Όσιος Ισαάκ ο Σύρος: "Ἂν μέ ρωτήσεις ποιά εἶναι ή αἰτία γιά ὅλα αὐτά, σοῦ ἀπαντῶ: Ἡ ἀμέλειά σου"

Απόσπασμα:

«Όσιος Ισαάκ ο Σύρος. Η αντιμετώπιση των θλίψεων.

Ὁ Θεὸς δὲν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρὶς νὰ προηγηθεῖ μεγάλος πειρασμὸς γιατί ἀνάλογα μὲ τὴν σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν ὁρίσθηκαν τὰ χαρίσματα ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὅμως δὲν καταλαβαίνουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι. Ἀπὸ τὸ μέγεθος τῶν μεγάλων θλίψεων πού σοῦ στέλνει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνεις πόση τιμή σοῦ κάνει ἡ μεγαλωσύνη του. Διότι ἀνάλογη μὲ τὴ λύπη ποὺ δοκιμάζεις εἶναι καὶ ἡ παρηγοριὰ ποὺ δέχεσαι.

Ἂν μὲ ρωτήσεις ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία γιὰ ὅλα αὐτά, σοῦ ἀπαντῶ: Ἡ ἀμέλειά σου. Γιατί δὲν φρόντισες νὰ βρεῖς τὴ γιατρειά τους. Ἡ γιατρειὰ ὅλων αὐτῶν εἶναι μία, καὶ μ’ αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος βρίσκει ἀμέσως στὴν ψυχὴ του τὴν παρηγοριὰ ποὺ ποθεῖ. Καὶ ποιὰ λοιπὸν εἶναι αὐτὴ ἡ γιατρειά; Εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη τῆς καρδιᾶς. Χωρὶς αὐτὴν εἶναι ἀδύνατο νὰ χαλάσεις τὸ φράχτη τῶν πειρασμῶν· ἀπεναντίας μάλιστα βρίσκεις ὅτι οἱ πειρασμοὶ εἶναι ἰσχυρότεροι καὶ σὲ ἐξουθενώνουν.

Κατὰ τὸ μέτρο τῆς ταπεινοφροσύνης, σοῦ δίνει ὁ Θεὸς καὶ τὴ δύναμη νὰ ὑπομένεις τὶς συμφορές σου. Καὶ κατὰ τὸ μέτρο τῆς ὑπομονῆς σου, τὸ βάρος τῶν θλίψεών σου γίνεται ἐλαφρὸ καί, ἔτσι, παρηγοριέσαι. Καὶ ὅσο παρηγοριέσαι, τόσο ἡ ἀγάπη σου πρὸς τὸν Θεὸ αὐξάνει. Καὶ ὅσο ἀγαπᾶς τὸν Θεό, τόσο μεγαλώνει ἡ χαρὰ πού σοῦ χαρίζει τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ εὔσπλαγχνος Πατέρας μας, θέλοντας νὰ βγάλει σὲ καλό τούς πειρασμοὺς τῶν πραγματικῶν του παιδιῶν, δὲν τοὺς παίρνει, παρὰ τοὺς δίνει τὴ δύναμη νὰ τοὺς ὑπομείνουν. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ (τὴν παρηγοριά, τὴν ἀγάπη, τὴ χαρὰ) τὴν δέχονται οἱ ἀγωνιστὲς ὡς καρπὸ τῆς ὑπομονῆς, γιὰ νὰ φτάσουν οἱ ψυχές τους στὴν τελειότητα. Εὔχομαι ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας νὰ μᾶς ἀξιώσει μὲ τὴ χάρη του νὰ ὑπομένουμε τὴν πίκρα τῶν πειρασμῶν γιὰ τὴν ἀγάπη του καὶ μὲ εὐχαριστίες τῆς καρδιᾶς μας. Ἀμήν.

Οἱ ἅγιοι δείχνουν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους στὸν Θεὸ μὲ ὅσα ὑποφέρουν γιὰ τὸ ὄνομά του, ὅταν δηλ. τοὺς στέλνει στενοχώριες, χωρὶς ὅμως νὰ ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς, γιατί τοὺς ἀγαπᾶ. Ἀπ’ αὐτὴ τὴν πάσχουσα ἀγάπη τους ἀποκτᾶ ἡ καρδιὰ τους παρρησία, ὥστε νὰ ἀτενίζουν πρὸς αὐτὸν ἐλεύθερα καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι θὰ εἰσακουσθοῦν τὰ αἰτήματά τους καὶ θὰ ἐκπληρωθοῦν. Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς ποὺ ἔχει παρρησία. Γι’ αὐτὸ ἀφήνει ὁ Θεὸς τοὺς ἁγίους του νὰ δοκιμάσουν κάθε λύπη, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν πείρα καὶ νὰ βεβαιωθοῦν γιὰ τὴ βοήθειά του καὶ γιὰ τὸ πόσο προνοεῖ καὶ νοιάζεται γι’ αὐτούς. Ἔτσι, ἀποκτοῦν σοφία καὶ σύνεση ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, γιὰ νὰ μὴ γίνουν ἀμαθεῖς, καθὼς θὰ τοὺς λείπει ἡ πνευματικὴ ἄσκηση καὶ στὸ καλὸ καὶ στὸ κακό, καὶ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν, ἀπὸ τὴ δοκιμασία τους, τὴ γνώση ὅλων τῶν πραγμάτων ποὺ χρειάζονται· γιατί, ἀλλιῶς, θὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ ἄγνοια καὶ θὰ γίνουν καταγέλαστοι ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Διότι, ἂν γυμνάζονταν μόνο στὰ καλὰ καὶ δὲν εἶχαν τὴν ἐμπειρία τῆς πάλης μὲ τὸ κακό, θὰ πήγαιναν στὸν πόλεμο ἐντελῶς ἄπειροι.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γευθεῖ καὶ νὰ ἐκτιμήσει τὸ καλό, ἂν προηγουμένως δὲ δοκιμάσει τὴν πίκρα ἀπὸ τοὺς πειρασμούς.

Οἱ ἄνθρωποι τότε ἔρχονται σὲ ἀληθινὴ ἐπίγνωση, ὅταν ὁ Θεὸς τοὺς στερήσει τὴ δύναμή του καὶ τοὺς κάνει νὰ συναισθανθοῦν τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, καὶ τὴ δυσκολία ποὺ προκαλοῦν οἱ πειρασμοί, καὶ τὴν πονηριὰ τοῦ ἐχθροῦ, καὶ μὲ ποιὸν ἀντίπαλο ἔχουν νὰ παλέψουν, καὶ πόσο ἀσθενὴς εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση τους, καὶ πῶς τοὺς φυλάει ἡ θεϊκὴ δύναμη, καὶ πόσο προχώρησαν καὶ προόδευσαν στὴν ἀρετή, καὶ ὅτι χωρὶς τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνίσχυροι μπροστὰ σὲ ὁποιοδήποτε πάθος.

Κι αὐτὸ τὸ κάνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν, ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀρνητικὲς ἐμπειρίες, ἀληθινὴ ταπείνωση, καὶ νὰ πλησιάσουν κοντά του, καὶ νὰ περιμένουν τὴ βέβαιη βοήθειά του, καὶ νὰ προσεύχονται μὲ ὑπομονή. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ποὺ θὰ τὰ μάθουν, παρὰ ἀπὸ τὴν πείρα τῶν πολλῶν θλίψεων τὶς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς καὶ δοκιμάζουν; Ἀλλὰ καὶ πίστη σταθερὴ ἀποκτᾶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καθὼς βεβαιώνεται γιὰ τὴ θεϊκὴ βοήθεια, ποὺ πολλὲς φορὲς βρίσκει στὸν ἀγῶνα του.

Οἱ ἀγωνιστές, λοιπόν, πειράζονται γιὰ νὰ αὐξήσουν τὸν πνευματικό τους πλοῦτο·
οἱ ἀμελεῖς, γιὰ νὰ φυλαχθοῦν ἀπ’ ὅ,τι τοὺς βλάπτει·
οἱ κοιμισμένοι, γιὰ νὰ ξυπνήσουν·
οἱ ἀπομακρυσμένοι, γιὰ νὰ πλησιάσουν στὸν Θεό·
καὶ οἱ φίλοι του Θεοῦ, γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸν ἅγιο οἶκο του μὲ παρρησία.

Ἕνας γιός, ἄβγαλτος στὴ ζωή, δὲν μπορεῖ νὰ διαχειρισθεῖ τὸν πλοῦτο τοῦ πατέρα του καὶ νὰ βοηθηθεῖ ἀπ’ αὐτόν. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, στὴν ἀρχὴ στέλνει δυσκολίες καὶ βάσανα ὁ Θεὸς στὰ παιδιά του καί, μετά, τοὺς φανερώνει τί τοὺς χαρίζει. Δόξα τῷ Θεῶ πού, μὲ πικρὰ φάρμακα, μᾶς χαρίζει τὴν ἀπόλαυση τῆς πνευματικῆς ὑγείας.

Εἶναι κανεὶς ποὺ δὲν στενοχωριέται καὶ δὲν κουράζεται, ἐνόσω γυμνάζεται; Καὶ εἶναι κανείς, στὸν ὁποῖο νὰ μὴ φαίνεται πικρὸς ὁ καιρός, ποὺ πίνει τὸ φαρμάκι τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων; Χωρίς, λοιπόν, νὰ περάσει ἀπ’ αὐτὸ τὸ στάδιο δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἰσχυρὴ κράση. Ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς δὲν εἶναι δική μας. Πῶς μπορεῖ, ἀλήθεια, ὁ ἄνθρωπος, ἕνα πήλινο ἀγγεῖο, νὰ βαστάζει μέσα του τὸ νερό, ἂν δὲν τὸ κάνει στέρεο ἡ θεϊκὴ φωτιά; Ἂν σκύψουμε τὸ κεφάλι, τότε ὅ,τι καλὸ καὶ ὠφέλιμο ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν προσευχή μας μὲ ταπείνωση, μὲ διαρκῆ πόθο καὶ μὲ ὑπομονή, ὅλα θὰ μᾶς τὰ δώσει.

Ὅπως τὰ μικρὰ παιδιὰ τρομάζουν ἀπὸ τὰ φοβερὰ θεάματα, καὶ τρέχουν καὶ πιάνονται ἀπὸ τὰ φορέματα τῶν γονέων τους, καὶ ζητοῦν τὴ βοήθειά τους, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή: ὅσο στενοχωριέται καὶ θλίβεται ἀπὸ τὸ φόβο τῶν πειρασμῶν, προστρέχει καὶ κολλάει στὸν Θεό, καὶ τὸν παρακαλεῖ μὲ ἀκατάπαυτες δεήσεις. Καὶ ὅσο οἱ πειρασμοὶ πέφτουν ἐπάνω της, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο, τόσο καὶ παρακαλεῖ περισσότερο. Ἀλλὰ ὅταν σταματήσουν καὶ ξαναβρεῖ τὴν ἀνάπαυσή της, συνήθως χάνει τὴν ἐπαφή της μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεό.

Οἱ θλίψεις καὶ οἱ κίνδυνοι θανατώνουν τὴν ἡδυπάθεια, ἐνῶ ἡ καλοπέραση καὶ ἡ ἀδιαφορία τὴν τρέφουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς καὶ οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι χαίρονται στὶς θλίψεις καὶ στὶς στενοχώριες μας, ἐνῶ ὁ διάβολος καὶ οἱ συνεργάτες τοῦ χαίρονται ὅταν τεμπελιάζουμε καὶ καλοπερνοῦμε.

Ἄφησε λοιπὸν τὴ φροντίδα σου στὸν Θεό, καὶ σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες σου κατάκρινε τὸν ἑαυτό σου, ὅτι ἐσὺ ὁ ἴδιος εἶσαι ὁ αἴτιος γιὰ ὅλα…

Ὅλες οἱ λυπηρὲς περιστάσεις καὶ οἱ θλίψεις, ἂν δὲν ἔχουμε ὑπομονή, μᾶς διπλοβασανίζουν. Γιατί ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ὑπομονὴ του διώχνει τὴν πίκρα τῶν συμφορῶν, ἐνῶ ἡ μικροψυχία γεννᾶ τὴν ἀπελπισία τῆς κόλασης. Ἡ ὑπομονὴ εἶναι μητέρα τῆς παρηγοριᾶς. εἶναι μία δύναμη ψυχική, ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴν πλατιὰ καρδιά. Αὐτὴ τὴ δύναμη ὁ ἄνθρωπος δύσκολα τὴ βρίσκει πάνω στὶς θλίψεις του, ἂν δὲν ἔχει τὴ θεία χάρη, ποὺ τὴν ἀποκτᾶ μὲ τὴν ἐπίμονη προσευχὴ καὶ μὲ δάκρυα.

(Απόσπασμα από το βιβλίο, “Λυτρωτικὰ ἐφόδια γιὰ τὴν σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων”. Ἐκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»).

Αναδημοσίευση από

greekdownloads.wordpress