γ. Κλεόπας Ηλίε: Η κενοδοξία - Το σαράκι που σου τρώει την ψυχή!

«Πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματ. 23,5). «Όποιος γεύθηκε την ουράνια δόξα, περιφρόνησε την επίγεια» (Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος).

Αδελφοί και Πατέρες, 

Στο θείο Ευαγγέλιο του Ματθαίου σήμερα ακούσαμε ένα πλήθος διδασκαλίες, τις οποίες εάν θελήσουμε να τις εξηγήσουμε μία προς μία, θα χρειασθούν πολλές ώρες και ίσως ολόκληρες ημέρες. Δεν θα σταματήσουμε όμως σε όλους τους στίχους του σημερινού Ευαγγελίου, αλλά σε μερικούς απ’ αυτούς. 

Ίσως ρωτήσετε κάποτε, για ποια αιτία ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός, αφού τέλεσε μερικά παράδοξα θαύματα, ηθέλησε να κρύβεται και να παραμένει άγνωστος; Όπως ακούσατε στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Σωτήρ, αφού θεράπευσε τους δύο τυφλούς, τους διέταξε με αυστηρότητα τα εξής: «οράτε μηδείς γινωσκέτω» (Ματθ. 9,30).

Άλλη φορά θεραπεύει ένα λεπρό και του λέγει: «όρα μηδενί είπης» (Ματθ. 8,4). Άλλη φορά πάλι κάνει το περιβόητο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων και τρέφει περίπου πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς τα παιδιά και τις γυναίκες και κατόπιν φεύγει απ’ αυτόν τον τόπο, όπου έγινε το μεγάλο αυτό θαύμα και πηγαίνει με το πλοίο στην απέναντι όχθη της Γαλιλαίος. Θεραπεύει κατόπιν ένα κωφάλαλο και τον διατάζει: «ίνα μηδενί ειπωσιν» (Μαρκ. 7,36). Ύστερα θεραπεύει τον χωλό που ευρισκόταν στην προβατική κολυμβήθρα, και γρήγορα κρύβεται. Φεύγοντας μακριά από τον λαό «ο γαρ Ιησούς εξένευσεν όχλου όντος εν τω τόπω» (Ίωάν. 5,13). Θεραπεύει την κόρη της Χαναναίας και όλο το μυστήριο του θαύματος το εναποθέτει στην πίστη της (Μάρκ. 7,29). Και κάτι ακόμη περισσότερο, ότι Αυτός επιτιμά και τον διάβολο, όταν αυτός ήθελε να τον φανερώσει ως Υιό του Θεού (Λουκ. 4,41). 

Όλα αυτά να γνωρίζετε, αδελφοί μου, ότι τα κάνει ο Σωτήρ μας για να μας διδάξει ν’ αποφεύγουμε την μεγάλη αμαρτία της κενοδοξίας, διότι ολόκληρη η ζωή Του επί της γης παρέμεινε ως ένα παράδειγμα όλων των αρετών για την κάθε ανθρώπινη γενεά. 

Και επειδή ο λόγος μας είναι για την κενοδοξία, τίθεται δικαίως το ερώτημα: τι είναι η κενοδοξία; Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας λέγει: «Η κενοδοξία ως προς μεν την μορφή είναι μεταβολή της φυσικής τάξεως, διαστροφή των καλών ηθών και παρατήρηση παντός αξιόμεμπτου πράγματος. Ως προς δε την ποιότητα, σκορπισμός των καμάτων, απώλεια των ιδρώτων, δόλιος κλέπτης του θησαυρού, απόγονος της απιστίας, πρόδρομος της υπερηφάνειας, ναυάγιο μέσα στο λιμάνι, μυρμήγκι στο αλώνι, που είναι μεν μικρό αλλά απειλεί να κλέψει αθόρυβα όλο τον καρπό και τον κόπο του γεωργού. Το μυρμήγκι περιμένει να συγκεντρωθεί το σιτάρι, ενώ η κενοδοξία πότε να συγκεντρωθεί ο πλούτος των αρετών» (Λόγος 21,2). Οπότε, επί παραδείγματι, όταν κάποιος άνθρωπος νηστεύει με κενοδοξία για να φαίνεται δηλαδή στους άλλους, τότε δεν έχει μισθό και η προσευχή του δεν έχει καρπό.

Ενώ ο Ιερός Χρυσόστομος μας λέγει τα εξής γι’ αυτή την κακία: «Φοβερό έργο είναι η επιθυμία της δόξης, φοβερό και γεμάτο κακίες. Είναι αγκάθι που μετά δυσκολίας εκριζώνεται. Είναι θηρίο εξωτερικά ήμερο, αλλά με πολλά κεφάλια και μπαίνει μέσα σ’ αυτούς που το τρέφουν και θάλπουν. Καθώς το σκουλήκι τρώγει τους χυμούς του ξύλου από το οποίο και γεννάται και η σκουριά τρώγει το σίδερο από το οποίο και προέρχεται, έτσι και η κενοδοξία καταστρέφει την ψυχή του ανθρώπου, που την έχει και την τρέφει. Γι’ αυτό πολύς κόπος μας χρειάζεται για να θεραπεύσουμε αυτό το πάθος». 

Κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος η διαφορά ανάμεσα στην κενοδοξία και υπερηφάνεια ομοιάζει με την διαφορά του παιδιού προς τον άνδρα ή του σίτου προς το ψωμί. Εμείς γνωρίζουμε ότι, όταν γεννάται το παιδί, για να ανδρωθεί, τρέφεται και φθάνει σταδιακώς σε τέλειο άνδρα. Το ίδιο και με το σιτάρι γίνεται ψωμί, αφού το σπείρουμε στην πεδιάδα, θα ριζώσει, θα αναπτυχθεί και καρποφορήσει, κατόπιν το μαζεύουμε, το κάνουμε αλεύρι, το ζυμώνουμε, το ψήνουμε στον φούρνο και γίνεται ψωμί τέλειο. Αυτό γίνεται και με την κενοδοξία, όταν την τρέφουμε στην ψυχή μας, μεγαλώνει και γίνεται τέλειο πάθος η υπερηφάνεια, η οποία είναι μεγαλύτερο και φοβερότερο πάθος. Εξ αίτιας αυτής έπεσαν οι άγγελοι, και οι πρωτόπλαστοι, οι οποίοι και εξεβλήθησαν από τον παράδεισο του Θεού. Αυτό το έργο το εξηγεί ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος με λίγα λόγια: «Η κενοδοξία είναι η αρχή, ενώ η υπερηφάνεια το τέλος».

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, γνωρίζετε πως ο Χριστός δίδασκε τους αγίους Του Μαθητάς και Αποστόλους και όλους όσους θα πιστεύσουν σ’ Αυτόν, όσον αφορά αυτό το επικατάρατο πάθος. Ιδού τι έλεγε: «Συ δε νηστεύων αλειψαί σου την κεφαλήν και το πρόσωπον σου νίψαι, όπως μη φανείς τοις ανθρώποις νηστεύων, αλλά τω πατρί σου τω εν τω κρύπτω και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. 6,17-18). Τα ίδια λέγει και για την προσευχή: «συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. 6,6). Για δε την εντολή της ελεημοσύνης είπε: «σου δε ποιούντος έλεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. 6,3). 

Οι Άγιοι Πατέρες μας λέγουν ότι ο άνθρωπος που εργάζεται τις αρετές, εάν δεν τις κρύβει και δεν τις κάνει για να ευαρεστήσει τον Θεό, ομοιάζει με τον γεωργό που σπέρνει το σπόρο του επάνω στο έδαφος, χωρίς να τον σκεπάσει, και έρχονται τα πετεινά του ουρανού τον τρώγουν και όλος ο κόπος του σπορέως γίνεται επί ματαίω. Η κενοδοξία, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, είναι μητέρα της γεέννης, προσκύνηση των ειδώλων, ρίζα και πηγή όλων των κακών. Μας συνοδεύει και μετά τον θάνατο μας.

Εάν κάποιος πεθάνει, του ευτρεπίζουν οι συγγενείς του ολομάρμαρο και μεγαλοπρεπή τάφο, τον τοποθετούν σε σκαλιστό φέρετρο και γενικώς κάνουν πολλά έξοδα για την ωραιότητα του τάφου. Αυτά γίνονται είτε κατ’ επιταγήν του αποθανόντος προσώπου είτε από τους συγγενείς για να τιμήσουν με την κενή δόξα τον προσφιλή νεκρό των. Οι Άγιοι Πατέρες όμως έφευγαν την κενοδοξία, ως επί παραδείγματι ο όσιος Αρσένιος, ο όποιος, αν και ήταν διδάσκαλος των παιδιών του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου, εν τούτοις έφυγε στην έρημο, όπου έζησε επί 40 χρόνια. Όταν ερωτήθηκε από τους μαθητές του πως να τον θάψουν, εκείνος τους είπε: «Θα κριθώ μαζί σας, εάν δώσετε σε κάποιον το σώμα μου». Ενώ αυτοί του είπαν: «Και τι θα κάνουμε, αββά, διότι δεν γνωρίζουμε πως να σε θάψουμε». Και αυτός τους είπε: «Να δέσετε ένα σχοινί από τα πόδια μου και να με τραβήξετε προς το βουνό».

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε αρετή εργασθούμε σ’ αυτήν την ζωή, εάν δεν την φυλάξουμε από τον κίνδυνο δηλητηριάσεώς της από την κενοδοξία και υπερηφάνεια, τότε αυτή ενώπιον του Θεού είναι μισητή. Η ταπείνωση λέγουν οι Πατέρες και χωρίς άλλες αρετές, έσωσε πολλούς, αλλά χωρίς την ταπείνωση πολλοί χάθηκαν και απομακρύνθηκαν από τον Θεό.

Γι’ αυτό, κάθε έργο που κάνουμε να ερωτάμε τον λογισμό μας, γιατί το κάνουμε. Εάν το κάνουμε για την δόξα του Θεού και την σωτηρία της ψυχής μας, να έχουμε ελπίδα στο έλεος του Θεού και, αφού το κάνουμε, θα μας ωφελήσει. Εάν όμως στον νου μας διακρίνουμε άλλους σκοπούς, για τους οποίους αγωνιζόμεθα να αποκτήσουμε τις αρετές, τότε να γνωρίζουμε ότι τις εργαζόμεθα για τιμωρία και όχι για την σωτηρία μας.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε» (Α' Κορ. 10,31). Ενώ ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέγει: «Η τέχνη για να αγωνιζώμεθα κατά της κενοδοξίας είναι η εξής: να σχολάζουμε διαρκώς στην προσευχή και να κάνουμε τα καλά έργα κρυφά. Ενώ για να νικήσουμε την υπερηφάνεια πρέπει να αποδίδουμε κάθε επιτυχία μας στην δύναμη και ευλογία του Θεού και όχι στον εαυτό μας». 

Εν κατακλείδι αυτού του λόγου μου, παρακαλώ όλους σας να μη ξεχνάτε και εμένα τον τεμπέλη και δούλο της κενοδοξίας. Ίσως, εάν προσέξω αυτά που διδάσκω στους άλλους, να αρχίσω να κάνω αρχή μετανοίας και να παρακαλέσω τον Πανάγαθο Θεό και την Πανάχραντο Μητέρα Του να με βοηθήσουν να μισήσω την κενοδοξία και υπερηφάνεια και έτσι γνωρίσω την αδυναμία μου. Αμήν.

Πηγή: Πνευματικοί Λόγοι Ιερομ. Κλεόπα Ήλιε. Εκδ.: Ορθόδοξος Κυψέλη. 

synaxipalaiochoriou.blogspot 

Ἡ πατερική ἀντιμετώπιση τῶν ἀρνησίθεων

Είπε Γέρων:

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της…

Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί.

Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό.

Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα….

ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

http://agathan.wordpress.com

hristospanagia.gr

Οι προεπαναστατικοί αγώνες των Ελλήνων

29 Μαΐου 1453 η βασιλεύουσα πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Η πόλις του Κωνσταντίνου και πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας για 1000 και πλέον χρόνια υποδουλώνεται στους Αγαρηνούς και βυθίζεται στο σκοτάδι ο τότε γνωστός κόσμος. Ο Ελληνισμός αναγκάζεται να ζήσει σκλάβος σε ένα αλλόθρησκο δυνάστη που δεν σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου και την προσφορά του ελληνικού πνεύματος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. 

Άλλα γνωρίζει ο δυνάστης κατακτητής: τον χειρισμό της χαντζάρας που αφαιρεί ζωές και κεφάλια. Ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός και το ελεύθερο φρόνημα των ελλήνων με την βοήθεια του κρυφού σχολειού και τον μύθο του μαρμαρωμένου βασιλιά διατηρεί ζωντανό το όραμα - επιθυμία «πάλι με χρόνους και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι».

Οι θρύλοι και τα όνειρα περνούν από γενιά σε γενιά και αποτελούν το λίπασμα που αυξάνει την επιθυμία του υπόδουλου έλληνα να αποκτήσει την ελευθερία του. Η Ρωμανία και αν εχάθη θα ρθει και πάλι. Ζει και αναπνέει με την ελπίδα ότι μια μέρα θα αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και προετοιμάζεται για τον σκοπό αυτό. Οργανώνεται, φυσικά, μυστικά και κρυφά, γιατί  ο σκληρός κατακτητής δεν λογαριάζει την προσωπική ζωή και μάλιστα ενός έλληνα απίστου, κατ αυτούς.

Ελπίζει ο υπόδουλος ελληνισμός, προσπαθεί και αγωνίζεται. Η Ιστορία έχει καταγράψει αρκετές ένοπλες εξεγέρσεις. Σε αυτές θα αναφερθώ στην συνέχεια. Είναι πολλές, θα γίνει ονομαστική αναφορά. Οι λεπτομέρειες θα απαιτούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι.

1457-1472. Πρώτη, επίσημα, καταγεγραμμένη εξέγερση στην Μάνη, το 1457, Ελλήνων κατά Τούρκων από τον Βησαρίωνα.

1466.Αύγουστος.Σημειώνεται εξέγερση στην Πάτρα υπό τον Μητροπολίτη Πατρών Νεόφυτο.

1479 - 1481. Σειρά για εκδήλωση  επαναστατικής απόπειρας (1479) Ελλήνων από τον Κροκόδειλο Κλαδά  στην Μάνη και Θεόδωρο Μπούα στο Άργος και στην Μακεδονία.

1492 - 1496. Άλλη μια επαναστατική απόπειρα(1492) Ελλήνων κατά Τούρκων από τον αρχιεπίσκοπο Δυρραχίου Ανδρέα Παλαιολόγο, Κωνσταντίνο Αριανήτη στην Ήπειρο και Θεσσαλία. Ακολούθησε σφαγή Ελλήνων και λεηλασία της χώρας.

1501 Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων από ευρωπαίους ηγεμόνες.

1503 Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων από τον Μάρκο Μασούρο.

1525 Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων από τον Ιάννο Λάσκαρη.

1531. Ανακάλυψη της επαναστατικής απόπειρας στη Ρόδο και σφαγή του μητροπολίτη Ευθυμίου και άλλων.

1532. Επανάσταση στην Πάτρα με τη βοήθεια του ισπανικού στόλου υπό την ηγεσία του Ανδρέα Ντόρια.

1565 Η φλόγα για ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων ανάβει στην Ήπειρο με αφορμή  το παιδομάζωμα.

1571. Ο συμμαχικός στόλος νικά τον Οθωμανικό στόλο στη λεγόμενη ναυμαχία της Ναυπάκτου (7.10.1571) με αποτέλεσμα οι Έλληνες σε πολλά μέρη να λάβουν θάρρος και να εξεγείρονται με την υποκίνηση και των δυτικών δυνάμεων. Οι δυτικοί δεν πρόσφεραν ουσιαστική βοήθεια και οι εξεγέρσεις κατανικήθηκαν σε λίγους μήνες. Εξεγέρσεις το 1571 έγιναν στην Ήπειρο, την Μακεδονία(Χαλκιδική, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Αχρίδα, Μπλάτσι, Κατρανίστα) και στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο από τους Μελισσηνούς ( ο Μακάριος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και ο αδελφός του Θεόδωρος). Ακολούθησαν σφαγές στην Παρνασίδα, Μακεδονία, Πελοπόννησο, τον Άθω και στα νησιά. Επανάσταση έγινε και στην Πάτρα υπό την ηγεσία του Παλαιών Πατρών Γερμανού του Α και προκρίτων.

1583. Τώρα εξεγείρονται οι περιοχές Βόνιτσας- Ξηρόμερου στην Ήπειρο, Αιτωλία, Ακαρνανία από τους Θεόδωρο Μπούα-Γρίβα, Πούλιο Δράκο, Μαλάμο.

1596. Εξεγείρεται η Χιμάρα με συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Αχρίδας Αθανασίου.

1600. Η φλόγα της επανάστασης ανάβει από τον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τρίκκης Διονύσιου και τον Μητροπολίτη Φαναρίου Σεραφείμ στη Θεσσαλία.

1609. Άλλη μια  Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων στην Κύπρο και στη Μάνη.

1611. Εξέγερση  μία ακόμη στην Ήπειρο από τον Διονύσιο το Φιλόσοφο.

1659. Εξεγείρονται οι κάτοικοι χωριών της Μεσσηνίας, Λακωνίας και Αρκαδίας με τη βοήθεια του ενετικού στόλου υπό τον  Μοροζίνη. Στο δεύτερο  ήμισυ του Μαρτίου καταλαμβάνεται για λίγο η Καλαμάτα. Ηγετικό ρόλο έπαιξαν δυο ιερείς.

1659 - 1667. Σημειώνεται ελληνική επαναστατική απόπειρα το 1659  και πάλι στην Μάνη.

1684 - 1688. Έκτος Βενετοτουρκικός πόλεμος και κατάληψη Αιτωλοακαρνανίας, Πελοποννήσου και Αθηνών με αρχηγό τον Φραντζέσκο Μοροζίνι. Στις   εχθροπραξίες συμμετείχαν Έλληνες οπλαρχηγοί με κυριότερο τον Μεϊντάνη στην Ανατολική Στερεά , Θεσσαλία και Δυτική Μακεδονία.

1696 - 1699. Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων, το 1696,από τον Γερακάρη και άλλους.

1705. Επαναστατεί η Ημαθία από τον αρματολό Ζήση Καραδήμο για το παιδομάζωμα.

1716. Ακολουθεί Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων στη Μακεδονία(Κοζάνη, Βόιο, Εορδαία, Κιλκίς κά ) υπό τον μητροπολίτη Ζωσιμά Ρούση.

1717. Το επόμενο έτος Ελληνική επαναστατική απόπειρα  στην Ακαρνανία από τον Τσεκούρα

1749. Ο πόθος της ελευθερίας οδηγεί σε άλλη μια  Ελληνική επαναστατική απόπειρα κατά των Τούρκων στη Μακεδονία και στις Βόρειες Σποράδες.

1766 - 1770. Έχουμε τα λεγόμενα  Ορλωφικά από τους Γ. Παπάζωλη, Π. Μπενάκη, Α Ψαρό, Ν. Φουρτούνη, Σπ και Ι. Μεταξά, Χρ Τρίβα, Στ Γεροδήμο, Σουσμάνη, Κομνά Τράκα, Μητρομάρα, τους  Νοταράδες, Γ. Ζιάκα, Ακ. Χατζημάτη και Ι. Φλώρο. Προδοσία των Ορλώφ και σφαγές Ελλήνων στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα. Οι αδελφοί Ορλώφ έπεισαν την αυτοκράτειρα της Ρωσίας Αικατερίνη Β να βοηθήσει τους Έλληνες να επαναστατήσουν και έστειλε τον ρωσικό στόλο. Οι επαναστάτες στην αρχή είχαν επιτυχίες αρκετές. Η εξέγερση γενικεύθηκε και σε άλλες περιοχές εκτός της Πελοποννήσου όπως στην Κρήτη, Ήπειρο, στο Μεσολόγγι κά. Οι ρώσοι υποχωρούν και η οθωμανική κυβέρνηση προτείνει την γενική σφαγή των Ελλήνων

1770 - 1771. Η λεβεντογέννα  Κρήτη  εξεγείρεται στα Σφακιά από τον Δασκαλογιάννη. Ο οποίος συνελήφθηκε και τον γδάρανε ζωντανό.

1778 - 1792. Μετά από λίγα χρόνια ελληνική επαναστατική απόπειρα(1788)από τον Λάμπρο Κατσώνη και Ανδρέα Ανδρούτσο με ταυτόχρονη εξέγερση σε Βορειοδυτική Μακεδονία (περιοχές Κορεστίων, Περιστερίου, Μοριχόβου)

1806 - 1807. Συνέχεια των αγώνων έχουμε την Ελληνική επαναστατική απόπειρα(1806) από τους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Νικοτσάρα, τους Λαζαίους, Γεώργιο Τζαχίλα, Βασίλειο Ρομφέη, και τον Νικόλαο Τσάμη.

1808. Τον επόμενο χρόνο τη σκυτάλη για  επαναστατική απόπειρα αναλαμβάνουν ο  παπα-Ευθύμιος Βλαχάβας, Δημήτριος Βλάχος, ο Νικοτσάρας  και οι Λαζαίοι.

1821 - 1828. Την 25η Μαρτίου 1821 κηρύσσεται   Ελληνική επανάσταση για την «Χριστού την πίστη την Αγία και της Ελλάδος την Ελευθερία» όπως σημειώνει στα απομνημονεύματά του ο Γέρος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.. Οι σκλαβωμένοι Έλληνες λίγα χρόνια μετά την πτώση της βασιλεύουσας εκδηλώνουν επαναστατική δράση. Στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα: επιθυμούν την ελευθερία τους και θα την διεκδικήσουν με κάθε αντάλλαγμα. Δεν αντέχουν τον ζυγό της σκλαβιάς. Από την φύση ελεύθερος και χριστιανός ορθόδοξος ο έλληνας δεν περιμένει τον διαφωτισμό να του διδάξει αδελφότητα, ελευθερία και ισότητα. Είναι έτοιμος να χύσει το αίμα του και να προσφέρει την ζωή του για την ελευθερία του και προπάντων για την θρησκεία του για την ορθοδοξία.

Μυργιώτης   Παναγιώτης
Μαθηματικός. 

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος: Ὁ Θεός εἶναι πολύ κοντά στή λυπημένη καρδιά τοῦ ἀνθρώπου

.. Ο Θεός είναι πολύ κοντά στη λυπημένη καρδιά του ανθρώπου, που με θλίψη φωνάζει προς αυτόν. Και μπορεί να στερήσει τον άνθρωπο στα σωματικά αγαθά, ή με άλλον τρόπο να τον στενοχωρήσει. Όλα αυτά όμως τα κάνει, μέχρι να μάθουμε την υπομονή· σαν το γιατρό που χειρουργεί ένα βαριά ασθενή, για να τον κάνει υγιή.

Ωστόσο, στην ψυχή του θλιβομένου ο Κύριος δείχνει μεγάλη φιλανθρωπία, ανάλογη με τη σκληρότητα των πόνων που τη στενοχωρούν.

.. Εάν λοιπόν, την ώρα που έρχεται κατεπάνω μας το ραβδί του δικαστή, ταπεινωθούμε και θυμηθούμε τα αδικήματά μας και ομολογήσουμε ενώπιον του δικαστή, με λίγους πειρασμούς και θλίψεις γρήγορα γλιτώνουμε· όμως, πάνω στο μαστίγωμα, μπορεί να μας πιάσει το πείσμα, οπότε δεν ομολογούμε ότι εμείς φταίμε και ότι αξίζουμε να πάθουμε ακόμη περισσότερα, αλλά ρίχνουμε το φταίξιμο για τα δικά μας αμαρτήματα στους ανθρώπους, ή ακόμη και στους δαίμονες και, καμιά φορά, και στη δικαιοσύνη του Θεού και, έτσι, βγάζουμε αθώο τον εαυτό μας για τις ανομίες μας.

Και πεισματώνουμε και δε μετανοούμε, ενώ γνωρίζουμε ότι ο Θεός ξέρει καλύτερα ποιο είναι το συμφέρον μας, και ότι η δικαιοσύνη του απλώνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο και ότι χωρίς να δώσει εντολή ο Θεός δεν τιμωρείται κανένας άνθρωπος. Εάν λοιπόν αντιμετωπίζουμε με τέτοιο πείσμα τις θλίψεις μας, ό,τι έρχεται στο κεφάλι μας μας φέρνει ασταμάτητη λύπη, και οι θλίψεις μας γίνονται οδυνηρές, και διαδέχονται η μια την άλλη, μέχρι να αποκτήσουμε αληθινή αυτογνωσία και να ταπεινωθούμε και να καταλάβουμε καλά ότι ανομήσαμε.

Έτσι όμως, αν εμείς επιμένουμε και αναγκασθούμε στο τέλος να ομολογήσουμε, η ομολογία μας αυτή δε μας ωφελεί ως προς τους πόνους, αφού ήδη έχουμε υποφέρει όλες τις θλίψεις και τους πειρασμούς και έχουμε στερηθεί την παρηγοριά που φέρνει η μετάνοια.

Εάν κάποιος με την θέλησή του στερηθεί τα αγαθά του κόσμου, όσο τα στερείται, τόσο το έλεος του Θεού τον ακολουθεί, και τον βαστάζει και τον συντηρεί η φιλανθρωπία του Θεού.

Όσοι όμως έχουν αδύνατη θέληση και, γι’ αυτό, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν την αιώνια ζωή, καθοδηγεί ο Θεός τις ψυχές τους με ακούσιες θλίψεις στην αρετή. Γιατί και εκείνος ο φτωχός Λάζαρος δε στερούνταν με τη θέλησή του τα αγαθά τούτου του κόσμου, αλλά και το σώμα του είχε πληγές, και έτσι δύο πικρά παθήματα είχε (τη στέρηση των αγαθών και τις πληγές), που το ένα ήταν χειρότερο από το άλλο. Όμως στο τέλος τιμήθηκε στους κόλπους του Αβραάμ.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

https://epanosifi.blogspot.com/2020/01/blog-post_78.html

hristospanagia.gr 

«Ἔχει ὀ Θεός»!….Προσέξετε μή γκρινιάζετε!

Κάποτε ένας φωτισμένος Γέροντας έλεγε:

Προσέξετε μη γκρινιάζετε! Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεόν… Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο! Να θυμάσθε, αυτό που έκαναν οι παλαιότεροι:

Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε, το «Καλημέρα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»!

Εγνώριζαν πώς να ζήσουν!! Μήπως δεν είχαν και τότε βάσανα, ασθένειες και φτώχεια;;

Και όμως τα ξεπερνούσαν όλα, με ψυχική λεβεντιά!!

Ήσαν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς!! Άρχοντες!!

Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το: «Έχει ο Θεός»!

Εγνώριζαν να προσεύχονται, να έχουν καρτερία και υπομονή!

Ελέγαν! :

«Και να θέλω δεν πρέπει να στενοχωρηθώ. Όταν στενοχωρούμασθε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: “Δεν συμφωνώ μαζί Σου…”»!!

…. Ύστερα είναι κι

αχαριστία….

hristospanagia.gr 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου

Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας. Σαν το κερί ν’ ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς, όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας.

Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά, να εργάζεσθε το κάθε τι σαν έργο Θεού. Αυτός θα σας διδάξει να στέκεστε, όπως εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στο βασιλέα. Αυτός θα σας διδάξει να προχωρείτε, όπως προχωρούν εκείνοι που κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, από το οποίο δεν πρέπει να στάξει ούτε μια σταγόνα.

Όταν η εσωτερική ζωή πάρει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε θα συνειδητοποιείται κάθε απρεπής κίνηση του νου και της καρδιάς. Αμέσως τότε θ’ ανακρίνεται ενώπιον του Θεού και θ’ απομακρύνεται με τη μετάνοια και τον αποφασιστικό αγώνα για την κάθαρση.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

synaxipalaiochoriou.blogspot

Ὁ ὑποκριτής κατά τόν Μέγα Βασίλειο

«Υποκριτής είναι εκείνος που υποδύεται ξένο πρόσωπο στο θέατρο. Ενώ είναι δούλος, πολλές φορές υποδύεται το πρόσωπο του Κυρίου, και ενώ είναι κοινός πολίτης, υποδύεται το πρόσωπο του Βασιλιά.

Έτσι και η ζωή αυτή. Οι πιο πολλοί παίζουν θέατρο, σαν να παίζουν στη σκηνή της δικής τους ζωής, έχοντας άλλα στην καρδιά και επιδεικνύοντας άλλα φανερά στους ανθρώπους.

Οι υποκριτές μοιάζουν με τις υφάλους. Ενώ κρύβουν βαθιά στις ψυχή τους το φθόνο και το μίσος, δείχνουν στο πρόσωπο τους τα χρώματα της αγάπης. Έτσι μοιάζουν με τις υφάλους, τις βραχώδεις προεκτάσεις που μόλις καλύπτονται από την επιφάνεια της θάλασσας, και κρύβουν μεγάλο κίνδυνο για τα σκάφη που θα πέσουν επάνω τους».

Μέγας Βασίλειος

http://exprotestant.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html#more

hristospanagia.gr

Θεόσοφα λόγια της αγίας Σοφίας της Κλεισούρας: "Καθαρίζουν το σώμα και το περιποιούνται, αυτό που θα πάει στο χώμα"

Ø Έδειξάν με τα δαιμόνια και είπαν με, θα έρθει πολύ μίσος.

Ø Πολλά υπομονήν· πολλά υπομονήν.

Ø Τα μάτια κλειστά, το στόμα κλειστό, τα αυτιά κλειστά, για να κερδίσουμε. Ο κόσμος τι κάνει, τι είδες, τι ξέρεις; Δεν είδα τίποτα, δεν ξέρω, χαπάρ κι έχω (= δεν έχω χαμπέρι, δεν παίρνω είδηση). Δεν ακούω, δεν βλέπω.

Ø Μυρίζω χώμα, το χώμα μας έπλασε, στο χώμα θα πάμε. Ελάτε εσείς που είστε καλοί, θα αγιάσετε το χώμα.

Ø Το καλόν το σώμα θα αγιάσει το χώμα, το σώμα το κακόν θα βρωμίσει το χώμα. Να μετανοήσετε, να πάρετε τον δρόμο του Θεού.

Ø Φόβος Θεού, αρχή σοφίας στον άνθρωπο.

Ø Καθαρίζουν το σώμα και το περιποιούνται, αυτό που θα πάει στο χώμα. Και δεν φροντίζουν την ψυχήν. Πώς θα πάει η ψυχή στον ουρανό; Δεν μετανοούν. Δεν ξέρουν πού πάνε. Δεν ξέρουν πού βαδίζουν.

Απόσπασμα

Αγία Σοφία της Κλεισούρας

Από το βιβλίο: Σοφία, η Ασκήτισσα της Παναγίας (1883-1974), έκδοσις Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας Καστοριάς, 2002.

koinoniaorthodoxias.org 

Άγιος Σωφρόνιος (Σακχάρωφ). Ὁ Θεός δέν ὑπόσχεται χαρά, ἀλλά ποτήριο. Γιά τό ὄνομά Του διωκόμαστε ἀπό παντοῦ…

Συμπορευθείτε, αγαπητέ, με μας τους πένητες προς τον Σταυρό, προς τους ονειδισμούς, τις εξουθενώσεις, την πτωχεία, τις θλίψεις, και αργότερα ίσως και στον θάνατο. Δεν υπάρχει άλλη οδός προς τον αληθινό δοξασμό. Για το όνομά Του διωκόμαστε από παντού…

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.

Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.

Πολλάκις ησθάνθην εμαυτόν εσταυρωμένον επί αοράτου σταυρού.

Η αποφασιστικότητα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ανεβούμε στον σταυρό (βλ. Ματθ. 19, 28 – 30) θα οδηγήσει το πνεύμα μας στο μεθόριο ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα. Και εμείς αρχίζουμε να εποπτεύουμε πράγματα, που μας έμεναν ως τότε κρυμμένα… Είναι επιτακτική ανάγκη για τον καθένα μας να προτιμήσει την αγάπη του Θεού από όλα τα υπόλοιπα.”

Πως να βαδίσουμε προς τον Θεό; Όταν τείνουμε στον μοναδικό αυτό σκοπό, όλα τα άλλα γίνονται πηγή παθημάτων και πόνου. Όμως φέρουμε το σταυρό αυτό σιωπηλά.

Οι πειρασμοί που δέχθηκαν οι άγιοι είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς µας πειρασμούς, διότι η καρδιά τους ήταν ευαίσθητη και γι’ αυτό όλα τα πράγματα λάμβαναν στην ζωή τους μεγαλύτερες διαστάσεις.

Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσουμε τι σημαίνει «άρατε τον σταυρόν υμών και ακολουθείτε Με». Όταν προτιμούμε τον Χριστό, πρέπει να έχουμε στο νου ότι πρόκειται για την αγάπη του Πατρός, την αγάπη του Χριστού, την αγάπη του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο αυτόν που πάσχει.

Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.

Διδάσκω τους μοναχούς να μην ομιλούν για τις αδικίες που υφίστανται, αλλά να σιωπούν. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η ορθόδοξη πνευματικότητα.

Εγώ προτιμώ να με σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω µαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό φρόνημα.… η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι…» (Ματθ. ε’ 10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί.

Ο νους του ανθρώπου και η καρδιά δεν πρέπει να κολλάνε πουθενά, ούτε σε πρόσωπα ούτε σε πράγματα. Τότε όλα είναι καθαρά. Αν κάπου κολλήσουν, τότε αρχίζει ο στραβός δρόμος.

Ο Θεός στην άμετρη αγάπη του δεν με απεδοκίμασε, αλλά με αξίωσε της θεωρίας του ακτίστου Φωτός Του. Ο Χριστός έγινε η ζωή μου. Τον αγάπησα και δεν μπορώ να διανοηθώ κανέναν άλλο ικανό να συγκριθεί μαζί Του. Είναι για μένα ο μόνος Κύριος και Θεός.. Σχεδόν ακατάπαυστα φέρω στην καρδιά μου πόνο, φοβούμενος μη τυχόν χάσω την ευσπλαχνία Του για το πλήθος των αντιστάσεών μου. Εν τούτοις, παρά την πάλη μαζί Του, παρά τις πολυάριθμες απόπειρες να παρεκκλίνω από τον σταυρό Του, ασπάζομαι τον σταυρό του Χριστού, και κατά κάποιον τρόπο σηκώνω το σταυρό που μου δόθηκε, τον σταυρό μου (βλ Ματθ. ιστ’, 24).

Και ευλογώ τώρα τον Θεό μου που ευδόκησε να αναγεννηθώ μέσα από την φλόγα της μετανοίας.

(Αγίου Σωφρονίου (Σακχάρωφ) Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, σ. 64-5)

hristospanagia.gr 

Απόστολος Ανδρέας: Ο Πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού

Όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και ο Κύριος καλούσε κοντά Του τους μαθητές Του την πρώτη κλήση απηύθυνε προς τον Ανδρέα. Ποιος είναι ο Ανδρέας και ονομάστηκε Πρωτόκλητος από την Αγία μας Εκκλησία;;  Αυτό θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις.

        Ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος ήταν φτωχός και αγράμματος ψαράς . Ήταν γιός του Ιωνά  και αδελφός του πρωτοκορυφαίου Πέτρου. Γεννημένος στην πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας περί του 5 με 10 μ.Χ. Ευσεβής Ιουδαίος με ελληνικό όνομα. Υπήρξε μαθητής του Ιωάννη Προδρόμου, όπως και ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Όταν μια μέρα συνάντησαν τον Χριστό και ο  Πρόδρομος τους είπε «ίδε ο αμνὸς του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», άφησαν τον Πρόδρομο και ακολούθησαν τον Ιησού και παρέμειναν μαζί Του όλη την ημέρα. Χαρούμενος ο Ανδρέας ενημέρωσε τον Πέτρο για την συνάντηση.

        Όταν ο Πρόδρομος ήταν στην φυλακή για την κριτική που άσκησε εναντίον του Ηρώδη για την «κλεψιά» της γυναίκας του αδελφού του, μια μέρα που τα δυο αδέλφια ψάρευαν στην λίμνη, ο Ιησούς Χριστός «περίπατών παρά την θάλασσα της Γαλιλαίας είδε δυο αδελφούς, Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον καί Ανδρέαν τον αδελφό αυτού… και λέγει αυτοίς˙ δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς   αλιείς ανθρώπων, οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ΄, 18-20). Τα δυο αδέλφια, αμέσως, άφησαν τα δίκτυα, την οικογένεια (ο Πέτρος ήταν παντρεμένος) και ακολούθησαν τον Χριστό. Έγιναν οι μαθητές Του. Η παρουσία του Ανδρέα ήταν εξέχουσα και η σχέση του με τον Χριστό ξεχωριστή. Αναφέρεται το όνομά του από τα ευαγγέλια κατά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων ανδρών (Ιω. στ΄, 5-8), στο περιστατικό της επιθυμίας των Ελλήνων «των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή» για να δουν τον Ιησού (Ιω, ιβ΄, 20-23), καθώς και στη συνομιλία του Κυρίου με τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη περί των εσχάτων, (Μαρκ. ιγ΄, 3-4). Ο Απόστολος Ανδρέας ήταν παρών μαζί και με τους άλλους Αποστόλους στην Ανάληψη του Κυρίου (Πραξ. α΄, 9-14), ενώ κατά την ευφρόσυνο ημέρα της Πεντηκοστής δέχθηκε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (Πραξ. β΄, 1-13).».

        Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος άρχισε ο Απόστολος Ανδρέας την αποστολική του περιοδεία, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…». Η γραπτή παράδοση και συναξαριακές πηγές μας πληροφορούν ότι ο Απόστολος Ανδρέας κήρυξε το Ευαγγέλιο του Κυρίου στις χώρες παρά τον Εύξεινο Πόντο, τη Σκυθία, τη Γοτθία, την Κριμαία, την Γεωργία, καθώς και στην Καππαδοκία, τη Γαλατία και σε όλη σχεδόν τη δυτική Μικρά Ασία, για να αναφέρουμε μερικές ενδεικτικά. Στις χώρες αυτές με το κήρυγμά του ο σπόρος που έσπερνε βλάσταινε και απέδιδε καρπούς πλούσιους. Χειροτονούσε ιερείς, επισκόπους, ίδρυε τοπικές Εκκλησίες,. Στο Βυζάντιο (μετέπειτα Κωνσταντινούπολη) χειροτόνησε επίσκοπο τον Στάχυ, εκ των 70 μαθητών του Κυρίου. Η τοπική αυτή εκκλησία από τον 4ο αιώνα εξελίχθηκε στο πρώτο Πατριαρχείο της Ανατολής, ο δε επίσκοπός της κατέστη από τον 7ο αιώνα Οικουμενικός Πατριάρχης. Εκχριστιάνισε τους αρχαίους λαούς Αλανούς, Αβασγούς, Ζηκχούς, Βοσπορινούς και Χερσονίτες, ενώ μέσω της Θράκης, της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας κατέληξε στην αχαϊκή γη και συγκεκριμένα στην πόλη των Πατρών, όπου και τελείωσε το αποστολικό του έργο.

        Η Πάτρα την εποχή εκείνη ήταν πόλη ειδωλολατρική. Ο Απόστολος έμεινε στο σπίτι του Σωσίου, τον οποίο θεράπευσε από ανίατη και θανατηφόρο ασθένεια. Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα και έφθασε στα αυτιά του ανθύπατου Λέσβιου ο οποίος αποφάσισε να σκοτώσει τον Απόστολο ως «μάγο και απατεώνα». Πριν εκτελέσει την επιθυμία του έμεινε άφωνος και τότε διέταξε τους στρατιώτες του να φέρουν τον Απόστολο Ανδρέα μπροστά του. Μόλις ο Πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού εμφανίστηκε ο Λέσβιος με δάκρυα στα μάτια τον παρακάλεσε να τον θεραπεύσει. Συγκινήθηκε ο Άγιος και προσευχηθείς στον Κύριο τον παρακάλεσε να τον θεραπεύσει και να τον καταστήσει σκεύος εκλογής και άξιο μαθητή Του. Το θαύμα έγινε αμέσως. Το θαύμα κυκλοφόρησε άμεσα και πολλοί προσέτρεχαν στον Άγιο και εύρισκαν την υγεία της ψυχής και του σώματος. Έτσι δημιουργήθηκε πολυάριθμος ομάδα Χριστιανών, μεταξύ αυτών και ο Λέσβιος. Οι πρώην ειδωλολάτρες άρχισαν να γκρεμίζουν και να καίνε τα είδωλα.

        Την μεταστροφή των Πατρινών πληροφορήθηκε ο αυτοκράτορας. Αμέσως καθαίρεσε τον Λέσβιο, ο οποίος ακολούθησε τον Άγιο Ανδρέα,  και διόρισε ανθύπατο τον Αιγεάτη. Τον καιρό εκείνο η σύζυγος του Αιγεάτη, Μαξιμίλα, ήταν μάλλον θετική προς τον Χριστιανισμό και κάλεσε τον Άγιο στο σπίτι της μέσω συγγενούς της, της Ιφιδάμα. Στο μεταξύ η Μαξιμίλα αρρωσταίνει βαριά και καλεί τον Άγιο στο σπίτι, όπου βρίσκει τον Αιγεάτη με ένα μαχαίρι στο χέρι, έτοιμο να θανατώσει την Μαξιμίλα και να αυτοκτονήσει. Ο Άγιος του είπε να ηρεμήσει και να πιστέψει στον Θεό. Ο Άγιος Ανδρέας με την επίθεση των χειρών του και κατόπιν προσευχής θεράπευσε την Μαξιμίλα. Ο Αιγεάτης χαρούμενος πρόσφερε χίλια χρυσά νομίσματα, ποσό μεγάλο. Φυσικά ο Άγιος αρνήθηκε την αμοιβή αυτή, διότι ο μισθός ο δικός του θα είναι η μεταστροφή της Μαξιμίλας στον Χριστιανισμό.

        Μετά το θαύμα αυτό ο Αιγεάτης αναχώρησε για την Ρώμη. Αντικαταστάτης  ο αδελφός του ο Στρατοκλής, που ήλθε στην Πάτρα και τον οποίο συνόδευε ο έμπιστος υπηρέτης Αλκμάν. Οι δυο άνδρες γνώρισαν τον Άγιο και όταν ξαφνικά ο Αλκμάν αρρώστησε ο Στρατοκλής με υπόδειξη της Μαξιμίλας κάλεσε τον Άγιο για να θεραπεύσει τον ασθενή. Ο Άγιος βρήκε μάγους και ιατρούς σε αδυναμία να θεραπεύσουν τον Αλκμάν. Ο Άγιος προσεύχεται θερμά στον Χριστό και θεραπεύει τον άρρωστο. Το αποτέλεσμα ήταν να προσχωρήσουν στον Χριστιανισμό ο Στρατιοκλής, η Μαξιμίλα, ο Αλκμάν και πάρα πολλοί ειδωλολάτρες.

        Επιστρέφοντας από την Ρώμη ο Αιγεάτης απαιτεί από την σύζυγό του να αρνηθεί τον Χριστό και αυτή αντιπροτείνει να ασπαστεί αυτός τον Χριστιανισμό. Ο Αιγεάτης απειλεί και φυλακίζει τον Άγιο. Ο Άγιος ενθαρρύνει και ενισχύει τους Χριστιανούς μέσα από την φυλακή λέγοντας ότι ο θάνατος θα τον φέρει γρηγορότερα κοντά στον Σωτήρα Χριστό. Ο Αιγεάτης καλεί τον Άγιο και προσπαθεί να τον κάνει να αρνηθεί τον Χριστό. Αν είναι δυνατόν!! Βλέποντας ότι η προσπάθειά του είναι μάταιη, τον οδηγεί σε φυλάκιση και σε φρικτά βασανιστήρια.

        Τέλος, ο Αιγεάτης διατάζει να τον κρεμάσουν ανάποδα στον Σταυρό για να ταλαιπωρηθεί περισσότερο. Ο Άγιος συγχώρεσε τους βασανιστές του και με χαρά οδηγήθηκε στον  τόπο του μαρτυρίου, όπου παρέδωσε την αγία του ψυχή στον δίκαιο κριτή και έλαβε το στεφάνι του μάρτυρα του Χριστού.

        Η μνήμη του τιμάται κατ’ έτος από την Αγία μας Εκκλησία την 30ή Νοεμβρίου.

Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός 

+Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου: "Περαστικοί εἴμεθα πάνω στὴ γῆ..."

* ... Σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν ἔχουμε θέσι κανείς. Ὁ πνευματικὸς κόσμος μᾶς περιμένει ὅλους. Περαστικοὶ εἴμεθα πάνω στὴ γῆ... 

Πρὶν δὲ μᾶς πάρη ἀπὸ αὐτὸν τὸν φθαρτὸν κόσμον νὰ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς τακτοποίηση μαζί Του, ὅσον γίνεται πιὸ τέλεια γιὰ νὰ μὴ δυσκολευθῆ ἡ ψυχή μας στὴν ἄνοδό της ἀπὸ τοὺς κακοὺς φορολόγους δαίμονας...

Απόσπασμα

Νουθεσίες +Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου

impantokratoros.gr 

Ὁ ἅγιος καί δίκαιος Ἰώβ ὁ πολύαθλος, πρότυπο ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἰακώβου Τσαλίκη

”Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”. Αυτή η ευχή που λέμε κάθε Κυριακή στη λειτουργία στο τέλος, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος”, είναι του πολυάθλου Ιώβ. Αυτού του ανθρώπου που ο Θεός πήρε τις περιουσίες του ενώ ήταν δίκαιος και άμεμπτος, και πάλι του δωσε ο Θεός αυτές τις δοκιμασίες, του δωσε και την αρρώστια και πάλι του πήρε την αρρώστια. ”…Δεν το βάζω κάτω, πάντοτε λέω δόξα σοι ο Θέος. Πάντοτε με την υπομονή μου, με την πίστη μου στον Θέο, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”!

Εγώ φροντίζω για την ψυχή μου που ‘ναι ”πράγμα αθάνατον” γι’αυτό ήρθα στο μοναστήρι του και τον υπηρετώ τον Άγιο Δαυίδ. Τί τον υπηρετώ; Να, να σκουπίσω λιγάκι το μοναστήρι του και να βρίσκομαι σαν φύλακας.

Εκείνος ξέρει τι θα περάσω. Όταν γίναν οι διωγμοί (ήμουν) 1,5 χρονών, οι διωγμοί της Μικράς Ασίας, (πήγαμε) από τόπο σε τόπο κακομοιριασμένοι άνθρωποι… τι θα υπέφερα από αρρώστιες… εκείνος όμως βοηθάει.

Και λένε, με συγχωρείτε, ένας χριστιανός, ένας παπάς το΄χε πει, εφ’ όσον ο πατήρ Ιάκωβος αγαπάει τον Θεό και τον Άγιο Δαυίδ, πως ο Άγιος Δαυίδ το επέτρεψε και πήγε στον γιατρό, τον βλέπουν οι γιατροί και κάνει εγχειρήσεις. Ε, αυτό είναι μια ανοησία στους ανθρώπους γιατί ο Κύριος μας δοκιμάζει. Ο Ιώβ τι ήτανε; Τόσοι και τόσοι Άγιοι άνθρωποι….

Επέτρεψε ο Θεός για να ταπεινωθώ. Αλλά πάλι μου ήλθε η χάρις του οσίου Δαυίδ κι από κει που είπαν ότι ήταν σοβαρές αρρώστιες δεν ήταν. Έχω καρδιά, έχω πολλές παθήσεις αλλά δεν τα λογαριάζω τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν. Δεν τα υπολόγιζω καθόλου. Είμαι θνητός άνθρωπος αλλά μες σ’αυτό το θνητό σαρκίον κατοικεί ψυχή αθάνατος, φροντίζω για την ψυχή μου που ‘ναι ”πράγμα αθάνατον”.”

https://proskynitis.blogspot.com/2022/05/blog-post_33.html

hristospanagia.gr 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Το πνεύμα αντίρρησης...

Όποιος εναντιώνεται στον νόμο του Θεού, αυτός γρήγορα θα αρχίσει να εναντιώνεται στον φυσικό και στον κοινωνικό νόμο.

Όποιος εναντιώνεται στη βούληση του Θεού, τούτος σύντομα θα αρχίσει να εναντιώνεται στη βούληση του καθενός.

Όποιος εναντιώνεται στην εξουσία του Θεού, τούτος σύντομα θα αρχίσει να εναντιώνεται σε κάθε εξουσία.

Όποιος εναντιώνεται στην αγάπη του Θεού, τούτος σύντομα θα αρχίσει να εναντιώνεται και στην αγάπη της μητέρας, της γυναίκας, των παιδιών και των φίλων του. Η αγάπη τέτοιου πλάσματος θα μεταμορφωθεί σε φιλαυτία, η φιλαυτία σε απελπισία, ενώ η απελπισία είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς την αυτοκτονία.

(“Στοχασμοί περί καλού και κακού”, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σ. 130)

sostis.gr 

«Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». Εἶναι «σωτῆρας» ἡ Παναγία;

Ρωτάτε για ποιό λόγο ολόκληρη η Ορθόδοξη και η καθολική Εκκλησία αποκαλούν τη Θεοτόκο «σωτήρα» λέγοντας «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», ενώ ένας είναι ο Σωτήρας ο Ιησούς Χριστός, ο Βασιλιάς και Κύριος. Τέτοιου είδους ερώτημα θέτεις και περιμένεις απάντηση. Είναι εύκολο να θέτεις αδιανόητα ερωτήματα και να περιμένεις αναπαυτικά να σου απαντήσουν, έτσι δεν είναι; Αυτό το πονηρό ερώτημα, δεν είναι δικό σου ούτε προέρχεται από σένα αλλά από εκείνους που αμέσως μετά τον πόλεμο γύριζαν στη Μάτσβα και πωλούσαν αμερικανική εξυπνάδα στους Ματσβάνους.

Αληθεύει ότι ένας είναι ο Σωτήρας του κόσμου και Μεσσίας, που για μας υπέφερε το πάθος της σταύρωσης και το θάνατο. Δεν υπάρχουν δύο σωτήρες αλλά ένας.

Όμως αληθεύει πως η Θεοτόκος μπορεί να σώσει τους ανθρώπους από την εξαθλίωση και την αδυναμία, όπως μας μαρτυρεί η εμπειρία. Μπορεί να μας δωρίσει τη σωτηρία παρακαλώντας τον Γιό της και Σωτήρα του κόσμου.

Εμείς παρακαλούμε και τους Αγίους Αποστόλους: «Άγιοι Απόστολοι σώστε μας!». Αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε πολλούς σωτήρες αλλά έναν και μοναδικό. Όμως παρακαλούμε τους Αποστόλους ως πνευματικά φωτισμένους και ηθικά άξιους που είναι κοντά στο Θεό να παρακαλέσουν τον Σωτήρα του κόσμου για τη σωτηρία μας.

Και στον Άγιο Νικόλαο κατά την προσευχή μπορούμε να πούμε: «Άγιε Νικόλα σώσε μας!». Αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τον Άγιο Νικόλαο ως Σωτήρα του κόσμου, ίσον προς τον Ιησού Χριστό, ούτε ότι απομακρυνόμαστε από αυτή την αλήθεια, ότι πάντοτε και πάντα ένας και μοναδικός είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Αλλά προσευχόμαστε στον Άγιο Νικόλαο ή σε όποιον άλλον άγιο να μας σώσει παρακαλώντας τον Σωτήρα και Ελεήμονα Κύριο.

Η περίπτωση είναι παρόμοια με το να παρακαλούμε τους πρίγκιπες να παρακαλέσουν με τη σειρά τους το βασιλιά για κάτι που θέλουμε ή με το να παρακαλούμε κάποιους από τους συγγενείς μας να πάρουν το μέρος μας στο δικαστήριο.

Εμείς, πιστεύουμε στη συγγένεια με το Θεό, στην οικογένεια του Χριστού την πνευματική, την ένδοξη και αθάνατη. Κάθε σωματική συγγένεια στη γη είναι μόνο εικόνα ή σύμβολο της ουράνιας θεϊκής συγγένειας.

Ειρήνη και χαρά από τον Κύριο.

πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη…»

http://vatopaidi.wordpress.com/2010/08/17

hristospanagia.gr