Τετάρτη 9 Απριλίου 2025

Πρός τόν μονάζοντα Νικόλαο

Ἄν λοιπόν θέλεις, παιδί μου, νά ἀποκτήσεις δικό σου λύχνο φωτός νοητοῦ καί πνευματικῆς γνώσεως μέσα σου, γιά νά μπορέσεις ἀνεμπόδιστα νά περπατήσεις μέσα στό βαθύτατο σκοτάδι αὐτοῦ τοῦ αἰώνα καί ἄν θέλεις νά καθοδηγοῦνται τά βήματά σου ἀπό τόν Κύριο, μέ σκοπό νά θελήσεις σφόδρα τό δρόμο τοῦ Εὐαγγελίου κατά τόν προφήτη(Ψαλμ. 36:23), δηλαδή νά θελήσεις νά ζεῖς μέσα στή φλογερή πίστη πρός τίς τελειότερες εὐαγγελικές ἐντολές καί νά συμμετέχεις στά πάθη τοῦ Κυρίου μέ ἱερή ἐπιθυμία καί προσευχή, ἐγώ σοῦ ὑποδεικνύω μιά θαυμαστή μέθοδο καί πνευματική ἐπινόηση. Ἡ μέθοδος αὐτή δέν χρειάζεται σωματικό κόπο ἤ ἀγώνα, ἀλλά χρειάζεται πόνο ψυχικό καί γνώση τοῦ νοῦ καί διάνοια προσεκτική πού βοηθεῖται ἀπό τό φόβο καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά μπορέσεις εὔκολα νά τρέψεις σέ φυγή τό στρατόπεδο τῶν ἐχθρῶν, κατά τό μακάριο Δαβίδ, ὁ ὁποῖος σκότωσε ἕνα γίγαντα ἀλλόφυλο μέ τήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη του στό Θεό (Α΄ Βασ.17:45) καί ἔτσι τίς μυριάδες τῶν ἐχθρῶν ἔτρεψε σέ φυγή εὔκολα μαζί μέ τό λαό.

«ὅτι οἱ εὐλογοῦντες αὐτόν κληρονομήσουσι γῆν,

οἱ δέ καταρώμενοι αὐτόν ἐξολοθρευθήσονται

παρά Κυρίου τά διαβήματα ἀνθρώπου κατευθύνεται,

καί τήν ὁδόν αὐτοῦ θελήσει σφόδρα·»

(Ψαλμ. 36:22-23)

Στή δική μας περίπτωση ὑπάρχουν τρεῖς δυνατοί καί ἰσχυροί γίγαντες, πάνω στούς ὁποίους στηρίζεται ὅλη ἡ ἐχθρική δύναμη τοῦ νοητοῦ Ὀλοφέρνη (τοῦ διαβόλου) (Ἰουδίθ 2:4)· αὐτοί ὅταν πέσουν κάτω καί νεκρωθοῦν, εὔκολα θά ἐξασθενήσει ὅλη ἡ δύναμη τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Αὐτοί οἱ τρεῖς γίγαντες εἶναι ἡ ἄγνοια, μητέρα ὅλων τῶν κακῶν, ἡ λησμοσύνη, ἀδελφή, βοηθός καί συνεργάτης τῆς ἄγνοιας, καί ἡ ραθυμία, ἡ ὁποία ὑφαίνει τό σκοτεινό καί μαῦρο σύννεφο γιά ἔνδυμα καί σκέπασμα τῆς ψυχῆς καί ἡ ὁποία στηρίζει καί δυναμώνει τίς ἄλλες δύο καί τούς δίνει ὕπαρξη καί φυτεύει στήν ἀμελέστατη ψυχή τήν κακία καί τή στερεώνει. Ἀπό τήν ραθυμία, τή λησμοσύνη καί τήν ἄγνοια δυναμώνουν τά ὑποστυλώματα τῶν λοιπῶν παθῶν καί μεγαλώνουν. 

Γιατί μέ τό νά εἶναι οἱ τρεῖς κακίες βοηθοί ἡ μία στήν ἄλλη, ἀποδεικνύονται ἰσχυρές δυνάμεις καί δυνατοί ἄρχοντες τοῦ πονηροῦ διαβόλου, μέσω τῶν ὁποίων ὁ στρατός τῶν πονηρῶν πνευμάτων ἐπιστρέφει καί ὑποστηρίζεται καί μπορεῖ νά ἐκτελεῖ τίς πονηρές βουλές του, καί χωρίς αὐτές ὅσα εἴπαμε πρίν δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν.

«μηδέν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντί τῇ προσευχῇ

καί τῇ δεήσει μετά εὐχαριστίας τά αἰτήματα

ὑμῶν γνωριζέσθω προς τόν Θεόν»

(Φιλπ. 4:6)

Ἄν λοιπόν θέλεις νά νικήσεις τά πάθη πού ἀναφέραμε πρίν καί νά κατατροπώσεις μέ εὐκολία τό στρατό τῶν νοητῶν ἀλλοφύλων, ἀφοῦ συμμαζευτεῖς στόν ἑαυτό σου μέ τήν προσευχή καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ἀφοῦ βυθιστεῖς στά βάθη τῆς καρδιᾶς σου, ξετρύπωσε τούς τρεῖς αὐτούς δυνατούς γίγαντες τοῦ διαβόλου, τή λησμοσύνη, τή ραθυμία καί τήν ἄγνοια, πού εἶναι ὑποστυλώματα τῶν δαιμόνων, μέσω τῶν ὁποίων ἐπιστρέφουν καί τά λοιπά πάθη τῆς κακίας καί ἐνεργοῦν καί ζοῦν καί δυναμώνουν μέσα στίς ψυχές τῶν ἀμαθῶν καί φιλήδονων. Καί μέ πολλή προσοχή καί ἐπιμέλεια τοῦ νοῦ καί μέ τή θεία βοήθεια, καί ἀφοῦ βρεῖς αὐτές τίς μεγάλες κακίες πού οἱ ἄλλοι τίς ἀγνοοῦν καί οὔτε φαντάζονται ὅτι ὑπάρχουν, αὐτές πού εἵναι πιό καταστρεπτικές ἀπό ὅλα τά ἄλλα κακά, πολέμησέ τις μέ τά ὅπλα τῆς δικαιοσύνης πού εἶναι ἀντίθετα σ᾿ αὐτές. 

Τή λησμοσύνη πολέμησέ την μέ τήν ἀγαθή μνήμη πού εἶναι αἰτία ὅλων τῶν καλῶν· 

τήν ἄγνοια πολέμησέ την μέ τή φωτισμένη γνώση, μέ τήν ὁποία ἡ ψυχή ξαναξυπνάει καί διώχνει ἀπό πάνω της τό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας· 

τήν ραθυμία πολέμησέ την μέ τήν προθυμία πού εἶναι ὅπλο ἄριστο νά βάλει σέ τάξη καί νά σπρώξει τήν ψυχή πρός τή σωτηρία.

«Τό λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστίν ἀληθῇ, ὅσα σεμνά,

ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῇ, ὄσα εὔφημα,

εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε·

ἅ καί ἐμάθατε καί παρελάβατε καί ἠκούσατε

καί εἴδετε ἐν ἐμοί,ταῦτα πράσσετε·

καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν»

( Φιλπ. 4:8-9)

Ἀφοῦ ντυθεῖς αὐτά τά ὄπλα τῆς ἀρετῆς, μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ κάθε εἴδους προσευχή καί δέηση, μέ γενναιότητα καί ἀνδρεία, θά κατανικήσεις τούς τρεῖς γίγαντες πού ἀναφέραμε τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων. 

Μέ τήν ἄριστη μνήμη τοῦ Θεοῦ σκεπτόμενος πάντοτε ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα εἶναι σεμνά καί σεβαστά, ὅσα εἶναι σύμφωνα μέ τό δίκαιο, ὅσα εἶναι ἁγνά, ὅσα ἔχουν καλή φήμη, καί ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀρετή καί ὁποιοδήποτε ἔργο πού εἶναι ἄξιο ἐπαίνου ( Φιλπ. 4:8) θά νικήσεις τήν παγκάκιστη λησμοσύνη καί θά τή διώξεις μακριά σου. 

Μέ τή φωτισμένη καί οὐράνια γνώση θά ἐξαφανίσεις τήν καταστρεπτική καί σκοτεινή ἄγνοια· 

μέ τήν κάλλιστη καί γεμάτη ἀπό ἀρετή προθυμία θά διώξεις μακριά τήν ἄθεη ραθυμία, ἡ ὁποία φυτεύει μέσα στήν ψυχή τό κακό. 

Αὐτές τίς ἀρετές ἀφοῦ τίς ἀποκτήσεις ὄχι μέ ψιλή προαίρεση μόνο, ἀλλά πραγματικά - μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τή συνεργασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος - , μέ πολλή προσοχή καί προσευχή, θά μπορέσεις νά γλυτώσεις ἀπό τούς τρεῖς δυνατούς γίγαντες τοῦ πονηροῦ πού ἀναφέραμε. 

Γιατί ἡ συνύπαρξη γνώσεως ἀληθινῆς καί μνήμης λόγων Θεοῦ καί ἀγαθῆς προθυμίας, πού μέ τή βοήθεια τῆς ζωντανῆς χάρης θά ἐγκατασταθεῖ μέ ἀγώνα στήν ψυχή καί θά διατηρηθεῖ μέ ἐπιμέλεια, ἐξαφανίζει ἀπό αὐτή (τήν ψυχή) καί καθιστᾶ ἀνύπαρκτο κάθε ἴχνος λησμοσύνης καί ἄγνοιας καί ραθυμίας

Καί λοιπόν, τότε βασιλεύει ἡ θεία χάρη μέσα στήν ψυχή, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας· 

Σ᾿ Αὐτόν ἡ δόξα καί ἡ ἐξουσία σέ ὅλους τούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής

«πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ»

(Φιλπ. 4:13)

Ἀπό τό βιβλίο: "ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ" τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν.

Ἐκδόσεις «ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ»Τόμος Α΄

πηγή

agiosioannisprodromos.blogspot 

Όσο ξεχνάμε τον εαυτό μας, τόσο μας θυμάται ο Θεός (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

Όποιος έχει θυσία και πίστη στον Θεό, δεν υπολογίζει τον εαυτό του. Ο άνθρωπος, όταν δεν καλλιεργήση το πνεύμα της θυσίας, σκέφτεται μόνον τον εαυτό του και θέλει όλοι να θυσιάζωνται γι’ αυτόν. Αλλά όποιος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, αυτός απομονώνεται και από τους ανθρώπους, απομονώνεται και από τον Θεό – διπλή απομόνωση –, οπότε δεν δέχεται την Θεία Χάρη. Αυτός είναι άχρηστος άνθρωπος. Και να δήτε, αυτόν που σκέφτεται συνέχεια τον εαυτό του, τις δυσκολίες του κ.λπ., και ανθρωπίνως κανείς δεν θα του συμπαρασταθή σε μια ανάγκη. Καλά, θεϊκή συμπαράσταση δεν θα έχη, αλλά δε θα έχη και ανθρώπινη. Μετά θα προσπαθή από εδώ - από εκεί να βοηθηθή. Θα βασανίζεται δηλαδή, για να βοηθηθή από ανθρώπους, αλλά βοήθεια δεν θα βρίσκη. 

Αντίθετα, όποιος δεν σκέφτεται τον εαυτό του, αλλά σκέφτεται συνέχεια τους άλλους, με την καλή έννοια, αυτόν τον σκέφτεται συνέχεια ο Θεός, και μετά τον σκέφτονται και οι άλλοι. Όσο ξεχνάει τον εαυτό του, τόσο τον θυμάται ο Θεός. Να, μια ψυχή φιλότιμη μέσα σε ένα Κοινόβιο θυσιάζεται, δίνεται κ.λπ. Αυτό, νομίζετε, δεν έχει πέσει στην αντίληψη των άλλων; Μπορεί να μην την σκεφθούν οι άλλοι αυτήν την ψυχή που δίνεται ολόκληρη και δεν σκέφτεται τον εαυτό της; Μπορεί να μην την σκεφθή ο Θεός; Μεγάλη υπόθεση! Εδώ βλέπει κανείς την ευλογία του Θεού, πώς εργάζεται ο Θεός. 

Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος. Εκεί φαίνεται αν έχη πραγματική αγάπη, θυσία. Και όταν λέμε ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτό του και σκέφτεται τους άλλους. Βλέπεις, και η παροιμία λέει «ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται». Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες, θα φαινόταν ποιος σκέφτεται τον άλλον και ποιος σκέφτεται τον εαυτό του. Όποιος όμως έχει μάθει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, σε μια δυσκολία πάλι τον εαυτό του θα σκέφτεται, και ο Θεός δεν θα τον σκέφτεται αυτόν τον άνθρωπο. Όταν από τώρα δεν σκέφτεται κανείς τον εαυτό του αλλά σκέφτεται τους άλλους, και στον κίνδυνο τους άλλους θα σκεφθή. Τότε ξεκαθαρίζουν ποιοί έχουν πραγματικά θυσία και ποιοι είναι φίλαυτοι.

Αν δεν αρχίση κανείς να κάνη από τώρα καμιά θυσία, να θυσιάση καμιά επιθυμία, έναν εγωισμό, πως θα φθάση να θυσιάση την ζωή του σε μια δύσκολη στιγμή; Αν τώρα σκέφτεται τον κόπο και κοιτάη να μην κοπιάση λίγο παραπάνω από έναν άλλο σε μια δουλειά, πώς θα φθάση στην κατάσταση να τρέχη να σκοτωθή αυτός, για να μη σκοτωθή ο άλλος; Αν τώρα για μικρά πράγματα σκέφτεται τον εαυτό του, τότε που θα κινδυνεύη η ζωή του, πως θα σκεφθή τον άλλον; Τότε θα είναι πιο δύσκολα. Αν έρθουν δύσκολα χρόνια και έχη λ.χ. ο διπλανός του πυρετό και τον δη να πέση στον δρόμο, θα τον αφήση και θα φύγη. Θα πη: «Να πάω να ξαπλώσω, μην πέσω κι εγώ».

Στον πόλεμο παλεύει η ζωή η δική σου με την ζωή του άλλου. Λεβεντιά είναι να τρέχη ο ένας να γλυτώση τον άλλον. Όταν δεν υπάρχη θυσία, ο καθένας πάει να γλυτώση τον εαυτό του. Και είναι παρατηρημένο. Όποιος πάει στον πόλεμο να ξεφύγη, τον βρίσκει εκεί η οβίδα. Πάει δήθεν να γλυτώση και σπάζει τα μούτρα του. Γι’ αυτό να μην κοιτάζη κανείς να ξεφύγη, και ιδίως όταν αυτό είναι εις βάρος των άλλων. Θυμάμαι ένα περιστατικό από τον Αλβανικό πόλεμο. Ένας στρατιώτης είχε μια πλάκα, για να προστατεύη το κεφάλι του. Εν τω μεταξύ χρειάσθηκε να πάη λίγο πιο πέρα και την ακούμπησε κάτω. Πάει αμέσως ο διπλανός του και τον παίρνει. Σου λέει: «Ευκαιρία είναι, θα την πάρω εγώ τώρα». Την ίδια στιγμή, τακ, πετάει ο όλμος επάνω του, τον διέλυσε. Αυτός έβλεπε τα πυρά που έπεφταν και πήρε την πλάκα, για να γλυτώση. Δεν υπολόγισε τον άλλον που θα γύριζε πάλι. Σκέφθηκε μόνον τον εαυτόν του και δικαιολόγησε κάπως και την πράξη του. «Αφού πήγε λίγο πιο πέρα ο άλλος, μπορώ να την πάρω την πλάκα». Ναι, έφυγε, αλλά η πλάκα ήταν δική του.

Ένας άλλος, όσο συνεχιζόταν ο πόλεμος, προσπαθούσε να γλυτώση. Κανέναν δεν υπολόγιζε. Οι άλλοι βοηθούσαν, αυτός καθόταν στο σπίτι του. Κοίταζε μέχρι την τελευταία ώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα να ξεφύγη. Αργότερα, όταν είχαν έρθει οι Άγγλοι, πήγε στο στρατόπεδο, παρουσιάσθηκε στον Ζέρβα και, επειδή είχε και αμερικάνικη υπηκοότητα, βρήκε ευκαιρία και έφυγε για την Αμερική. Μόλις όμως έφθασε εκεί, πέθανε! Η γυναίκα του η καημένη έλεγε: «Πήγε να ξεφύγη από τον Θεό!». Αυτός πέθανε, ενώ άλλοι που πήγαν και στον πόλεμο έζησαν.

(Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση», ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)

alopsis.gr 

Ἡ μεταπατερική θεολογία εἶναι θεολογία προτεσταντική καί ἀντιπατερική

Ἡ νεοορθόδοξη καί ἡ διάδοχός της μεταπατερική θεολογία ἔχει ρίζες προτεσταντικές, δηλ. ἀντορθόδοξες καί αἱρετικές. «Ἡ νεορθόδοξη θεολογία», παρατηρεῖ ὁ Δρ. Μ. Γαλενιανός, «αὐτοπροβάλλεται ὡς γνήσιος ἐκφραστής τοῦ ὀρθόδοξου πνεύματος ἐπικρίνοντας τήν «κατεστημένη» θεολογία γιά «ἐκδυτικισμό». Ἰσχυρίζεται ὅτι ἐμπνέεται ἀπό τήν θεολογία τῶν Πατέρων, στήν πραγματικότητα ὅμως ἀπέχει πολύ ἀπό αὐτήν, δεδομένου ὅτι ἔφτασε στό σημεῖο νά ἀμφισβητεῖ τήν ὀρθότητα ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἰδιαίτερα τῶν ἱερῶν κανόνων, νά ὑποτιμᾶ τήν σημασία δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τό ἀειπάρθενο τῆς Θεοτόκου, καί νά ἀρνεῖται ἀκόμα καί καθ’ ὁλοκληρία τήν ὕπαρξη ἠθικῆς διδασκαλίας στήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἐνῶ λοιπόν κατηγορεῖ ἄλλους γιά ἐκδυτικισμό, εἶναι ἡ ἴδια μία θεολογία δυτικοῦ τύπου καί συγκεκριμένα προτεσταντικοῦ»[1].

Ἡ Μεταπατερική θεολογία, συνεχίζοντας καί ἐπεκτείνοντας τήν νεορθόδοξη διδασκαλία, διατείνεται ὅτι πρέπει νά ὑπερβοῦμε τούς Πατέρες καί τούς ἱερούς κανόνες. «Ὑπάρχουν περιπτώσεις», παρατηρεῖ ὁ Δρ. Μ. Γαλενιανός, «πού δηλώνεται ρητά ἡ ἀντίθεση μεταξύ πατερικῆς καί μεταπατερικῆς θεολογίας ἀπό τούς ἴδιους τούς μεταπατερικούς. Ἐπισημαίνεται γιά παράδειγμα ὅτι, ἐνῶ ἡ πατερική σκέψη στρεφόταν τίς περισσότερες φορές στόν χῶρο τῆς ἠθικῆς, αὐτοί, ἀντίθετα, προβάλλουν μία ἄλλη θεολογία, προσαρμοσμένη στίς πολιτισμικές ἀλλαγές τῆς ἐποχῆς. Τήν ἀλήθεια τῆς παραπάνω ἐπισήμανσης δέν εἶναι δύσκολο νά τήν διαπιστώσει κάποιος, ἀρκεῖ νά συγκρίνει τά πατερικά ἔργα μέ τά ἔργα τῶν μεταπατερικῶν. Τά πατερικά ἔργα βρίθουν ἀπό ἠθικές παραινέσεις πρός τούς πιστούς γιά ἐνάρετη ζωή, σύμφωνη μέ τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων, ἐνῶ στά ἔργα τῶν μεταπατερικῶν, ὅπως καί στά ἔργα τῶν νεορθόδοξων, παρατηρεῖται μία ἀντιπάθεια πρός τά ἠθικά ζητήματα καί μία ἀπαξίωση γενικά τῆς ἠθικῆς διδασκαλίας μέ μειωτικούς χαρακτηρισμούς, ὅπως «ἠθικισμός», «εὐσεβισμός» κ.λπ.

Ἀκόμα καί ἡ λέξη «ἀρετή» ἐνοχλεῖ μερικούς. Σχετικά μέ τήν δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἐπίσης, ἐνῶ στά κείμενα τῶν Πατέρων εἶναι ἔκδηλη ἡ ἀγωνία καί ἡ φροντίδα νά διαφυλαχθεῖ ἡ ἀκρίβεια τῶν δογμάτων, στούς μεταπατερικούς ἡ σημασία τῆς δογματικῆς ἀκρίβειας εἶναι ὑποβαθμισμένη. Διαφορές βέβαια ὑπάρχουν καί ὡς πρός τό ὕφος καί τήν μέθοδο. Τά πατερικά ἔργα διέπονται κατά κανόνα ἀπό σαφήνεια καί σχετίζονται ἄμεσα μέ τήν καθημερινή ζωή τοῦ πιστοῦ, ἐνῶ οἱ μεταπατερικοί ἀρέσκονται σέ νεφελώδεις διατυπώσεις λόγιου ὕφους, συχνά κενές περιεχομένου καί ἄσχετες μέ τήν κατά Χριστόν ζωή. Οἱ Πατέρες ἐπιδιώκουν τήν ἐπίλυση ζητημάτων μέ βάση τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν προγενεστέρων τους Πατέρων («Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς ἁγίοις Πατράσι»)· στά ἔργα τῶν μεταπατερικῶν ἐνίοτε ἀπουσιάζει ἀκόμα καί τό ὄνομα Ἰησοῦς Χριστός, ἐνῶ ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων θεωρεῖται γενικά παρωχημένη. Ἀλλά, καί ὅταν ἐπικαλεῖται τούς Πατέρες, ἡ μεταπατερική θεολογία συνήθως προβαίνει στό ἴδιο ἀτόπημα μέ τήν νεορθόδοξη: τούς παρερμηνεύει καί ἀλλοιώνει τήν διδασκαλία τους. Μέ ἀναφορά στό ὑπόβαθρο γιά ὅλες αὐτές τίς παρεκκλίσεις τῶν μεταπατερικῶν, θά λέγαμε ἐπιγραμματικά ὅτι ἡ μεταπατερική θεολογία, ὅπως καί ἡ νεορθόδοξη, ἔθεσε τά δικά της «θέλω» πάνω ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας»[2].

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο: Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

[1] Μιχαήλ Γαλενιανός, «Νεορθόδοξος» καί «Μεταπατερική» Θεολογία,

https://katanixis.blogspot.gr/2014/04/blog-post_21.html.

[2] Μιχαήλ Γαλενιανός, «Νεορθόδοξος» καί «Μεταπατερική» Θεολογία,

https://katanixis.blogspot.gr/2014/04/blog-post_21.html.

hristospanagia.gr 

Άγιος Παΐσιος: Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα  βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.

Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…». Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέμματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)

gerontesmas.com

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης 07/10/2011

"Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο "

«Η μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο για ν' ανακόψουν την πορεία του αγωνιστή. 

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα: πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα. Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται.».

Απόσπασμα

Διδαχές Αγίου Νεκταρίου

Πηγή: 1 Οκτωβρίου 1996, η 150η επέτειος γεννήσεως του Αγίου Νεκταρίου.

Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής.

synaxipalaiochoriou.blogspot 

Τρίτη 8 Απριλίου 2025

Ἐφαρμογή τῶν πατερικῶν κειμένων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ ἀκολουθεῖ τὴν παράδοση ποὺ ἔχουν διαμορφώσει μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὰ συγγράμματά τους. Πολλοὶ θεολόγοι, ἰδίως πανεπιστημιακοὶ διδάσκαλοι, μελετοῦν καὶ δημοσιεύουν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ γίνουν προσιτὰ στὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Τὸ ἔργο τους μέχρις ἐδῶ εἶναι θεοφιλὲς καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρέπει ὅμως νὰ ἔχει καὶ συνέχεια. Νὰ μὴ εἶναι μόνο μελέτη, ἀλλὰ νὰ προχωροῦν καὶ στὴ βιωματικὴ προσ­έγγιση τῶν κειμένων. Νὰ ἐφαρμόζουν οἱ μελετητές, ἀλλὰ καὶ ὁ λαός, τὰ ὅσα ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ τρόπος ζωῆς ἐκείνων νὰ γίνει καὶ δικός μας τρόπος. Νὰ ἀποτελοῦν γιὰ μᾶς φῶς καὶ ὁδηγὸ σὲ ὅλους τούς τομεῖς καὶ τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς μας. Δυστυχῶς, σχεδὸν ὅλοι μένουμε στὴ μελέτη καὶ δὲν προχωροῦμε καὶ στὴν ἐφαρμογή. Ἴσως μερικοὶ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτὸ τους ἰσχυριζόμενοι ὅτι οἱ πατέρες ἔζησαν σὲ ἐποχὲς πολὺ μακρινὲς ἀπὸ τὴ δική μας καὶ τὰ προβλήματά τους καὶ οἱ συνθῆκες ἦταν ἐντελῶς διαφορετικές. Αὐτὴ εἶναι μία ἀλήθεια, ὅπως ἀλήθεια ποὺ δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀμφισβήτηση εἶναι ὅτι ὁ δρόμος τῆς πνευματικῆς ζωῆς παραμένει πάντα ὁ ἴδιος καὶ τὰ μέσα ἐπίσης τὰ ἴδια. Οἱ ἠθικὲς ἀρχές, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ μετάνοια, ἡ προσ­ευχή, ἡ ἀγάπη δὲν ἀλλάζουν, γι’ αὐτὸ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι πολύτιμη καὶ γιά μᾶς. Τὸ Εὐαγγέλιο μὲ τὴν ἠθικὴ διδασκαλία δὲν ἀναθεωρεῖται οὔτε παρερμηνεύεται.

Συχνὰ ἐμφανίζονται θεολόγοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ στηρίξουν θέσεις καὶ σχέδια, ποὺ ὑπηρετοῦν διάφορες σκοπιμότητες. Πρόκειται γιὰ ἀνίερες προσπάθειες, οἱ ὁποῖες θυμίζουν δικολαβικὸ ἔργο. Θέλουν νὰ συσκοτίσουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ συνηγορήσουν γιὰ ἀπαράδεκτα γιὰ τὴν Ἐκκλησία θέματα. Ἐπιστρατεύονται γιὰ παράδειγμα προκειμένου νὰ ἐμφανίσουν τὸν οἰκουμενισμὸ ὡς ἔργο θεοφιλές, ἐνῷ εἶναι παναίρεση! Οἱ θεολόγοι αὐτοὶ πρέπει νὰ ἐλέγχονται, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦν ἐντυπώσεις διαβάλλοντας τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων.

Ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἦταν ξεκάθαρος στὸ θέμα τῆς πνευματικῆς ἀξιοποίησης τῶν πατερικῶν κειμένων. Ἔλεγε: «Κοιτάζουμε τί εἶπαν καὶ τί ἔγραψαν οἱ Πατέρες καὶ ὄχι πῶς ἔζησαν. Ἀντὶ νὰ κάνουμε σχόλια στὰ κείμενα τῶν Πατέρων, θὰ ἔπρεπε καλύτερα νὰ ἀντιγράφουμε τὴ ζωή τους. Οἱ Πατέρες προσεύχονταν πολύ, ἀγρυπνοῦσαν πολύ, νήστευαν πολύ, ἀγαποῦσαν τὴν πτωχεία καὶ τὴν ἁπλότητα, μισοῦσαν τὸ κοσμικὸ φρόνημα, πολεμοῦ­σαν τὶς πλάνες, ἀποστρέφονταν τὶς ἀνέσεις τοῦ βίου, ἀπέφευγαν τὰ ἀξιώματα, τὴ δόξα, τὶς τιμές καὶ ἀγαποῦσαν τὸ μαρτύριο. Τὰ κάνουμε ἐμεῖς αὐτά; Κρατοῦμε στὰ χέρια τὰ βιβλία τῶν Πατέρων καὶ ἡ ζωή μας εἶναι ἄρνηση τῆς δικῆς τους ζωῆς. Οἱ Πατέρες εἶναι ζωή, δὲν εἶναι φιλολογία!».

Κάτι παρόμοιο παρατηροῦ­με καὶ μὲ τὶς διδαχὲς τῶν ἁγίων γερόντων τῆς ἐποχῆς μας. Τρέχουμε νὰ τοὺς ἀκούσουμε, νὰ θαυμάσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν καὶ μετὰ ἀρχίζουμε ἀτέλειωτες διηγήσεις γι’ αὐτούς, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ ἔχουμε ἐπηρεαστεῖ οὐσιαστικά, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀλλάζει ἡ ζωή μας. Μᾶς ἀρέσει ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁγίους, ἀλλὰ δὲν ἐπιλέγουμε τὸν ἐνάρετο βίο τους! Εἶναι τόσο ἰσχυρὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα ποὺ μᾶς καταπονεῖ στὰ βιοτικὰ θέματα καὶ μᾶς δεσμεύει, ὅταν πρόκειται νὰ κάνουμε τὴ μεγάλη ἐπιλογὴ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς μὲ ὁδηγὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.

Τὴν ἴδια πραγματικότητα εἶχε διαπιστώσει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ὁ ὁποῖος ἦταν πολὺ δημοφιλής. Ἡ περιγραφὴ του εἶναι ἐνδιαφέρουσα, γιατί ἔχει ὁμοιότητα καὶ μὲ τὴ σημερινὴ πραγματικότητα. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος: «Δείχνουμε πώς ἔχουμε τὸν Χριστό. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὶς εἰκόνες του καὶ τὸ ὄνομά του. Τὸν ἔχουμε στὰ λόγια καὶ ὄχι στὰ ἔργα, στὸ στόμα καὶ ὄχι στὴν καρδιά. Νὰ τὸ κατάντημά μας… Τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ τὸν ἔχουμε κυρίως στὴν καρδιά. Χωρὶς αὐτόν, τί ζωή μπορεῖ νὰ ὑπάρξει; Μία ζωή ψεύτικη, μία ἀξιοθρήνητη φυτοζωΐα. Ὀφείλουμε μὲ κάθε θυσία ν’ ἀναζητήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, νὰ τὸν βροῦ­με καὶ νὰ εἴμασθε πάντοτε μαζί του. Εἶναι δύσκολο αὐτό; Ὁ ἴδιος μᾶς περιμένει. Μὲ ποιὸν εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ συναντηθοῦ­με, ἂν ὄχι μὲ τὸν «πανταχοῦ παρόντα Θεό;».

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com/2022/11/blog-post_762.html

hristospanagia.gr 

Δευτέρα 7 Απριλίου 2025

«Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς»

Ὁ Χριστός ζητᾶ ἀπό μᾶς τά πάντα.

1) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, λέγοντάς μας: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Δηλ. «Ὅποιος θέλει νά γίνει δικός Μου, πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του, νά σηκώσει τόν Σταυρό του, πού σημαίνει νά νεκρωθεῖ ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ὡς πρός τόν κόσμο (νά ἀποβάλει τό κοσμικό φρόνημα), νά ἀπαρνηθεῖ τόν διάβολο καί νά μέ ἀκολουθήσει τηρώντας ὅλα ὅσα λέω». Ἄν ἀληθινά θέλουμε νά εἴμαστε μαθητές Ἐκείνου, πρέπει νά ξεχάσουμε τελείως τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό μας, νά ἀπορρίψουμε καί νά μισήσουμε κάθε ἁμαρτία· ἀκόμη, θά πρέπει νά κάμνουμε καί τό καλό, νά τηροῦμε ὅλες τίς ἐντολές καί νά νεκρωθοῦμε ὡς πρός τό κοσμικό φρόνημα, τήν ἁμαρτία καί κάθε πάθος. Δέν πρέπει νά ἀφήσουμε ἀνεξάλειπτη καμμία ἁμαρτία, ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ μικρή, διότι μπορεῖ αὐτή νά μᾶς παρασύρει κατόπιν σέ μεγαλύτερο κακό.

Ἐπιθυμοῦμε τήν αἰώνια ζωή… Θέλουμε νά κερδίσουμε τόν Παράδεισο. Ὅμως, τίποτε δέν κερδίζει κανείς χωρίς κάποιο τίμημα. Θέλουμε νά χτίσουμε τήν οὐράνια κατοικία μας, πού θά διαρκέσει αἰώνια. Ἄν γιά νά χτίσουμε τήν ἐπίγεια, τήν προσωρινή, κατοικία μας καταβάλλουμε τόσους κόπους καί κάνουμε τόσα ἔξοδα, πόσο μᾶλλον θά πρέπει νά κοπιάσουμε γιά νά οἰκοδομήσουμε τήν αἰώνια κατοικία μας. Χρειάζεται νά θυσιάσουμε, νά «χάσουμε», κάποια πράγματα, τά ὁποῖα βέβαια εἶναι μηδαμινά μπροστά στήν αἰώνια χαρά καί μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Γι’ αὐτό λέει καί ἡ Ἀγία Γραφή: «Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς». Δέν εἶναι τίποτα τά παθήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς μπροστά στήν δόξα πού πρόκειται νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ στήν αἰωνιότητα.

Ὡστόσο, ὁ Χριστιανός φαίνεται ὅτι χάνει πολλά πράγματα:

α) Τήν ἄνεσή του.

«Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν». Χρειάζεται νά πάρουμε διαζύγιο ἀπό τήν ἄνεση καί τήν καλοπέραση, ἀπό τήν τήν τεμπελιά καί τήν ἀνεμελιά.

Ἀπαιτεῖται νά ἀσκήσουμε κάποια πίεση στὀν ἑαυτό μας. «Σκάμμα ἐστίν ὁ παρών βίος», λέει ὁ Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Ἡ ἐκκλησία ἔχει δύο Ἑνότητες μελῶν: τήν ἐπίγεια ἤ στρατευομένη καί τήν Οὐράνια ἤ Θριαμβεύουσα. Ἐμεῖς ἀνήκουμε στήν ἐπίγεια. Τό ὄνομα στρατευομένη δέν εἶναι τυχαῖο. Ὑποδηλώνει ὅτι βρισκόμαστε σέ κατάσταση ἐκστρατείας, σέ πολεμικές ἐπιχειρήσεις. Γι’ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνηση, νήψη, ἀπάρνηση τῆς ἄνεσης. Ἡ μάχη εἶναι διαρκής, χωρίς ἐλπίδα ἀνακωχῆς. Οἱ ἐνέδρες τοῦ ἐχθροῦ πολλές. Δέν χωράει τεμπελιά, ἀμέλεια καί ἀπροσεξία.

β) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τίς ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς.

Ὄχι ὅλες τίς ἀπολαύσεις, ἀλλά μόνον τίς ἁμαρτωλές, αὐτές πού τελικά ἀποδεικνύονται μάταιες καί μᾶς κάνουν νά βιώνουμε τήν δυστυχία, τήν ἀηδία καί τόν θάνατο. Γι’ αὐτό λέει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Πάντων ἀπόλαυσον, μόνον ἁμαρτίας ἀπόστηθι».

γ) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τό κοσμικό μέλλον μας, ἴσως καί τήν καρριέρα μας.

Παραδείγματα πολλά ἀπό τήν ζωή τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων ἀλλά καί τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν, π.χ. Μακρῆς (πόλεμος ἀπό Μασωνία), σύγχρονοι Ρῶσοι χριστιανοί ἐπιστήμονες (ἅγιος Λουκᾶς Κριμαίας, ὁ ἰατρός).

δ) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τήν ἀναγνώριση τοῦ κόσμου, τῶν συγγενῶν καί τῶν φίλων μας.

Γεύεται κάποτε καί τόν διωγμό, ἀκόμη καί ἀπό τούς λεγόμενους δικούς του ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε:

«Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν διωχθήσονται». Κάνει ἐντύπωση τό «Πάντες».

Θά τολμούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἄν δέν ἔχουμε διωγμό θά πρέπει νά ἀνησυχοῦμε γιά τήν ποιότητα τοῦ χριστιανισμοῦ μας. Πάλι, ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ἀλλοίμονο ἄν σᾶς ποῦν καλά (σᾶς ἀποδεχθοῦν καί σᾶς ἐπαινέσουν) ὅλοι οἱ ἄνθρωποι».

Αὐτό σημαίνει ὅτι συμβιβαζόμαστε μέ ὅλους, πᾶμε ὅπως φυσάει ὁ ἄνεμος. Ἀντιθέτως, εἴμαστε μακάριοι ὅταν μᾶς ὀνειδίσουν, μᾶς διώξουν, μᾶς συκοφαντήσουν, μᾶς περιφρονήσουν, διότι θέλουμε νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό καί νά τηρήσουμε τό εὐαγγέλιο. Ἡ σύγκρουση μέ τόν κόσμο (τό κοσμικό πνεῦμα) εἶναι ἀναπόφευκτη. Ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας, ἡ πόλωση εἶναι πολύ ἔντονη. Τεράστια ἀπόσταση χωρίζει τήν κατά Χριστόν ζωή ἀπό τήν ζωή τοῦ κόσμου.

Συνεχίζεται…

hristospanagia.gr 

Ψυχικά Ωφέλιμα: "Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών, χωρίς να δοκιμάσει πειρασμούς. Αφαίρεσε τούς πειρασμούς και κανείς δεν σώζεται"

«Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών, χωρίς να δοκιμάσει πειρασμούς. Αφαίρεσε τούς πειρασμούς και κανείς δεν σώζεται.»
Αγ. Αντώνιος 

«Όπου υπάρχει ισχυρό ίδιο θέλημα εκεί φωλιάζει και η οργή, και όπου υπάρχει η οργή εκεί φωλιάζει και το ισχυρό ίδιο θέλημα.»
Κ.Ι.Κ.

«Μην τρέχετε γυρεύοντας προορατικούς και διορατικούς. Εάν είναι κάτι ο Θεός θα σας το δείξει μόνος Του.»
Αγ. Ματρώνα η Τυφλή

«Όταν τα παιδιά μιλούν με αναίδεια στους μεγαλύτερους, διώχνουν τη χάρη του Θεού, αγριεύουν και κάνουν αταξίες.»
Αγ. Παΐσιος

«Η Νέα Εποχή, δεν θέλει εκκλησίες αδειανές από πιστούς, αλλά γεμάτες από κόσμο με αλλοιωμένο φρόνημα
π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος

orthodoxesnouthesies.blogspot

synaxipalaiochoriou.blogspot

Το Μέγα Γεροντικόν: «Τί νά κάνω μέ τή γλῶσσα μου, πού δέν μπορῶ νά τή συγκρατήσω;»

45. Ὁ ἀββᾶς Ἰωσὴφ λέει στὸν ἀββᾶ Νισθερῶο:

«Τί νὰ κάνω μὲ τὴ γλῶσσα μου, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ τὴ συγκρατήσω;»

Τοῦ λέει ὁ Γέροντας:

«Βρίσκεις ἀνάπαυση, ἂν μιλήσεις;»

«Ὄχι», τοῦ ἀπαντᾶ.

Τότε λέει ὁ Γέροντας: «Ἀφοῦ δὲν ἔχεις ἀνάπαυση, γιατί μιλᾷς; Καλύτερα νὰ σιωπᾷς καί, ἂν γίνεται συζήτηση, προτιμότερο πολλὰ νὰ ἀκοῦς παρὰ νὰ λές».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β´

Γιὰ τὸ ὅτι πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν «ἡσυχία» μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο

Το Μέγα Γεροντικόν

(ἀποσπάσματα)

users.uoa.gr 

"Σέ ὅλη σας τή ζωή μήν ξεχνᾶτε, πρίν ἀπό κάθε σας ἐνέργεια, νά ρωτᾶτε τόν ἑαυτό σας:"

Συμβουλὲς Γέροντος σὲ χριστιανοὺς ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο

Σὲ ὅλη σας τὴ ζωὴ μὴν ξεχνᾶτε, πρὶν ἀπὸ κάθε σας ἐνέργεια, νὰ ρωτᾶτε τὸν ἑαυτό σας:

«Αὐτὸ ποὺ προτίθεμαι νὰ κάνω μήπως εἶναι ἀντίθετο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Μήπως εἶναι ἐπιζήμιο γιὰ τὴν ψυχή μου; Μήπως εἶναι ἄδικο γιὰ τὸν ἀδελφό μου;».

Ἄν μετὰ ἀπὸ μιὰ τέτοια αὐστηρὴ αὐτοεξέταση ἡ συνείδησή σας δὲν διαμαρτύρεται, μπορεῖτε ἀκίνδυνα νὰ πραγματοποιήσετε τὴν ἐπιθυμία σας. Ἄν ὅμως ἡ συνείδηση σᾶς ἐλέγχει, συγκρατηθεῖτε καὶ ἀποφύγετε τὴν ἐκτέλεσή της

Νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Σεργίου Α. Νείλου «Τὰ ἱερὰ ὑπό τόν μόδιον».

Οἱ συμβουλὲς ἀποδίδονται σὲ ἀνώνυμο γέροντα τῆς περίφημης μονῆς τῆς Ὄπτινα.

ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

orthodoxfathers.com

Κυριακή 6 Απριλίου 2025

"Η κοσμική λογική κλονίζει τήν πίστη"

Η κοσμική λογική κλονίζει τήν πίστη. «Έάν έχητε πίστιν και’ μή διακριθήτέ, πάντα οσα έάν αίτήσητε έν τή προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ό Κύριος. Ολη ή βάση εκεί εϊναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στό θαύμα. Ενα σύν δύο δέν κάνει πάντα τρία κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ό άνθρωπος δέν εχη καλή διάθεση, τίποτε δέν καταλαβαίνει. Νά, και γιά τήν Σταύρωση του Χριστού, τόσες λεπτομέρειες είχαν πει οί Προφήτες μέχρι καί τί θα κάνουν τά ιμάτια Toυ, τί θα κάνουν τα χρήματα τής προδοσίας, οτι θά άγοράσουν μ’ αύτά τόν άγρό τού Κεραμέως, γιά νά θάβουν τούς ξένους, άλλα οί Εβραϊοι παλι δεν καταλάβαιναν. «’0 δέ παράνομος Ιούδας ούκ ήβουλήθη συνιέναι».

Από τό βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

simeiakairwn.wordpress 

Αγία Μαρία Αιγύπτια: Παράδειγμα μετανοίας και υπερνικήσεως των πειρασμών. Ελπίδα για όλους τους πεπτωκότας ανθρώπους.

Εορτάζει στις 1 Απριλίου εκάστου έτους

Αγία Μαρία Αιγύπτια:
Παράδειγμα μετανοίας και υπερνικήσεως των πειρασμών.
Ελπίδα για όλους τους πεπτωκότας ανθρώπους.

Η Αγία μας Εκκλησία διανύουσα περίοδο νηστείας προβάλλει στους πιστούς 
παραδείγματα προς μίμηση. Η αναστήλωση των ιερών εικόνων, με το τέλος της εκατόχρονης και πλέον διαμάχης, η μνήμη του Γρηγορίου Παλαμά, η προσκύνηση του τιμίου Σταυρού, η μνήμη του Αγίου Ιωάννου της κλίμακος και η μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας τιμώνται τις Κυριακές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μας προετοιμάζει, με σοφό τρόπο, η εκκλησία για να εορτάσουμε τα σεπτά πάθη του Κυρίου, την Σταύρωση την ατιμωτική και την τριήμερο έγερση. Τον θρίαμβο της Ζωής επί του θανάτου, του Φωτός επί του σκότους. Στο παρόν κείμενο θα μας απασχολήσει η Οσία Μαρία η Αιγύπτια. Η μνήμη της τιμάται την 1η Απριλίου κάθε έτους και επίσης την πέμπτη Κυριακή των νηστειών. Για να τιμάται η μνήμη της δυο φορές το χρόνο κάτι το ιδιαίτερο θα έχει και κάποιο μήνυμα θα θέλει να εκπέμψει η Αγία μας Εκκλησία. Και μάλιστα στην περίοδο της νηστείας, στην πορεία μας προς το Πάσχα. Ας δούμε δι’ ολίγων τον βίο επί της γης της Οσίας Μαρίας. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Από την ηλικία των 12 χρόνων απώλεσε την παρθενίαν και επιδίδετο σε ζωή φιλήδονο και σαρκική. Δεν πόρνευε για να συγκεντρώσει πλούτο αλλά για να ικανοποιήσει τη φιλήδονο και αμαρτωλή σάρκα. Δεν ήταν πλούσια και για να εξοικονομήσει τα αναγκαία προς το ζειν δούλευε χειρωνακτικά γνέθοντας. Πολλούς παρέσυρε σε πράξεις ακολασίας και διαφθοράς. Όπως απεκάλυψε η ίδια στον Αββά Ζωσιμά «είχε ακόρεστη επιθυμία και ακατάσχετο έρωτα να κυλιέται στον βόρβορο που ήταν η ζωή της και σκεπτόταν έτσι ντροπιάζοντας την ανθρώπινη φύση». Εξ αιτίας της άσωτης και αμαρτωλής ζωής της αποφάσισε να ακολουθήσει μια ομάδα ανθρώπων που θα πήγαιναν να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Η ίδια δεν ήθελε να πάει για προσκύνηση αλλά να βρει προθύμους άνδρες να ικανοποιήσει την σάρκα της. Η ίδια αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της δεν υπήρχε είδος ασέλγειας από όσα λέγονται και δεν λέγονται, του οποίου δεν έγινε διδάσκαλος σε εκείνους τους ταλαίπωρους ταξιδιώτες. Στην πόλη όταν έφθασαν  περιφερόταν στους δρόμους «ψυχάς νέων αγρεύουσα».

        Το ταξίδι αυτό έγινε η αιτία η Μαρία να εγκαταλείψει τον έκλυτο βίο και να αφοσιωθεί στον Θεό. Η μεταστροφή έγινε με θαυμαστό τρόπο. Η Μαρία πήγε να αλιεύσει άνδρες προς ακολασία και ο Θεός αλίευσε την Μαρία, η οποία δεν σώθηκε, μόνο, αλλά αγίασε.

        Όταν η Μαρία επιχείρησε να μπει στον ναό, όπως οι άλλοι συνταξιδιώτες, δεν τα κατάφερε. Οι άλλοι μπαίνανε αλλά την ίδια εμπόδιζε μια αόρατη δύναμη. Δεν μπορούσε να προχωρήσει όσο και να προσπαθούσε. Το ταξίδι της σωτηρίας, τώρα, αρχίζει. «Άρχισα τότε να κλαίω, να οδύρομαι και να κτυπώ το στήθος μου, βγάζοντας στεναγμούς από τα βάθη της καρδιάς μου. Ενώ δε έκλαια, είδα πάνω από το τόπο που στεκόμουνα, την εικόνα της Παναγίας Θεοτόκου, και είπα σ' αυτήν: «Παρθένα Δέσποινα, γνωρίζω ότι δεν είμαι άξια να βλέπω την αγία εικόνα Σένα της Αειπάρθενης, Σένα της Αγνής, Σένα της οποίας το σώμα και η ψυχή είναι καθαρή και αμόλυντη, εξ αιτίας των πολλών μου αμαρτιών, αλλά είναι δίκαιο να με μισείς και να μ’ αποστρέφεσαι την άσωτη. Επειδή όμως, καθώς άκουσα, γι' αυτόν τον λόγο, ο Θεός που Τον γέννησες, έγινε άνθρωπος για να καλέσει σε μετάνοια τους αμαρτωλούς, βοήθα με, που είμαι μόνη και δεν έχω κανένα να μου συμπαρασταθεί. Διάταξε να επιτραπεί και σε με η είσοδος στην εκκλησία για να δω το άγιο Ξύλο, πάνω στο οποίο έδωσε το αίμα του ο Γιός σου για τη δική μου σωτηρία. Διάταξε, ν' ανοίξει και για με η πόρτα της Θείας προσκύνησης του Σταυρού και βάζω στο Γιό σου, σαν εγγυήτρια αξιόχρεη, Σένα. Γιατί πλέον δεν πρόκειται να λερώσω το σώμα μου μ' οποιαδήποτε αισχρή πράξη, αλλά όταν δω το ξύλο του Σταυρού του Γιού σου, θ' αποστραφώ αμέσως τον κόσμο και όλα τα κοσμικά και όταν βγω από την εκκλησία θα πάω όπου Εσύ, σαν εγγυήτρια της σωτηρίας μου, θα με οδηγήσεις».

        Μετά μπήκε στην εκκλησία για να προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο. Βγήκε έξω  και ευχαρίστησε την Παναγιά. «Τότε ακούστηκε μια φωνή από μακριά που φώναζε: «Εάν περάσεις τον Ιορδάνη θα βρεις καλή ανάπαυση». «Εγώ τότε άκουσα αυτή τη φωνή, πίστεψα ότι σε μένα απευθυνόταν και με δάκρυα στα μάτια φώναξα: «Δέσποινα, Δέσποινα, μην με εγκαταλείπεις». «Όταν δε φώναξα αυτά, βγήκα από την αυλή της εκκλησίας και άρχισα αμέσως να περπατώ».

        Έπειτα, αγόρασε 3 ψωμιά και ξεκίνησε την πορεία για την έρημο περνώντας από το μοναστήρι του Ιωάννη του Προδρόμου όπου μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων. Στην έρημο έζησε 17 ολόκληρα χρόνια με τους λογισμούς  να την προτρέπουν στην προηγούμενη ζωή τους με τα ποτά, τα φαγητά και τα πορνικά άσματα. Όταν οι πειρασμοί και λογισμοί την πολεμούσαν έπεφτε στη γη και την έλουζε με τα δάκρυα της μετανοίας και δεν σηκωνόταν «ἕως ὅτου τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ γλυκὺ περιέλαμψεν καὶ τοὺς λογισμοὺς τοὺς ἐνοχλοῦντας μοὶ ἐδίωξεν». Συνεχώς προσευχόταν στην Υπεραγία Θεοτόκο την οποία είχε εγγυήτρια της ζωής της μετανοίας. Τα ρούχα σχίστηκαν από την πολυκαιρία και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και παρέμεινε γυμνή, υποφέροντας τον καύσωνα και το ψύχος της ερήμου. Με τον αγώνα της και με τη χάρη του Θεού απαλλάκτηκε από τους σαρκικούς και άλλους αμαρτωλούς λογισμούς και έφθασε  σε υψηλό σημείο πνευματικής προόδου, τέτοιας που ο Θεός της χάρισε το προορατικό χάρισμα. Το σώμα τρεφόταν με τη Χάρη του Θεού: «Τρέφομαι γὰρ καὶ σκέπτομαι τῷ ρήματι τοῦ Θεοῦ διακρατοῦντος τὰ σύμπαντα», αναφέρει η ίδια. Αυτό συμβαίνει με πολλούς Αγίους να αναστέλλονται οι λειτουργίες του σώματος. Την περίοδο εκείνη στην έρημο αυτή ζούσε και ο ιερομόναχος Ζωσιμάς (η μνήμη του τιμάται στις 4 Απριλίου), άνθρωπος με υψηλή πνευματικότητα. Του ήλθε ο λογισμός ότι δεν υπάρχει μοναχός που θα μπορούσε να τον ωφελήσει. Ο Θεός τον απάντησε ότι υπάρχει και του υπέδειξε να πάει στο μοναστήρι του Ιωάννου του Βαπτιστού που είναι κοντά στον Ιορδάνη ποταμό. Ο Ζωσιμάς υπάκουσε και δια μέσου του μοναστηριού αυτού βρέθηκε στην έρημο. Αφού έλαβε ελάχιστες τροφές, βγήκε από το μοναστήρι και πορεύθηκε στην έρημο, έχοντας την επιθυμία να εισέλθει όσο μπορούσε πιο βαθειά σε αυτή, με την ελπίδα μήπως συναντήσει κάποιον ασκητή που θα τον βοηθούσε να φθάσει σε αυτό που ποθούσε. Πορευόταν προσευχόμενος και τρώγοντας ελάχιστα. Κοιμόταν δε όπου ευρισκόταν. Μετά από πορεία είκοσι ημερών κάθισε να ξεκουραστεί. Και τότε έγινε μάρτυρας θαυμαστού γεγονότος. Είδε στο βάθος κάτι που έμοιαζε με σκιά. Μετά κατάλαβε ότι ήταν άνθρωπος γυμνός με άσπρα μαλλιά. Ήταν η Αγία Μαρία. Ο Ζωσιμάς την είδε προσευχόμενη χωρίς να ακούει τα λόγια της. Κάποια στιγμή βλέπει την προσευχόμενη Μαρία να είναι αιωρούμενη και να μη πατά στη γη. Προσπαθεί ο Αββάς να την πλησιάσει  αλλά εκείνη απομακρύνεται. Ο Ζωσιμάς συνεχίζει να προσπαθεί. Όταν κουρασμένος, μετά από πολλή αγώνα, κάθεται να ξεκουραστεί σε κάποιο ρέμα εκείνη τον αποκαλεί με το όνομά του. Παραξενεύεται και συγχρόνως του αποκαλύπτει ότι είναι γυναίκα γυμνή και τον παρακαλεί να της δώσει ιμάτιο για να καλύψει τη σωματική της γύμνια. Ο Ζωσιμάς κάνει το ζητούμενο και ξαφνικά βρίσκονται και οι δυο στο έδαφος ζητώντας ο ένας την ευλογία του άλλου. Ο Αββάς δέκτηκε τις ευλογίες της, γιατί αναγνώρισε ότι η χάρη του Κυρίου δεν είναι θέμα αξιωμάτων. Η Αγία αντιλήφθηκε τους λογισμούς του Ζωσιμά και του είπε ότι είναι γυναίκα αμαρτωλή που  περιστοιχίστηκε από το  Άγιο Βάπτισμα και είναι από χώμα και στάκτη και όχι άυλο πνεύμα. Κατά την συνάντηση αυτή η αγία απεκάλυψε όλη τη ζωή της. Επίσης, τον παρεκάλεσε να πάει τη Μεγάλη Πέμπτη της επόμενης χρονιάς σε προκαθορισμένο σημείο του Ιορδάνη ποταμού για να την κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων μετά από πολλά χρόνια μετανοίας που μεταμόρφωσε την ύπαρξή της. Ο Ζωσιμάς ακούει την διήγηση της Αγίας και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του και ευχαριστεί τον Θεό που του επέτρεψε να συναντήσει την Αγία αυτή μορφή που πριν ήταν δέσμια των σαρκικών παθών και του διαβόλου. Βρήκε άνθρωπο από τον οποίο ωφελήθηκε και μάλιστα πάρα πολύ. Ο Ζωσιμάς αναχώρησε, πήγε στο μοναστήρι και δεν απεκάλυψε σε κανέναν τα όσα έζησε στην έρημο, κατά τη συνήθεια του μοναστηριού. Στεναχωριόταν γιατί ό χρόνος δεν κυλούσε γρήγορα και παρακαλούσε τον Θεό να τον αξιώσει να δει το «ποθούμενον πρόσωπο».  Η ποθητή ημέρα της Μεγάλης Πέμπτης έφθασε και ο Ζωσιμάς έβαλε σε ένα ποτήρι το σώμα και το αίμα του Κυρίου, πήρε λίγους χουρμάδες και βρεγμένη φακή και έφθασε στο προκαθορισμένο σημείο. Η Αγία δεν εμφανιζόταν και άρχισε να προσεύχεται στον Θεό. Ξαφνικά εμφανίζεται στην αντίπερα όχθη. Αρχίζει να ανησυχεί με ποιο τρόπο θα περάσει το ποτάμι. Αίφνης βλέπει την Αγία να κάνει το σημείο του Σταυρού και να περπατά πάνω στα νερά. Του ζήτησε να απαγγείλει το Σύμβουλο της Πίστεως και το «Πάτερ ημών» και μετέλαβε των ζωοποιών μυστηρίων. Έπειτα ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό, αναστέναξε με δάκρυα και είπε: «Νῦν ἀπολύεις τὴν δούλη σου, ὢ Δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου». Τον παρεκάλεσε να πάει και την επόμενη χρονιά την ίδια ημέρα στον χείμαρρο που τη συνάντησε την πρώτη φορά. Το επόμενο έτος ο αββάς έφθασε με λαχτάρα στο συγκεκριμένο σημείο. Η αγία δεν φαινόταν πουθενά. Άρχισε να προσεύχεται στον Θεό να δει τον κρυμμένο θησαυρό. Προσευχόμενος και βαδίζοντας ο Θεός τον οδηγεί και βρίσκει «κεκειμένην τὴν Ὁσίαν νεκράν, καὶ τᾶς χεῖρας οὕτως ὥσπερ ἔδει τυπώσασαν καὶ πρὸς ἀνατολᾶς ὄρασαν κειμένην τὸ σχήματι». Βρήκε και δική της γραφή ο Αββάς λέγουσα «Θάψον, ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, ἐν τούτῳ τὸ τόπω τῆς ταπεινῆς Μαρίας τὸ λείψανον, ἀποδὸς τὸν χοῦν τῷ χοΐ, ὑπὲρ ἐμοῦ διὰ παντὸς πρὸς τὸν Κύριον προσευχόμενος, τελειωθείσης, μηνὶ Φαρμουθὶ (κατ’ Αἰγυπτίους, ὅπως ἐστὶ κατὰ Ρωμαίους Ἀπρίλιος), ἐν αὐτῇ δὲ τὴ νυκτὶ τοῦ πάθους τοῦ σωτηρίου, μετὰ τὴν τοῦ θείου καὶ μυστικοῦ δείπνου μετάληψιν». Την βρήκε δηλαδή νεκρή, κείμενη στην γη, με τα χέρια σταυρωμένα και βλέποντας προς την ανατολή. Συγχρόνως βρήκε και γραφή που τον παρακαλούσε να την ενταφιάσει. Η Οσία κοιμήθηκε την ίδια ημέρα που κοινώνησε αφού διήνυσε σε μια ώρα απόσταση την οποία ο Αββάς χρειάστηκε να διανύσει σε είκοσι ημέρες. Ο Αββάς με δάκρυα στα μάτια και αφού έψαλλε κατάλληλους ψαλμούς και έβρεξε με δάκρυα τα άχραντα πόδια της Οσίας επιχείρησε να σκάψει για το μνήμα της. Ο Αββάς γεραλέος, το έδαφος πάρα πολύ σκληρό, η εργασία κοπιαστική. Εκτελών τα χρέη προς την κοιμωμένη βλέπει λιοντάρι δίπλα στην Οσία να γλύφει τα ίχνη της. Ο Αββάς δεν χάνει την ψυχραιμία του και ζητά από το λιοντάρι να ανοίξει τον τάφο Της. Το λιοντάρι εκτελεί την επιθυμία του Αββά σκάβοντας με τα μπροστινά του πόδια. Και άλλο παράδοξο, το άλογο λιοντάρι συμπεριφέρεται ως λογικό όν. Ο ενταφιασμός έγινε και το λιοντάρι αναχώρησε για τα βάθη της ερήμου ως πρόβατον και ο «Ζωσιμᾶς δὲ ὑπέστρεψεν (εις το μοναστήρι), εὐλογῶν καὶ αἰνῶν τὸν Θεὸν ἠμῶν».Ο βίος της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας αναγιγνώσκεται εις τον Όρθρο του Μεγάλου Κανόνος ως παράδειγμα μετανοίας και υπερνικήσεως του πειρασμού. Ο καλός Θεός όταν διαγνώσει, ως καρδιογνώστης ότι υπάρχει από την πλευρά μας ένας μικρός κόκκος καλής πίστεως και διαθέσεως θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από την επήρεια του κακού και θα μας οδηγήσει στην οδό της σωτηρίας. Ο Κύριος ζητεί από μας να κάνουμε το ένα βήμα και τα υπόλοιπα 99 θα τα κάνει ο Ίδιος. Η Αγία Μαρία η Αιγύπτια απαρνήθηκε τον αμαρτωλό εαυτό της από ένα σημείο θαυμαστό. Σε όλους μας στέλνει ό Θεός σημεία. Η Αγία το ερμήνευσε σωστά και οδηγήθηκε στην αγιότητα. Εμείς δεκτήκαμε σημεία πως τα ερμηνεύσαμε; Τα θεωρήσαμε τυχαίο γεγονός; Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Νίκησε η Αγία τη δύναμη του κακού, της σάρκας και της συνηθείας, με τη χάρη του Κυρίου. Αφέθηκε στα χέρια της Παναγίας και ακολούθησε τις συμβουλές Της. Δεν τα άφησε για αργότερα, αλλά με τρία ψωμιά ως εφόδιο για τη ζήση της αναχώρησε για την πέρα του Ιορδάνη περιοχή, στην έρημο. Αποτελεί παράδειγμα για όλους η Αγία, όπως και άλλοι Άγιοι για να οδηγηθούμε στην οδό της μετανοίας. Δύσκολη η απόφαση. Δεν μας το επιτρέπει ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Ο χαιρέκακος διάβολος μας σιγοψιθυρίζει άφησέ το για αργότερα, γλέντα τη ζωή, είναι ωραία, απόλαυσε την ηδονή, ικανοποίησε τις θελήσεις της σάρκας και αύριο έχεις καιρό, μπορείς να μετανοήσεις. Ή ακόμη μπορεί να σπέρνει μέσα μας την απογοήτευση και την απελπισία. Ταλαίπωρε, τόσα πολλά που έκανες και τόσες πολλές αμαρτίες που διέπραξες ο Θεός δεν τις συγχωρεί. Δεν υπάρχει λόγος να μετανοήσεις, δεν σε σώζει ο Θεός. Η Αλήθεια είναι διαφορετική. Ο Θεός μας περιμένει και θέλει όλοι να οδηγηθούμε στη σωτηρία,  στον παράδεισο και στην κατά χάρη θέωση. Η παραβολή  του Ασώτου, ο βίος της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας αυτά νοηματοδοτούν και λένε. Ο Θεός περιμένει να μετανοήσουμε και να σωθούμε. Στην καλή ή στην κακή  μας πρόθεση εξαρτάται. Δηλαδή από εμάς.

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Φωτισθεῖσα ἐνθέως Σταυροῦ τὴ χάριτι, τῆς μετανοίας ἐδείχθης φωτοφανῆς λαμπηδών, τῶν παθῶν τὸν σκοτασμὸν λιποῦσα πάνσεμνε, ὅθεν ὡς ἄγγελος Θεοῦ, Ζωσιμᾶ τῷ ἱερῷ, ὠράθης ἐν τὴ ἐρήμω, Μαρία «Ὅσιε Μῆτερ» μεθ' οὐ δυσώπει ὑπὲρ πάντων ἠμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μαρία τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον
Ἦχος γ'. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις, Χριστοῦ νύμφη σήμερον, τῇ μετανοίᾳ ἐδείχθης, Ἀγγέλων τήν πολιτείαν ἐπιποθοῦσα, δαίμονας, Σταυροῦ τῷ ὄπλῳ καταπατοῦσα, διά τοῦτο βασιλείας, ἐφάνης νύμφη Μαρία πάνσεμνε.

Μυργιώτης  Παναγιώτης
Μαθηματικός 

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Εορτάζει στις 30 Μαρτίου εκάστου έτους.

Είναι γνωστό ότι η αγία Εκκλησία μας τις Κυριακές κατά την περίοδο της Μ. 
Σαρακοστής εορτάζει πρόσωπα και γεγονότα για να στηρίξει τους αγωνιζόμενους πιστούς εις το στάδιο των αρετών. Η τέταρτη Κυριακή, λοιπόν, είναι αφιερωμένη εις την μνήμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος ή και Σιναϊτου ονομαζόμενου, ο οποίος υπήρξε υπόδειγμα αγωνιζόμενου ανθρώπου. Ο Ιωάννης γεννήθηκε από πλούσιους και ενάρετους γονείς περί το 523 μ.Χ. εις την Συρία. Οι γονείς του του πρόσφεραν την καλύτερη εκπαίδευση της εποχής και ο μικρός Ιωάννης ξεχώριζε από τους συνομηλίκους του. Είχε ιδιαίτερη κλίση εις την προσευχή και εις την μελέτη πατερικών κειμένων. Η καρδιά του ποθούσε και αγαπούσε τον Χριστό. Σε ηλικία 15 ετών εντάχθηκε ως δόκιμος μοναχός εις το όρος Σινά έχοντας ως οδηγό του τον ηγούμενο γέροντα Μαρτύριο. Ο Ιωάννης με την καθοδήγηση του Μαρτυρίου άρχισε να αποκτά αρετές κατά θεία, πάντα, παραχώρηση. Μετά από τέσσερα χρόνια έγινε μοναχός. Για τις ανάγκες της Μονής χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και αργότερα ιερομόναχος. Mε την ευλογία του Μαρτυρίου και μετά την κοίμηση του γέροντός του αναχώρησε από το μοναστήρι για την έρημο για περισσότερη άσκηση και ησυχία. Εκεί επιδόθηκε εις την προσευχή, εις την μελέτη των πατέρων της εκκλησίας και εις την αγρυπνία.  Εκοιμάτο πολύ λίγο, τόσες ώρες ώστε να μη υποστεί βλάβη ο εγκέφαλός του. Εις την τροφή ήταν ολιγοδίαιτος καταναλώνοντας όλα τα φαγητά, για να μη προσβάλλει τα γεννήματα του Θεού, σε ελάχιστη ποσότητα. Εννοείται ότι κατανάλωνε τα φαγητά που επιτρέπονται εις τους μοναχούς. Ο Θεός του χάρισε το δώρο της προσευχής, όπως και των δακρύων. Καθημερινά πότιζε με τα δάκρυα της μετάνοιας τα χώματα του σπηλαίου και δοξολογούσε συνεχώς τον Θεό μελετώντας τις θείες γραφές και γράφοντας. Εις το ασκητήριο της ερήμου παρέμεινε σαράντα χρόνια. Η φήμη του αγίου ανδρός έγινε γνωστή αν και ο ίδιος δεν το επεδίωξε. Ήταν πρόνοια του Θεού να ωφεληθούν και άλλοι άνθρωποι από αυτόν τον άγιο αγωνιστή. Πάρα πολλοί άνθρωποι λαϊκοί, μοναχοί και κληρικοί έρχονταν σε επαφή μαζί του και έφευγαν πολλαπλώς ωφελημένοι. Καθημερινά  η ψυχή του φλέγονταν και πυρπολούνταν από την άπειρη αγάπη προς τον Σωτήρα Χριστό. Συνεχώς και καθημερινά του χάριζε ο Θεός χάρη και ευλογία. Ανέβαινε την κλίμακα των αρετών.  Παρέμεινε εις την έρημο 40 ολόκληρα χρόνια. Έφυγε από την έρημο σε ηλικία 75 ετών για να αναλάβει την ηγουμενία της Ιεράς Μονής Σινά παρά την θέλησή του. Η αδελφότητα της Μονής τον εξέλεξε ποιμένα της και υπάκουσε. Καθοδήγησε τους αδελφούς της της Μονής για λίγα   χρόνια και κατέφυγε πάλι εις την έρημο για ησυχία και άσκηση. Πριν αναχωρήσει για την έρημο όρισε ως διάδοχό του τον αδελφό του Γεώργιο. Εις την έρημο παρέδωσε το πνεύμα του εις τον αθλοθέτη Κύριο. Ήταν 30 Μαρτίου του 606 μ.Χ.   και για τον λόγο αυτό τιμάται η Αγία μνήμη κάθε χρόνο την ημέρα αυτή. Όταν επρόκειτο να πορευτεί προς τον αθλοθέτη Κύριο ο Ιωάννης, ο, κατά σάρκα, αδελφός του Γεώργιος του έλεγε «Με αφήνεις λοιπόν και φεύγεις; Εγώ παρακαλούσα, εσύ να προπέμψεις εμένα. Διότι εγώ κύριέ μου δεν μπορώ χωρίς εσένα να ποιμάνω την συνοδεία. Και τώρα αντίθετα προπέμπω εσένα»! Του απάντησε τότε ο αββάς Ιωάννης: «Να μη λυπείσαι και να μην ανησυχείς, διότι εάν βρω παρρησία ενώπιον του Κυρίου, δεν θα σε αφήσω πίσω μου να συμπληρώσεις χρόνο». Μέσα σε δέκα μήνες απήλθε και αυτός προς τον Κύριο. Θαυμαστά γεγονότα. Ο αρχέκακος διάβολος παρακίνησε ανθρώπους φθονερούς να κατηγορούν τον Άγιο ως «λάλον και φλύαρον». Ήθελαν να περιορίσουν την δυνατότητα του αγίου να βοηθά συνανθρώπους των. Ο Άγιος θέλοντας να εφαρμόσει εις την πράξη τα διδασκόμενα από αυτόν και για να μη σκανδαλίσει τους πιστούς σταμάτησε το έργο του. Οι άνθρωποι τότε συνειδητοποίησαν το λάθος τους δηλαδή στέρησαν από το κόσμο μια πηγή βοήθειας ψυχών. Ζήτησαν μετανοημένοι να συνεχίσει ο Ιωάννης το θεάρεστο έργο. Πράγματι ο Ιωάννης κατά θεία πρόνοια συνέχισε να προσφέρει την διακονία του προς τους πιστούς. Κάποιος μοναχός ονομαζόμενος Μωυσής αισθάνθηκε στην καρδιά του την επιθυμία να γίνει μαθητής του αγίου ανδρός. Ο άγιος υπάκουσε στις παρακλήσεις των άλλων μοναχών και τον δέκτηκε ως υποτακτικό. Μια μέρα ο άγιος έστειλε τον υποτακτικό του να πάει να φέρει χώμα κατάλληλο για να φυτεύσουν λάχανα  για τις ανάγκες του μοναστηριού. Ήταν καλοκαίρι και η ζέστη υψηλή, το μεσημέρι ο Μωυσής κάθισε στην σκιά ενός βράχου για να ξεκουραστεί. Αποκοιμήθηκε καθώς ήταν πολύ κουρασμένος. Ο Ιωάννης βρισκότανε στο κελί του. Για μια στιγμή φάνηκε ότι τον πήρε ο ύπνος και βλέπει άνδρα φωτεινό να του λέγει ότι ο Μωυσής κινδυνεύει. Ξυπνά και αρχίζει να προσεύχεται για τον μαθητή του. Όταν το βράδυ γύρισε ο υποτακτικός πληροφορήθηκε ο άγιος ότι ενώ κοιμόταν ο Μωυσής άκουσε τη φωνή του γέροντός του και ξύπνησε απομακρυνόμενος από το σημείο και αμέσως ο βράχος έπεσε εις το σημείο που κοιμόταν ο Μωυσής. Από ταπεινοφροσύνη ο άγιος πατήρ δεν ανέφερε για την οπτασία εις τον Μωυσή, μέσα του ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό ο οποίος έσωσε τον μαθητή του από βέβαιο θάνατο. Ο μοναχός Ισαάκ υπέφερε πάρα πολύ από σαρκικούς πειρασμούς και  τον κατείχε θλίψη και αθυμία. Με δάκρυα εις τα μάτια και πόνο ψυχής ανέφερε εις τον γέροντα Ιωάννη για τον σαρκικό πόλεμο που δεχότανε ζήτησε την βοήθειά του. Ο πανθαύμαστος αφού διαπίστωσε την πίστη του και την ταπείνωσή του, του λέγει « Έλα αδελφέ να προσευχηθούμε από κοινού και ο αγαθός και ευσπλαχνικός Θεός δεν θα παραβλέψει την ικεσία μας». Πριν τελειώσουν την προσευχή ο ταπεινός μοναχός ευρισκόμενος με το πρόσωπο κατά γης αντιλήφθηκε να απαλλάσσεται από τον πειρασμό. Ο διάβολος δεν μπορούσε να αντέξει την θέρμη της κοινής προσευχής και εγκατέλειψε τον μοναχό. Αμέσως ο όσιος και ο μοναχός ευχαρίστησαν τον Θεό ο οποίος εισάκουσε την προσευχή και θεράπευσε τον δούλο του. Ο γέροντας Μαρτύριος με τον νεαρό Ιωάννη επισκέφθηκαν τον μέγα Αναστάσιο, ο οποίος ρωτά «ποιος είναι ο νέος και ποιος τον έκειρε μοναχό;». Απαντά ο Μαρτύριος «δούλος σου είναι και εγώ τον έκειρα μοναχό». Η ανταπάντηση του Αναστασίου «Πω πω! αββά Μαρτύριε  ποιος να το ειπεί ότι Ηγούμενο του Σινά έκειρες»! Δεν διαψεύσθηκε ο Αναστάσιος, μετά από 40 χρόνια ο Ιωάννης έγινε Ηγούμενος. Άλλη φορά πάλι ο αββάς Μαρτύριος πήρε τον Ιωάννη και πήγαν και επισκέφθηκαν τον μέγα Ιωάννη τον Σαββαΐτη. Ο Σαββαΐτης μόλις τους είδε πήρε νερό και έπλυνε τα πόδια του Ιωάννη και όχι του γέροντός του Μαρτυρίου. Σε ερώτηση του μαθητή του Στεφάνου ὁ Γέροντας απάντησε: «Πίστευσε, τέκνο μου ότι εγὼ δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτὸς ο νέος. Εγώ τον ηγούμενο του Σινά υποδέχθηκα και τα πόδια του Ηγουμένου ένιψα».

        Ο Ιωάννης έγινε μοναχός σε ηλικία 20 ετών. Την ημέρα αυτή ο αββάς Στρατήγιος, προφήτεψε ότι ο νέος μοναχός θα γίνει Ηγούμενος. Το πιο θαυμαστό είναι τούτο το γεγονός που έλαβε χώρα την ημέρα της ανάληψης της Ηγουμενίας από τον Άγιο. Οι προσελθόντες ξένοι ανέρχονταν στον αριθμό 600. Κατά την διάρκεια της τράπεζας έβλεπε νέο με κοντά μαλλιά και τυλιγμένο με σεντόνι όπως οι Ιουδαίοι να δίνει εντολές εξουσιαστικά και να κατευθύνει τους πάντες μαγείρους, κελαρύτας και όλους τους διακονητές. Όταν με το γεύμα αναζήτησαν τον νέο αυτό δεν τον βρήκαν πουθενά. Ήταν λογικό. Φαίνεται από την απάντηση που έδωσε ο Άγιος Ιωάννης «Αφήστε τον. Δεν έκανε τίποτε το παράξενο ο κύριος Μωυσής με το να διακονήσει στον ιδικό του τόπο». Σε άλλη περίπτωση, όταν στην περιοχή της Παλαιστίνης επικρατούσε ανομβρία οι κάτοικοι κατέφυγαν εις τον Ιωάννη. Μετά από θερμή προσευχή άνοιξαν οι ουρανοί, και εισακούστηκε η προσευχή του. Δεν είναι παράξενο αυτό, διότι «θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει ο Κύριος και της δεήσεως αυτών εισακούσεται».Εις την αρχή του κειμένου αναφέραμε ότι ο Άγιος Ιωάννης ονομάζεται «Σιναΐτης» ή της «Κλίμακος». Η προσηγορία «Σιναΐτης » με τα γραφέντα μέχρι στιγμής διότι ήταν μοναχός μονής του Σινά και εκεί έγινε Ηγούμενος. Ήλθε η στιγμή να γράψουμε δυο λόγια και για το άλλο όνομα «της Κλίμακος». Ιδού, λοιπόν: Ο Άγιος Ιωάννης υπακούοντας εις το αίτημα του Ηγουμένου της Μονής Ραϊθού έγραψε το βιβλίο με το τίτλο «Η Κλίμακα», το οποίο είναι αριστούργημα της Ορθόδοξης γραμματείας και το οποίο πρέπει όλοι να το διαβάσουμε, αν δεν το διαβάσαμε, ή μάλλον πρέπει να το μελετάμε καθημερινά ιδιαίτερα την περίοδο των νηστειών. Εις το βιβλίο αυτό περιέχονται 30 ομιλίες του Αγίου, αναφερόμενη η κάθε μία σε μία αρετή ξεκινώντας από τις πιο απλές και καθημερινές και ανεβαίνοντας μια μια φθάνει ο πιστός αγωνιστής εις το τελευταίο σκαλί και συναντά τον Θεό. Εις το έργο αυτό γίνεται μια θαυμάσια τομή της ανθρώπινης ψυχής και ψυχολογίας την οποία ζηλεύουν οι σύγχρονοι ψυχολόγοι. Έργο σαφώς θεόπνευστον. Γράφτηκε σε εποχή κατά την οποία ήταν άγνωστη και η έννοια ακόμη της ψυχολογίας. Ένα μικρό αφιέρωμα εις τον μεγάλο αυτό Άγιο Ιωάννη, την μνήμη του οποίου τιμά η αγία Εκκλησία 30 Μαρτίου (μέρα της κοιμήσεώς του) και την 4η Κυριακή των νηστειών.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Θεῖον κλίμακα, ὑποστηρίξας, τὴν τῶν λόγων σου, μέθοδον πάσι, Μοναστῶν ὑφηγητὴς ἀναδέδειξαι, ἐκ πρακτικῆς Ἰωάννη καθάρσεως, πρὸς θεωρίας ἀνάγων τὴν ἔλαμψιν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. δ'.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἰωάννη, Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος α'. Χορὸς Ἀγγελικός
Καρπούς ἀειθαλεῖς, ἐκ τῆς βίβλου προσφέρων, διδάγματα σοφέ, καθηδύνεις καρδίας, τῶν τούτοις μετά νήψεως, προσεχόντων μακάριε· Κλίμαξ γάρ ἐστι, ψυχὰς ἀνάγουσα γῆθεν, πρὸς οὐράνιον, καί διαμένουσαν δόξαν, τῶν πίστει τιμῶντων σε.

Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός 

Πρός τόν μονάζοντα Νικόλαο

Ἄν λοιπόν θέλεις, παιδί μου, νά ἀποκτήσεις δικό σου λύχνο φωτός νοητοῦ καί πνευματικῆς γνώσεως μέσα σου, γιά νά μπορέσεις ἀνεμπόδιστα νά περ...