Η Ευρώπη σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα των ΗΠΑ

Απόσπασμα:

«Στο Bretton Woods (το 1944), η Ουάσινγκτον με την GATT "έθεσε στο στόχαστρο" τις προνομιακές συμφωνίες που είχε συνάψει η Μεγάλη Βρετανία με τις αποικίες της και οι οποίες εμπόδιζαν την προώθηση των αμερικανικών πολιτικών συμφερόντων, δηλαδή επιδίωξε να ανοίξει στο εμπόριό της τις αγορές των αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών της Βρετανίας και της Γαλλίας, στις οποίες οι δύο πάλαι ποτέ κοσμοκράτειρες αποικιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν αποκλειστικά δικαιώματα. Όπως και έγινε. Σήμερα όμως, η Ουάσινγκτον διαπιστώνει ότι, καίτοι επωμίστηκε το οικονομικό και το στρατιωτικό βάρος του Ψυχρού Πολέμου, το εμπορικό της ισοζύγιο στα πλαίσια του ελεύθερου εμπορίου με τις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα με την ηττημένη των δύο παγκοσμίων πολέμων Γερμανία -την οποία και τις δύο φορές αυτή αναστήλωσε- είναι ελλειμματικό και μάλιστα επιδεινώνεται ραγδαία.

Ως αδιαμφισβήτητη μοναδική υπερδύναμη πλέον, γνωρίζει ότι μπορεί να εκβιάσει την κατάσταση υπέρ των συμφερόντων της και αυτό κάνει με τον πρόεδρο Τραμπ, μέχρις ότου συναντήσει σθεναρή αντίσταση από τα θιγόμενα συμφέροντα. Όμως ποιος μπορεί να αντισταθεί σήμερα στις ΗΠΑ; Η Ευρώπη; Μάλιστα, από τα μέσα της δεκαετίας του '90, η Ουάσινγκτον έχει βρει ένα μοναδικό τρόπο αποδυνάμωσης της οικονομίας των ευρωπαϊκών κρατών με τη μορφή επιβολής κυρώσεων έναντι του Ιράν, του Ιράκ επί Σαντάμ, ή της Ρωσίας, που ενώ διακηρύσσει ότι στοχεύουν τα συγκεκριμένα κράτη, κυρίως στρέφονται κατά των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα μέτρα προστατευτισμού του προέδρου Τραμπ.

Έτσι, η Ουάσινγκτον υποτάσσει οικονομικά την Ευρώπη που θα μπορούσε να εξελιχθεί στον μεγάλο ανταγωνιστή της, ενώ ήδη την ελέγχει στρατιωτικά μέσω του ΝΑΤΟ και φιλοδοξεί να την εξαρτήσει και ενεργειακά. Το αποτέλεσμα, όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από το τέλος του Ψυχρού πολέμου, γίνεται ολοένα πιο ορατό: Η Ευρώπη δεν διαδραματίζει πλέον καθοριστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Το αντίθετο μάλιστα.

Δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι όσο η Ευρώπη δεν αυτονομείται στρατιωτικά έναντι του ΝΑΤΟ, όσο προβαίνει σε συνεχείς διευρύνσεις που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη -αν όχι εντελώς αδύνατη- την μελλοντική της πορεία προς μία πραγματική πολιτικοοικονομική ένωση και όσο ανέχεται, ίσως μάλιστα παροτρύνει -πάντα υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ- τα κράτη και τα κρατίδια που προέκυψαν μετά το 1989 να εντάσσονται στο ΝΑΤΟ, ότι αποδυναμώνεται και απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο έναντι των ΗΠΑ και των άλλων ανερχόμενων δυνάμεων;

Μήπως αγνοεί ότι το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε -εν μέρει- για να αποτρέψει την απειλή να ακολουθήσει η Ευρώπη ανεξάρτητη πορεία; Ή μήπως οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις ευρωκράτες αγνοούν ότι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ συμφώνησε -με τον πατέρα Μπους και τον τότε ΥΠΕΞ Τζέιμς Μπέικερ- να επιτρέψει την επανένωση της Γερμανίας και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ με αντάλλαγμα την υπόσχεση να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ "ούτε εκατοστό ανατολικά"; 

Και όμως, το ΝΑΤΟ επεκτείνεται έκτοτε με τις ευλογίες των Βρυξελλών, που αδυνατούν να αντιληφθούν πως έτσι ψαλιδίζονται οι ευρωπαϊκές προοπτικές στην ήπειρο, αλλά και μειώνεται το ειδικό βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε παγκόσμιο επίπεδο.»

Πηγή: reporter.gr