"Ἡ Θεία Λειτουργία"

– Γέροντα, ὅταν τελῆται Θεία Λειτουργία, πάντοτε πρέπει νὰ ὑπάρχη κάποιος ποῦ θὰ κοινωνήση; 

– Ναί, γιατί ὁ κύριος σκοπός τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι νὰ κοινωνοῦν οἱ Χριστιανοί, ἔστω καὶ λίγοι ποὺ εἶναι ἕτοιμοι. Ὅλες οἱ εὐχές ἀναφέρονται στούς πιστούς ποὺ θὰ κοινωνήσουν. Γι’ αὐτὸ ἔστω καὶ ἕνας πρέπει νὰ κοινωνάη. Φυσικά, θὰ τύχη καὶ καμμιά φορὰ νὰ μήν εἶναι οὔτε ἕνας ἕτοιμος∙ ἄλλο αὐτό. Καλά εἶναι ὅμως ἀκόμη καὶ ἕνα μικρό παιδάκι, ἕνα μωρό, νὰ κοινωνάη. Καὶ ὅταν δὲν βρίσκεται κανείς, τότε εἶναι μόνο γιὰ νὰ κοινωνάη ὁ ἱερεύς καὶ νὰ μνημονεύωνται ὀνόματα. Ἀλλά αὐτὸ ἄς γίνεται ὡς ἐξαίρεση καὶ ὄχι ὡς κανόνας.

Τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης τὰ ζῆ κανεὶς σὲ κάθε Θεία Λειτουργία. Ἡ Ἁγία Πρόθεση εἶναι ἡ Βηθλεέμ, ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ Πανάγιος Τάφος, καὶ ὁ Ἐσταυρωμένος ὁ Ἅγιος Γολγοθάς. Ἁγιάζεται ὅλη ἡ κτίση ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Θεῖες Λειτουργίες κρατοῦν τὸν κόσμο! Εἶναι φοβερό τὸ τί μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός! Δὲν εἴμαστε ἄξιοι Γι’ αὐτό! Ὑπάρχουν ἱερεῖς ποὺ ζοῦν σὲ κάθε Θεία Λειτουργία τὸ φοβερό αὐτὸ Μυστήριο. Μοῦ εἶπε κάποιος κληρικός ὅτι ἕνας πολύ ἁπλός καὶ καλός ἱερεύς τοῦ ἔλεγε: «Δυσκολεύομαι πολύ νὰ κάνω κατάλυση. Πέφτουν τὰ βρωμοδάκρυά μου μέσ΄ στὸ ἅγιο Ποτήριο∙ δὲν μπορῶ νὰ τὰ συγκρατήσω, καὶ Γι’ αὐτὸ στενοχωριέμαι πολύ». Καὶ ἔκλαιγε! Τοῦ λέει καὶ ἐκεῖνος: «Πές στὸν Χριστό νὰ μοῦ δώση καὶ μένα λίγα «βρωμοδάκρυα»».

– Γέροντα, γιατί, ὅταν ὁ ἱερεύς παίρνη καιρό, κατεβαίνετε ἀπὸ τὸ στασίδι;

– Κατεβαίνω, γιατί ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ προσεύχεται ὁ ἱερεύς στέλνει ὁ Θεὸς τὴν θεία Χάρη στὸν ἱερέα, γιὰ νὰ τὸν ἀπαλλάξη ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες του, ὥστε νὰ μπορέση νὰ τελέση τὴν θεία Μυσταγωγία. Τότε καὶ οἱ πιστοί πρέπει μὲ εὐλάβεια νὰ προσεύχωνται γιὰ νὰ πάρουν Χάρη.

Ἡ Θεία Λειτουργία ἀρχίζει ἀπὸ τὴν Προσκομιδή. Πῶς ὁ Θεὸς οἰκονομάει καμμιά φορὰ νὰ καταλάβουμε καὶ νὰ ζήσουμε καὶ ἐμεῖς τὰ ἅγια Μυστήρια! Ὅταν ἤμουν Ἐκκλησιαστικός, μοῦ συνέβη ἕνα γεγονός. Μία φορά, ὅταν ὁ ἱερεύς ἔκανε τὴν Προσκομιδή, τὴν στιγμή ποὺ εἶπε: «Ὡς Πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη», ἀκούω σπαρτάρισμα ἀρνιοῦ ἐπάνω στὸ ἅγιο Δισκάριο. Ὅταν πάλι εἶπε: «Θύεται ὁ Ἀμνός καὶ Υἱός τοῦ Θεοῦ», ἀκούω βέλασμα ἀπὸ τὴν Ἁγία Πρόθεση. Φοβερό! Γι’ αὐτὸ λέω στούς ἱερεῖς νὰ μήν προετοιμάζουν ἀπὸ νωρίτερα τὴν Προσκομιδή καὶ μετά κάνουν τὰ ἄλλα εἰκονικά. Δηλαδή δὲν πρέπει νὰ κόβουν τὸ πρόσφορο ἀπὸ νωρίτερα καὶ ἁπλῶς ἐκείνη τὴν στιγμή νὰ τοποθετοῦν τὸν Ἀμνό στὸ ἅγιο Δισκάριο καὶ νὰ λένε, «θύεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ»καὶ «ὡς Πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη», ἐνῶ ἔχουν ἤδη βγάλει τὸν Ἀμνό. Ὅταν λένε αὐτὰ τὰ λόγια, τότε πρέπει νὰ παίρνουν τὴν ἁγία Λόγχη καὶ νὰ χαράζουν τὸ πρόσφορο. Ὅταν δηλαδή λένε, «θύεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ», τότε νὰ Τὸν «θύουν».

Ὅταν ὁ ἱερεύς χτυπάη τὸ κουδουνάκι τὴν ὥρα ποὺ κάνει Προσκομιδή καὶ μνημονεύετε καὶ ἐσεῖς νοερῶς ὀνόματα, νὰ συμμετέχη ἡ καρδιά σας στὸν πόνο τῆς κάθε ψυχῆς ποὺ μνημονεύετε, εἴτε ζωντανή εἶναι εἴτε κεκοιμημένη. Νὰ φέρνετε στὸν νοῦ σᾶς γενικά ὅλες τὶς περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅποιον συγκεκριμένα ἔχετε ὕπ΄ ὄψιν σας καὶ νὰ λέτε: «Μαρίας, Νικολάου… ξέρεις Ἐσύ, Θεέ μου, τὰ προβλήματά τους∙ βοήθησέ τους». Ὀνόματα ποὺ σᾶς δίνουν γιὰ μνημόνευση, νὰ τὰ μνημονεύετε σὲ μερικές Θεῖες Λειτουργίες, ἄλλα σὲ τρεῖς, ἄλλα σὲ πέντε, καὶ μετά νὰ μνημονεύωνται καὶ ἄλλα. Γιατί νὰ ἔχης ἄλλους νὰ τούς μνημονεύης συνέχεια καὶ ἄλλους ποῦ ἔχουν ἀνάγκη νὰ μήν τούς μνημονεύης καθόλου; Αὐτὸ δὲν τὸ καταλαβαίνω. Ὀνόματα Καθολικῶν, Ἰεχωβάδων κ.λπ. δὲν κάνει νὰ μνημονεύωνται στὴν Ἱερά Πρόθεση. Δὲν μπορεῖ νὰ βγαίνη Γι’ αὐτούς μερίδα οὔτε γίνεται Γι’ αὐτούς μνημόσυνο. Ὑπέρ ὑγείας καὶ φωτισμοῦ μποροῦμε νὰ εὐχώμαστε καὶ Γι’ αὐτούς, ἀκόμη καὶ Παράκληση νὰ κάνουμε.

– Γέροντα, μερικοί ἱερεῖς λένε ὅτι δὲν θέλουν νὰ λειτουργοῦν συχνά, γιὰ νὰ μή συνηθίσουν.

– Δὲν εἶναι σωστό αὐτὸ νὰ τὸ λέη ἱερεύς. Εἶναι δηλαδή σάν νὰ λέη: «Δὲν πάω τακτικά στούς συγγενεῖς μου, ὥστε νὰ μὲ καλοδέχωνται περισσότερο, ὅταν πηγαίνω». Χρειάζεται ὅμως προετοιμασία.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»