Κάποτε παραπονέθηκα στο Γέροντα ότι δεν αντέχω άλλο.
– Κάναμε τόσες δουλειές αυτές τις ημέρες, που «ξεπατωθήκαμε».
Δεν έχω δύναμη να σηκώσω τα πόδια και τα χέρια μου. Τι χρειάζονται
τόσες δουλειές στο Μοναστήρι;
Πήρε σοβαρό ύφος και απάντησε ευθέως:
«Είναι θανάσιμο αμάρτημα να κουραζόμεθα για το Θεό, και ύστερα να
μετανοιώνουμε και να γογγύζουμε. Κατάλαβέ το καλά.
Χωρίς σωματικό κόπο, δεν κερδίζεται η αρετή, ξάπλα στο κρεβάτι!
Ο σωματικός κόπος είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού για τη σωτηρία μας.
Για την απόκτηση της χάριτος του Θεού. Οι άλλοι με χαρά εδέχοντο
εξευτελισμούς, κόπους… κι εσύ υποφέρεις;
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι, ενώ κοπιάζουμε για το Χριστό, ύστερα να
μετανοιώνουμε και να υποφέρουμε.
Βρέ, εσύ νέος άνθρωπος, λες ότι κουράζεσαι; Στην ηλικία σου εγώ
πετούσα. Ήθελα όλα να τα τελειώσω.
Μην κοιτάς τώρα που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Σε βλέπω πολύ πίσω.
Κατέκτησε έδαφος ο παλαιός άνθρωπος και συνετρίβης.
Όχι! Ανάνηψε! Ψάλλε με νεύρο, με τόνο, χαρούμενα!
«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν,
Άδου την καθαίρεσιν,
Άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν.
Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον
Τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων,
Θεόν και υπερένδοξον»
Διδαχές (Αγ. Πορφυρίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου