"Ὅλο τό κακό σήμερα προέρχεται ἀπό τήν ἀπιστία"

– Γέροντα, βλέπω ὅτι μερικοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἔχουν ἔντονη τὴν ἐπιθυμία νὰ γνωρίσουν τὸν κόσμο, νὰ ταξιδέψουν, νὰ διασκεδάσουν. 

– Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν πιστεύη στὴν ἄλλη ζωή, ζητάει νὰ γνωρίση τὸν κόσμο, νὰ χαρῆ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἐκεῖνο, τὸ ἄλλο..., καὶ τελικὰ τί βγαίνει; Ἔχει συνέχεια μέσα του ἕνα κενό. Ἐνῶ, ἅμα πιστέψη στὸν Θεό, γνωρίζει τὸν Θεό, τὸν γνωρίζει ὁ Θεός1, καὶ τότε νιώθει μέσα του γεμάτος.

– Γέροντα, ἂν οἱ ἄνθρωποι σκέφτονταν ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι πρόσκαιρη, δὲν θὰ ἄλλαζαν;

– Ἐξαρτᾶται. Ἂν ποῦμε τώρα: «τελειώνει ὁ κόσμος», ἕνας ποὺ δὲν πιστεύει θὰ ἀποθρασυνθῆ περισσότερο καὶ θὰ ὁρμήση στὸ κακό, στὴν ἁμαρτία. Ἕνας ὅμως ποὺ πιστεύει, θὰ φρενάρη τὸν ἑαυτό του. «Τί νὰ ξανοιχτῶ μὲ χαμένα; θὰ πῆ. Νὰ κοιτάξω τὴν ψυχή μου, νὰ ζήσω πνευματικά, νὰ κάνω καμμιὰ ἐλεημοσύνη».

Ὅλο τὸ κακὸ σήμερα προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπιστία. Παλιὰ ὁ κόσμος πίστευε· καὶ ὁ πιὸ ἀδιάφορος εἶχε μέσα του πίστη. Μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ ἦταν ἁπλοί· μπορεῖ νὰ μὴν καταλάβαιναν τίποτα ἀπὸ ὅσα ἄκουγαν στὴν ἐκκλησία. Μερικοὶ δὲν ἤξεραν οὔτε ὅτι τὰ Εὐαγγέλια εἶναι τέσσερα· νόμιζαν ὅτι εἶναι δώδεκα, ἀλλὰ τί πίστη εἶχαν, τί εὐλάβεια! Καὶ οἱ νοσοκόμες τί παλληκαριὰ εἶχαν! Πόσες στὸν πόλεμο πήγαιναν ἐθελόντριες! Εἶχαν καὶ πίστη καὶ θυσία καὶ βοηθοῦσαν πάρα πολύ. Σήμερα μοῦ εἶπε κάποιος ὅτι ἕνας ἄρρωστος ἔλεγε τὸ «Πιστεύω» καὶ ἡ νοσοκόμα τὸν χτυποῦσε, γιατὶ νόμιζε ὅτι τῆς ἔκανε μάγια! Νὰ μὴν ξέρη οὔτε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως! Ποῦ ἔχουμε φθάσει! Νέα παιδιὰ τὰ ρωτᾶς: «Τί πιστεύεις;». «Δὲν ξέρω, σοῦ λένε, ἀκόμη δὲν κατέληξα». «Τί θρησκεία ἔχει ἡ μάνα σου, ὁ πατέρας σου;». «Δὲν ξέρω· δὲν τοὺς ρώτησα». Δὲν ἐνδιαφέρθηκε νὰ μάθη τί θρησκεία ἔχουν οἱ γονεῖς του! Ὅταν κανεὶς εἶναι τόσο ἀδιάφορος, πῶς νὰ βοηθηθῆ;

– Γέροντα, στὰ κράτη ποὺ εἶχαν ὁλοκληρωτικὸ καθεστὼς εἶναι ἀκόμη δύσκολη ἡ κατάσταση.

– Ναί, ἀλλὰ πόσοι μάρτυρες θὰ βγοῦν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κράτησαν τὴν πίστη τους μέσα στὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα! Μοῦ ἔλεγε ἕνας Ρῶσος ποὺ πῆγε στὴν Ρωσία ὕστερα ἀπὸ χρόνια: «Μὲ πλησίασε μιὰ γιαγιὰ ποὺ μὲ γνώριζε ἀπὸ παλιὰ καὶ μοῦ εἶπε: ʺΜ᾿ αὐτὸ τὸ παλτὸ πηγαίνεις στὸ Ἅγιον Ὄρος;ʺ. ʺΝαί, μ᾿ αὐτόʺ, τῆς εἶπα. Βούρκωσαν ἀμέσως τὰ μάτια της, πῆρε τὸ παλτὸ καὶ τὸ φιλοῦσε ἡ καημένη, γιὰ νὰ πάρη εὐλογία». Βλέπεις, ἡ πίστη, ὅσο καταπιέζεται, τόσο δυναμώνει. Εἶναι σὰν ἐλατήριο πού, ὅσο περισσότερο τὸ πιέση κανείς, μὲ τόσο μεγαλύτερη δύναμη θὰ τιναχθῆ. Κάποτε κουράζεται ἐκεῖνος ποὺ τὸ πιέζει, τὸ ἀφήνει καὶ τινάζεται.

1 Βλ. Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, Παραινέσεις περὶ ἤθους ἀνθρώπων καὶ χρηστῆς πολιτείας, ρξδ´, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, τόμος Α´, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1974, σ. 25. «Γνωρίζει τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος καὶ γνωρίζεται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ σπουδάζων διὰ παντὸς ἀχώριστος εἶναι τοῦ Θεοῦ».  

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»