«10.Εάν λοιπόν δεν δίδης στον
πτωχό από τα δικά σου, και μάλιστα τα περισσεύματα, τουλάχιστον να μη τ’ αποκτάς σε βάρος του πτωχού· αν και
ο δεσπότης των όλων Χριστός αποπέμποντάς τους της αριστεράς μερίδος στο πυρ
και καταρώμενος αυτούς, δεν τους καταδικάζει σαν άρπαγες, αλλά ως μη
μεταδίδοντας στους ενδεείς.
Επομένως οι άρπαγες
και οι άδικοι ούτε θ’ αναστούν για παρουσίασι και κρίσι, αλλά αμέσως για
μεγαλύτερη καταδίκη και κατάκρισι, αφού κι’ εδώ, όπως φαίνεται, αυτοί ποτέ δεν
παρουσιάσθηκαν στον Θεό εντελώς από ψυχή· «διότι»,
λέγει, «όσοι τρώγουν τον λαό μου σαν άρτο δεν
επεκαλέσθηκαν τον Θεό» (Ψαλμ. 13, 5).
Ο πλούσιος του οποίου οι αγροί εκαρποφόρησαν
αφθόνως (Λουκά 12, 16) και ο ενδεδυμένος με πορφύρα και
βύσσο (Λουκά 16, 19) δικαίως καταδικάζονται, όχι διότι αδίκησαν κάποιον, αλλά διότι δεν μετέδωσαν από όσα δικαίως
απέκτησαν αυτοί· διότι τα θησαυρίσματα είναι κοινά από τα κοινά ταμεία
των κτισμάτων του Θεού.
Πώς λοιπόν δεν είναι πλεονέκτης αυτός που οικειοποιείται τα κοινά, έστω και αν δεν
είναι σαν εκείνο που σφετερίζεται φανερά τα ξένα; Επομένως ο μεν πρώτος
θα υποστή, αλλοίμονο, την φρικτή διχοτόμησι ως κακός δούλος, ο δε άλλος θα
υποστή τα δεινότερα και φρικωδέστερα, και κανένας
από τους δύο δεν θα μπορέση να τα διαφύγη, αν δεν δεξιωθή τους
πτωχούς, ώστε ο ένας να διαχειρισθή καλώς τα εμπιστευμένα σ’ αυτόν από τον
Θεό, ο δε άλλος να σκορπίση καλώς τα κακώς συναχθέντα».
Απόσπασμα
(Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ,
τόμος 9, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου