"Κατέστρεψαν και τα άγια ερημικά μέρη"

– Τὸ ἀνήσυχο κοσμικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μᾶς κατέστρεψε, δυστυχῶς, μὲ τὸν δῆθεν πολιτισμό τοῦ, ἀκόμη καὶ τὰ ἅγια ἐρημικά μέρη, ποὺ γαληνεύουν καὶ ἁγιάζουν τὶς ψυχές. Ὁ ἀνήσυχος ἄνθρωπος δὲν ἡσυχάζει ποτέ. Δὲν ἄφησαν πουθενά τόπο ἥσυχο.
Ἀκόμη καὶ τούς Ἁγίους Τόπους τούς ἔχουν κάνει τώρα!... Ὅπως ἀναφέρεται καὶ στὸν βίο τῆς Ἐρημίτιδος Φωτεινῆς93, στὴν ἔρημο, ὅπου εἶχε ἀσκητέψει, ἔκαναν μετά περίπτερα, καντίνες!... Μέσα στὰ ἀσκητήρια, ὅπου ἀσκήτεψαν τόσοι μοναχοί, τόσοι Ἅγιοι, πουλοῦσαν ἀναψυκτικά οἱ Ἄγγλοι! Πάει ἡ ἔρημος! Σπίτια, ραδιόφωνα, μαγαζιά, ξενοδοχεῖα, ἀεροδρόμια! Ἔγινε αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς: «Ἐκεῖ ποὺ κρεμοῦν τώρα τὰ παλληκάρια τὰ καριοφίλια, θὰ ʹρθῆ καιρός ποὺ θὰ κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ ὄργανα!».
Θέλω νὰ πῶ, ἔτσι καταντήσαμε καὶ ἐμεῖς, ἐκεῖ ποὺ ἀσκήτευαν, ποὺ εἶχαν τὰ κομποσχοίνια οἱ μοναχοί, τώρα ἔχουν ραδιόφωνα, ἀναψυκτικά!... Ἔ, φαίνεται, μετά ἀπὸ λίγα χρόνια δὲν θὰ χρειάζωνται αὐτά.
Ὅπως δείχνουν τὰ πράγματα, γενικά, φαίνεται ἡ ζωή πλησιάζει στὸ τέλος. Τελειώνει ἡ ζωή, τελειώνει καὶ αὐτός ὁ κόσμος.

– Γέροντα, στὸ Ἅγιον Ὅρος ὑπάρχει τώρα τόπος ἥσυχος;

– Ποῦ τόπος ἥσυχος καὶ ἐκεῖ τώρα; ἀφοῦ ἀνοίγουν συνέχεια δασικούς δρόμους! Αὐτοκίνητα ἀπὸ ἐδῶ, αὐτοκίνητα ἀπὸ ἐκεῖ! Ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ ἐρημικά καὶ ἡσυχαστικά μέρη ἔχουν πάρει αὐτοκίνητο. Ἀπορῶ τί ζητᾶνε αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στὴν ἔρημο!
Ὁ Μέγας Ἀρσένιος94 στὴν ἔρημο ἄκουγε τὰ καλάμια ποὺ σείονταν, ὅταν φυσοῦσε γλυκά, καὶ ἔλεγε: «Τί θόρυβος εἶναι αὐτός; Σεισμός γίνεται;».
Ποῦ νὰ ἔβλεπαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα!

Παλιά οἱ διακονητές95 στὰ Κοινόβια, ἰδίως ὁ τραπεζάρης καὶ ὁ ἀρχοντάρης, πολύ κουράζονταν. Ἔπρεπε νὰ πλύνουν τὰ πιάτα, νὰ τρίψουν τὰ μπακιρένια σκεύη... Σήμερα ἔχουν εὐκολίες, ἔχουν διάφορα σύγχρονα μέσα καὶ τὰ περισσότερα κάνουν θόρυβο. Θυμᾶμαι, ἐμεῖς στὸ Κοινόβιο μὲ τὰ δοχεῖα κουβαλούσαμε τὸ νερό ἀπὸ μία πηγή καὶ μὲ τὸ μαγγάνι τὸ ἀνεβάζαμε σιγά‐σιγὰ στὸν τρίτο ὄροφο. Τώρα φέρνουν τὸ νερό μὲ τὴν μηχανή καὶ ἀκοῦς συνέχεια ντούκου‐ντούκου. Τὰ ντουβάρια σείονται, τὰ τζάμια τρίζουν! Τουλάχιστον νὰ βάλουν ἕναν σιγαστήρα. Στὸν στρατό, μὲ τὸν ἀνταρτοπόλεμο, μὲ ἕναν σιγαστήρα φόρτιζα τὴν μπαταρία τοῦ ἀσύρματου, καὶ ἀπέναντι δὲν μὲ ἄκουγαν.

Ἦρθαν μία μέρα στὸ Καλύβι μοναχοί ἀπὸ ἕνα Μοναστήρι καὶ μιλοῦσαν δυνατά. «Πιο σιγά, λέω στὸν ἕναν, μᾶς ἀκοῦνε πιὸ πέρα!». Τίποτε αὐτός. «Πιο σιγά», τοῦ ξαναλέω. «Εὐλόγησον, Γέροντα, μοῦ λέει, συνηθίσαμε νὰ φωνάζουμε στὸ Μοναστήρι, γιατί ἔχουμε τὴν γεννήτρια καὶ μιλᾶμε δυνατά, γιὰ νὰ ἀκοῦμε».
Ἀκοῦς ἐκεῖ; Ἀντί νὰ λένε τὴν εὐχή καὶ νὰ μιλοῦν σιγά, φωνάζουν, γιατί ἔχουν τὴν γεννήτρια! Καὶ τὸ κακό εἶναι ὅτι, ὅπως μερικά παιδιά ἀφήνουν τὴν ἐξάτμιση, γιὰ νὰ ἀκοῦνε ντούκου‐ντούκου..., φθάνει αὐτὸ τὸ πνεῦμα τώρα καὶ στὸν Μοναχισμό. Ἐκεῖ πᾶμε τώρα, τὸ χαίρονται δηλαδή.

Εἶδα μία ἀδελφή σήμερα τὸ πρωί, ἦταν σάν τούς ἀστροναῦτες! Κατέβαινε ἀπὸ πάνω τὸν κατήφορο μὲ τὴν ψάθα στὸ κεφάλι, τὴν μάσκα στὴν μύτη, τὸ χορτοκοπτικό στὸ χέρι, καὶ καμάρωνε. Οἱ ἀστροναῦτες δὲν καμάρωναν τόσο, ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὸ φεγγάρι! Ἀκούω σὲ λίγο βοῦ... β... β... Κοιτάζω, ἔκοβε χόρτα μὲ τὸ χορτοκοπτικό! Νὰ μήν μείνη ἕνας χῶρος ποὺ νὰ μήν ἀκούγεται βοῦ... Τελείωσε αὐτή, ἔρχεται μετά καὶ ὁ ἄλλος μὲ τὸ πιὸ «βού», νὰ ὀργώση! Ἔτρεχε ἀπὸ ʹδω, ἔτρεχε ἀπὸ ʹκει. Μετά παίρνει ἄλλο μηχάνημα, νὰ σιάξη τὸ χῶμα. Βρέ, τί πάθαμε!

– Ἐπειδή ὅμως, Γέροντα, ὑπάρχουν αὐτὰ τὰ μέσα ποὺ διευκολύνουν...

– Ὤ, ξέρετε πόσα μέσα ὑπάρχουν! Ὅσο μπορεῖτε, τὰ βουητά, τούς θορύβους νὰ τὰ ἀποφεύγετε. Τὸ βουητό μᾶς βγάζει ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι.
Τί τὴν ἔχετε μετά κάτω στὴν πόρτα τὴν ταμπέλα νὰ γράφη «Ἠσυχαστήριο»; Γράψτε καλύτερα «Βουηστήριο» ἤ «Ἀνησυχαστήριο!».
Τί νὰ τὸ κάνω τὸ Μοναστήρι, ἄν δὲν ἔχη ἡσυχία; Κοιτάξτε ἐκεῖ πέρα, ὅσο μπορεῖτε, νὰ τὰ περιορίσετε αὐτά. Ἀκόμη αὐτήν τὴν γλυκειά ἡσυχία δὲν τὴν καταλάβατε. Ἄν τὴν καταλαβαίνατε, θὰ μπορούσατε νὰ μὲ καταλάβετε καλύτερα καὶ νὰ καταλάβετε μερικά πράγματα. Ἄν θὰ γευόσασταν ἀπὸ τούς πνευματικούς καρπούς τῆς ἡσυχίας, θὰ ὑπῆρχε ἀσφαλῶς καὶ ἡ καλή ἀνησυχία καὶ θὰ ἐπιδιώκατε περισσότερο τὴν ἁγία ἡσυχία τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

93. Ἡ Ἐρημίτις Φωτεινή γεννήθηκε στὶς 7 Ἰανουαρίου 1860 στὴν Δαμασκό τῆς Συρίας ἀπὸ Ἕλληνες γονεῖς. Τὸ 1884 περίπου ἀνεχώρησε γιὰ τὴν ἔρημο πέρα ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Τὸ 1915, ἐξ αἰτίας τοῦ Ἅʹ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀναγκάσθηκε νὰ πάη στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου ἔμεινε μέχρι τὸ τέλος τοῦ πολέμου. Στὴν συνέχεια πῆγε στὴν δυτική ἔρημό της Νεκρᾶς Θάλασσας, ὅπου καὶ ἀσκήτεψε μέχρι τὸν θάνατό της. (Βλ. Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σπετσιέρη, Ἡ Ἐρημίτις Φωτεινή, Ι. Καλύβη Ἄγ. Ἀναργύρων, Νέα Σκήτη, Ἄγ. Ὅρος 1994).

94. Βλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἀββᾶς Ἀρσένιος κε΄, σ. 7

95. Ὁ ὑπεύθυνος μοναχός ἑνός διακονήματος.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»