Αγαπημένο μου,
θα χαιρόμουν, να θυμάσαι αυτές τις δυο εικόνες.
Του λείου χαρτιού, του πεντακάθαρου, που μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις
επάνω του, και την εικόνα την άλλη του χαρτιού που - λιγότερο ή περισσότερο -
τσαλακώθηκε.
Όταν πρωτογνωρίζεις την όποια ψυχή, η σχέση μεταξύ σας, είναι λευκή και άσπιλη. Μοιάζει
γεμάτη δυνατότητες για να γραφούν τα ωραιότερα ποιήματα, οι συγκλονιστικότερες
αφηγήσεις…
Και μετά…
-Τι συμβαίνει μετά;
-Κάποιος από τους δύο, δεν προσέχει και κάνει την π ρ ώ τ η αδέξια
κίνηση.
-Τι είναι αδέξια κίνηση, χαμένη τρελόγρια;
-Αδέξια κίνηση, αγαπημένο μου, είναι ακόμα και ο ελαφρότατα υψωμένος,
ψυχρός τόνος φωνής, το ανεπαίσθητο απορριπτικό σήκωμα φρυδιού, η ελάχιστα
καταγραφόμενη - κι απ’ την πιο ευαίσθητη κάμερα - σύσπαση μυός στο πρόσωπο, που
δηλώνει αρνητικότητα, επίκριση, καχυποψία, έπαρση δική μας.
Αυτά, ο απέναντι - ο όποιος απέναντι - το συλλαμβάνει απ’ τους ουδούς
του υποσυνειδήτου και μετά, μας πετάει και κείνος με τη σειρά του, κακή μπαλιά στο επικοινωνιακό τέννις, και τότε εμείς- βλακωδώς
- επανατροφοδοτούμε αρνητικά και κείνος
ανεβάζει τους τόνους.
Απ’ την ψυχρή έκφραση, πάει στα λόγια τα πικρά, μετά στα έργα τα
πληγωτικά και στη συνέχεια εμφανίζονται τα μεγάλα μαχαίρια και γίνονται οι
φόνοι των συναισθημάτων, των υπολήψεων, οι φόνοι της ζωής μας ολόκληρης, απ’ το
περί-στροφο του εγω-κεντρισμού, της
ανεγκέφαλης κακίας μας.
Γι αυτό σου λέω:
Κάθε φορά που
γνωρίζεις ένα καινούργιο πρόσωπο, να μην επαναπαύεσαι ότι ο άλλος…αντέχει…
Να μη τον θεωρείς δεδομένο ή αυτονόητο ως
φίλο, ως σύντροφο
(ούτε και αν έκανες πέντε παιδάκια μαζί του), ως συγγενή, ως συνεργάτη, ως
συμπολίτη, ως γείτονα…
Να μη φαντάζεσαι
Ότι αν τον φτύσεις, έστω και με σάλιου ψιχάλα , και τον ποδοπατήσεις
-έστω στ’ αστεία – έστω και λίγο, ότι ο άλλος θα το ανεχτεί – θα σε συχωρέσει.
Όχι, μπορεί να μη θέλει να συχωρέσει.
Δεν είναι υποχρεωμένος να θέλει, να συχωρέσει…
(Ο ίδιος ο Θεός, σέβεται την ελευθερία αυτής της θανατηφόρας επιλογής μας…)
Μπορεί να δέσει κόμπο άλυτο, το ψυχρό σου - έστω και άπαξ, ψυχρό - το
υφάκι - μπορεί να το κρατήσει μανιάτικο.
Και η ευθύνη θα είναι πάντα και πρώτα δ ι κ ή σου και όχι δική του.
Αυτό συνιστά μεγάλη σοφία - αν το θυμάσαι.
Γι αυτό χρειάζεται να πατάς στα νύχια…και να επαγρυπνείς, για να μη καταντήσεις την ψυχή του διπλανού, από λευκή
ελπιδοφόρα σελίδα, σε ένα τσαλακωμένο, γκρίζο, καταθλιμμένο χαρτάκι…που όσο και
να το τεντώσεις, αργότερα, όσο και να το σιδερώνεις - με αιτήσεις συγνώμης -
την παλιά του, καθαρή, ατσαλάκωτη μορφή, να την ξαναπάρει…δεν πρόκειται…
Σε κάθε περίπτωση, ένα γραμμάριο πρόληψης, ένα γραμμάριο νήψης, σε
προφυλάσσει από πολλά κιλά απαιτούμενης θεραπείας.
Το ήξεραν αυτό όλοι οι νουνεχείς, γι αυτό π ρ ό σ ε χ α ν.
Πρόσεχαν τόσο, που οι άλλοι, οι σκοτισμένοι - οι μη δυνάμενοι να
εννοήσουν τις βαθύτερες της απρόσεκτης συμπεριφοράς, στο χρόνο επιπτώσεις - την αρετή τους, την χλεύαζαν, ως δειλία,
ηλιθιότητα, υποκρισία , αβελτηρία τους.
(Ζούμε, νομίζω, απρόσεχτα, διότι ο
φόβος του Θεού, απ’ τις ψυχές μας εχάθη…
Αλλά περί της αναγκαιότητας του θείου φόβου…θα τα ξαναπούμε σ’ ένα άλλο
σημείωμα…)
Θα σε αφήσω, προς το παρόν, περιστέρι μου, με τους στίχους του
λατρεμένου Νικηφόρου, που έχουν τίτλο:
Προκήρυξη
Τι βγαίνουνε μες απ’τις κάννες
των τυφεκιών; Ποια αισθήματα;
Ποιος λόγος; Ποιο σωτήριο μήνυμα;
Ειδοποιήστε αυτούς τους στρατιώτες εκεί
που τυφεκίζουν το αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου