Συνείδηση, προαίρεση, διάκριση

Από τη Φιλοκαλία

Αρχή κάθε αγαθού είναι η φυσική γνώση που δίνεται από το Θεό, είτε από τις Γραφές μέσω κάποιου ανθρώπου, είτε μέσω αγγέλου, είτε ως δωρεά που δίνεται κατά το άγιο βάπτισμα, η οποία λέγεται και συνείδηση, για φύλαξη της ψυχής κάθε πιστού και για υπενθύμιση των αγίων εντολών του Χριστού. Μ’ αυτές, αν θελήσει να τις τηρήσει, φυλάγεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος στον βαπτιζόμενο.

Ύστερα από τη γνώση είναι η προαίρεση του ανθρώπου. Αυτή είναι η αρχή της σωτηρίας. Αυτό θα πει, να εγκαταλείψει ο άνθρωπος τα δικά του θελήματα και νοήματα και να κάνει τα θελήματα και τα νοήματα του Θεού.

Και αν μπορέσει να τα κάνει αυτά, δεν βρίσκεται σε όλη την κτίση πράγμα ή προσπάθεια ή τόπος που να μπορεί να τον εμποδίσει να γίνει όπως ο Θεός εξαρχής θέλησε να είναι, «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Αυτού» (Γεν. 1:26) και κατά χάρη θέσει θεός, απαθής, δίκαιος, αγαθός και σοφός, είτε πλούσιος είναι, είτε φτωχός, είτε ζει την παρθενική ζωή, είτε τη συζυγική, είτε είναι άρχοντας και ελεύθερος, είτε υποτακτικός και δούλος, γενικά σε κάθε περίσταση και τόπο και πράγμα.

Γι’ αυτό και υπάρχουν πολλοί δίκαιοι και στην περίοδο πριν δοθεί ο Νόμος, και κατά το Νόμο, και στην εποχή της χάρης, γιατί προτίμησαν τη γνώση του Θεού και το θέλημά Του, από τα δικά τους νοήματα και θελήματα. Και αντίθετα, πολλούς βρίσκουμε στους ίδιους καιρούς και στα ίδια πράγματα να έχουν απωλεσθεί, γιατί προτίμησαν τα δικά τους νοήματα και θελήματα από αυτά του Θεού.

Αυτά λοιπόν έτσι έχουν.

Έχουν όμως διαφορά οι τόποι και τα έργα, και καθένας οφείλει να έχει διάκριση, είτε αυτή που δίνει ο Θεός σ’ όσους έχουν ταπεινοφροσύνη, είτε με ερώτηση εκείνων που έχουν τα χαρίσματα της διακρίσεως. Γιατί χωρίς τη διάκριση δεν είναι καλά τα έργα μας, και αν ακόμη από άγνοιά μας νομίζουμε ότι είναι καλά.

Κι αφού κανείς μάθει με τη διάκριση για τη δύναμή του σχετικά με αυτό που θέλει να κάνει, τότε κάνει αρχή να ευαρεστεί το Θεό. Αλλά όπως είπαμε, πρέπει σε όλα να αρνηθεί τα δικά του θελήματα για να επιτύχει το θεϊκό σκοπό και να εκτελέσει το έργο του όπως θέλει ο Θεός.

Αν δεν κάνει έτσι, δεν μπορεί με τίποτε να σωθεί. Τούτο γιατί από την παράβαση του Αδάμ, συνηθίσαμε όλοι στα πάθη και κυριευτήκαμε από αυτά, και δεν αποδεχόμαστε το αγαθό με χαρά, ούτε επιθυμούμε τη γνώση του Θεού, ούτε εργαζόμαστε το αγαθό από αγάπη, όπως οι απαθείς, αλλά μάλλον αγαπούμε τα πάθη και τις πονηρίες, ενώ δεν επιθυμούμε καθόλου τα αγαθά, παρά από ανάγκη, για το φόβο των κολάσεων.

Και αυτά όσοι με σταθερή πίστη και πρόθεση δέχονται τον λόγο. Οι λοιποί, ούτε αυτή τη θέληση έχουμε, αλλά, μη λογαριάζοντας διόλου τις θλίψεις του βίου και τις μέλλουσες κολάσεις, δουλεύουμε στα πάθη με όλη μας την ψυχή.

Μερικοί μάλιστα χωρίς να αισθάνονται την πικρότητά τους, αναλαμβάνουν εξ ανάγκης και όχι θεληματικά τους κόπους των αρετών. Και έγιναν σ’ εμάς ποθητά τα αξιομίσητα, από άγνοιά μας.

Από το βιβλίο: ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, Τόμος Γ’. Εκδόσεις “Το περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 1997. Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, Βιβλίο πρώτο, σελ. 70.

koinoniaorthodoxias.org 

Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει.

Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του.

Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.

Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού.

Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…». Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέμματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του.

Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν.

Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού.

Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

Άγιος Παΐσιος

psigmataorthodoxias3.wordpress 

Το άγχος είναι ασθένεια της ψυχής!

Τί θα πει άγχος, νεύρα, ψυχασθένειες;

Δεν υποτασσόμεθα στο Χριστό με αγάπη και μπαίνει ο διάβολος και μας ανακατεύει.

Το άγχος είναι ασθένεια της ψυχής και δεν εξαρτάται από υλικές ελλείψεις.

Μπορεί ένας υγιής άνθρωπος να έχει πολλά εκατομμύρια στην Τράπεζα και να ζει μέσα στο άγχος.

Το άγχος καταπολεμείται με την εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού και τον καλόν αγώνα.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό, δημιουργεί το άγχος.

~ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ~

romfea.gr 

Τί εἶναι το Ἅγιο Πνεῦμα και τι δίνει στον ἄνθρωπο

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεός, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, παντοδύναμο ὅπως ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ζωογονεῖ, ἐμψυχώνει καὶ ἐνδυναμώνει τὰ πλάσματα. Αὐτὸ δίνει στὰ ζῶα τὴ ζωή, στοὺς ἀνθρώπους τὸ νοῦ καὶ στοὺς χριστιανοὺς τὴν ἀνώτερη ζωή, τὴν πνευματική. Αὐτὸ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν βοηθάει νὰ μπεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνεται στὸν καθένα μας ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἀξία τῶν καλῶν ἔργων του, ἀλλὰ δωρεάν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία του.

Στὴ συνέχεια θὰ δοῦμε τί χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

1. Ὅταν κατοικήσει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ δίνει πίστη καὶ φωτισμό. Χωρὶς Αὐτό, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη. Χωρὶς τὸ φωτισμό Του, καὶ ὁ πιὸ σοφὸς καὶ μορφωμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁλότελα τυφλὸς ὡς πρὸς τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κτίση Του. Ἀπεναντίας, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ φωτίσει ἐσωτερικὰ καὶ τὸν πιὸ ἀμόρφωτο καὶ ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ἄμεσα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴ γλυκειὰ γεύση τῆς βασιλείας Του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αἰσθάνεται στὴν ψυχή του ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς, ποὺ τοῦ ἦταν ὁλότελα ἄγνωστο μέχρι τότε.

2. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεννάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι σὰν μία καθαρὴ φωτιά, μία πηγὴ θερμότητας, ποὺ ζεσταίνει τὴν καρδιά. Εἶναι μία ρίζα, ποὺ βλαστάνει μέσα στὴν καρδιὰ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ζωογονηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, φοβερὸ ἢ ἀδύνατο. Γι' αὐτὸν κανένας νόμος δὲν εἶναι βαρύς, καμιὰ ἐντολὴ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστη. Ὅλα του εἶναι εὔκολα.

Ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη, ποὺ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι τόσο μεγάλα καὶ δυνατὰ ὄπλα στὰ χέρια του, πού, ἂν τὰ ἔχει, μπορεῖ εὔκολα, ἄνετα, μὲ χαρὰ καὶ γαλήνη νὰ βαδίσει τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός.

3. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει ἀκόμα στὸν ἄνθρωπο δύναμη, γιὰ ν' ἀντιστέκεται στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ἔτσι, χρησιμοποιεῖ βέβαια τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλὰ σὰν περαστικὸς ταξιδιώτης, χωρὶς νὰ κολλάει σ' αὐτὰ τὴν καρδιά του. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο μορφωμένος καὶ ἔξυπνος κι ἂν εἶναι, μένει πάντα δοῦλος καὶ αἰχμάλωτος τοῦ κόσμου.

4. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο καὶ σοφία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε κατεξοχὴν στοὺς ἁγίους ἀποστόλους, πού, πρὶν λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἦταν ἀγράμματοι καὶ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ὕστερα ὅμως κανεὶς δὲν μποροῦσε ν' ἀντισταθεῖ στὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη τοῦ λόγου τους.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει σοφία ὄχι μόνο στὰ λόγια τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις του. Ἔτσι, λ.χ., ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Πνεῦμα, πάντα θὰ βρεῖ τὸ χρόνο καὶ τὸν τρόπο νὰ φροντίσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου.

5. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει τὴν ἀληθινὴ χαρά, τὴν καρδιακὴ εὐτυχία καὶ τὴν ἀσάλευτη εἰρήνη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ ἀληθινά, νὰ εὐχαριστηθεῖ καθαρά, νὰ νιώσει τὴν εἰρήνη ποὺ γλυκαίνει τὴν ψυχή. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάπου κάπου χαίρεται. Μὰ ἡ χαρά του εἶναι στιγμιαία καὶ ὄχι καθαρή. Κάπου - κάπου διασκεδάζει. Μὰ οἱ διασκεδάσεις του εἶναι πάντα κενές, ἀνούσιες, καὶ μετὰ ἀπ' αὐτὲς τὸν κυριεύει μία ἀκόμα μεγαλύτερη στενοχώρια. Κάπου - κάπου εἶναι ἤρεμος. Μὰ ἡ ἠρεμία του δὲν εἶναι ἡ πνευματικὴ εἰρήνη, εἶναι νάρκη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἀλίμονο σ' ἐκεῖνον ποὺ δὲν προσπαθεῖ καὶ δὲν θέλει νὰ ξυπνήσει ἀπ' αὐτὴ τὴ νάρκη!

6. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ γνωστικός, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του ὅσο πρέπει, ἂν δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί χωρὶς τὴ θεία βοήθεια, δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς του. Ἂν εἶναι τίμιος καὶ κάνει κανένα καλὸ στοὺς συνανθρώπους του, νομίζει πῶς εἶναι δίκαιος ἢ καί, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους, τέλειος καὶ πῶς δὲν τοῦ χρειάζεται τίποτ' ἄλλο!

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν κατοικήσει μέσα μας, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν ἐσωτερική μας φτώχια καὶ ἀδυναμία. Καὶ ἀνάμεσα στὶς ἀρετές μας, προβάλλει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας, τὴν ἀμέλειά μας, τὴν ἀδιαφορία μας γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων, τὴν ἰδιοτέλειά μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ φαινόμαστε μεγαλόψυχοι, τὴν παχυλὴ φιλαυτία μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ ποτὲ δὲν τὴν ὑποπτευόμασταν. Κοντολογίς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μας τὰ δείχνει ὅλα, ὅπως πραγματικὰ εἶναι. Καὶ τότε ἀρχίζουμε ν' ἀποκτᾶμε τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Τότε ἀρχίζουμε νὰ χάνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὶς δικές μας δυνάμεις καὶ ἀρετές. Τότε ἀρχίζουμε νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Καὶ ταπεινωμένοι μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀρχίζουμε νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἐλπίζουμε μόνο σ' Ἐκεῖνον.

7. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει, τέλος, τὴν ἀληθινὴ προσευχή. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ κάνει προσευχὴ πραγματικὰ εὐάρεστη στὸ Θεό, πρὶν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ἂν ἀρχίσει νὰ προσεύχεται, χωρὶς νὰ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ δεῖ τὸ νοῦ του νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ. Ἐπιπλέον, δὲν γνωρίζει, ὅπως πρέπει, οὔτε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὶς ἀνάγκες του οὔτε τί νὰ ζητήσει οὔτε πῶς νὰ τὸ ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεό. Καλὰ - καλὰ δὲν ξέρει οὔτε τί εἶναι ὁ Θεός. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γνωρίζει τὸ Θεό, βλέπει ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας του καὶ ξέρει πῶς νὰ Τὸν πλησιάσει, πῶς νὰ Τὸν παρακαλέσει καὶ τί νὰ Τοῦ ζητήσει. Οἱ σκέψεις του στὴν προσευχὴ εἶναι εὔτακτες, καθαρές, προσηλωμένες μόνο στὸν Κύριο. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μπορεῖ μὲ τὴν προσευχή του νὰ πετύχει τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσει.

Νά, λοιπόν, τί χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ' ἐκεῖνον ποὺ Τὸ ἔχει λάβει. Βλέπετε ὅτι, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀδύνατον ὄχι μόνο νὰ μποῦμε στὴν οὐράνια βασιλεία, ἀλλὰ κι ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ. Γι' αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ποθοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα• εἶναι ἀπαραίτητο νὰ Τὸ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ Τὸ ἔχουμε πάντα μέσα μας, ὅπως Τὸ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι.

πηγή

enorion.blogspot 

Αγάπη συνεπάγεται θλίψη

Η Παναγία μας, πόνεσε πιο πολύ απ΄ όλες τις γυναίκες,  πιο πολύ απ΄ όλες τις μανάδες του κόσμου,  γιατί κανένα δεν έβλαψε, σε κανένα δεν έκανε κακό κι΄ όμως  Της έκαναν το μεγαλύτερο κακό όλης της οικουμένης.

Σταύρωσαν Τον Υιό Της .

Και αντικρύζοντάς Τον πάνω Στο Σταυρό, πόνεσε τόσο η καρδιά της …

Γι΄ αυτό μπόρει να καταλάβει την κάθε πονεμένη ύπαρξη, και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο που πονά,  γιατί ακριβώς, ξέρει τι πάει να πει ”πόνος“.

”Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μάς.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Tης ούτε την αγάπη Tης για τον Υιό και Θεό Tης ούτε τις θλίψεις της ψυχής Tης κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Tης για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν“.

+Αρχιμανδρίτης Σωφρονίος Σαχάρωφ

vatopaidi.wordpress.com

gerontesmas.com 

Πώς είναι δυνατόν να προσευχηθούμε μέσα σε κατάσταση ταραχής;

Θα ’θελα να αναφέρω μερικά παραδείγματα που δείχνουν πως αυτό είναι δυνατό· θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι αυτή η αναταραχή έχει τα πλεονεκτήματά της, σαν τα αιχμηρά βράχια που μας βοηθούν να σκαρφαλώσουμε ψηλά εκεί που δεν μπορούμε να πετάξουμε.

Η πρώτη ιστορία είναι από το «Γεροντικό». Κάποιος ασκητής συναντά στα βουνά κάποιον άλλον ασκητή κι αρχίζουν μια συζήτηση στη διάρκεια της οποίας ο επισκέπτης εντυπωσιασμένος από το επίπεδο προσευχής του συνομιλητή του, τον ρωτά:

«Γέροντα, ποιός σε δίδαξε να προσεύχεσαι αδιάκοπα;» Κι εκείνος, που είχε καταλάβει ότι ο επισκέπτης του ήταν άνθρωπος με βαθιά πνευματική πείρα, του απαντά: «Δε θα το έλεγα αυτό στον καθένα, αλλά σε σένα θα το πω, πως αληθινά ήταν οι δαίμονες που με δίδαξαν». 

Ο επισκέπτης του λέει: «Νομίζω πως σε καταλαβαίνω. Γέροντα, αλλά θα μπορούσες να μου εξηγήσεις λεπτομερέστερα με ποιό τρόπο σε δίδαξαν, για να σε καταλάβω καλύτερα;» Και τότε ο άλλος του διηγείται την εξής ιστορία:

«Όταν ήμουν νέος, ήμουν αγράμματος και ζούσα σ’ ένα μικρό χωριό στην πεδιάδα. Μια μέρα πήγα στην εκκλησία κι άκουσα το διάκο να διαβάζει την επιστολή του Παύλου που μας διδάσκει να προσευχόμαστε αδιαλείπτως. Ακούγοντας τα λόγια εκείνα ενθουσιάστηκα και φωτίστηκε η ψυχή μου. Και μετά την εκκλησία άφησα το χωριό, γεμάτος χαρά, και αναχώρησα στα βουνά για να ζήσω με την προσευχή και μόνο. 

Αυτή η διάθεση κράτησε μέσα μου για κάμποσες ώρες. Μετά έπεσε το σκοτάδι, έγινε κρύο κι άρχισα ν’ ακούω αλλόκοτους ήχους, βήματα κι ουρλιαχτά. Μάτια που έλαμπαν στο σκοτάδι εμφανίστηκαν μπροστά μου. Τ’ άγρια θηρία βγήκαν από τις φωλιές τους ν’ αναζητήσουν την τροφή που τους όριζε ο Θεός. Άρχισα να φοβάμαι, να φοβάμαι όλο και περισσότερο καθώς οι σκιές γίνονταν σκοτεινότερες.

Πέρασα όλη τη νύχτα γεμάτος τρόμο από τους βηματισμούς, τα τριξίματα, τις σκιές, τ’ αστραφτερά μάτια μέσα στη νύχτα, την επίγνωση πως μου ήταν αδύνατο να στραφώ σε κάποιον για βοήθεια. Και τότε άρχισα να φωνάζω στον Θεό τις μόνες λέξεις που έρχονταν στο νου μου, λέξεις βγαλμένες μέσα από το φόβο μου: “Κύριε Ιησού, υιέ Δαυίδ, ελέησέ με τον αμαρτωλό”. Έτσι πέρασε το πρώτο βράδυ. 

Το πρωί ο φόβος με είχε εγκαταλείψει, αλλά άρχισα να πεινάω. Αναζήτησα την τροφή μου στους θάμνους και στα λιβάδια, αλλά ήταν δύσκολο να ικανοποιήσω την πείνα μου. Και καθώς έπιασε να δύει ο ήλιος, ένιωσα τον τρόμο της νύχτας να ξανάρχεται. Άρχισα να κραυγάζω στον Θεό το φόβο και την ελπίδα μου.

Έτσι πέρασαν μέρες, και μετά μήνες. Συνήθισα τους τρόμους της φύσης, αλλά ακόμη καθώς προσευχόμουν κάθε τόσο νέοι πειρασμοί και δοκιμασίες εμφανίζονταν. Οι δαίμονες, τα πάθη, άρχισαν να ορμούν επάνω μου απ’ όλες τις μεριές και μόλις συνήθιζα να μη φοβάμαι τα θηρία της νύχτας, οι δυνάμεις του σκότους έπιασαν να λυσσομανούν μέσα στην ψυχή μου.

Πιο δυνατά από πριν πρόφερα τις λέξεις στον Κύριο: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε με”. Αυτός ο αγώνας συνεχίστηκε για χρόνια. Μια μέρα έφτασα τα όρια της αντοχής μου. Καλούσα ασταμάτητα τον Θεό με αγωνία και πάθος χωρίς να λαβαίνω απάντηση. Ο Θεός ήταν αλύγιστος και τότε, όταν και το τελευταίο νήμα της ελπίδας άρχισε να σπάει μέσα στην ψυχή μου, παραδόθηκα στον Κύριο και είπα: “Μένεις σιωπηλός, δε Σε νοιάζει τί θα γίνω, αλλά δεν παύεις να είσαι ο Κύριος και Θεός μου· καλύτερα να πεθάνω εδώ που στέκω παρά να εγκαταλείψω την αναζήτησή μου”.

Τότε ξαφνικά ο Κύριος εμφανίστηκε μπρος μου και ειρήνη απλώθηκε μέσα και γύρω μου. Ο κόσμος ολόκληρος, που μου φαινόταν σκοτεινός, τώρα φαινόταν λουσμένος στο άγιο φως, να λάμπει κάτω από τη χάρη της Θεϊκής παρουσίας, που συντηρεί το κάθε δημιούργημά Του. Και αμέσως μετά σ’ ένα ξέσπασμα αγάπης κι ευγνωμοσύνης, πρόφερα στον Κύριο τη μόνη προσευχή που μπορούσε να εκφράσει όλα μου τα αισθήματα: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ με τον αμαρτωλό”. 

Κι από τότε στη χαρά, στη δοκιμασία, στον πειρασμό και τον αγώνα ή σε στιγμές που η ειρήνη με καταλαμβάνει, αυτά τα λόγια ξεπηδούν απ’ την καρδιά μου. Είναι ένας ύμνος χαράς, είναι η κραυγή μου προς τον Θεό, είναι η προσευχή μου και η μετάνοιά μου».

Το παράδειγμα του άγνωστου αυτού ασκητή δείχνει πως η δοκιμασία, η απελπισία κι η ταραχή κάνουν αυτές τις λέξεις της «προσευχής του Ιησού» να ξεπηδούν από μέσα μας· αυτή η απεγνωσμένη κραυγή που είναι βγαλμένη από μιαν ελπίδα πιο δυνατή κι από την ίδια την απόγνωση, που ξεπήδησε απ’ αυτήν, αλλά τη νίκησε.

(Μητροπ. Αντωνίου του Σουρόζ, «Θέλει τόλμη η Προσευχή», εκδ. Ακρίτας, σ. 47-50.)

sostis.gr

inpantanassis.blogspot 

Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα! (π. Βασίλειος Θερμός, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, πρώην καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών)

Κατάντησε βαρετό. Μιλώ για την επανάληψη κάθε τόσο του ίδιου σκηνικού: ένας καλλιτέχνης σοκάρει προσβάλλοντας τα θεία και κάποιοι πιστοί εξεγείρονται. Αυτή τη φορά είχαμε και αυτοδικία. Η ενόχληση είναι εύλογη και καθολική, από όλους τους πιστούς Αλλά η άσκηση βίας αντιβαίνει προς τον ίδιο τον Χριστιανισμό – εκτός από το ότι χαρίζει στα έργα δημοσιότητα που αλλιώς δεν θα αποκτούσαν ποτέ.

Επιθετικότητα, με λόγια ή με πράξεις, απέναντι σε πρωτοβουλίες εντός του δημόσιου χώρου υποδηλώνει δυσανεξία προς τη νεωτερικότητα. Συνήθως προέρχεται από ανθρώπους ή φορείς οι οποίοι δεν έχουν συμφιλιωθεί με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, οπότε μεταχειρίζονται προνεωτερικούς αυτοματισμούς για να υποχρεώσουν το κράτος να συμμορφωθεί. Να το ξεκαθαρίσουμε: απέναντι στη βέβηλη τέχνη, η δυτική έννομη τάξη δεν διαθέτει διοικητικές ή νομικές λύσεις.

Αδιέξοδο, λοιπόν: ή προκλητικός ή ακραίος. Ενοχλούμαι που είναι σαν να μην έχουν φωνή όλοι εκείνοι που διαθέτουν καλλιτεχνικό αισθητήριο ώστε να βρίσκουν τα συγκεκριμένα έργα και τερατώδη και βέβηλα, αλλά και πολιτισμικό αισθητήριο επαρκές ώστε να αυτοσυγκρατούνται. Αποτελεί σοβαρό πρόβλημα να κυριαρχεί στη δημοσιότητα το ψευδοδίλημμα ότι αν έχεις αντίρρηση στα προσβλητικά έργα τέχνης, ανήκεις αναγκαστικά στους γραφικούς».

Απόσπασμα

alopsis.gr

Εκ του ιστολόγιου: 

Αγιοπατερικά τι μας συμβουλεύει ο Άγιος Λουκάς ο Γιατρός (παραθέτω απόσπασμα):

Ο νόμος του Θεού δεν μας επιτρέπει να προσβάλλουμε τον πλησίον μας, ενώ το να ελέγχουμε κάτι που δεν είναι σωστό μας το παραγγέλλει η ίδια η Αγία Γραφή· «μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον· δε και ελέγχετε» (Εφ. ε΄ 11).

Στις επιστολές του προς Τιμόθεον ο απόστολος Παύλος μας δίνει την εξής εντολή· «Τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον έχωσι» (Α΄ Τιμ. ε΄ 20). «Κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή» (Β΄ Τιμ. δ΄ 2).

Βλέπετε, το να ελέγχουμε κάτι που δεν είναι σωστό, είναι η εντολή του αποστόλου Παύλου. Όχι μόνο δεν πρέπει να έχουμε καμία συμμετοχή στα έργα του σκότους, αλλά και να τα ελέγχουμε. Δεν μας επιτρέπεται να προσπερνάμε με αδιαφορία και σιωπή την κακία και την ασέβεια, αλλά πρέπει να τα ελέγχουμε. Κάθε φορά που ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλεγε κάποιο λόγο σκληρό, τον έλεγε, επειδή ήθελε να ελέγξει την κακία. Δεν προσέβαλλε την αξιοπρέπεια εκείνων των ανθρώπων τους οποίους ονόμαζε αλεπούδες ή ακόμα και γεννήματα εχιδνών. Ήθελε μόνο να ελέγξει το ψέμα που είχαν μέσα τους, διότι η υποκρισία είναι ένα είδος ψέματος και ο πατέρας του ψεύδους είναι ο διάβολος.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν μπορούσε να μην ελέγχει το ψέμα και την υποκρισία. Πάντα τα έλεγχε και πολύ έντονα. Διότι υπάρχει οργή που είναι θεία και μία τέτοια οργή είναι εντολή του Θεού. Αυτή η οργή πρέπει να ανάβει μέσα μας κάθε φορά, όταν βλέπουμε πως προσβάλλουν ιερό και όσιο. Τέτοια οργή ανάγκασε τον μεγάλο ιεράρχη και θαυματουργό, τον άγιο Νικόλαο στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο να χαστουκίσει τον Άρειο.

Από την ίδια θεία οργή ο Κύριος Ιησούς Χριστός έφτιαξε μαστίγιο από σκοινιά και έδιωξε τους εμπόρους από το ναό. Η φλογερή του οργή έκαιγε τους ασεβείς. Υποκριτές έλεγε εκείνους που ήταν τέτοιοι στην πραγματικότητα. Ήταν ανάγκη να τους ελέγχει μπροστά στον λαό, να τους βγάλει το προσωπείο της ευλαβείας, να δείξει το πραγματικό τους πρόσωπο, για να καταλάβουν οι άλλοι πως οι άνθρωποι αυτοί είναι ψεύτες. Πολύ σωστή και δικαιολογημένη ήταν στο στόμα του Υιού του Θεού η λέξη «υποκριτά», που Αυτός είπε για τον αρχισυνάγωγο. Το ίδιο και η ονομασία που έδωσε στους Γραμματείς και τους Φαρισαίους λέγοντάς τους όχι μόνο υποκριτές αλλά και «όφεις» και «γεννήματα εχιδνών».

Διαβάστε το 23ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και θα δείτε πόση αλήθεια υπάρχει στον λόγο του Χριστού για τους Φαρισαίους, ότι πολύ δικαιολογημένα τους έδωσε αυτές τις προσωνυμίες.

Δικαιολογημένα δεν ονομάστηκε ο Ηρώδης αλεπού; Γιατί τον είπε αλεπού ο Κύριος; Τι διακρίνει την αλεπού μεταξύ των άλλων ζώων; Είναι γνωστή η πονηριά της, πώς ξεγελάει και τον κυνηγό και το θύμα της. Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλεγε τον Ηρώδη αλεπού, το έκανε για να ελέγξει την πονηριά του, την τάση του για προδοσία. Αυτό που είπε ο Κύριος για τον Ηρώδη δεν ήταν προσβολή αλλά δικαιολογημένος και σωστός έλεγχος.

Γιατί για τον απόστολο Πέτρο ο Χριστός χρησιμοποίησε την τρομερή αυτή λέξη «Σατανά»; Γιατί όταν άκουσε ο απόστολος πως ο Κύριος πρέπει να προδοθεί, να σταυρωθεί και να πεθάνει φοβερό θάνατο για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, άρχισε να αντιλέγει προσπαθώντας να Τον πείσει να λυπηθεί τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι το έργο του Σατανά; Ο Σατανάς δεν προσπαθούσε να αποτρέψει την θυσία που ήθελε να προσφέρει ο Χριστός στον Γολγοθά; Με το στόμα του αποστόλου μιλούσε τότε ο ίδιος ο Σατανάς γι’αυτό και είπε ο Κύριος τον σκληρό αυτό λόγο· «ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· σκάνδαλόν μου ει· ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (Ματθ. 16, 23).

Βλέπετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ ύβρεως και ελέγχου; Πρέπει να ελέγχουμε ο ένας τον άλλον, όταν βλέπουμε κάποια σφάλματα. Και οι ποιμένες της Εκκλησίας πρέπει να ελέγχουν δημοσίως τους αμαρτωλούς, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου Παύλου. Και μάλλον είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.

(Από την συλλογή: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, “Λόγοι και ομιλίες” που εκφωνήθηκαν στην Συμφερούπολη κατά την περίοδο 1955-1957. Μετάφραση από τα ρωσικά. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» Θεσσαλονίκη)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: orp.gr)

alopsis.gr

Ό,τι λένε οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μας.

Α.Η. 

Μπαίνει ο διάβολος ανάμεσά τους και χωρίζει πρώτα τις ψυχές…

«Κλαίω - μου είπε - την ψόφια μου ψυχή και τον κόσμο… Ξέρεις παιδί μου, σαπίσαμε. Ηδονές, ηδονές, ηδονές, ηδονές και ευχαρίστηση δεν έχουμε! 

Καίγεται μετά η ψυχή… Σάπισε η κοινωνία γιατί χάλασε η οικογένεια. 

Και χάλασε η οικογένεια γιατί δηλητηριάσθηκε η συζυγία, ο γάμος. 

Όταν μια πόλη δηλητηριασθεί από το νερό, πηγαίνουν να ελέγξουν τη δεξαμενή. Και όταν δεν βρεθεί εκεί η αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα, τότε πάνε στην πηγή που τροφοδοτεί τη δεξαμενή. 

Πηγή ο γάμος, δεξαμενή η οικογένεια, αποδέκτης του νερού η κοινωνία… 

Τώρα η πηγή, ο τίμιος γάμος, πάει περίπατο. Έχει τόση ακαθαρσία που το Άγιο Πνεύμα έφυγε και ο διάβολος χορεύει ανάμεσά τους. Γι’ αυτό σκοτώνονται και χωρίζουν. Γιατί όσο περισσότερα αίσχη, τόσο μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους και μοναξιά… Μπαίνει ο διάβολος ανάμεσά τους και χωρίζει πρώτα τις ψυχές… Και ψακώνουν (δηλητηριάζουν) και τα παιδάκια τους, τους απογόνους τους… Όλα τα παίρνουνε τα κακορίζικα με το αίμα… αλλά και η ψυχή ντος τα ρουφά… Κανείς δεν το καταλαβαίνει… Ούτε οι ιερείς… Λένε στα κηρύγματα για αγάπες και λουλούδια, αλλά έχω καταλάβει πως αν δεν αδειάσουμε από τα σκουπίδια, αν δεν μετανοήσουμε, ίντα θα πει αγάπη, καθόλου δεν νοιώθουμε… 

Να έχομε βέβαια αγάπη. Ετούτονα είναι το πρώτο. Αλλά η μετάνοια κάνει την αγάπη να βγαίνει από μέσα μας. Έρχεται μεγάλη μπόρα που θα ξεπλύνει αυτά τα αισχρά πράματα...».

"Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης”, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, εκδ. Θεομόρφου, Β΄ έκδοση, σελ. 160-161.

πηγή:  proskynitis.blogspot.com

makkavaios.blogspot 

Αὐτή εἶναι ἡ ὑποκρισία μας! Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

“Βλέπετε την υποκρισία μας την μεγάλη, τι ντόρος και τι σάλος έγινε γι αυτούς τους ανθρώπους που κάηκαν εκεί στις πυρκαγιές…για τους 1000 ανθρώπους που δολοφονούμε κάθε μέρα στις κλινικές, καταλαβαίνετε τι εννοώ, τις εκτρώσεις, τι ντόρος γίνεται; Κανένας ντόρος! Τίποτα! Μιλάμε για τα δικαιώματα των σκύλων, των γατιών, των πουλιών, ποιος μιλάει για τα δικαιώματα των εμβρύων; Δεν έχουν δικαιώματα τα έμβρυα δηλαδή; Αυτά δεν είναι άνθρωποι; Δεν είναι ψυχές;

Αυτή είναι η υποκρισία μας!  Και κάτι ακόμα πιο φοβερό. Ξέρετε που καταλήγουν αυτά τα έμβρυα; Στις βιομηχανίες καλλυντικών!! Υπάρχουν συμβάσεις - στην Ιταλία συγκεκριμένα - σε κλινικές γυναικολογικές, και παίρνουν αυτά τα έμβρυα τα εκτρωμενα και τα κάνουν καλλυντικά!! Και τα παίρνουν οι κυρίες, για να γίνουν πιο όμορφες! Γιατί αυτές οι ουσίες, επειδή είναι οργανικές απορροφούνται πολύ εύκολα. Αυτό και αν δεν είναι κανιβαλισμός!

Δεν είναι κανιβαλισμός; Δεν τρώμε σάρκες; Αυτή είναι η υποκρισία μας! Και μετά μιλάμε για αγάπη, και δακρυρροούμε μπροστά στις οθόνες! Δεν λέω, να κλάψουμε και γι αυτούς τους ανθρώπους, αλλά γι’ αυτά τα παιδιά ποιος κλαίει! Ποιος μιλάει! Γιατί έχει χαθεί η πίστις! Δεν πιστεύουμε πλέον στον Θεό, πιστεύουμε μόνο στο εδώ και τώρα! Γι αυτό και δεν λέμε κοιμήθηκαν, λέμε χάθηκαν! Ενώ το ορθόδοξο είναι να πεις κοιμήθηκαν. Και αυτοί που κάηκαν κοιμήθηκαν. Δεν ήταν πιστοί αυτοί, τι ήταν ειδωλολάτρες; Ο πιστός ο χριστιανός, δεν χάνεται.”

~Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης

1 Νοεμβρίου 2018

hristospanagia.gr 

Ἡ παρηγορία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων

Δύο άνθρωποι συμφώνησαν και έγιναν ασκητές. Έκαναν μεγάλη άσκηση κι έζησαν ενάρετη ζωή. Ο ένας συνέβη να γίνει ηγούμενος κοινοβίου. Ο άλλος παρέμεινε αναχωρητής και φτάνοντας στην τελειότητα της ασκήσεως, έκαμνε μεγάλα θαύματα: γιάτρευε δαιμονισμένους, έλαβε το προορατικό χάρισμα, και αρρώστους θεράπευε. Εκείνος πού από ασκητής έγινε κοινοβιάρχης, όταν άκουσε ότι τόσα χαρίσματα αξιώθηκε να πάρει ο συνασκητής του, απομονώθηκε για τρεις βδομάδες από τους ανθρώπους και προσευχήθηκε εκτενώς στον θεό να του φανερώσει «πώς εκείνος κάνει θαύματα κι έχει γίνει περιβόητος σ΄ όλους, εγώ όμως σε τίποτε απ΄ αυτά δεν μετέχω».

Παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου σ΄αυτόν και του λέει:

«Εκείνος την πνευματική εργασία του μέσα στο κελί την κάνει με στεναγμούς και δάκρυα στον Θεό μέρα και νύχτα, πεινώντας και διψώντας για χάρη του Κυρίου. Εσύ καθώς μεριμνάς για πολλά, έχεις την επικοινωνία με τους πολλούς, έ, σου φτάνει η παρηγοριά των ανθρώπων».

από το “Μέγα Γεροντικό” 

http://imverias.blogspot.gr/2014/01/blog-post_9274.html#more

hristospanagia.gr 

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και η Δ’ Κυριακή των Νηστειών († Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, τον οποίο σήμερα η Εκκλησία μας ιδιαιτέρως τιμά, είναι ένα πολύτιμο δώρο του Θεού στην Εκκλησία μας, διότι μας άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη, την Κλίμακα, με την οποία μας διδάσκει δύο σπουδαία πράγματα.

Πρώτον, η πρόοδος στην πνευματική ζωή πρέπει να γίνεται μετ’ επιστήμης, όχι χωρίς πρόγραμμα, όχι πρόχειρα, όχι χωρίς συνέπεια, αλλά με προσοχή και με προσπάθεια ν’ αγωνιστεί κανείς να αποτινάξει από επάνω του τα πάθη και να οικειωθεί τις αρετές.

Και το δεύτερον, σ’ αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί κανείς να φθάσει από την μια στιγμή στην άλλη στην τελειότητα, αλλά πρέπει με βαθμίδες να ανεβαίνει τις αρετές, να τις επιδιώκει, να τις επιθυμεί, να προσεύχεται γι’ αυτές ωσότου φθάσει στην υψίστη αρετή, που είναι η αγάπη.

Και ο άγιος Ιωάννης μάς αναφέρει 30 σκαλοπάτια στην κλίμακα των αρετών, τα οποία πρέπει ο αγωνιζόμενος μοναχός και χριστιανός να τα ανεβεί.

Είναι ένα μήνυμα σημαντικό όχι μόνο για τους μοναχούς, αλλά και για τους εν τω κόσμω αγωνιζομένους χριστιανούς, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε, παρασυρόμενοι από τις βιοτικές μέριμνες, ότι κύριος σκοπός της ζωής μας, είναι η τελείωσή μας. Είναι η ένωσή μας με τον Θεό. Είναι η κάθαρσή μας από τα πάθη. Είναι ο αγώνας ο πνευματικός. Κι αυτός πρέπει να γίνεται, όπως είπα, με συνέπεια, με αγώνα καθημερινό, με πόθο Θεού.

Κι αυτό είναι για τους μοναχούς το κύριο έργο και δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ιδίως όσοι εξήλθαμε στην έρημο. Αυτόν τον αγώνα εξήλθαμε να κάνουμε. Και οι χριστιανοί στον κόσμο, κι αυτοί με τις συνθήκες που ευρίσκονται, που δεν έχουν βέβαια την άνεση που έχουν οι μοναχοί, ούτε τον χρόνο που έχουν οι μοναχοί, αλλά μπορούν όμως κι αυτοί να αφιερώνουν κάποιον χρόνο στη ζωή τους για να ασχολούνται με την πνευματική τους πρόοδο και καλλιέργεια και κάθαρση από τα πάθη και τον φωτισμό του Θεού.

Και υπάρχουν σήμερα στον κόσμο χριστιανοί που κάνουν αυτόν τον αγώνα με τη βοήθεια του Θεού και οι οποίοι δεν παρασύρονται από τα πρόσκαιρα και φθαρτά για να ξεχνούν τα αιώνια και τα μένοντα, αλλά μπορούν και αγωνίζονται μέσα στον κόσμο για τη σωτηρία τους και την ένωσή τους με τον Θεό. Κι αυτοί θα έχουν πολύ μεγάλο μισθό.

Διότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα, σε μια εποχή, που συναγωνίζονται όλα να διασπούν τον άνθρωπο, να τον βγάζουν σε μία εξωστρέφεια, να μην αγαπά την εσωστρέφεια τού έσω ανθρώπου, αλλά να φθείρεται συνεχώς από την προσκόλληση στα επίγεια, στα δευτερεύοντα, στα γήινα, στα μάταια· κι όμως υπάρχουν χριστιανοί σήμερα, που από αγάπη για τον Θεό και αγωνίζονται, και νικούν αυτή την εξωστρέφεια κι αυτή την προσκόλληση στα γήινα και στα φθαρτά, για τη σωτηρία τους, για την αγάπη του Χριστού, για την ένωσή τους με τον Θεό.

Κι εμείς οι μοναχοί έχουμε αυτόν τον μόνιμο στόχο. Πρέπει να μη ξεχνάμε το «δι’ ο εξήλθομεν», και τον αγώνα αυτόν πρέπει να τον κάνουμε κάθε ημέρα. Να μη περνά η ημέρα που να μη κάνουμε αυτόν τον αγώνα. Τον αγώνα της καθάρσεως από τα πάθη, και τον αγώνα της αποκτήσεως των αρετών και του φωτισμού. Γιατί αν περάσει και μία ημέρα της ζωής μας, που δεν κάναμε αυτόν τον αγώνα, αυτή η ημέρα πήγε χαμένη. Γι’ αυτό βλέπουμε στο Γεροντικό και στους Βίους των Αγίων ότι οι Άγιοι είχαν ανύστακτο το ενδιαφέρον της ψυχής τους να κάνουν αυτόν τον αγώνα, μέχρι την τελευταία τους στιγμή.

Και ενθυμείσθε τον αββά Σισώη που ήλθε η ώρα του να φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο και παρακάλεσε τον Θεό να τον αφήσει ακόμη μισή ώρα να μετανοήσει. Όλη την ζωή του μετανοούσε, αλλά δεν του έφθανε. Ζητούσε ακόμη μισή ώρα να μετανοήσει. Και μετά ήλθε ο χορός των Προφητών, των Αποστόλων, ο Ίδιος ο Χριστός να πάρουν την ευλογημένη και αγωνιζομένη ψυχή του.

+++

Ας παρακαλέσουμε τον Θεό, διότι η ραθυμία μάς χαυνώνει πολλές φορές και ξεχνάμε το «δι’ ο εξήλθομεν», την εγρήγορση και την πνευματική αναζήτηση της ανόδου μας στην κλίμακα των αρετών, αφού λέγει και ο λόγος του Κυρίου: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν».

Αυτό είναι το ήθος του μοναχού και του ορθοδόξου Χριστιανού. Πρέπει να είναι η εγρήγορση, διότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να πέσουμε στη ματαιότητα των φθαρτών πραγμάτων του κόσμου και να ξεχάσουμε τον αιώνιο προορισμό μας και την αποστολή μας, που είναι η κατάπαυσή μας στους κόλπους του Αγίου Θεού.

Εύχομαι, με την ευχή του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας μας, που το βιβλίο του «Κλίμαξ», είναι το Αναγνωστικό και το καλύτερο σύγγραμμα και για τον τελειότερο χριστιανό και μοναχό. Δεν χρειάζεται άλλο βιβλίο για την πρώτη τάξη, ούτε άλλο βιβλίο για την τελευταία τάξη του πνευματικού πανεπιστημίου, διότι η Κλίμακα τα έχει όλα.

Είναι και το Αλφαβητάριο, αλλά είναι και το βιβλίο των τελείων, διότι περιέχει μέσα σοφία πνευματική, την οποία έλαβε ο Άγιος εκ της προσωπικής του πείρας και του αγώνα του στην πνευματική ζωή, αλλά και εκ της πείρας του, ως γέροντος και ηγουμένου αδελφών μοναχών, την οποία αποτύπωσε στο βιβλίο του αυτό.

Γι’ αυτό είπα, ότι η Κλίμαξ, την οποία διαβάζουμε μάλιστα τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή στα μοναστήρια, η Κλίμαξ είναι ένα μεγάλο πολύτιμο δώρο του Θεού στην Εκκλησία μας και, αν δεν το είχαμε, θα ήμασταν φτωχότεροι. Γι’ αυτό η Πρόνοια του Θεού μερίμνησε να υπάρχουν τέτοια σπουδαία θεόπνευστα βοηθήματα, ώστε απ’ αυτά να παιδαγωγούμαστε και να οδηγούμαστε στη σωτηρία.

Με την ευχή λοιπόν του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος να ενισχυθούμε κι εμείς για να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να εορτάσουμε το Άγιον Πάσχα, αλλά και μετά το Άγιον Πάσχα, γρηγορούντες και προσευχόμενοι πάντοτε. Αμήν.

(2008)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

alopsis.gr 

Παναγία, η αληθινή μας Μητέρα († Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Μέσα στις ευλογημένες και άγιες παραδόσεις της Εκκλησίας μας είναι και αυτό το ωραίο τυπικό που έχουμε: Να διαβάζουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας κάθε Παρασκευή βράδυ την περίοδο της Μεγάλης και αγίας Τεσσαρακοστής και να μαζευόμαστε όλοι οι Ορθόδοξοι στις εκκλησίες και να λέμε τα «Χαίρε» στην Παναγία μας, τα οποία «Χαίρε» δεν είναι μόνον «ποιητική αδεία», αλλά εκφράζουν κυρίως τη βαθύτερη ευγνωμοσύνη της ψυχής μας προς τη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων μας, προς την Οποία οφείλουμε τόσα πολλά.

Και αν δεν είχαμε την αγία και ευλογημένη Θεοτόκο, δεν θα είχαμε τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας, όπως ξέρετε, αποδίδει πολλή μεγάλη τιμή στην Παναγία μας, και όπου συγκεντρώνονται οι Χριστιανοί να υμνήσουν τον Σωτήρα Χριστό, υμνούν μαζί με τον Χριστό και την Παναγία μας.

+++

Σ’ όλες τις Ακολουθίες, σ’ όλα τα Μυστήρια η Παναγία είναι πάντοτε στα δεξιά του Χριστού και υμνείται και εγκωμιάζεται από την αποστολική ακόμη εποχή μέχρι σήμερα. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Είναι παράδοση των αγίων Αποστόλων, οι οποίοι είχαν την Παναγία εν τω μέσω αυτών.

Και όταν ο Κύριος ζούσε επί της γης, πριν αναληφθεί στους ουρανούς, είχε κοντά Του την Παναγία μας. Και στον Σταυρό, όπως ενθυμείσθε, αλλά και μετά την εις ουρανούς Ανάληψή Του, η Παναγία ήταν η Μητέρα των Αποστόλων. Ήταν εκείνη που τους στήριζε, τους δίδασκε, τους παρηγορούσε και τους κατηύθυνε και στο αποστολικό τους έργο.

Και αυτό που γινόταν με τους αγίους Αποστόλους γίνεται μέσα στους αιώνες μέχρι σήμερα. Στην αγία μας Εκκλησία έχουμε τον Λυτρωτή που είναι ο Χριστός μας, έχουμε τη Μητέρα του Λυτρωτή, κι έχουμε και τους Φίλους και τις Φίλες του Λυτρωτή που είναι οι Άγιοι.

Ερώτησαν κάποτε έναν θεολόγο της Εκκλησίας μας: «Τι είναι Εκκλησία;» Και απάντησε ότι «Εκκλησία είναι ο Λυτρωτής, η Μητέρα του Λυτρωτή και οι Φίλοι του Λυτρωτή». Αυτή είναι η Εκκλησία. Έχουμε λοιπόν από την Αρχαία Εκκλησία εν τω μέσω ημών την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η Παναγία μας προΐσταται της Εκκλησίας των λελυτρωμένων. Η Παναγία μας είναι, μετά τον Χριστό, το αγιότερο και ιερότερο Πρόσωπο της Εκκλησίας. Είναι η πρώτη από τους σεσωσμένους. Η πρώτη που σώθηκε είναι η Παναγία μας.

Είναι η πρώτη, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, η οποία πέθανε, αναστήθηκε, ανήλθε στους ουρανούς, είναι στα δεξιά του Χριστού, πρεσβεύει για όλους μας, για όλο τον κόσμο, και στη Δευτέρα Παρουσία, όταν θα αναστηθούν όλοι, η Παναγία δεν θα αναστηθεί, διότι έχει ήδη αναστηθεί. Είναι ο πρώτος ήδη άνθρωπος που αναστήθηκε μετά τον Χριστό. Και απλώς θα πρεσβεύει για εμάς. Θα είναι πάντα στα δεξιά του Χριστού να πρεσβεύει για εμάς.

+++

Είναι λοιπόν μεγάλη η ευλογία, η χάρη, η δόξα της Παναγίας μας. Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού μέσα στα άγια σπλάγχνα της βάσταξε τον Θεό; Έγινε η Χώρα του Αχωρήτου. Κι έτσι έγινε η Μητέρα της ζωής.

Εύα στα εβραϊκά σημαίνει μητέρα της ζωής, αλλά η καημένη η Εύα παρασύρθηκε από τον διάβολο και έγινε μητέρα του θανάτου. Μας κληροδότησε τον θάνατο. Ενώ η Παναγία μας έκανε την αντίθετη κίνηση από την Εύα. Η Εύα έκανε ανυπακοή στον Θεό και έχασε τον Θεό, ενώ η Παναγία μας έκανε τελεία υπακοή στο θέλημα του Θεού και κέρδισε τον Θεό.

Και όχι μόνο τον κέρδισε, αλλά τον πήρε μέσα στα άγια σπλάχνα της, τον κυοφόρησε, τον γέννησε, τον ανέθρεψε, κατά το ανθρώπινο, και τον παρέδωσε στον κόσμο, ως Μητέρα του Θεού. Και επειδή ο Κύριος είναι η ζωή και η ανάσταση, η Παναγία είναι η Μητέρα της Ζωής. Είναι εκείνη η οποία γέννησε τη Ζωή. Είναι Εκείνη η οποία μέχρι σήμερα μας οδηγεί στη ζωή που είναι ο Χριστός, και γι’ αυτό είναι η αληθινή Μητέρα της Ζωής.

Η αληθινή Εύα είναι η Παναγία μας, η οποία διόρθωσε το λάθος της παλαιάς Εύας και έγινε η ίδια η αληθινή Εύα, η αληθινή μας Μητέρα.

(Πηγή: koinoniaorthodoxias.org)

alopsis.gr 

Ψυχικά Ωφέλιμα: "Εάν νομίζεις πως έχεις αρετές δεν έχεις τίποτα. Όποιος πει πως είναι άγιος δεν είναι. Οι Άγιοι ποτέ δεν είπαν ότι ήσαν Άγιοι"

"Οι θλίψεις και ο πόνος μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό. Όλα τα ξεπερνά κανείς με την πίστη στο Θεό"
γ. Ευμένιος Σαριδάκης 

"Εμείς έχομε ανάγκη τον Θεόν. Εκείνος δεν έχει την ανάγκη μας, για μας θα είναι η ωφέλεια"
γ. Ευμένιος Σαριδάκης

«Εάν νομίζεις πως έχεις αρετές δεν έχεις τίποτα. Όποιος πει πως είναι άγιος δεν είναι. Οι Άγιοι ποτέ δεν είπαν ότι ήσαν Άγιοι»
γ. Ευμένιος Σαριδάκης

«Συνήθως οι άνθρωποι όταν αισθάνονται ολίγοι δεν αναπαύονται, θέλουν να πηγαίνουν με τούς πολλούς κι ας πηγαίνουν οι πολλοί εις τον βυθόν»
π. Γεώργιος Καψάνης

orthodoxesnouthesies.blogspot

synaxipalaiochoriou.blogspot