Όταν η συμμόρφωση με το θέλημα του Θεού οδηγεί σε δοκιμασία.

Δέν είναι σπάνιο το φαινόμενο, πιστοί του Θεού άνθρωποι να περνούν στη ζωή τους δοκιμασίες. Θλίψεις, οδύνες, πειρασμοί ποικίλοι αποτελούν συχνά τον κλήρο των δικαίων. Ο άγιος Θεός, που τα πάντα οικονομεί πρός το συμφέρον μας, επιτρέπει να μας συν­αντούν τέτοιες καταστάσεις, όχι επειδή μας έχει λησμονήσει ή μας έχει απορρίψει από του προσώπου Του, αλλά αντιθέτως, επειδή η αγαθή Του πρόνοια επιζητεί να μας ανεβάσει σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. «Εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού», μας διαβεβαιώνει ο απόστολος Παύλος (Εβρ. ιβ΄ [12] 10). Για να γίνουμε δηλαδή μέτοχοι, κοινωνοί της αγιότητός Του, άγιοι και εμείς.

Εκεί όμως που η δοκιμασία για τον άνθρωπο του Θεού κορυφώνεται, είναι όταν ο πειρασμός, η θλίψη, η οδύνη επέλθει επειδή ακριβώς αυτός θέλησε να είναι πιστός στο θέλημα του Θεού· με άλλα λόγια, όταν η συμμόρφωση με το θέλημα του Θεού οδηγήσει σε δοκιμασία.
Υπάρχουν περιπτώσεις που ο άνθρωπος του Θεού, την ώρα που με αυταπάρνηση, θυσία, κόστος ζωής επιτελεί τη Θεία εντολή, περιπίπτει σε πειρασμό εξαιτίας ακριβώς αυτής της επιτελέσεως... Και πέραν από τη δοκιμασία αυτή καθέ αυτήν, πρέπει ο άνθρωπος αυτός να αντιμετωπίσει και τους λογισμούς του, που σαν άγρια, μανιασμένα κύματα σηκώνονται να τον καταποντίσουν: «Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός; Έτσι πληρώνει όσους επιτελούν το θέλημά Του;» και τα όμοια.

Ένα τέτοιο περιστατικό με άνθρωπο κατεξοχήν θεοσεβή διασώζει η Παλαιά Διαθήκη. Πρόκειται για τον ευσεβή Τωβίτ, ο οποίος έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ. Καταγό­ταν από τη φυλή του Νεφθαλίμ και κατοικούσε στο βόρειο βασίλειο της Παλαιστίνης, το βασίλειο του Ισραήλ. Ήταν τότε η εποχή που οι κάτοικοι του ισραηλιτικού βασιλείου είχαν εγκαταλείψει τον αληθινό Θεό και είχαν συρθεί πίσω από τη βδελυκτή λατρεία των ειδώλων, του θεού Βάαλ και της Αστάρτης.

Ο ίδιος όμως έμενε σταθερός στην πίστη και τη λατρεία του αληθινού Θεού. Δεν παρέλειπε να επισκέπτεται τα Ιεροσόλυμα, μάλιστα κατά τις μεγάλες εορτές, προκειμένου να αποδίδει στο Θεό τις θυσίες που ορίζονταν από το Νόμο του Μωυσή. Ιδιαιτέρως μάλιστα, όπως σημειώνεται στο θεόπνευστο κείμενο, εν­δια­­φερόταν και φρόντιζε όσους βρίσκον­ταν σε ανάγκη, με το να τους δίνει ελεημοσύνη. Πρόσφερε χρήματα για δείπνα ορφανών και φτωχών.

Αλλά και όταν οι Ασσύριοι συνέτριψαν το βασίλειο του Ισραήλ και έσυραν αι­χμαλώτους τους Ισραηλίτες στη χώρα τους (μαζί και τον Τωβίτ με τη γυναίκα του Άννα και τον γιό του Τωβία), κι εκεί ο δίκαιος Τωβίτ δεν άφησε τον θεο­σεβή τρόπο ζωής του. Στη Νινευή που βρισκόταν, απέφευγε να τρώει από τα φαγητά των ειδωλολατρών που απαγόρευε ο θεϊκός Νόμος, και προτιμούσε να μένει κάποτε νηστικός παρά να παραβεί τη θεία εντολή.

Αυτό όμως που περισσότερο τον ανεδείκνυε στα μάτια του Θεού ήταν το ότι ο ίδιος με κίνδυνο της ζωής του φρόντιζε για την ταφή των αδικοσκοτωμένων από τη θηριωδία του Ασσύριου βασιλιά ομοεθνών του, των οποίων τα σώματα πετούσαν ως τροφή στα θηρία και τα όρνια. Δεν το παρέλειπε το έργο αυτό ο ευσεβής Τωβίτ, παρόλο που κάποτε κίνησε τη μανία του βασιλιά – οπότε και αναγκάστηκε να φύγει για ένα χρονικό διάστημα με την οικογένειά του για να γλυτώσει τον θάνατο – και τελικά η υπόθεση αυτή του στοίχισε τη δήμευση της περιουσίας του.

Αυτός εντούτοις συνέχιζε το θεοφιλές έργο του, αψηφώντας μάλιστα κάποτε και τα ειρωνικά σχόλια κάποιων συμπατριωτών του. Τότε ήταν που του ήρθε ο μεγάλος πειρασμός, η φοβερή δοκιμασία· ακριβώς την ώρα της τελέσεως του αγίου αυτού έργου.

Είχε θάψει πάλι, μας λέει το ιερό κείμενο, κάποιον Ισραηλίτη, και για τον λόγο αυτό την ημέρα εκείνη δεν μπήκε μέσα στο σπίτι του να αναπαυθεί – καθότι εθεωρείτο ακάθαρτος, κατά το Νόμο – αλλ’ έμεινε έξω, δίπλα στον τοίχο της αυλής. Εκεί έπεσε να πλαγιάσει. Προτού όμως κλείσει τα μάτια του, οι ακαθαρσίες κάποιων πουλιών που είχαν κάνει φωλιά στον τοίχο, έπεσαν μέσα στα μάτια του Τω­βίτ. Έτρεξε ο άνθρωπος του Θεού στους γιατρούς, αλλά δυστυχώς ήταν αρ­γά. Τα μάτια του είχαν καεί. Από εδώ και στο εξής ο Τωβίτ έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του τυφλός!... (βλ. Τωβ., κεφ. α΄-β΄).

Τυφλός! Παρόλο που επιτελούσε έργο θεάρεστο, και επειδή ακριβώς επιτελού­σε έργο τέτοιο. Και μετά από τόσες άλλες δοκιμασίες...

Φοβερό!

Τί Θεός τελοσπάντων είναι Αυτός;

Καί ποιός θα μπορούσε να δώσει μιά εξήγηση στον Τωβίτ, να του αναπαύσει τον λογισμό; που το φυσικό θα ήταν να τον συντάραζε μέσα του με σκέψεις ολιγοπιστίας, γογγυσμού πρός τον Θεό: «Γι’ αυτό λοιπόν, Θεέ μου, υπήρξα θεο­σεβής; Για να περιπέσω σ’ αυτή την κατάσταση που είμαι; Γι’ αυτό θυσίαζα τα πάντα από υπακοή στο Νόμο Σου, στο θέλημά Σου; Γι’ αυτό δεν υπολόγιζα τον εαυτό μου, τα χρήματά μου, την άνεση και ανάπαυσή μου; Γι’ αυτό;...». Όλα αυτά θα μπορού­σαν να κλονίσουν την ψυχή του ο­ποι­ου­δήποτε.

Όχι όμως και του Τωβίτ. Αγόγγυστα, υπομονετικά, ευχαριστιακά, με απόλυτη υποταγή στο θέλημα του Θεού τα υπέμεινε όλα. Ακόμα και την γκρίνια, μεμψιμοιρία και ειρωνεία της γυναίκας του: «Πού εισιν αι ελεημοσύναι σου και αι δικαιοσύναι σου; ιδού γνωστά πάντα μετά σού» (Τωβ. β΄ 14). Να τα μας! Πολύ ωραία λοιπόν! Σπουδαία πράγματα έκανες· τέτοια που να σε συνιστούν στα μάτια του Θεού!

Σκληρή, πράγματι, δοκιμασία για τον δίκαιο Τωβίτ. Αλλά ας κάνει ο αναγνώστης τον κόπο να διαβάσει τι απέγινε τελικά, και τότε θα καταλάβει τι μεγαλεία εργάζεται ο Θεός. Στα δέκα κεφάλαια που ακολουθούν στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, φαίνεται απίστευτο το πως ο Θεός όχι μόνο θαυματουργικά τον απήλλαξε από την τύφλωσή του, αλλά και τι ευλογίες του χάρισε: Άγγελο κοντά στην οικογένειά τους (τόν αρχάγγελο Ραφαήλ να συνοδεύει τον γιό του Τωβία σε μακρινό, πολυχρόνιο ταξίδι), δώρα και χρήματα από μακρινούς τόπους, εξαίρετη νύφη - γυναίκα στο γιό τους, καθώς και άλλες θαυματουργικές επεμβάσεις...

Νά τι κάνει τελικά ο Θεός! Σ’ αυτούς που στις σκληρές δοκιμασίες τους δεν παύουν να Τον εμπιστεύονται πλήρως, έστω κι αν αδυνατούν να εννοήσουν.

Όπως ο Τωβίτ...

Πηγή: Περιοδικό "Ο Σωτήρ", τ. 2157 (15 Ιουνίου 2017) osotir.org

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot