"Ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια"

– Γέροντα, ἀκόμη ἀντιμετωπίζω τὸ καθετὶ ἀνθρώπινα καὶ ὄχι πνευματικά, καὶ ἔχω ἀγωνία. 

– Ἐσὺ βάζεις τὰ προγράμματά σου μπροστὰ ἀπὸ τὰ προγράμματα τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ βασανίζεσαι. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ὅλα τὰ προβλήματα λύνονται. Νὰ κάνης αὐτὸ ποὺ μπορεῖς ἐσὺ καὶ μετὰ νὰ ἀφήνεσαι στὴν θεία Πρόνοια, στὸ θεῖο θέλημα. Ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶναι τονισμένη πίστη· εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Μικρὸ πράγμα εἶναι νὰ ἔχη κανεὶς σύμμαχο τὸν Θεό; Θυμᾶμαι, πρὶν πάω στὸν στρατό, ἔκανα προσευχὴ στὴν Ἁγία Βαρβάρα νὰ μὲ βοηθήση – τὴν εἶχα σὲ εὐλάβεια, γιατὶ πήγαινα στὸ ἐξωκλήσι της ἀπὸ μικρὸς καὶ προσευχόμουν. «Ἂς κινδυνεύσω στὸν πόλεμο, εἶπα, ἀλλὰ μόνον ἄνθρωπο νὰ μὴ σκοτώσω». Καὶ πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Καλὸς Θεός! Ὅταν βγῆκαν τὰ ἀποτελέσματα, ἐνῶ ἄλλους ποὺ ἦταν μορφωμένοι τοὺς ἔστειλαν στὴν πρώτη γραμμὴ σὰν ἁπλοὺς στρατιῶτες, τουφεκιοφόρους, ἐμένα ποὺ ἤμουν τοῦ δημοτικοῦ μὲ πῆραν γιὰ ἀσυρματιστή! Μοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι: «Ἔχεις μεγάλο μέσο». «Βρὲ τί μέσο ἔχω; Δὲν ἔχω κανέναν γνωστό». «Τί; μᾶς κοροϊδεύεις; μοῦ ἔλεγαν. Ποιόν ἔχεις στὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο;». Ἀφοῦ ἐπέμεναν, τοὺς ἔλεγα κι ἐγώ: «Ἔχω στὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο τὸν Χριστό». Ἔτσι δὲν χρησιμοποίησα ποτὲ τουφέκι.

– Γέροντα, πῶς αὐξάνει ἡ ψυχικὴ ἀντοχή;

– Μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, οἱ ὁποῖες δίνουν δυνάμεις πολλές. Πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ βλέπουμε τὴν κάθε δοκιμασία σὰν δῶρο σταλμένο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ χαίρεται τὰ πάντα. Εἴτε εἶναι ἄρρωστος, εἴτε μένει νηστικός, εἴτε τὸν ἀδικοῦν, εἴτε..., εἴτε..., πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς τὰ ἔχει ἐπιτρέψει, ἐλπίζει στὸν Θεὸ καὶ εἶναι πάντα ἀσφαλισμένος στὸ λιμάνι τῆς ἐλπίδος τοῦ Θεοῦ.

25 Βλ. Ψαλμ. 15, 8.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»