμφωνη με την παράδοση του Χριστιανισμού, που μόνο
αυτό τον τρόπο διαλύσεως του σώματος γνωρίζει. Άλλωστε και ο Κύριός μας ετάφη
και όλοι οι Άγιοι.
Β) Διότι η ταφή διασώζει την πίστη στην αθανασία και στην ανάσταση. Δεν
είναι χωρίς σημασία το γεγονός, ότι πολλοί από εκείνους που μάχονται για την
καθιέρωση της καύσεως δεν είναι χριστιανοί, ή είναι «χριστιανοί» των τύπων, ή
μάχονται τον Χριστιανισμό.
Γ) Διότι η ταφή διασώζει τα λείψανα των Αγίων, τα οποία είναι χαριτόβρυτα
και θαυματουργά. Χωρίς ταφή δεν θα είχαμε τα άγια λείψανα και θα στερούμεθα της
ευλογίας και του αγιασμού των. Το σώμα δηλαδή διατηρεί την ιερότητά του και
μετά θάνατον και αποτελεί θρησκευτικό αντικείμενο τιμής και σεβασμού. Η τέφρα
δεν είναι το ίδιο πράγμα και μάλλον συνιστά ασέβεια προς τον νεκρό.
Δ) Διότι ο τάφος μας συνδέει και συναισθηματικά με το νεκρό μας. Το
θαμμένο σώμα είναι μια παρηγοριά για τους επιζώντες και γίνεται αντικείμενο
φροντίδος και προσευχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου