«Και δεν
έφτασε πως η Ελλάδα τιμήθηκε με την ανθρώπινη δόξα και
στάθηκε η χαρά και η ελπίδα της οικουμένης, αλλά
σαν ήρθε ο Χριστός στον κόσμο τιμήθηκε και με θεϊκή δόξα, γιατί αυτή την
αγαπημένη θυγατέρα Του διάλεξε ο θεός για να
της παραδώσει το Ευαγγέλιο του και να της παραγγείλει να το κηρύξει σ’ όλο τον
κόσμο με τη δική της τη γλυκύτατη γλώσσα, που την άπλωσε ο Μεγαλέξανδρος κατά θεϊκή οικονομία, μέχρι την
Ινδία και τη Βακτριανή.
Το Βυζάντιο στάθηκε
το χρυσό παλάτι απ’ όπου βγήκε η νέα λάμψη του Ελληνισμού.
Ο σκοτεινιασμένος και ξεραμένος κόσμος, πάλι ξανάνθισε σαν περιβόλι
μοσχοβολημένο, κι ο σπόρος ήταν ο ένας κι ακατάλυτος σπόρος της ζωής, ο
Ελληνικός.
Αυτό έκανε το μεγάλο ποιητή της Ιταλίας Λεοπάρδη να πει κατάπληκτος,
γράφοντας για το βυζαντινό φιλόσοφο Πλήθωνα:
«Ακατάλυτη και τρομερή δύναμη Ελλάδα! Χωρίς
το δικό σου πνεύμα, τίποτα δε γίνεται στον κόσμο. Όλα τα γονιμοποιείς
εσύ. Για μια στιγμή φαίνεται πως πεθαίνεις, κι άξαφνα παρουσιάζεσαι πάλι
ολοζώντανη και δροσερή εκεί που δε σε περίμενε κανείς!»».
Απόσπασμα
από το άρθρο: Ελληνική Παράδοση – Φώτης Κόντογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου