Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

«Κάτω ἀπό τό πρίσμα τῆς εὐαγγελικῆς καί ἱερᾶς παραδόσεως ἡ θανατική ποινή  εἶναι ἀντιευαγγελική καί ἀντίχριστη φρικαλεότητα νά φονεύεται ὁ ἁμαρτωλός λόγῳ τῆς ἁμαρτίας. Ἕν προκειμένω καμία ἱερά ἐξέτασις δέ μπορεῖ νά ἀνακηρυχθεῖ ἱερά. Σέ τελευταία ἀνάλυση, ὅλοι οἱ οὑμανισμοί φονεύουν τόν ἁμαρτωλό λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, ἐξοντώνουν τόν ἄνθρωπο μαζί μέ τήν ἁμαρτία του. Διότι δέν θέλουν το Θεάνθρωπο, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό τό θάνατο καί ἀπό τό διάβολο.

Ἐκεῖνος πού δέν εἶναι ὑπέρ τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ὡς ἐκ τούτου κατά τοῦ ἀνθρώπου, καί εἶναι ὡς ἐκ τούτου… δολοφόνος τοῦ ἀνθρώπου, καί ἀκόμη εἶναι ὡς ἐκ τούτου καί αὐτόχειρας. […] Μεταχειριζόμενος κατ’ αὐτό τόν τρόπο τόν ἁμαρτωλό, ὁ οὐμανιστικός ἄνθρωπος ἀναπόφευκτα αὐτοκτονεῖ: φονεύει τήν ἴδια τήν ψυχή του, παραδίδει τόν ἑαυτό του στήν κόλαση, σέ αἰώνια συναναστροφή μέ τό διάβολο, αὐτόν τόν ἔκπαλαι “ἀνθρωποκτόνο” (κατά Ἰωάννην 8, 44)».

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, 1894-1979, Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος. 

πηγή, πηγή