142. Χρειάζεται να ασκηθεί ο
άνθρωπος στην ευχή για μεγάλο διάστημα, για να αποκτήσει τη σοφία του Θεού.
Μετά την ακτημοσύνη, που λύνει τους λογισμούς μας από τα δεσμά των κοσμικών
πραγμάτων, θέλει να επιμείνουμε στην προσευχή. Διότι με αυτή την επιμονή μας,
για αρκετό διάστημα, ασκείται ο νους μας και
μαθαίνει, με την πολλή πείρα που αποκτά, πως να αποδιώχνει τους πονηρούς
λογισμούς, πράγμα που δεν μπορεί να διδαχθεί με άλλο τρόπο. Και στην προσευχή
βρίσκονται οι ρίζες και οι αιτίες για να αγαπήσουμε το Θεό.
Και τούτο πρέπει, αγαπητοί μου, να γνωρίζουμε,
ότι κάθε μυστική συνομιλία, και κάθε φροντίδα μας, που γίνεται με αγαθή πρόθεση
εν Κυρίω, και κάθε πνευματική μελέτη, βρίσκεται μέσα στον ορισμό της προσευχής,
και ονομάζεται προσευχή, και περικλείεται στο όνομα της.
Είτε, λοιπόν, είναι ανάγνωση
διαφόρων ιερών αναγνωσμάτων, είτε έμφωνη δοξολογία του Θεού, είτε κάποια λυπηρή φροντίδα εν Κυρίω,
είτε μετάνοιες, είτε ψαλμωδίες, και όλα τα όμοια, είναι ένα είδος προσευχής.
Και απ’ αυτά γεννιέται η καθαρή και ειλικρινής προσευχή, κι απ’ αυτήν η αγάπη
του Θεού. (155 ‐ 6).
Από το βιβλίο: Ανθολόγιο
από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου