Ο γ. Παΐσιος έλεγε : «Εγώ θα ταπεινώσω τον λογισμό μου όποτε θέλω, όχι
όποτε το θέλει ο πονηρός». Η ταπείνωση καλλιεργείται διαμέσου της αυτομεμψίας
(αυτοκατάκρισης) που προϋποθέτει την βαθιά γνώση του εαυτού μας και την
επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας (αυτογνωσία). Αυτά βέβαια είναι χαρίσματα - δώρα
του Θεού, που λαμβάνονται όμως μέσω της δικής μας καλοπροαίρετης προσπάθειας -
φιλότιμου πνευματικού αγώνα.
Ο Αγ. Πορφύριος έλεγε σχετικά ότι: «ο ταπεινός έχει συνείδηση της
εσωτερικής του καταστάσεως και, όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την
προσωπικότητά του. Δεν χάνει την ισορροπία του.» Δηλαδή με άλλα λόγια έχει
αυτογνωσία. Ενώ, ταυτόχρονα σημείωνε ότι, «το αντίθετο συμβαίνει με τον
εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητος. Στην αρχή [εξωτερικά] μοιάζει με
τον ταπεινό. Λίγο, όμως, αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του,
εκνευρίζεται, ταράζεται», αφού δέχεται τον πειρασμικό λογισμό.
Επίσης ο Αγ. Πορφύριος ανέφερε ότι, «δαιμόνιο είναι και η ταπεινολογία
[…]. Η αληθινή ταπείνωση δεν μιλάει, δεν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, ‘είμαι
αμαρτωλός, ανάξιος, ελάχιστος πάντων...’. Φοβάται ο ταπεινός μήπως με τις
ταπεινολογίες πέσει στην κενοδοξία.» Γι’ αυτόν τον λόγο ακόμη και όταν
αυτοπροαίρετα υποβάλλουμε εμείς οι ίδιοι τον ταπεινωτικό λογισμό στον εαυτό
μας, πρέπει αυτός να είναι αληθής και όχι ψευδής.
Διαφορετικά δεν ταπεινωνόμαστε αλλά ταπεινολογούμε.
Συμπερασματικά, ο ταπεινός έχει την επίγνωση της αμαρτωλότητάς του και
την πλήρη αυτογνωσία που βασίζεται στην αλήθεια για τον εαυτό του. Γνωρίζει
δηλαδή σε βάθος τα πάθη αλλά και τις αρετές του. Με βάση αυτά αποκρούει τις
διαβολές του πονηρού επιβάλλοντας ο ίδιος στον εαυτό του τον ορθό λογισμό όποτε
τον πολεμά ο πονηρός. Χρησιμοποιεί δηλαδή ως όπλο την αλήθεια την οποία αγαπά ο
Θεός, έναντι του αρχηγού του ψεύδους, του πονηρού και μισόκαλου, χτυπώντας τον
κατάστηθα και εξουδετερώνοντάς τον.
Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε!
Σταχυολόγημα Πνευματικών Συμβουλών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου