Την ευχή ποιός δεν την γνωρίζει; «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με…»
Πέντε λέξεις στον αριθμό με άπειρες σκέψεις για τον πιστό. Αποτελεί, το
υπέρτατο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, που είναι η ίδια η επικοινωνία μαζί Του.
Η κοινωνία του πλάσματος με τον Δημιουργό. Του πυλού με τον Ων. Του ελάχιστου
και πεπερασμένου με Τον άναρχο, ατελεύτητο και ακατάληπτο, τον Παντοκράτωρ.
Με το «Κύριε», δοξολογούμε τον Θεό. Τον δημιουργό πάσης ορατής και
αοράτου κτίσεως. Τον «Πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ Πάντα Πληρῶν…». Τον «…Θησαυρό τῶν Ἀγαθῶν
καὶ Ζωῆς Χορηγό…». Με την γλυκύτατη επίκληση και πρόσκληση «Ιησού», μαρτυρούμε
ότι είναι παρών ο σωτήρ ημών ο Χριστός, και Τον ευχαριστούμε, διότι μας
ετοίμασε «ζωὴν αἰώνιον».
Με την τρίτη λέξη «Χριστέ», θεολογούμε, ομολογώντας ότι ο Χριστός είναι
ο Υιός του Θεού, ο Μεσσίας. Ο αληθινός Θεός και όχι κάποιος άνθρωπος, ούτε
άγγελος, αλλά ο Ιησούς Χριστός. Εν συνεχεία, με την αίτηση «ελέησόν με»,
παρακαλούμε και δεόμαιθα το έλεος του Θεού, για την εκπλήρωση των σωτήριων
αιτημάτων, τους πόθους και τις ανάγκες των καρδιών μας. Το «με», τί εύρος έχει!
Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου αλλά άπασα η εκκλησία του Χριστού, αφού όλοι
αποτελούμε μέλος του ίδιου σώματος.
Βέβαια, είναι πληρέστερη η προσευχή όταν κλείνουμε με την λέξη «τον
αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι την χοϊκότητα και αμαρτωλότητά μας.
Έτσι η ευχή εμπεριέχει δοξολογία, ευχαριστία, θεολογία, παράκληση και
εξομολόγηση. Είναι τεράστια λοιπόν η δύναμη τον πέντε λέξεων που με την δύναμη
των πνευμόνων μπορούμε να φωνάξουμε, ή με την δύναμη του νου και της ψυχής, να
κραυγάσουμε προς τον Άγιο Θεό και να κατακεραυνώσουμε τον υπερουράνιο θρόνο
Του.
Το Ευαγγέλιο προτρέπει με το «Αδιαλείπτως προσεύχεστε» (Α' Θεσ. 5, 17).
Αλλά πώς είναι δυνατό αυτό; Εκ πρώτης όψεως φαντάζει δύσκολο και ακατόρθωτο.
Άλλωστε το μυαλό δεν είναι εξασκημένο. Είναι ένα σοκ για το σύστημα που έχει
συνηθίσει σε άλλους ρυθμούς λόγω συνήθειας.
Ας αναλογιστούμε αρχικά τον αριθμό (ποσότητα) τον προφορικών μας λόγων
κατά την διάρκεια μιας ημέρας. Κατά δεύτερο λόγο, το πλήθος των σκέψεών μας. Εν
συνεχεία ας αναλογιστούμε την ποιότητα και σημασία των προφορικών λόγων και των
σκέψεών μας. Πόσους λόγους και πόσες σκέψεις θα μπορούσαμε να αποφύγουμε
(αργολογία) ή και ακόμη καλύτερα θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε με την
μονολόγιστη ευχή;
Ας υποθέσουμε ότι είναι δύσκολο μόνο μιας να αντικαταστήσουμε κάθε αργό
λόγο και κακό λογισμό με την ευχή. Τουλάχιστον ας δοκιμάσουμε να πιέσουμε λίγο
τον εαυτό μας (την συνήθειά μας) να βάλουμε φραγή σε λόγους και σκέψεις που
είναι καταφανές ότι δεν μας ωφελούν, και να τους αντικαταστήσουμε με την ευχή.
Ας ξεκινήσουμε με αυτό που είναι σαφώς ευκολότερο του «Αδιαλείπτως προσεύχεστε».
Σιγά σιγά χωρίς πίεση και άγχος, ας δοκιμάσουμε να λέμε προφορικά την ευχή
όποτε είμαστε μόνοι. Σιγά σιγά να μειώνουμε την ποσότητα των λόγων και σκέψεων
και να την αντικαθιστούμε με την ευχούλα. Πέντε λέξεις είναι μέσα στις χιλιάδες
των λόγων μας και τις μυριάδες των σκέψεών μας την κάθε ημέρα. Ας προσπαθήσουμε
από σήμερα και σταδιακά να αλλάξουμε αυτήν την αναλογία.
Άραγε ο Θεός δεν θα δει αυτήν μας την προσπάθεια; Άραγε με το ένα βήμα
που θα κάνουμε εμείς δεν θα προσθέσει πολλά περισσότερα για εμάς ο Καλός
Πατέρας; Άραγε από μόνος του ο άνθρωπος κατακτά το «Αδιαλείπτως προσεύχεστε»;
Τελικά πόσο δύσκολη είναι η ευχούλα, οι πέντε σωτήριες λέξεις;
Σταχυολόγημα Πνευματικών Συμβουλών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου