Παράλληλο επιχειρηματικό σύστημα

Δεν είναι η σημερινή κυβέρνηση που προσπαθεί να ελέγξει την επιχειρηματικότητα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Αν δεν συνέβαινε, δεν θα δινόταν επιχειρηματικά δάνεια με πολιτικές παρεμβάσεις, δεν θα σβήνονταν μεγάλα πρόστιμα προς επιχειρήσεις, δεν θα σβηνόταν αγροτικά δάνεια από την Αγροτική Τράπεζα (τα οποία αγροτικά δάνεια που σβήσανε οι κυβερνήσεις, τα πληρώσανε οι πολίτες), δεν θα υπήρχε διαχρονικά σε μεγάλα ποσοστά η μαύρη εργασία κλπ.

Σε όλες τις χώρες υπάρχει ένα ποσοστό διαπλοκής ανάμεσα σε επιχειρηματίες και πολιτικούς. Όμως στην Ελλάδα μιλάμε για τον κανόνα και όχι για την εξαίρεση. Και εκτός αυτού, σε αυτήν την διαπλοκή, η δικαιοσύνη είναι σχεδόν απούσα και η οικονομία χάνει πολλά εκατομμύρια ευρώ.

Στο εξωτερικό μπαίνει και κάτι στα δημόσια ταμεία, η δικαιοσύνη λειτουργεί πολύ καλύτερα, το ίδιο και ο ανταγωνισμός και μπορείς να βρεις και το δίκιο σου, χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσεις τις πόρτες βουλευτικών γραφείων.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

Του Νίκου Φιλιππίδη

Μετά το ναυάγιο του παράλληλου τραπεζικού συστήματος, στην κυβέρνηση δεν αποθαρρύνθηκαν. Είδαν την «κρίση ως ευκαιρία» και κάνοντας την ανάγκη - να προσέξουν τους δικούς τους ανθρώπους - φιλοτιμία, εκπόνησαν ένα σχέδιο εκμετάλλευσης του ευρύτατου προγράμματος αναδιάρθρωσης των επιχειρηματικών χρεών. Επιδίωξή τους ήταν και είναι η δημιουργία ενός δικού τους και πλήρως ελεγχόμενου επιχειρηματικού συστήματος. Ό,τι δηλαδή δεν κατάφεραν να ελέγξουν μέσω του ελέγχου των τραπεζών, θέλουν το ελέγξουν απευθείας μέσω παρεμβάσεων στις πλέον ευάλωτες, τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις.

Οι διαφωνίες της τρόικας και του κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα, με το νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Κοντονή, αποκαλύπτει τι είδους αναδιάρθρωση σκέφτονταν για το εγχώριο επιχειρείν.

«Ονειρευόντουσαν» ένα σχέδιο στο οποίο οι ίδιοι, τα πολιτικά πρόσωπα, θα είχαν τον απόλυτο έλεγχο. Θα δημιουργούσαν τις «αγαπημένες» τους επιτροπές, οι οποίες θα εξέταζαν κάθε περίπτωση ξεχωριστά, απαρτιζόμενες από ανθρώπους που θα μπορούσαν να επηρεάσουν, λειτουργώντας εν τέλει ως το «αόρατο» χέρι της κυβέρνησης προς την οποία θα έπρεπε να έχουν και ευγνωμοσύνη όσοι απολάμβαναν των «ευεργετημάτων» τους.

Τα τραπεζικά στελέχη και τα στελέχη της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων θα έπρεπε στο πλαίσιο αυτό να ζουν με τον φόβο της παραπομπής τους. Οι διαδικασίες θα ήταν χρονοβόρες. Ο στόχος του νομοθετήματος Κοντονή ήταν ξεκάθαρο ότι επεδίωκε να περάσει ένα μήνυμα στους κρατικούς λειτουργούς και τα τραπεζικά στελέχη, ότι στις αποφάσεις σας για το ποιος θα κρίνεται βιώσιμος (και ειδικά ποιος θα κρίνεται μη βιώσιμος) θα πρέπει να λαμβάνετε υπόψη και τις κυβερνητικές θελήσεις.

Ήθελαν με τον δικό τους τρόπο να δημιουργήσουν ένα «παράλληλο επιχειρηματικό σύστημα».

Για το θέμα του νομοσχεδίου Κοντονή, στην τρόικα αποφάσισαν να μην κάνουν τα στραβά μάτια όπως έκαναν με το νομοσχέδιο Παπαδημητρίου για τον εξωδικαστικό διακανονισμό των επιχειρηματικών χρεών, για το οποίο κρίθηκε για λόγους τακτ ότι δεν υπήρχε λόγος να αποσυρθεί την περασμένη Παρασκευή μέρα της ψήφισής του από την Βουλή, δεδομένου ότι το αργότερο σε δύο μήνες θα αλλάξει πλήρως με τροπολογίες που έχουν υποδειχτεί.

Ο νόμος Κοντονή κρίθηκε περισσότερο επείγων, καθώς ένας ικανός αριθμός αναδιάρθρωσης χρεών μεγάλων επιχειρήσεων είναι έτοιμος να ολοκληρωθεί και ανέμενε την αμνήστευση των υπογραφών από τα τραπεζικά και κρατικά στελέχη, προκειμένου να σωθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας.  Όπως αναφέρεται στο νέο μνημόνιο με το ΔΝΤ, «οι ενέργειες που έχουν αναληφθεί σχετικά με την αναδιάρθρωση του χρέους, είτε στο πλαίσιο του Out-Court Workout (OCW) είτε έξω από αυτό, είτε από ιδιώτες είτε από δημόσιους υπαλλήλους, με καλή πίστη και σύμφωνα με τις εφαρμοστέες διαδικασίες και αντικειμενικά κριτήρια, θεωρούνται θεμιτές όσον αφορά την αστική ή ποινική ευθύνη, σύμφωνα με τις γενικές αρχές και τις εγγυήσεις του ισχύοντος νομικού πλαισίου», επίσης στο ίδιο άρθρο το ΔΝΤ ζητά «να θεσπιστούν επαρκείς διαδικαστικές εγγυήσεις για να αποφευχθεί η αδικαιολόγητη επιβολή επιβαρύνσεων στο πλαίσιο αυτό. Οι εφαρμοστέες διαδικασίες ενδέχεται να περιλαμβάνουν πρόσθετες διασφαλίσεις για υποθέσεις που αφορούν πολύ μεγάλους οφειλέτες».

Την ίδια εμμονή με τον κρατικό – κομματικό – έλεγχο είχε η κυβέρνηση και στο θέμα των εταιρειών που θα αναλάβουν ή έχουν ήδη αναλάβει, τον χειρισμό των κόκκινων δανείων. Για το συγκεκριμένο θέμα ωστόσο που εκκρεμεί από το 2015 και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το ΔΝΤ στο άρθρο 59 του νέου μνημονίου αναφέρει ρητά, «ο ρόλος των υπουργικών αρχών στη διαδικασία αδειοδότησης: Απαλείφεται η απαίτηση για τη λήψη γνώμης από υπουργική επιτροπή»...

liberal.gr