Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό του βιασμού ανήλικης κοπέλας από
ιερέα στα Πατήσια είναι ώρα να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς μπορούν να
προστατευθούν τα παιδιά, αλλά και συνολικά ο θεσμός της ελληνικής οικογένειας ο οποίος βάλλεται πανταχόθεν και βαίνει προς διάλυση με
αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες που ευνοούν την έξαρση φαινομένων
κακοποίησης και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων.
Για να συμβούν όλα τα παραπάνω πρέπει αρχικά να εντοπιστεί το πρόβλημα
και να γίνει γενικά παραδεκτό ότι εδώ και χρόνια κάτι δεν πάει καλά στην
ελληνική κοινωνία. Καθημερινά τα δελτία ειδήσεων κατακλύζονται από
περιστατικά βιασμών, ξυλοδαρμών, σεξουαλικής κακοποίησης και πορνογραφίας. Είναι
όλα τα παραπάνω ζητήματα μόνο του αστυνομικού δελτίου; Ή μήπως είναι απόρροια
της γενικής κατάρρευσης των πάντων; Των ηθικών αξιών, της Παιδείας, της
διάλυσης του θεσμού
της οικογένειας που οδηγεί στην έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των
παιδιών και των γονέων με αποτέλεσμα τα ανήλικα παιδιά να είναι ακόμα πιο
ευάλωτα στις κακοτοπιές και στα σημεία των καιρών;
Τα στοιχεία της ελληνικής αστυνομίας είναι όντως ανατριχιαστικά και
αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Στην Ελλάδα 1 στα 13 παιδιά έχει έρθει σε σωματική
επαφή με τον δράστη ενώ 1 στα 30 έχει κάποια εμπειρία βιασμού ή απόπειρας
βιασμού. Μιλάμε για ένα βιασμό ανηλίκου σχεδόν κάθε εβδομάδα στην Ελλάδα! Το
2020 κάθε εβδομάδα κατά μέσο όρο υπήρχε καταγγελία για έναν βιασμό ανηλίκου.
Μάλιστα, σε 13 από αυτές τις υποθέσεις η κακοποίηση συνέβαινε από άτομα στα
οποία οι γονείς είχαν εμπιστευτεί τα παιδιά τους.
Συγκεκριμένα, το 2020 καταγράφηκαν στην Ελλάδα 244 υποθέσεις
εκμετάλλευσης γενετήσιας αξιοπρέπειας ανηλίκων και 300 υποθέσεις σεξουαλικής
κακοποίησης και πορνογραφίας. Και προσέξτε, αυτά είναι μόνο τα περιστατικά
που έφτασαν στην αστυνομία, δηλαδή η κορυφή του παγόβουνου σε ένα έγκλημα που
σπανίως καταγγέλλεται. Το πρόβλημα διογκώνεται κάθε χρόνο προς το χειρότερο.
Ενδεικτικό είναι ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού, μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2021
κατεγράφησαν 130.000 κλήσεις για περιστατικά κακοποίησης παιδιών, όχι μόνο σεξουαλικής
αλλά και άλλης, όπως ψυχολογικής βίας.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ως ένα σημείο απόρροια ενός νέου τρόπου
ζωής που προωθείται εδώ και χρόνια στις δυτικές χώρες. Ενός way of life
που συρρικνώνει
τον ιδιωτικό μας χώρο και επιταχύνει επί τα χείρω τον ρυθμό της ζωής
μας. Oι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να είναι πιο κοσμοπολίτικες, αλλά
γίνονται όλο και πιο ρηχές και προσωρινές. H κοινωνική μας ζωή έχει
φτάσει να μιμείται τους ρυθμούς και τα χαρακτηριστικά της αγοράς. Στο
μεταξύ, η οικογένεια - η έδρα των βασικών διά βίου σχέσεών μας-
γίνεται ένας όλο και πιο αδύναμος κρίκος, όπως και το ελληνικό σχολείο. Οι
εκτεταμένες οικογένειες λιγοστεύουν, οι πυρηνικές οικογένειες γίνονται όλο και
πιο μικρές και βραχύβιες, σχεδόν οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο και οι
περισσότεροι γονείς περνούν λιγότερο χρόνο με τα παιδιά τους. Μεταξύ
γονέων και παιδιών δεν υπάρχει ούτε επικοινωνία, ούτε εμπιστοσύνη, ούτε αίσθημα
ασφάλειας.
Κανείς δεν μεταλαμπαδεύει τίποτα στα παιδιά του. Κανείς δεν βοηθάει τα
παιδιά να μάθουν να επιβιώνουν και να αυτοπροστατεύουν την σωματική τους
ακεραιότητα και την πνευματική τους αξιοπρέπεια. Ό,τι ακριβώς ισχύει για το
εσωτερικό της ελληνικής οικογένειας, το ίδιο ακριβώς ισχύει και
εντός της σχολικής κοινότητας όπου και εκεί έχουν διαρραγεί οι σχέσεις
επικοινωνίας μαθητών και δασκάλων.
H κοινωνία συνολικά κινείται προς μια αντίθετη κατεύθυνση, προς μια
ανορθολογική υποκουλτούρα που περιφρονεί την ηλικία και την πείρα. H σχέση μας
με τις πιο βασικές εμπειρίες της ζωής αποκτά σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό ηδονοβλεπτικό
χαρακτήρα. O θάνατος, για παράδειγμα, προσφέρεται σε αφθονία προς κατανάλωση από
τα MME, γυμνός από κάθε πόνο, ανάμεσα σε κουτσομπολιά και δελτία καιρού.
Αυτός ακριβώς ο ηδονοβλεπτικός χαρακτήρας της προωθούμενης υποκουλτούρας δημιουργεί
συνθήκες απευαισθητοποίησης στην κοινότητα. Αποξένωση από τα θεμελιώδη
συναισθήματα και κατά συνέπεια παθητικότητα σε ότι ανορθολογικό συμβαίνει γύρω
μας.
Φτάσαμε να ξύνουμε τον πάτο και δυστυχώς η ελληνική πολιτεία, με
την ευρεία έννοια του όρου, δεν δείχνει καν να έχει αντιληφθεί τι ακριβώς
συμβαίνει. Δεν έχει εντοπίσει ούτε την αρχή του προβλήματος. Καμία
ενημέρωση, εκμάθηση του ρόλου και των προβλημάτων της οικογένειας από το
σχολείο, καμία θεσμική και οικονομική στήριξη για τις πολύτεκνες οικογένειες,
καμία κοινωνική ανασυγκρότηση, καμία προβολή «σωστών» προτύπων, καμία ηθική και
κάθε είδους άλλη συμπαράσταση από πολλούς φορείς: εκκλησία, τοπική κοινωνία,
κρατικές υπηρεσίες... Όλοι αρκούνται απλά να δηλώνουν ότι πέφτουν από τα
σύννεφα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου