«Ο φθόνος και η απάτη
κυβερνούν, και η απληστία κυριαρχεί. Διότι κανείς
δεν έχει στη μνήμη του τον Θεό· κανείς δεν περιμένει να κριθεί, όταν πεθάνει.
Γι’ αυτό πληθύνθηκαν τα κακά, επειδή αγνοείται ο Θεός».
Απόσπασμα
Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα. τ. Ε΄.
μετ. Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Α΄ 1994.
Είπε ο αββάς Ζωσιμάς: «Στην προθυμία, με την οποία κινείται η προαίρεσή μας,
υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Και μπορεί μια προαίρεση θερμή να προσφέρει σε
μία ώρα στον Θεό αυτά που δεν προσφέρει άλλη προαίρεση νωθρή σε πενήντα χρόνια.
Για παράδειγμα, αν δουν οι δαίμονες ότι κάποιον
τον πρόσβαλαν ή τον εξευτέλισαν ή τον έβλαψαν ή του έκαναν οτιδήποτε άλλο, και
αυτός λυπάται όχι για το κακό που έπαθε, αλλά επειδή δεν υπέμεινε με
γενναιότητα αυτή την επίθεση, τότε οι δαίμονες φοβούνται πολύ.
Γιατί γνωρίζουν ότι αυτός πήρε τον δρόμο τον
αληθινό και θέλει να βαδίζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού».
Ο ίδιος αββάς έλεγε: «Αν κάποιος θυμηθεί
εκείνον που τον λύπησε ή τον περιγέλασε ή τον έβλαψε ή του έκανε κάποιο άλλο
κακό, οφείλει να τον θεωρεί γιατρό του και να προσεύχεται γι’ αυτόν από τα βάθη
της ψυχής του.
Αν όμως πλέκει λογισμούς εναντίον του,
επιβουλεύεται την ίδια του την ψυχή, όπως οι δαίμονες, ή μάλλον ο ίδιος γίνεται
για τον εαυτό του δαίμονας και εχθρός, γιατί δεν επιθυμεί να απαλλαγεί από την
κακία αλλά να είναι αθεράπευτα άρρωστος.
Αν δηλαδή δεν ήταν άρρωστος, δεν θα υπέφερε
εξαιτίας εκείνου, ο οποίος τον λύπησε ή τον κακολόγησε, και τον οποίο του έστειλε σαν γιατρό ο Χριστός, για να
του φανερώσει με την προσβολή και τη ζημία το πάθος του.
» Αν λοιπόν επιθυμεί πραγματικά να θεραπευτεί,
οφείλει να τον θεωρεί ευεργέτη και να δέχεται αυτά που του κάνει σαν
θεραπευτικά φάρμακα σταλμένα από τον Ιησού, και να ευχαριστεί γι’ αυτά, έστω
και αν για την ώρα του προξενούν πόνο.
Γιατί και ο άρρωστος δεν ευχαριστιέται να τον
κόβουν ή να τον καυτηριάζουν ή να του δίνουν καθαρτικά· αντίθετα, αυτά τα
θυμάται με αηδία.
Επειδή όμως έπεισε τον εαυτό του ότι είναι
αδύνατο να απαλλαγεί από την αρρώστια χωρίς αυτά, αφήνεται
πλέον στα χέρια του γιατρού, γνωρίζοντας ότι με λίγη αηδία θα απαλλαγεί
από όλη τη νοσηρή κατάσταση και από μακροχρόνια αρρώστια.
» Καυτήρας (*) του Ιησού είναι αυτός
που σε βλάπτει ή σε προσβάλλει, αλλά σε απαλλάσσει
από την πλεονεξία ή την υπερηφάνεια.
Αν όμως δεν τα υπομένεις αυτά, και όχι μόνο δεν
ευχαριστείς, αλλά πλέκεις και λογισμούς εναντίον του αδελφού, είναι σαν να λες
στον Ιησού· “Δεν θέλω να με γιατρέψεις. Δεν θέλω να πάρω τα φάρμακά σου.
Προτιμώ να σαπίσω στα τραύματά μου”. Και τι να
σου κάνει πλέον ο καλός Κύριος; Να ξέρεις λοιπόν, αδελφέ, ότι, όποιος αποφεύγει
ωφέλιμο πειρασμό, αποφεύγει την αιώνια ζωή.
» Έλεγε και ο Ευάγριος· “Εγώ, αυτούς που
με κακολογούν, δεν τους κατηγορώ, αλλά και ευεργέτες τους αποκαλώ· και δεν
διώχνω τον γιατρό των ψυχών, που δίνει στην κενόδοξη ψυχή μου ως φάρμακο την
καταφρόνηση.
Φοβάμαι δηλαδή μην τυχόν πει και για τη δική
μου ψυχή: Μεταχειριστήκαμε φάρμακα για τη Βαβυλώνα, αλλά δεν γιατρεύτηκε
(Ιερ. 28:9)”. Πράγματι, ο Κύριός μας, καθώς είναι αγαθός, μας έδωσε άγιες εντολές για την καταπολέμηση των κακιών μας, με
σκοπό να τις καθαρίζουν με καυτηριάσεις και καθαρτικά.
Είναι λοιπόν αδύνατο να απαλλαγεί κανείς αλλιώς
από την αρρώστια, παρά μόνο με τις ταιριαστές και κατάλληλες θεραπείες».
(*) Ιατρικό εργαλείο που
χρησιμοποιείται για καυτηριάσεις.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ,
τόμος Β’, Υπόθεση Β’, σελ. 48. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη
2003.
Από
Όποιος έχει την ταπείνωση μιμείται τον ίδιο
τον Χριστό. Ουδέποτε παρεκτρέπεται, ούτε κατακρίνει, ούτε
υπερηφανεύεται. Τις εξουσίες ποτέ δεν τις επιθυμεί. Αποφεύγει τις τιμές των
ανθρώπων. Δεν φιλονικεί για κανένα πράγμα του κόσμου τούτου!
Δεν έχει παρρησία, όταν ομιλή, και δέχεται πάντοτε τις συμβουλές των
άλλων. Αποφεύγει τα ωραία ενδύματα, και η εξωτερική
του εμφάνιση είναι απλή και ταπεινή.
Ο άνθρωπος, που υπομένει αγόγγυστα ταπεινώσεις και εξουδενώσεις, πάρα
πολύ ωφελείται. Για τούτο, όχι να λυπήσαι, αλλά απεναντίας να χαίρεσαι γι’
αυτά, που υποφέρεις. Κερδίζεις έτσι την πολύτιμη ταπείνωση, με την οποία
σώζεσαι.
«Εταπεινώθην και έσωσέ με (ο Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αυτή τη ρήση πρέπει να την έχωμεν πάντοτε κατά νούν.
Δεν ωφελεί να λυπήσαι, όταν σε κατηγορούν. Η λύπη στις περιπτώσεις
αυτές σημαίνει ότι έχεις κενοδοξία. Εκείνος, που θέλει να σωθή, ωφείλει να
αγαπά να τον καταφρονούν, διότι η καταφρόνηση φέρνει την ταπείνωση. Και η
ταπείνωση απαλλάττει τον άνθρωπο από πλήθος πειρασμών.
Ποτέ σου μη ζηλέψης, μη φθονήσης, μη
επιθυμήσης δόξες, μη ποθήσης αξιώματα. Πάντα να επιδιώκης να ζής στην αφάνεια.
Σε συμφέρει να μη σε ξέρει ο κόσμος, γιατί ο κόσμος είναι πλάνος. Με τα
κενόδοξά του λόγια και τις μάταιες παρακινήσεις του μας πλανά και μας βλάπτει
πνευματικά.
Ο σκοπός είναι να κατορθώσης να αποκτήσης την ταπείνωση. Νά είσαι
υποκάτω πάντων. Να θεωρής πως τίποτε δεν κάνεις άξιο για τη σωτηρία σου, αλλά
να παρακαλής το Θεό να σε σώση με την ευσπλαχνία του.
Η ταπείνωση μαζί με την υπακοή και τη νηστεία γεννούν τον φόβο του
Θεού, και είναι αυτός ο φόβος του Θεού η αρχή της
αληθινής σοφίας.
Ότι πράττεις να το πράττης με ταπείνωση, για να μη ζημιώνεσαι από τα
καλά σου έργα.
Μη νομίζης ότι μόνο όποιος εργάζεται πολύ έχει τον μισθό.
Όποιος έχει την προαίρεση να κάνη το καλό και έχει συνάμα την
ταπείνωση, αυτός, έστω και αν δεν μπορή να φέρη εις πέρας πολλή εργασία, έστω
και αν δεν μάθη τέχνες, όμως δεν εμποδίζεται από το να σωθή.
Η ταπείνωση κατορθώνεται με την αυτομεμψία,
με το να πιστεύης δηλαδή για τον εαυτό σου ότι κανένα καλό ουσιαστικά δεν
έχεις. Αλίμονο σ’ εκείνον, που νομίζει τις αμαρτίες του μικρές. Αυτός
σίγουρα θα πέση σε χειρότερες!
Αυτός, που υπομένει τις εναντίον του κατηγορίες με ταπείνωση, πλησίασε
την τελειότητα. Αυτόν τον θαυμάζουν ακόμη και οι Άγγελοι, γιατί καμμιά άλλη
αρετή δεν είναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη και μεγάλη όσο η ταπείνωση.
Η πτωχεία, η θλίψη και η καταφρόνηση είναι οι στέφανοι του μοναχού.
Όταν ο μοναχός υπομένη αγόγγυστα τις ύβρεις, τις συκοφαντίες, την καταφρόνηση,
απαλλάττεται εύκολα από τους αισχρούς λογισμούς.
Οπωσδήποτε είναι αξιέπαινο το να
αναγνωρίζης την αδυναμία σου ενώπιόν του Θεού. Αυτό είναι το γνώθι
σαυτόν. «Κλαίω και κατανύσσομαι», λέγει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «όταν
το φώς μοί λάμψη, και ίδω την πτωχείαν μου, καί γνώ το πως υπάρχω». Όταν
εννοήση κανείς την ψυχική του πτωχεία και συνειδητοποιήση το που και σε ποιό
πράγματι επίπεδο ευρίσκεται, τότε, ώ τότε! λάμπει μέσα στην καρδία του το
φώς του Χριστού, κι αρχίζει να κλαίη. (Καί διηγούμενος αυτά ο Γέροντας
κατενύχθη και άρχισε ο ίδιος να κλαίη).
Αν σου πή ο άλλος «είσαι εγωιστής», να μη σου βαρυφαίνεται, ούτε και να
λυπήσαι. Να πής με τον λογισμό σου «μπορεί να είμαι και να μη το καταλαβαίνω»!
Εξ άλλου δεν πρέπει να εξαρτώμεθα από τη γνώμη των άλλων. Ο καθένας ας κοιτάζη
τη συνείδησή του και τα λόγια των εμπείρων και γνωστικών του φίλων, πρό πάντων
όμως ας ζητή τη γνώμη του πνευματικού του.
Και με αυτά τα δεδομένα ας ρυθμίζη την πνευματική του πορεία.
Μου γράφεις πως δεν τα καταφέρνεις στον αγώνα σου. Ξέρεις από που
προέρχεται αυτό. Επειδή δεν έχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζης ότι με την ιδική σου
δύναμη θα κατορθώσης κάτι. Ενώ, όταν ταπεινωθής και πής «μέ τη δύναμη του
Ιησού, με τη βοήθεια της Παναγίας και με την ευχή του Γέροντά μου θα το
κατορθώσω εκείνο, που θέλω», να είσαι βέβαιος πως θα το κατορθώσης! Εγώ
βέβαια δεν έχω τη δύναμη να βάζω τέτοιες ευχές, αλλά, όταν εσύ ταπεινωθής και
πής «μέ την ευχή του Γέροντά μου θα το κάνω», τότε, για την ταπείνωσή
σου, ενεργεί η Χάρις του Θεού και θα το κατορθώσης!
Στον «ταπεινό και ησύχιον» επιβλέπει ο Θεός (Ησ. ξστ΄ 2), αλλά, για να
έλθη η πραότης, η ησυχία, η ταπείνωση, απαιτείται κόπος. Μα εκείνος ο κόπος
πληρώνεται! Για να αποκτήσης την ταπείνωση, κατά τη δική μου αντίληψη, δεν
χρειάζονται τόσο, ούτε οι πολλές μετάνοιες (γονυκλισίες), ούτε οι πολλές
εργασίες, αλλά πρό πάντων ο λογισμός σου να κατεβή κάτω-κάτω, να φθάση στο
επίπεδο της γής! Τότε δεν έχεις φόβο να πέσης, γιατί είσαι χαμηλά. Κι αν ακόμη
πέσης από τα χαμηλά, δεν θα πάθης τίποτε.
Το κατ’ εμέ, αν και βεβαίως, ούτε πολλά διαβάζω, ούτε και κάνω τίποτε
σπουδαίο, η ταπείνωση είναι η πιό σύντομη οδός
για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο Αββάς Ησαΐας λέγει: «Έθισον την
γλώσσαν σου του λέγειν συγχώρησον, και η ταπείνωσις επελεύσεται επί σέ».
Μάθε τη γλώσσα σου να λέγει, «συγχώρησέ με», κι αν ακόμη δεν το λές με
συναίσθηση, όμως λίγο λίγο θα συνηθίσης, όχι μόνο να το λέγης, αλλά και να το
νοιώθης μέσα σου!
Λέγουν οι Άγιοι ότι σύμφωνα με την καλή διάθεση, που έχεις, πηγαίνοντας
να ζητήσης συγχώρηση, δηλαδή αν έχης ταπείνωση, θα φωτίση ανάλογα ο Θεός τον
άλλο, για να επιτευχθή η επιζητούμενη συνδιαλλαγή. Όταν λ.χ. συντριβής και
πής με τον λογισμό σου, «φταίω και δεν το καταλαβαίνω», μετά λίγο λίγο
θα πής ότι «πράγματι φταίω». Καί, όταν βάλης στον λογισμό σου ότι
πράγματι φταίεις, θα αλλάξη μετά και ο άλλος διάθεση.
Να ζητής με επιμονή από τον Θεό να σου δωρήση το χάρισμα της εσωτερικής
αυτομεμψίας και ταπείνωσης.
Στην προσευχή σου να παρακαλής να σου δώση
ο Κύριος το χάρισμα να βλέπης τα δικά σου αμαρτήματα μόνο και να μη
δίδης σημασία στα αμαρτήματα των άλλων. «Δός μοι, Κύριε, το οράν τα εμά
πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου», λέγει ο Άγιος Εφραίμ ο
Σύρος.
Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του «υποκάτω πάντων». Γι’ αυτό τον λόγο
όλους τους αγαπά, όλους τους συγχωρεί και πρό πάντων κανένα δεν κατηγορεί.
Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot
Πηγή: agiazoni.gr
«Θαρρεῖτε· νεφύδριον ἐστί καί θᾶττον
παρελεύσεται». (Έχετε θάρρος, σύννεφο είναι και θα περάσει..!)
Τα λόγια της ελπίδας του Μεγάλου
Αθανασίου για τις
δικές του θλίψεις στην εξορία, παρηγοριά και στήριγμα για όλους, σε κάθε εποχή.
https://proskynitis.blogspot.com/2019/03/blog-post_88.html?m=1
2. Είπε ο αββάς Αντώνιος στον
αββά Ποιμένα ότι η σπουδαιότερη εργασία που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Θεού και να αναμένει πειρασμό μέχρι
τελευταίας του πνοής.
3. Είπε επίσης:
«Είδα όλες τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες
πάνω στη γη και στενάζοντας είπα:
Ποιος άραγε μπορεί να τις προσπεράσει αυτές;
Και άκουσα μια φωνή να μου λέει: Η
ταπεινοφροσύνη».
+++
4. Όποιος δεν δοκιμάσθηκε σε πειρασμούς - είπε
άλλη φορά - δεν θα μπορέσει να μπει στη Βασιλεία του Θεού.
Μέγα Γεροντικό
https://paraklisi.blogspot.com/2018/08/blog-post_89.html#more
«28. Έλεγε ο μακαριστός
Γρηγόριος ο Θεολόγος:
«Πώς θα κατέβουμε προς την σωτήρια
ταπεινοφροσύνη, χωρίς να εγκαταλείψουμε τον ολέθριο
όγκο της υπερηφανείας; Εάν παντοτινά επιδιώκουμε την ταπεινοφροσύνη και
δεν αδιαφορούμε σε καμιά περίπτωση, με την ιδέα ότι τάχα δεν βλαπτόμαστε από
αυτό. Διότι η ψυχή εξομοιώνεται προς το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται και
διαπλάθεται σύμφωνα μ΄ αυτά που πράττει και παίρνει το ανάλογο σχήμα μ΄ αυτά.
Για σένα λοιπόν και η εμφάνιση και το ένδυμα,
το βάδισμα όσο και το κάθισμα, η τροφή και η όλη
εικόνα της ζωής σου, ακόμη και το στρώσιμο του κρεβατιού και το σπίτι
και τα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα σ΄ αυτό, όλα ας είναι προσαρμοσμένα για
λιτή ζωη. Αλλά και η ψαλμωδία και το άσμα και η
καλή συμπεριφορά προς τον πλησίον, και αυτά ας κλίνουν προς τη λιτότητα
περισσότερο παρά στην υπερβολή.
Μην κομπάζεις, σε παρακαλώ, με λόγους
επιδεικτικούς, ούτε με άσματα υπερβολικά καλλίφωνα, ούτε με συζητήσεις
υπερήφανες και δυσνόητες, αλλά σε όλα να αφαιρείς από το μέγεθος.
Καλοσυνάτος μεταξύ των φίλων, ήπιος στον υπηρέτη, ανεξίκακος στους θρασείς, φιλάνθρωπος στους ανήμπορους, η παρηγοριά σ΄ όσους
υποφέρουν, παρών σ΄ όσους θλίβονται, μ΄ ένα λόγο μη παραβλέποντας κανέναν,
γλυκύς όταν απευθύνεσαι σε κάποιον, ανοιχτόκαρδος στην εξυπηρέτηση, πρόθυμος
και καταδεκτικός προς όλους».
Απόσπασμα
Σ᾿ ἄλλο Γέροντα ἔλεγαν οἱ
δαίμονες:
«Θέλεις νὰ δεῖς τὸν Χριστό;»
Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: «Νὰ χαθεῖτε καὶ σεῖς καὶ
αὐτὰ ποὺ λέτε. Ἐγὼ πιστεύω στὸν Χριστό μου ποὺ εἶπε: Ἐὰν σᾶς πεῖ κάποιος, νά, ἐδῶ
ὁ Χριστός, νά, ἐκεῖ ὁ Χριστός, νὰ μὴν πιστέψετε».
Κι ἀμέσως ἐξαφανίστηκαν.
208. Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε ἕνα
Γέροντα:
«Ποιὰ εἶναι ἡ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὴ θέλει
κι ὁ Θεός;»
Κι ἀπάντησε ὁ Γέροντας:
«Ἡ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ταπείνωση, γιατὶ ὅσο κάποιος κατεβαίνει πρὸς τὴν
ταπείνωση, τόσο ἀνεβαίνει σὲ προκοπή».
210. Εἶπε Γέροντας:
«Ἐὰν πεῖς σὲ κάποιον, συγχώρησέ με,
ταπεινώνοντας τὸν ἑαυτό σου, καῖς τοὺς δαίμονες».
213. Ρωτήθηκε κάποιος Γέροντας
τί εἶναι ταπείνωση.
Κι ἀπάντησε: «Ἡ ταπείνωση εἶναι μεγάλο καὶ θεϊκὸ
ἔργο· ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση εἶναι οἱ σωματικοὶ κόποι καὶ τὸ νὰ
θεωρεῖ κανεὶς τὸν ἑαυτό του πιὸ ἁμαρτωλὸ ἀπ᾿ ὅλους καὶ κατώτερο ὅλων».
Καὶ εἶπε ὁ Γέροντας:
«Αὐτὸ στὴν πράξη σημαίνει νὰ μὴν προσέχει κανεὶς ξένες ἁμαρτίες, ἀλλὰ
πάντοτε τὶς δικές του καὶ διαρκῶς νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεό».
214. Παρακάλεσε κάποιος ἀδελφὸς
ἕνα Γέροντα:
«Πές μου - τοῦ εἶπε - κάτι ποὺ νὰ τὸ τηρήσω καὶ
νὰ σωθῶ μ᾿ αὐτό».
Καὶ τοῦ λέει ὁ Γέροντας: «Ἐὰν μπορεῖς νὰ βαστάξεις ὅταν σὲ βρίσουν, αὐτὸ εἶναι τὸ
μεγαλύτερο ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἀρετές».
215. Εἶπε Γέροντας:
«Σῴζεται ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώσει ἐξουθένωση
καὶ βρισιὲς καὶ ζημία».
220. Εἶπε Γέροντας:
«Μὴν κατηγορήσεις μέσα σου τὸν ἀδελφό σου γιὰ ὁποιοδήποτε
πρᾶγμα».
224. Εἶπε λοιπὸν ὁ Γέροντας:
«Αὐτὸ εἶναι ποὺ θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο καὶ αὐτὸ
θέλει ὁ Θεός, νὰ ἀναλάβει δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος τὴν εὐθύνη
τῶν σφαλμάτων του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
236. Κάποιος ρώτησε ἕναν
Γέροντα:
«Τί νὰ κάνω ποὺ ἡ κενοδοξία μου μὲ θλίβει;»
Καὶ τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Γέροντας: «Καλὰ κάνεις, μιὰ καὶ
σὺ ἔκανες τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ».
Καὶ ἀπ᾿ αὐτὸ κατανύχθηκε ὁ ἀδελφὸς καὶ ἔβαλε
μετάνοια λέγοντας: «Συγχώρεσέ με, γιατὶ τίποτε τέτοιο δὲν ἔκανα».
Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας: «Ἂν αὐτὸς ποὺ τὰ
δημιούργησε αὐτά, ἦρθε μέσα σὲ ταπεινοφροσύνη, ἐσὺ
ποὺ εἶσαι πηλός, γιατί κενοδοξεῖς; Ποιὸ εἶναι, λοιπόν, τὸ ἔργο σου,
δυστυχισμένε;»
254. Εἶπε κάποιος Γέροντας:
«Ἂν μπροστά σου κατηγορήσει κάποιος ἀδελφὸς ἕναν
ἄλλο ἀδελφό, πρόσεξε μὴν τὸν ντραπεῖς καὶ πεῖς:
«Ναί, ἔτσι εἶναι», ἀλλὰ ἢ σιώπα ἢ πές του: «Ἐγὼ
ἀδελφέ, εἶμαι καταδικασμένος καὶ δὲν μπορῶ νὰ κρίνω ἄλλον».
Καὶ ἔτσι σῴζεις καὶ τὸν ἑαυτό σου καὶ ἐκεῖνον».
Ακόμα και στις χριστιανικές κοινωνίες η αδικία και το ψέμα επικρατούν. Ο σατανάς δεν έχει δεσμευτεί ακόμα. Κινείται ελεύθερα στη γη και διαπερνάει τους αιθέρες. Τώρα φαίνεται πως πραγματικά μαίνεται και λυσσά εναντίον εκείνων που κρατούν την ορθή πίστη, γιατί γνωρίζει «Ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. ιβ’ 12).
Η διαφορά είναι ότι στις μέρες μας δεν πολεμάει τους πιστούς με
διωγμούς και βασανιστήρια αλλά με απιστία, με ψεύτικη
πρόοδο, με ελευθεριότητα ή για να το πούμε πιο απλά: με σκεπτικισμό, με
αυθάδη άρνηση της πίστης, με διασυρμό, χλευασμούς, βλασφημία,
συκοφαντία, περιφρόνηση κλπ. Οι σημερινοί ευλαβείς άνθρωποι αποκαλούνται
υποκριτές, αμόρφωτοι, στενόμυαλοι.
Η χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η
χριστιανική αγάπη λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή
προσευχή θεωρείται υποκρισία.
Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογιάζονται ηλιθιότητα και
παράνοια. Από την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι
ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και προοδευτικός.
Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή προσευχή, η
εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που δεν ταιριάζει
ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση.
Και όλα αυτά θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά
σύγχρονου ανθρώπου, του κοσμοπολίτη,
που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.
Θα συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε
τέτοιους ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά
τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις,
χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και
έτοιμος να δίνει αμέσως απαντήσεις
για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να
ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται
σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).
Πώς αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία;
Με το ν’ αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την
αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι ανταπόδοση.
Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση
της αδικίας προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου.
Δεν είναι να θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς.
Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη
δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά
τη δόξα του Θεού. Κι αυτό όμως για τη δόξα
του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι,
που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη, επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την
πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν
έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’
αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς
γίνονται πλούσιοι.
«Χαίρετε καί αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν
τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι
δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η ανταπόδοσή τους θα
είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται
όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη
δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.
(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα
ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)
http://proskynitis.blogspot.com/2012/02/blog-post_17.html
– Δεν είναι ιστορία των Εβραίων. Είναι η
προϊστορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν.
Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, κι ο Ιακώβ, μπορεί να είναι κατά σάρκα πρόγονοι των
Ισραηλιτών, αλλά κατά πνεύμα είναι δικοί μας. Αυτό το λέγει ο απόστολος Παύλος
(Γαλ. 3,7 - 9). Και ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους: Μη νομίζετε ότι το να λέτε:
“Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ” έχει κάποια αξία, αφού σεις
δεν πολιτεύεσθε όπως ο Αβραάμ.
Ο Χριστιανικός λαός είναι ο κατά πνεύμα Ισραήλ. Όποιος Χριστιανός
μιμείται την πίστη του Αβραάμ, αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Και όχι οι
Εβραίοι, οι οποίοι απεδοκίμασαν τον Μεσσία, στον οποίο ο Αβραάμ επίστευσε και
προσδοκούσε. Όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης τον Μεσσία προσδοκούσαν. και
ο Ιακώβ και οι άλλοι Πατριάρχες. Και ο θεόπτης Μωϋσής, ο οποίος είπε: “Προφήτην
εκ των αδελφών σου… αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου”.”
Eίναι, λοιπόν, κατά πνεύμα, δικοί μας πρόγονοι οι άγιοι της Παλαιάς
Διαθήκης. Η αντίληψις ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού,
είναι στρεβλή. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για την προϊστορία του
χριστιανισμού. Είναι η προϊστορία του ίδιου του Κυρίου μας.
Οι Ιουδαίοι τώρα είναι πλέον αντίχριστοι. Δεν είναι περιούσιος λαός. εξέπεσαν. Δεν το ψάλλουμε
την Πεντηκοστή; “Ιουδαίοι… απιστία νοσήσαντες, θεϊκής εξέπεσαν χάριτος».
+ Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
https://agathan.wordpress.com
(Μέ ταράζουν οἱ ἐπιθέσεις τῶν
παθῶν, γεμίζοντάς μου τήν ψυχή ἀπό πολλή ἀθυμία. Δῶσε μου τήν εἰρήνη, Πανάμωμη
Κόρη, μέ τήν γαλήνη πού δίνει ὁ Υἱός καί Θεός σου).
᾽Απόλυτα γνώστης τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας
ὁ ἅγιος ὑμνογράφος καί ἔμπειρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς
δέν ὡραιοποιεῖ τήν χριστιανική ζωή οὔτε ἀποκρύπτει κάτι ἀπό ὅ,τι
συμβαίνει μέσα στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ πού ἐκπροσωπεῖ: παλεύει μέ τά πάθη του, τά ὁποῖα
νιώθει ὅτι λειτουργοῦν ἐνάντια στήν ὕπαρξή του εἴτε μέ τήν μορφή τῆς φιληδονίας εἴτε τῆς φιλοδοξίας εἴτε
τῆς φιλαργυρίας.
Καί ναί μέν μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου καί
τήν ἐνσωμάτωση στό ἅγιο σῶμα Του διά τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος τοῦ δόθηκε ἡ
δυνατότητα νά μήν ἁμαρτάνει ἀναγκαστικά, δηλαδή νά μήν καθορίζουν τά πάθη τήν
πορεία του ἀνεξάρτητα ἀπό τήν θέλησή του, ὅμως στόν κόσμο τοῦτο καί μέχρι τῆς
Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου συχνά οἱ ἐπιθέσεις τῶν παθῶν εἶναι ἰσχυρές, καθώς
ὑπάρχει πνευματική χαλάρωση καί παραχώρηση ἀπό τόν Κύριο στόν Πονηρό νά ὑποκινεῖ
τά πάθη αὐτά πρός μείζονα ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου.
῎Ετσι τά πάθη πού ὁδηγοῦν στίς ἁμαρτίες τόν ἄνθρωπο,
καί ξεπεράστηκαν καί συνεχίζουν νά ὑφίστανται, προκαλώντας μέ τήν ἐνέργειά τους
ἀθυμία στόν ἄνθρωπο, δηλαδή ἀτονία στήν πνευματική ζωή καί ἔλλειψη ὁποιουδήποτε ἐνδιαφέροντος
γι᾽ αὐτήν.
Στήν κρίσιμη αὐτή στιγμή οἱ δρόμοι εἶναι δύο: ἤ
ἀφήνεται ὁ ἄνθρωπος ἔρμαιο αὐτῶν, συνεπῶς γίνεται δοῦλος τῶν παθῶν του καί ὑποχείριο
τῶν δαιμόνων πού κρύβονται πίσω ἀπό αὐτά, ἤ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη ὥρα
γιά πνευματική προκοπή, δεδομένου ὅτι μέ τήν ἀντίδρασή του καί τήν ἐν νήψει ἐπιμονή
του στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου γεμίζει ἀπό τήν παρουσία τῆς χάρης Του. Δέν εἶναι
τυχαῖο ὅτι ὅλοι οἱ νηπτικοί Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας
μας διακηρύσσουν ὅτι τότε ὑφίσταται Πνευματική ζωή, ὅταν ὁ πιστός ἐναντιώνεται
πρός τά πάθη τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, ἀγωνιζόμενος νά τά μεταστρέψει καί νά τά κάνει ἔνθεα
πάθη, δηλαδή ἀγάπη καί ταπείνωση.
᾽Απαιτεῖται ὅμως ἡ βοήθεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. ῾Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν᾽ βεβαίωσε ὁ Κύριος.
Ὁ ὑμνογράφος λοιπόν στρέφεται πρός τόν Κύριο,
μέσω ὅμως τῆς Παναγίας Μητέρας Του. Γιατί γνωρίζει τήν δύναμή τῆς μεσιτείας της
σ᾽ ᾽Εκεῖνον.
Καί τί τήν παρακαλεῖ; Νά δώσει ὁ Υἱός καί Θεός
της τήν γαλήνη καί τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀπό
τόν πόλεμο πού ὑφίσταται ἀπό τά πάθη.
῎Οχι ἁπλῶς νά εἰρηνεύσουν καί νά γαληνέψουν τά
πάθη, ἀλλά νά εἰρηνεύσουν μέ τήν γαλήνη πού δίνει ὁ Χριστός.
Γιατί κάνουμε τήν διάκριση αὐτή; Διότι ὑπάρχει
γαλήνη καί εἰρήνη πού προέρχεται ἀπό τήν ὑποχώρηση τῶν δαιμόνων ἄχρι καιροῦ καί
ὑπάρχει καί γαλήνη καί εἰρήνη πού δίνεται ὡς χάρη ἀπό τόν Κύριο στόν γνήσια ἀγωνιζόμενο
πιστό. ῾
Η πρώτη περίπτωση εἶναι ἐξόχως ἐπικίνδυνη, διότι
βρίσκεται μέσα σέ σχέδιο τοῦ Πονηροῦ, προκειμένου νά χαλαρώσει πνευματικά ὁ ἄνθρωπος
νομίζοντας ὅτι ξέφυγε ἀπό τήν ἐνέργεια τῶν δαιμόνων. Κι ἐκεῖ πού ἔχει πιστέψει ὅτι
εἶναι ἥσυχος νά ὑποστεῖ συντριπτική ἧττα, γιατί τόν βρίσκει ἀνέτοιμο καί
κοιμισμένο.
Στήν δεύτερη ὅμως περίπτωση, ἔχουμε τήν ἀληθινή ὅπως εἴπαμε
γαλήνη καί εἰρήνη, γιατί ἀποτελεῖ δωρεά τοῦ Κυρίου σ᾽ ἐκεῖνον ὅμως τόν πιστό
πού βρίσκεται σέ κατάσταση πνευματικῆς ἐγρήγορσης, συνεπῶς μέ τήν χάρη τοῦ
Κυρίου ἐλέγχει τά πάθη του καί ζεῖ τήν χριστιανική ἀπάθεια.
Γι᾽ αὐτήν τήν γαλήνη καί εἰρήνη μιλάει καί ὁ ἀπόστολος
Παῦλος, ῾τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν᾽, στήν ὁποία προσβλέπει καί ὁ ἅγιος ὑμνογράφος
καί μακάρι ὅλοι μας.
π. Γεώργιος Δορμπαράκης
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ἐξηγώντας, γιατί ἐνανθρώπησε ὁ Κύριος, λέγει: «Ὁ προφήτης Ἡσαΐας
εἶπεν “οὐ πρέσβυς, οὐδὲ ἄγγελος, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἔσωσεν αὐτούς”, αὐτός· ποιός; ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Κύριος ἡμῶν, ὅστις
εἶχε καὶ δύναμιν ἄπειρον διὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώση καὶ σοφίαν ἄπειρον διὰ νὰ εὕρη τὸν
τρόπον τῆς ἐλευθερίας μας καὶ δικαιοσύνην ἄπειρον διὰ νὰ μὴ κάμη τυραννικὴν τὴν
ἐλευθερίαν τῶν θεληματικῶς δεδουλωμένων εἰς τοὺς δαίμονας, καὶ ἀγαθότητα ἄπειρον
διὰ νὰ μεταδώση εἰς ὅλους ὁμοῦ τοὺς αἰῶνας τὸν πλοῦτον τῆς θείας του χάριτος καὶ
τῆς δόξης καὶ νὰ γίνη ὁ αὐτὸς πηγὴ ἁγιασμοῦ καὶ χάριτος εἰς ὅλην τὴν ἀνθρώπινον
φύσιν, ὄχι μόνον καθὸ Θεὸς, ἀλλὰ καὶ καθὸ ἄνθρωπος»1.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἐξηγώντας τὸ τί ἐπιτεύχθηκε μὲ τὴν ἐνανθρώπηση,
σημειώνει: «Καταργήθηκε ἡ θρησκεία τῶν δαιμόνων, ἡ κτίση ἁγιάστηκε μὲ τὸ θεῖο αἷμα,
βωμοὶ καὶ ναοὶ εἰδώλων γκρεμίστηκαν, θεογνωσία φυτεύθηκε, Τριάδα ἡ ὁμοούσια, ἡ ἄκτιστη
θεότητα λατρεύεται, ἕνας Θεὸς ἀληθινός, δημιουργὸς τῶν ὅλων καὶ Κύριος· ἀρετὲς
παλεύονται, ἐλπίδα ἀναστάσεως δωρίστηκε μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, οἱ δαίμονες τρομάζουν μπροστὰ στοὺς ἄλλοτε ὑποχείριους ἀνθρώπους,
καὶ τὸ θαυμαστὸ βέβαια εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ κατορθώθηκαν μὲ τὸν σταυρὸ καὶ τὰ
πάθη καὶ τὸν θάνατο· σὲ ὅλη τὴν γῆ ἔχει κηρυχτεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς θεογνωσίας
κατατροπώνοντας τοὺς ἀντιπάλους ὄχι μὲ πόλεμο, μὲ ὅπλα καὶ στρατόπεδα, ἀλλὰ
λίγοι φτωχοί, ἄσημοι, διωκόμενοι, ποὺ κακοποιοῦνταν καὶ θανατώνονταν,
κηρύσσοντας τὸν Χριστό, οἱ ὁποῖοι νίκησαν τοὺς σοφοὺς καὶ δυνατούς· γιατί τοὺς ἀκολουθοῦσε
ἡ παντοδύναμη δύναμη τοῦ ἐσταυρωμένου. Αὐτὰ εἶναι τὰ κατορθώματα τῆς παρουσίας
τοῦ Χριστοῦ, αὐτὰ τὰ γνωρίσματα τῆς δυνάμεώς της»2.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐξηγώντας τὸν τρόπο τῆς ἐνανθρωπήσεως, τονίζει:
«Γιατί, ἂν ἦταν ἀπὸ σπέρμα, δὲν θὰ ἦταν νέος ἄνθρωπος, μὲ τὸ νὰ εἶναι τῆς παλαιᾶς
μερίδας καὶ κληρονόμος ἐκείνου τοῦ πταίσματος, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ δεχτεῖ μέσα
του τὸ πλήρωμα τῆς ἄφθαρτης θεότητας καὶ νὰ γίνει ἀνεξάντλητη πηγὴ ἁγιασμοῦ καὶ
ἔτσι ὄχι μόνο ἐκείνων τῶν προπατόρων δὲν θὰ
μποροῦσε νὰ ἀποπλύνει μὲ περισσὴ δύναμη τὸν, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μολυσμό, ἀλλὰ οὔτε
στοὺς ἀπογόνους τους θὰ ἐπαρκοῦσε πρὸς ἁγιασμό. Ὅπως δηλαδὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπαρκέσει
σὲ μία πόλη, γιὰ νὰ πίνει διαρκῶς νερὸ ἀπὸ σκεῦος, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ φέρει ἡ ἴδια
πηγή, ὁπότε ποτὲ δὲν θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἐχθροὺς ἀπὸ δίψα, ἔτσι δὲν μποροῦσε νὰ ἐπαρκέσει
πρὸς συνεχῆ ἁγιασμὸ σὲ ὅλους οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἅγιος ἄγγελος, ποὺ ἔχει ἀποκτήσει
ἀπὸ μετοχὴ τὴν ἰδιότητά του νὰ ἁγιάζει, ἀλλὰ ἡ κτίση χρειαζόταν κρήνη, ποὺ νὰ ἔχει τὴν πηγὴ μέσα της καὶ μὲ αὐτὸν τὸν
τρόπο αὐτοὶ ποὺ πλησιάζουν σὲ αὐτὴν καὶ χορταίνουν ἀπὸ αὐτὴν νὰ μένουν ἀήττητοι
ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐπιτίθενται ἐναντίον τῶν ἔμφυτων ἀσθενειῶν καὶ στερήσεών των»3 .
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς λέγει στὸν λόγο του περὶ ἐνανθρωπήσεως: «Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅταν
ἐνανθρώπησε, καὶ ὡς ἄνθρωπος ἔζη καὶ συμπεριεφέρετο, καὶ ὡς Λόγος τὰ πάντα ἐζωογόνει,
καὶ ὡς Υἱὸς συνυπῆρχε μετὰ τοῦ Πατρός. Δι᾽ αὐτὸ κατὰ τὴν γέννησίν του ἐκ τῆς
Παρθένου αὐτὸς δὲν ὑπέφερε, οὔτε ὑπάρχων εἰς τὸ σῶμα ἐμολύνετο, ἀλλὰ μᾶλλον ἡγίαζε τὸ σῶμα. Διότι ἂν καὶ ὑπάρχει εἰς ὅλα, δὲν
παίρνει ἀπὸ ὅλα, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ πάντα ζωογονοῦνται καὶ τρέφονται ἀπὸ αὐτόν. Ἐὰν
π.χ. ὁ ἥλιος ποὺ ἔγινεν ἀπὸ αὐτὸν καὶ ἡμεῖς τὸν βλέπομεν νὰ περιφέρεται εἰς τὸν
οὐρανόν, δὲν μολύνεται ὅταν ἔρχεται εἰς ἐπαφὴν μὲ τὰ ἐπίγεια πράγματα, οὔτε
χάνει τὴν λάμψιν του ἐξ αἰτίας τοῦ σκότους, ἀλλὰ ἀντιθέτως αὐτὸς τὰ φωτίζει καὶ
τὰ καθαρίζει, πολὺ περισσότερον ὁ πανάγιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ποιητὴς καὶ Κύριος
τοῦ ἡλίου, μὲ τὸ νὰ ζῆ μὲ τὸ σῶμα δὲν ἐμολύνετο, ἀλλὰ μᾶλλον, ἐπειδὴ ἦτο αὐτὸς ἄφθαρτος, ἐζωοποίει καὶ ἡγίαζε καὶ τὸ σῶμα ποὺ ἦτο
θνητόν»4.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς θὰ γράψη σχετικὰ μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου:
«Γιατί ποιὸς μπορεῖ, θαρρώντας σὲ λογικὲς ἀποδείξεις, νὰ πεῖ πῶς γίνεται ἡ
σύλληψη τοῦ Θεοῦ Λόγου; Πῶς γίνεται σχηματισμὸς σάρκας χωρὶς σπορά; Πῶς γίνεται
γέννηση χωρὶς φθορὰ παρθενίας; Πῶς εἶναι μητέρα ἐκείνη ποὺ καὶ μετὰ τὸν τοκετὸ ἔμεινε
παρθένος; Πῶς ὁ ὑπερτέλειος προόδευε καὶ μεγάλωνε στὸ σῶμα; Πῶς ὁ καθαρὸς
βαπτιζόταν; Πῶς ἐκεῖνος πού πεινοῦσε ἔτρεφε τοὺς ἄλλους; Πῶς ἐκεῖνος, πού
κοπίαζε χάριζε δύναμη; Πῶς ἐκεῖνος πού ἔπασχε ἔκανε θεραπεῖες; Πῶς ἐκεῖνος πού
πέθαινε ἔδινε ζωή; Καὶ νὰ τὸ πῶ τὸ πρῶτο καὶ τὸ τελευταῖο, πῶς ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος;
Μόνο ἡ πίστη χωρεῖ αὐτὰ τὰ μυστήρια, γιατί αὐτὴ
κάνει χειροπιαστὰ τὰ πράγματα ποὺ ὑπερβαίνουν τὸ νοῦ καὶ τὴν λογική»5.
1. Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πνευματικὰ Γυμνάσματα σελ. 143
2. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ Ἔκδοσις Ἀκριβὴς Ἐκδ. Πουρναρᾶ σελ. 335
3. Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 11 σελ. 467
4. Μ. Ἀθανασίου Ε.Π.Ε. τόμ. 1 σελ. 271
5. Φιλοκαλία Ἐκδ. Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας τόμ. Β΄ σελ. 150
"Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή
κλείνομαι στο Καλύβι μου!
Όπως και μετά το Αγγελικό
Σχήμα, η εβδομάδα της ησυχίας που ακολουθεί,
βοηθάει, διότι ποτίζει η Θεία
Χάρις την ψυχή και καταλαβαίνει ο μεγαλόσχημος τί έγινε!
Έτσι και στις εορτές, η ησυχία πολύ βοηθάει!
Μας δίνεται περισσότερη
ευκαιρία να ξεκουρασθούμε λίγο,
να μελετήσουμε και να
προσευχηθούμε!"!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Φοβηθείτε μεθαύριο της Πεντηκοστής να
γονατίσετε. Οι άνθρωποι που έχουν επίγνωση, φοβούνται που θα γονατίσουνε. Γιατί
ξέρετε τι πάει να πει να γονατίσεις μεθαύριο; Πάει να πει: Είμαι εντάξει,
ταπεινώθηκα… και περιμένω την επιφοίτηση του Πνεύματος του Αγίου. Να έρθει αυτή
η περιστερά που κατεβαίνει από τον Ουρανό, να καθίσει και σε μένα τον αμαρτωλό.
Αλλά αυτή η περιστερά, η Χάρις του Πνεύματος του
Αγίου, είναι η περιστερά της Κιβωτού.
Θυμόσαστε όταν ο Νώε απέλυσε τον κόρακα, για να
δει κατά πόσο κόπασαν τα ύδατα, δεν επέστρεψε πίσω. Τράφηκε με τα πτώματα.
Έπειτα ο Νώε απέλυσε την περιστερά. Βγήκε η
περιστερά, αναφέρει η Γραφή και πέταξε. Αλλά η περιστερά δεν κάθεται στο
βρώμικο. Δεν κάθεται πάνω στα θνησιμαία αυτά και στη βρώμα και στη δυσωδία που
υπήρχε επί της επιφανείας των υδάτων, λόγω του κατακλυσμού. Και μη έχουσα που
να ξεκουράσει τας πόδας της, επέστρεψε εις την Κιβωτόν.
Αυτό θα συμβεί σε πολλούς από εμάς. Θα
γονατίσουμε και θα πούμε:
– Δεύτε κλίνατε στο γόνυ…
Και θα πέσουμε κάτω στρωματσάδα. Θα βγει η
περιστερά από το Ιερό και θα αρχίσει να πετά στους γονυκλιμένους ανθρώπους και
θα τους εξετάζει. Τι θα βρει επάνω μας;
Θα βρει αγάπη; Θα βρει παιδοποιΐα; Θα βρει
νηστεία; Θα βρει εξομολογημένους ανθρώπους; Θα βρει αγαπημένους ανθρώπους; Τι
θα βρει;
Πείτε μου, εάν πάμε την Κυριακή της Πεντηκοστής
στην Εκκλησία και γονατίσουμε, θα καθίσει και σε εμάς το Πνεύμα το Άγιο;
Θα πάει εδώ… δεν μιλάει με την συννυφάδα της.
Θα πάει εκεί… ψευδορκίστηκε χθες.
Θα πάει πιο κάτω… έφαγε τον παπά με τη γλώσσα
της.
Θα πάει πιο πέρα… σκότωσε τα παιδιά της.
Θα πάει παραπέρα… κλέβει με το ζύγι.
Θα πάει, θα πάει, θα πάει… πείτε μου που θα
καθίσει; Και από εκεί μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος, σε ποια κατάσταση
βρίσκεται.
Θα φτάσει κάτω μέχρι το παγκάρι και θα
ξαναγυρίσει. Και όπου βρει καθαρότητα και
ετοιμασία, θα καθίσει. Όπου όμως δεν βρει, δεν πρόκειται να καθίσει. Δεν
εκβιάζεται η Χάρις. Η Χάρις είναι βασίλισσα και όπου θέλει πνει (Ιωάν. 3,8).
Δεν διατάσσεται!
– Πήγαινε εκεί, γιατί το είπε η μητέρα. Να
αγιάσει το γιο, τον πόρνο. Να αγιάσει την κοπέλα που χώρισε το ανδρόγυνο…
Δεν τα κάνει αυτά το Πνεύμα το Άγιο. Δεν
διατάσσεται!
Γι’ αυτό οι άνθρωποι έχουν αγριέψει. Γι’ αυτό οι άνθρωποι έχουν κάνει ένα τρελοκομείο σήμερα
και δεν έχουν κάνει την ωραία οικογένεια, με την αγάπη, την ειρήνη, με τη χαρά,
με τη χρηστότητα, με την μακροθυμία, με τα πάντα που είναι καρποί της Χάριτος
του Πνεύματος του Αγίου.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο
Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)
(Πηγή: enromiosini.gr)
Ο Πρόεδρος Τραμπ απειλεί με νέους δασμούς και
περιορισμούς στην εξαγωγή τεχνολογίας εναντίον χωρών που επιβάλλουν φόρους
ψηφιακών υπηρεσιών σε αμερικανικές εταιρείες όπως Google, Microsoft, Meta και
Apple.
Όπως αναφέρει το Bloomberg, ο Αμερικανός πρόεδρος επιθυμεί να εφαρμόσει
αυτούς τους φόρους εισαγωγής εναντίον χωρών που επιβάλλουν φόρους ψηφιακών
υπηρεσιών, ιδιαίτερα εκείνων που στοχεύουν
αμερικανικές τεχνολογικές εταιρείες.
"Οι Ψηφιακοί Φόροι, η Νομοθεσία Ψηφιακών Υπηρεσιών και οι
Κανονισμοί Ψηφιακών Αγορών είναι όλα σχεδιασμένα για να βλάψουν ή να κάνουν
διακρίσεις εναντίον της Αμερικανικής Τεχνολογίας. Επίσης, προκλητικά, δίνουν
πλήρη απαλλαγή στις μεγαλύτερες τεχνολογικές εταιρείες της Κίνας. Αυτό πρέπει
να τελειώσει, και να τελειώσει ΤΩΡΑ!" ανέφερε ο Τραμπ στην πλατφόρμα
κοινωνικής δικτύωσής του.
Ο πρόεδρος συνέχισε, προειδοποιώντας: "Με αυτή την ΑΛΗΘΕΙΑ,
προειδοποιώ όλες τις Χώρες με Ψηφιακούς Φόρους, Νομοθεσία, Κανόνες ή
Κανονισμούς ότι εκτός αν αυτές οι διακριτικές ενέργειες αφαιρεθούν, εγώ, ως
Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, θα επιβάλω σημαντικούς πρόσθετους Δασμούς στις εξαγωγές αυτής της Χώρας προς τις Η.Π.Α.,
και θα θεσπίσω περιορισμούς εξαγωγών στην Υψηλά Προστατευόμενη Τεχνολογία και
τα Τσιπ μας."
Δεν είναι σαφές σε ποιο είδος φόρων
αναφέρεται ο Τραμπ, καθώς υπάρχουν πολλοί τύποι φόρων που
εφαρμόζονται στις ψηφιακές υπηρεσίες. Αυτοί περιλαμβάνουν τον φόρο κατανάλωσης,
που βασίζεται στις πωλήσεις που πραγματοποιεί οποιαδήποτε οντότητα σε μια
δικαιοδοσία, τους φόρους ψηφιακών υπηρεσιών (DST), που βασίζονται στις ψηφιακές
πωλήσεις μιας εταιρείας, και τους ψηφιακούς παρακρατούμενους φόρους, που
εφαρμόζονται στα έσοδα που αποκομίζουν οι ψηφιακές εταιρείες σε μια
συγκεκριμένη περιοχή.
Πολλά έθνη, ειδικά στην Ευρώπη και
την Ανατολική Ασία, έχουν επιβάλει κάποιο είδος φόρου στις ψηφιακές υπηρεσίες.
Το επιχείρημα εδώ είναι ότι οι κυβερνήσεις θέλουν να εξισορροπήσουν τους όρους
του παιχνιδιού, καθώς οι εγχώριες εταιρείες, τόσο φυσικές όσο και ψηφιακές,
υποχρεούνται να πληρώνουν φόρους για τις πωλήσεις τους. Ωστόσο, οι ξένες εταιρείες που δεν έχουν φυσική παρουσία σε μια
χώρα και παραδίδουν αγαθά και υπηρεσίες διαδικτυακά δεν χρειάζεται να
αναφέρουν τις πωλήσεις τους, επομένως δεν φορολογούνται.
Οι περισσότεροι πάροχοι ψηφιακών υπηρεσιών εδρεύουν στη Βόρεια Αμερική, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την εταιρεία φορολογικής έρευνας Tax Foundation. Κάτι
τέτοιο σημαίνει ότι οι αμερικανικές εταιρείες πλήττονται περισσότερο από τους
DST και άλλες μορφές φόρων που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις.
Εάν ο Λευκός Οίκος προχωρήσει με ένα τέτοιο σχέδιο δράσης, πολλοί από
τους μεγαλύτερους συμμάχους των ΗΠΑ θα πληγούν σοβαρά. Τουλάχιστον 18 χώρες σε
όλο τον κόσμο εφαρμόζουν DST στις διαδικτυακές πωλήσεις, συμπεριλαμβανομένων
της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Τουρκίας
και της Ουγγαρίας. Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα έθνη κατασκευής τσιπ στην
Ανατολική Ασία, συμπεριλαμβανομένων της Ταϊβάν, της Νότιας Κορέας και της
Ιαπωνίας, δεν έχουν DST, αλλά εξακολουθούν να εφαρμόζουν φόρους προστιθέμενης
αξίας στις ψηφιακές πωλήσεις.
Πάντως ακόμη και με την απειλή του Τραμπ για κυρώσεις και δασμούς, αυτή
θα είναι πιθανότατα μια μεγάλη - σε διάρκεια - μάχη
για τα περισσότερα έθνη. Οι φορολογικοί νόμοι συνήθως περνούν από το
Κογκρέσο στα περισσότερα δημοκρατικά έθνη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να
χρειαστούν χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να αλλάξει ο νόμος. Η αντίσταση είναι
επίσης πιθανή, καθώς η κίνηση αυτή θα μπορούσε να
θεωρηθεί από τις κυβερνήσεις ως παρέμβαση των ΗΠΑ στην κυριαρχία τους.
445.
Άνθρωπε, αναγνώρισε την πνευματική σου
αθλιότητα και προσεύχου στον Φιλάνθρωπο Κύριο να σε σώση απ’ αυτή. Μη λες μέσα
σου: «Δεν κινδυνεύω. Δεν βρίσκομαι σε αθλιότητα. Δεν χρειάζεται να προσευχηθώ
για μία αθλιότητα που ποτέ δεν την έχω αντιληφθή και γνωρίσει». Αυτή ακριβώς είναι
η αληθινή αθλιότης. Το ότι δηλαδή, ενώ βρίσκεσαι σε αθλιότητα τόσο μεγάλη, δεν
την αντιλαμβάνεσαι. Αυτή η αθλιότης είναι τα αμαρτήματά σου.
446. Αν σου
συμβή να βρεθής σε μεγάλες συμφορές, θλίψεις και αρρώστιες, μην πέσης σε
απόγνωσι. Μη γογγύσης. Μην ευχηθής τον θάνατό σου. Και μην πης στον παντεπόπτη
Θεό: «Τι φοβερό κατάντημα για μένα! Τι ανυπόφορο βάσανο! Προτιμότερο να
πεθάνω!». Ή: «Ας βάλω μόνος μου τέρμα σε τέτοια ζωή!». Ο Θεός να σε φυλάξη από
τέτοια λιποψυχία και αφροσύνη. Υπόφερε ό,τι σε βρήκε, με ανδρείο φρόνημα,
ξέροντας ότι το επέτρεψε ο Θεός για τις αμαρτίες σου. Επανάλαβε με τον
μετανοημένο Ληστή: «ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ’ 41). Και
ατένισε με τα μάτια της ψυχής τον Θείο Εσταυρωμένο.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης,
εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 190-191)
