Αἱρετικές διδασκαλίες τοῦ καθηγητῆ Δογματικῆς καί Συμβολικῆς Θεολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ καί Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ (2021-2024), Χρυσόστομου Σταμούλη.

Αποσπάσματα:

1) Περὶ τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ ἔγγαμη γυναῖκα

«Σκεπτόμενος καθένας τὸν ἀριθμὸ τῶν μνημονεύσεων τῆς Ἀειπαρθένου στὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως στὴ Θεία Λειτουργία, ὅπου σὲ κάθε μικρὴ ἢ μεγάλη συναπτὴ μνημονεύεται ἡ Παναγία «Τῆς Παναγίας, Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἠμῶν, Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας», δύναται νὰ ἐννοήσει, στὸν ὕψιστο βαθμό, τὸ μυστήριο τῆς Θεοτόκειας Ἀειπαρθενίας.

Προφανῶς, οἱ σωτηριοκεντρικὲς τοῦτες ἐπικλήσεις ἐνοχλοῦν, ὅσους πάσχουν τὴν κατάθλιψη ἄρνησης τῆς σωτηρίας ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ ἔχει ἐπὶ γὴς Μητέρα. Πῶς, λοιπόν, ὁ Σταμούλης νὰ ὀρθοτομήσει τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ὅταν σύμφωνα μὲ τὸν λογοτέχνη Ν.Γ.Πεντζίκη, τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ «εἶναι ἀδύνατο νὰ κατανοηθεῖ παρὰ μόνο λατρευτικὰ καὶ ἐντός του ναοῦ, πρεσβείαις τῆς Τεκούσης, τοῦ Προδρόμου, τῶν Ἀποστόλων...»[2];»

+++

3) Περὶ τοῦ μολυσμοῦ τῶν ἀντικειμένων τῆς Λατρείας

«Ο Σταμούλης σημειώνει: «Νομίζω ὅτι ἡ Ἐκκλησία στὰ πλαίσια τῆς θείας οἰκονομίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ τρόπους, προκειμένου καὶ τὸ Μυστήριο νὰ τελεῖται, ἀλλὰ καὶ τὰ μέτρα ἀσφαλείας νὰ παρθοῦν, διότι τὰ ἀντικείμενα τὰ ὁποῖα βρίσκονται σὲ ἕνα λατρευτικὸ τόπο, σ’ ἕνα τόπο προσευχῆς μποροῦν εὔκολα νὰ ἀποτελέσουν πηγὲς μόλυνσης καὶ διάδοσης αὐτῆς τῆς μολύνσεως στοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ σὲ μέλη ἐκτός της λατρευτικῆς κοινότητας».

Εδώ, ὁ ἴδιος ξεχνᾶ ὅτι τὰ ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιοῦνται στὴ λατρεία της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας «λαμβάνουν εἰδικὴ καθιέρωση ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο σὲ σχετική, σύντομη ἀκολουθία. Τὰ λειτουργικὰ σκεύη, ὅπως τὸ δισκάριο, τὸ ποτήριο, ἡ λαβίδα, ἡ λόγχη καὶ δευτερευόντως τὸ θυμιατό, τὰ λειτουργικὰ βιβλία, ἀλλὰ καὶ οἱ εἰκόνες ὀφείλουν νὰ καθαγιασθοῦν ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα μὲ τὴ χρίση ἁγίου Μύρου, δεδομένου ὅτι δὲν συνιστοῦν κοινὰ σκεύη, ἀλλὰ ἱερὰ ἀντικείμενα, κατάλληλα γιὰ τὴν ἐπιτέλεση τῆς Θείας Λατρείας»

+++

«Δυστυχῶς, ὁ Σταμούλης, ὡς σκευοφθόρος, ἐκκινεῖ ἀπὸ τὴ λογική της ἀποϊεροποίησης τῆς Ἐκκλησίας καὶ μίας δῆθεν ἀνάγκης νὰ προσεγγισθοῦν ρυπαρὰ Σκεύη.»

+++

4) Περὶ πορνείας

««Τί σημαίνει πορνεία;», ἐρωτᾶ, γιὰ ν’ ἀπαντήσει ὁ ἴδιος, ἡ «ἄρνηση τῆς σχέσης, δηλαδή, τὸ πρόσωπο ποὺ ἀρνεῖται τὴ σχέση πορνεύει». «Μὴν πάτε σὲ ἠθικιστικὰ σχήματα», σημειώνει, καλώντας ταυτόχρονα τὴν ὁμήγυρη, νὰ κατευθυνθεῖ δῆθεν «στὸν ὀντολογικὸ χαρακτῆρα τῶν πραγμάτων». Συνεχίζοντας, λέγει ὅτι: «ἡ πορνεία στὴν Ἐκκλησία, κατὰ Χρυσόστομο, δὲν εἶναι ἡ εἴσοδος σὲ ἄλλο σῶμα, ἀλλὰ ἡ πλεονεξία».*****«Ἡ πορνεία», συμπληρώνει ὁ Σταμούλης, «θεωρεῖται ὡς τέτοια, μόνο ὅταν εἶναι στοιχεῖο πλεονεξίας». Καὶ καταλήγει: «Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχαν πολυγαμικὲς σχέσεις»[9].»

+++

6)Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς θεολογικῆς ἰδιωτικότητας

«Τονίζει ὁ Σταμούλης: «Ἡ Θεία Εὐχαριστία στὰ ἀλήθεια εἶναι ἕνα σημεῖο, ποὺ δείχνει συμβολικὰ τὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, μεταξύ τους καὶ μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸ εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία»[16]. Ἐδῶ, ὁ ἴδιος προχωρᾶ στὸ ἀποκορύφωμα τῆς θεολογικῆς του ἰδιωτικότητας, κάνοντας λόγο γιὰ «σημεῖο» καὶ σύμβολο, ὅσον ἀφορᾶ τὴν Εὐχαριστία, ἐρχόμενος σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ὁποία ἡ Εὐχαριστία εἶναι ἡ Μετάληψη «τῶν ζωοποιῶν καὶ φρικτῶν δωρημάτων»[17], ποὺ γίνεται «ἐπ’ εὐεργεσία καὶ ἁγιασμῶ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἠμῶν»[18] .

Όπως σημειώνει, μάλιστα, ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος, ὁ ὁποῖος ξεπέρασε τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, γενόμενος τέλειος, παρὰ τῷ Θεῷ, ἄνθρωπος[19] καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μεταφέρει τοὺς λόγους του: «ἐγὼ δὲ καθ’ ἑκάστην ἐκ τῶν ἁγίων σου μελῶν λαμβάνω τὴν ἰατρείαν, τουτέστι τοῦ ἁγίου σώματος καὶ αἵματος»[20].

Τη στιγμή, λοιπόν, ποὺ ὁ Σταμούλης ἐπιθυμεῖ τὴν ἐπιβολὴ ἀποχῆς ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας[21] , λόγω κορωνοϊοῦ, ἀδυνατεῖ νὰ παρακολουθήσει ἐκφράσεις Πατέρων, ὅπως τοῦ ἁγίου Βαρσανούφιου, ποὺ ὁμιλεῖ περὶ τῆς καθ’ ἡμέραν μετοχῆς.»

7) Ἀτομικὰ πλαστικὰ κουταλάκια γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία

««Τοῦ ἀναφέρω», λέει ἡ δημοσιογράφος «τὶς περιγραφὲς πού μου μετέφεραν φίλοι μου ἀπὸ ἕνα χωριὸ ὄπου ο ἱερέας ἔκανε τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας χρησιμοποιώντας ἀτομικὰ πλαστικὰ κουταλάκια». Ὁ Σταμούλης «Συμφωνεῖ». Συνεχίζοντας, σημειώνει: «Θὰ μποροῦσε νὰ βγεῖ μία κεντρικὴ ἀνακοίνωση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ ἀναφέρεται σὲ αὐτὴ τὴ δυνατότητα. Ξέρετε, ἴσως δὲν ἔχει γίνει ἀντιληπτὸ τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου ποὺ ἀντιμετωπίζουμε.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ζωντανὸ σῶμα ποὺ πρέπει νὰ προσαρμόζεται λειτουργικὰ στὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς, νὰ μὴν τὴν βλέπουμε ὡς μία πραγματικότητα δομημένη μὲ τρόπο ποὺ δὲν ἐπιδέχεται ἀλλαγῆς.»

8) «Οἱ κανόνες [...] ἔρχονται καὶ παρέρχονται»;

«Διαβάζουμε σὲ συνέντευξη τοῦ Σταμούλη: «Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει κανόνες. Ἡ ἀντίστοιχη διαδικασία τῶν νόμων εἶναι οἱ κανόνες. Κάθε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἔβγαζε κάποιους κανόνες καὶ ἔλεγε ὅτι τὰ μέλη τῆς ὀρθόδοξης κοινότητας θὰ πρέπει νὰ ζήσουν ἔτσι. Οἱ κανόνες ὅμως δὲν εἶναι τὸ κυρίαρχο στὴν ὀρθοδοξία. Τὸ κυρίαρχο στὴν ὀρθοδοξία εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Οι κανόνες εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔρχονται καὶ παρέρχονται»[26] .

Πῶς μπορεῖ, λοιπόν, ὁ Σταμούλης νὰ τοὺς ἀπαξιώνει, ὅταν Ἐκεῖνοι «μὲ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν δογμάτων ποὺ περιέχουν, φανερώνουν καὶ ρυθμίζουν τὴν σάρκωση τῶν δογμάτων μεσ’ στὶς συγκεκριμένες μορφὲς τῆς ζωῆς»;

Τί σημαίνουν οἱ Κανόνες, γιὰ τὸν Σταμούλη; Ἐφήμερες εἰδήσεις; Δὲν ἀποτελοῦν τὴ βίωση τοῦ Εὐαγγελίου μέσα στὴν ἱστορία, σύμφωνα δηλαδὴ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη;

Οι Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ ἀνήκουν στὸν χρόνο, δὲν ὑποδουλώνονται ὅμως σὲ αὐτόν, γιατί ἐκφράζουν, κάθε φορᾶ, τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως.»

+++

9) Τὸ Ἄκτιστο ὑπὸ τοὺς νόμους τοῦ κτιστοῦ;

«Συμπεραίνει ὁ Σταμούλης: «Ἄρα λοιπόν η δογματικὴ διδασκαλία, ἡ διδασκαλία μίας Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι βρίσκεται πάντα κάτω ἀπὸ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς Νόμους μίας εὐνομούμενης πολιτείας». 

Πέρα ἀπὸ τὴν ἰδιωτεύουσα θεολογία ποὺ ἐκφράζει καὶ στὴν παροῦσα τοποθέτησή του, θέτοντας τὸ ἄκτιστο ὑπὸ τοὺς νόμους τοῦ κτιστοῦ, δηλαδὴ θέτοντας τὸ ἄφθαρτο ὑποκείμενο στοὺς νόμους τῆς φθορᾶς, αὐτὴ δὲν συνάδει οὔτε μὲ τὴν κοσμικὴ θεώρηση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας-Πολιτείας, ποὺ ὑφίσταται στὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, τὴ λεγόμενη συναλληλία, ἡ ὁποία προϋποθέτει τὸν ἀμοιβαῖο σεβασμὸ καὶ τὴν ἰσοτιμία τοὺς[27].»

+++

10) Ὁ ἁγιασμὸς τοῦ πιστοῦ ἐν ζωῇ ἀνέφικτος;

««Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ κοινωνοῦν; Πεθαίνουν ἀπὸ καρκίνο; Πεθαίνουν ἀπὸ διάφορες ἀσθένειες; Ναί. Ἄρα, ὅταν λέμε γιὰ ἀθανασία στὰ πλαίσια τῆς Θείας Εὐχαριστίας δὲν ἐννοοῦμε τὴν ἀθανασία τὴν τώρα, γιατί ὅλοι πεθαίνουμε, ἀλλὰ τὴν ἀθανασία ψυχῆς καὶ σώματος στὰ ἔσχατα». 

Εάν ποῦμε ὅτι ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς ἀφορᾶ τὰ ἔσχατα, τότε δὲν παραδεχόμαστε τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή, ὅτι ὁ ἄκτιστος Θεὸς εἰσέρχεται διαρκῶς ἐντός του ἱστορικοῦ χρόνου μὲ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές του καὶ ἔτσι τὰ ἔσχατα εἰσέρχονται μέσα στὴν ἱστορία.

Διαφορετικά, σύμφωνα μὲ τὴν ἰδιωτικὴ «θεολογία» τοῦ Σταμούλη, ἀποδεχόμαστε τὴν ἀκοινωνησία κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου, τὴν ὁποία πιστεύει καὶ διακηρύσσει κάθε διαφθορικὴ θεολογία ποὺ ἰδεολογικοποιεῖται.»

+++

«Δηλαδὴ μὲ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τὰ ἔσχατα ἔχουν εἰσέλθει μέσα στὴν ἱστορία. Συνεπώς, πῶς τολμᾶ καὶ προχωρᾶ, ὁ Σταμούλης, στὸ διαχωρισμὸ τῆς ἑνότητας παρόντων καὶ ἐσχάτων, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀθανασία ψυχῆς καὶ σώματος;»

………………………………..

(*) Ἀπὸ τὰ βιβλία: α) Ἀναστασίου Ὄμ. Πολυχρονιάδη, Ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἐκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2021. β) Ἰωάννη Γ. Κουρεμπελέ, Ἠδονοδοξία, ἐκδόσεις Ἀλτιντζή, Θεσσαλονίκη 2019.

[1] Χ.Σταμούλης, Ἔρως καὶ Θάνατος, Ἀκρίτας, Ἀθῆνα 2009, σ. 373-375 (Οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

[2] Ν.Γ. Πεντζίκης, Πρὸς Ἐκκλησιασμόν, σ. 173 πρβλ. Θεολόγος μοναχός, Σταυρονικητιανός, «Προσπάθεια πρὸς καταστροφὴ τοῦ φυσικοῦ προσώπου καὶ ἀπόκτηση προσώπου ἐν ἑτέρᾳ μορφή, Ἡ ἐξομολογητικὴ ἀγωνία τοῦ Νίκου Γ. Πεντζίκη», Πίστη καὶ Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία, Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ στὴ λογοτεχνία μας, Ὀρθόδοξη Μαρτυρία, Λευκωσία 1990, σ. 201.

[3] Ι. Κουρεμπελές, Ἠδονοδοξία, Κριτικὴ στὴ μεταπατερικὴ θεώρηση τῆς Παρθενίας τῆς Θεοτόκου, Ἀθανάσιος Ἀλτιντζῆς, Θεσσαλονίκη 2019, σ. 64.

[4] Ι. Κουρεμπελές, Ἠδονοδοξία, σ. 138.

[5] Harry Boosalis, Person to Person, The Orthodox Understanding of Human Nature, St. Tikhon’ Monastery Press, South Canaan, Pennsylvania 2018, σ. 87.

[6] Ι. Κουρεμπελές, Ἠδονοδοξία, σ. 138.

[7] Χ. Σταμούλης, «Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μέγας ἐρωτικός», Συνέντευξη, 24/4/2019, https://www.shedia.gr/news/2019/apr/24/o-xristos-einai-o-megas-erwtikos/

[8] Γεώργιος Ζαραβέλας, «Τελετουργικὰ θέματα (μστ΄). Ἡ χρήση τοῦ Ἁγίου Μύρου στὶς τελετὲς τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας», 3/7/2017, http://naxioimelistes.blogspot.com/2017/07/blog-post_3.html, ἀνάκτηση 16/3/2020.

[9] Χρυσόστομος Σταμούλης, «Τὸ ρίσκο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ γοητεία τῆς ἀβεβαιότητας- Ἀπὸ τὴν Ἁγία Τριάδα στὸν κόσμο», (ἀπὸ 29:18 ἕως 30: 19 λεπτά).

[10] Πρὸς Ἐφεσίους, 5, 27.

[11] Ν.Γ. Πεντζίκης, Ὁμιλήματα, Ἀκρίτας, Ἀθῆνα 21992, σ. 219.

[12] Κατὰ Μᾶρκον, 10, 7.

[13] Χ. Σταμούλης, «Ὑπάρχουμε ἐν λευκῷ...», antidosis.wordpress.com, 26/7/2017, ἀνάκτηση 14/10/2019.

[14] Ι.Κουρεμπελές, Ἠδονοδοξία, σ. 269.

[15] Φιλόθεος Κόκκινος, Λόγος εἰς ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν, Ἁγιολογικὰ Ἔργα, Ἃ΄ Θεσσαλονικεῖς Ἅγιοι, ἐπιμ. Δήμ. Τσάμης, Κέντρον Βυζαντινῶν Ἐρευνῶν, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 547 (123-125).

[16] Χρυσόστομος Σταμούλης, «Ἡ Θεία Λειτουργία μπορεῖ νὰ τελεστεῖ μὲ ἕναν ἱερέα καὶ ἕναν λαϊκό», 12/3/20020.

[17] «Στίχοι εἰς τὴν Εὐχαριστίαν ταύτην προτρεπτικοί», Μέγας καὶ Ἱερὸς Συνέκδημος, σ. 108.

[18] Ἀνώνυμος, «Εὐχή», Μέγας καὶ Ἱερὸς Συνέκδημος, σ. 108.

[19] Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, «Προοίμιον», Βίβλος Βαρσανουφίου καὶ Ἰωάννου, Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 20.

[20] Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, Βίβλος Βαρσανουφίου καὶ Ἰωάννου, σ. 102? πρβλ. Νικόδημος Σκρέττας, Ἀρχιμανδρίτης, Ἡ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὰ προνόμια τῆς Κυριακῆς κατὰ τὴ διδασκαλία τῶν Κολλυβάδων, Π. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 2004, σ. 254.

[21] Χρυσόστομος Σταμούλης, «Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀκολουθήσει τοὺς κανόνες καὶ τὰ μέτρα ποὺ προτείνει ἡ Πολιτεία (audio)», 13/3/2020.

[22] Σέργιος, Μητροπολίτης Μπίχατς καὶ Πετροβατς, «Ὁ κορωνοϊὸς θὰ διαχωρίσει τὴν ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι», 14/3/2020, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/35856-mpixats-sergios-o-korono%CF%8Aos-tha-diaxorisei-tin-ira-apo-to-stari, ἀνάκτηση 14/3/2020.

[23] Ἰωάννης Κουρεμπελές, Ἠδονοδοξία, σ. 159.

[24] Χρυσόστομος Σταμούλης, «Ἡ Θεία Λειτουργία μπορεῖ νὰ τελεστεῖ μὲ ἕναν ἱερέα καὶ ἕναν λαϊκό», 12/3/20020.

[25] Πηγή: <target="_blank" href="https://www.iefimerida.gr">iefimerida.gr</a> - <target="_blank" href="https://www.iefimerida.gr/ellada/theia-koinonia-koronoios-hrysostomos-stamoylis">«Ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶναι μαγκιὰ» –Τί δηλώνει ὁ κάθ. Θεολογίας στὸ ΑΠΘ Χρυσόστομος Σταμούλης στὸ iefimerida

[26] Χ.Σταμούλης, «Ὑπάρχουμε ἐν λευκῷ...», 26/7/2017.

[27] Κωνσταντῖνος Ραμιώτης, Ἀρχιμανδρίτης, πρ. Δικαστικός, «Καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν λόγο σ’ αὐτὸ τὸν τόπο...», 24/10/2015, https://www.ipaidia.gr/paideia/arxim-kon-nou-ramioti-kai-oi-xristianoi-exoun-logo-s-39-auton-ton-topo, ἀνάκτηση 14/3/2020.

[28] Ἀνώνυμος, «Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον», Μέγας Ἱερὸς Συνέκδημος, Φῶς, Ἀθῆναι, χ.χ., σ. 110.

[29] Ἀνώνυμος, «Εὐχή», Μέγας καὶ Ἱερὸς Συνέκδημος, σ. 110.

emmadimitris

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

makkavaios.blogspot

Εκ του ιστολόγιου: Το παρών ιστολόγιο, ανήκει στον ΑγιοΠατερικό χώρο. Στα όσα μας είπαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Δεν ανήκει στο ΜεταΠατερικό χώρο, που επιθυμεί στα πλαίσια του Οικουμενισμού, να εκκοσμικεύσει την Ορθοδοξία. Επιθυμεί να ερμηνεύσει το Δόγμα κοσμικά, σκοτισμένα, αφού δε διαθέτει ο Μεταπατερικός Χώρος την χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπως την κατείχαν οι Άγιοι Πατέρες μας.

Το αποτέλεσμα είναι να οδηγούνται στην Πλάνη και στη Βλασφημία.

Πρέπει να είμαστε κοντά στους Αγίους Πατέρες της Ορθοδοξίας για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε, το Μεταπατερικό «πνεύμα» που με προσθαφαιρέσεις και με δικαιολογία μία αγάπη Ανθρωποκεντρική και όχι Χριστοκεντρική, θέλει την ένωση με τους Δυτικούς (Παπικούς κλπ) και ότι αυτό συνεπάγεται στην Ορθοδοξία μας, αλλά και στον καθένα μας.