μικρό αφιέρωμα δόξας και τιμής…
1η Απριλίου 1955 προσκύνημα στην
ιερή μνήμη των αθάνατων ηρώων και τάμα ζωής για εθνική
καταξίωση
Γράφει ο Ανδρέας Σταυρίδης
Ταξίαρχος ( ε.α )
Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα
όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση
με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους
ο Κυπριακός Ελληνισμός,
καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και
έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε,
επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου
του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα
Από τους 224.747 πολίτες που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108
( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι. Εναντίον
ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για
πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, η εγγραφή για συζήτηση του
Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να
στηρίξει την προσφυγή. Το 1954 μετά από συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο η
Ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου ,κατέθεσε την πρώτη προσφυγή για το
Κυπριακό στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε
Στο ψήφισμα που είχε εκδοθεί, αν και αναγνωριζόταν το δικαίωμα της
αυτοδιάθεσης δεν περιελάμβανε και το δικαίωμα της Ένωσης Στην ουσία το
ψήφισμα υιοθετούσε τις θέσεις της Βρετανίας Στο σημείο αυτό, με έμφαση τονίζεται ακόμη ότι
και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όταν του αναφέρθηκε η δέσμευσή του για αυτοδιάθεση των
λαών μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, απάντησε πως εννοούσε τους υπό
γερμανική κατοχή λαούς! Η διαχρονική υποκρισία, αλαζονεία και η απαίσια
φλεγματική αγγλοσαξονική νοοτροπία προς
τους λαούς, που τελούσαν υπό τον αποικιοκρατικό βρετανικό ζυγό, σε όλο της το
μεγαλείο.
Η Βρετανία χρησιμοποίησε στον ΟΗΕ και εκτός αυτού κάθε δολοπλοκία, θεμιτό
και αθέμιτο μέσο για να καταπνίξει το αίτημα των Κυπρίων. Ενεργοποίησε και τις ΗΠΑ, τόσο στο
παρασκήνιο όσο και στο προσκήνιο, για να περιπλέξει τη κατάσταση, με απόλυτο
στόχο και σκοπό να μην αποδώσει ελευθερία στην Κύπρο. Για να μη παρουσιαστεί
στη διεθνή κοινή γνώμη ότι αυτή, μια υπερδύναμη του «ελευθέρου κόσμου»,
αρνιόταν την ελευθερία σε έναν ολιγάριθμο λαό, ενέπλεξε ύπουλα και μεθοδικά την Τουρκία, για
να εμφανίσει τελικά , την όλη κατάσταση υποκριτικά και δόλια, σαν
ελληνοτουρκικό πρόβλημα
Tο ξημέρωμα της 1ης Απριλίου 1955 ήταν
ένα ξάφνιασμα της φύσης και η πρώτη γροθιά στο απαίσιο πρόσωπο του δυνάστη. Πολλές
εκρήξεις βομβών σε όλες τις πόλεις, φυλλάδια γέμισαν τους δρόμους καλώντας τους
Έλληνες της Κύπρου να ξεσηκωθούν, μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους με τις γαλανόλευκες, απαιτώντας
από τους αποικιοκράτες “φύγετε, είστε ανεπιθύμητοι, ζητούμε λευτεριά και
δικαίωση, ζήτω η Ένωση”. Οι αποικιοκράτες, απορημένοι και σαστισμένοι,
αντέδρασαν αρχικά υποτονικά και σκόρπισαν παντού τους αισχρούς πληροφοριοδότες
τους για να συλλέξουν πληροφορίες. .
Έτσι άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Ήταν η
αναγκαία απάντηση στον εμπαιγμό της Βρετανίας και της αποικιοκρατικής
νοοτροπίας της. Ήταν η δυναμική έκφραση και η γρανιτένια θέληση και
η απόφαση του υπόδουλου λαού να ζήσει ελεύθερος. Στη εξέγερση κανένας δεν
περίσσευε, η δε συμμετοχή ήταν αθρόα και
συγκινητική. Οι αγωνιστές δεν ήταν παιδιά επιφανών αστικών και
μόνο δεξιών οικογενειών.
Ήταν απλοί άνθρωποι με βαθειά προσήλωση
στο Θεό και την Ελλάδα. Ήταν ιερωμένοι, εκπαιδευτικοί, βιοπαλαιστές,
εργατόπαιδα, αγροτόπαιδα, φοιτητές, μαθητές, οικοκυρές Ήταν ο λαός όλος.
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, οι
Άγγλοι αντιλήφθηκαν ότι άρχιζε το
τέλος της παντοδυναμίας τους. Οι Έλληνες της Κύπρου, παίρνοντας
την σκυτάλη από τους προγόνους τους του 1821 και του, 1940 απαιτούσαν ελευθερία
η θάνατο. Με λιγοστό οπλισμό, κυνηγετικά και ελάχιστα αυτόματα του 1940 που
έφτασαν από την Ελλάδα, τα αμούστακα παιδιά της ΕΟΚΑ, αποδιοργάνωναν τον μέχρι
τότε άτρωτο Αγγλικό στρατό, με απανωτές ενέδρες σε αυτοκινητοπομπές και με και
εύστοχες δολιοφθορές στα στρατόπεδά τους, σε αστυνομικούς σταθμούς και σε κάθε
στρατιωτική εγκατάσταση και συγκέντρωση προσωπικού η οποία απειλούσε την
δομή και την δράση της οργάνωσης Η συστηματικές και επιτυχημένες επιχειρήσεις
των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α, έγιναν για τους Βρετανούς εφιάλτης
Μη έχοντας άλλη επιλογή και επιχειρώντας να καταστείλουν τη δράση της
Ε.Ο.Κ.Α, οι Άγγλοι, μετέφεραν στο νησί στρατιωτικές ενισχύσεις, έκτισαν
φυλακές και κρατητήρια, ανακριτήρια και θαλάμους βασανιστηρίων, εξόρισαν τον
Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον πολιτικό ηγέτη της εξέγερσης, μητροπολίτες και λαϊκούς
Επικήρυξαν έναντι αδρής αμοιβής τον στρατιωτικό ηγέτη του αγώνα
τον αρχηγό Γρίβα Διγενή και τομεάρχες της Ε.Ο.Κ.Α .Ανύψωσαν την
αγχόνη με τον φοβερό της βρόγχο. Κι εκεί μέσα στις φυλακές, εκεί μεταξύ
κελιού και αγχόνης, μεταξύ ζωής και θανάτου, γράφεται μια άλλη πτυχή της
ιστορίας του Κυπριακού έπους, αναπέμπουσα χρυσίζουσα αιώνια λάμψη, από το
φωτοστέφανο των ηρωικών εθνομαρτύρων Η αγχόνη άρχισε το ανατριχιαστικό της έργο
. Η αποικιακή ηγεσία, αντίκρισε με δέος τους καταδικασμένους σε θάνατο
αγωνιστές, να προχωρούν προς το ικρίωμα, τραγουδώντας ύμνους προς την ελευθερία
και ψάλλοντας θρησκευτικούς ύμνους.
Οι απαγχονισθέντες αγωνιστές δεν
λιποψύχησαν, ποτέ, ούτε από τα
απαίσια βασανιστήρια, τις ατέλειωτες ανακρίσεις, την ψυχολογική βία τις
στερήσεις και την απομόνωση. Ατενίζουν την αγχόνη γαλήνιοι, ευθυτενείς,
ευσταλείς και με περιφρόνηση τον επικείμενο θάνατό τους, κάνουν το σημείο του
σταυρού και ψάλλουν αγέρωχοι, “σε γνωρίζω από
κόψη του σπαθιού την τρομερή”. Πενταπόσταγμα της Ελληνικής
λεβεντιάς και περηφάνιας. Ο ωραιότερος και ενδοξότερος θάνατος για προάσπιση
όχι των γήινων και ευτελών, αλλά, των αιώνιων, ωραίων, μεγάλων και αληθινών
ιδανικών θρησκείας και έθνους. Εκείνος ο ήχος της θηλιάς, όταν τέντωνε το
σχοινί για να πάρει τη ζωή του συμπολεμιστή τους, λύγιζε ακόμη και τα άψυχα
σίδερα, όμως δεν στάθηκε ικανός να λυγίσει τους αντρειωμένους αντάρτες της ΕΟΚΑ
που περίμεναν τη σειρά τους
Αμήχανοι οι δήμιοι παρακολουθούν τη λεβεντιά των ηρώων με τη θηλιά στο
λαιμό και γρήγορα, το εχθρικό μένος τους, μεταβάλλεται σε θαυμασμό για τα
αμούστακα παλικάρια. Κανένα απ’ αυτά δεν
δείλιασε. Από κανέναν δεν απέσπασαν ούτε μία πληροφορία. Έτσι
απλά, προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση, την αρετή από την καλοπέραση, τη λεβεντιά από
τη δειλία. Έτσι απλά, πορευτήκανε μερικά μέτρα από το κελί τους μέχρι την
αγχόνη, για να εισέλθουν δαφνοστεφανωμένοι και ευλογημένοι, στο πάνθεο των
ηρώων και των αθανάτων.
Οι επαναστατημένοι συνέχιζαν απτόητοι να κτυπούν στρατιωτικούς στόχους, γράφοντας
με το αίμα τους, ένα ακόμα έπος, στις σελίδες της μακρόχρονης ελληνικής
ιστορίας της Κύπρου. Παρά τους απαγχονισμούς, τις εκτελέσεις, τις συλλήψεις και
τους εγκλεισμούς σε κρατητήρια, τις ανακρίσεις με τα ανείπωτα βασανιστήρια και όλες τις προσπάθειες των αποικιοκρατών,
οι επαναστατημένοι δεν λύγιζαν. Κτυπούσαν και ξανακτυπούσαν καίρια και
οργανωμένα κάθε βρετανικό στόχο, στρατόπεδα ,αποθήκες ,αστυνομικούς σταθμούς, φάλαγγες
οχημάτων, κάθε υποδομή του αποικιακού καθεστώτος
Πορεύτηκαν από τα κελιά των μελλοθανάτων μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης
και αν δεν ήταν χειροδέσμιοι, θα έπαιρναν οι ίδιοι τη θηλιά και θα την έβαζαν
στο λαιμό τους. Θεωρούσαν την ακριβή ζωή τους, ένα τίποτα, μπροστά στο όνειρο
και τον πόθο για την λευτεριά. Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και όλοι οι
ασύλληπτοι, επικηρυγμένοι και μη αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α. Παρέμειναν πιστοί στον
όρκο τους, πρόταξαν τα στήθη τους ενάντια στον εχθρό, φυλάγοντας Θερμοπύλες.
Έγιναν ολοκαύτωμα σε υπόγεια, σε κρησφύγετα, έπεσαν νεκροί διάτρητοι από
σφαίρες, σε αγιασμένους από το αίμα τους χώρους, σε αχυρώνες, βουνά και
πεδιάδες. Γνώριζαν, γνώριζαν πολύ καλά, πως με τον θάνατό τους θα
πότιζαν το δένδρο της λευτεριάς, και αυτή, θα σκέπαζε από άκρη σε άκρη την
πικρή, μικρή τους πατρίδα. Ξεφτίλισαν τον τύραννο δυνάστη μα και τον ίδιο το
θάνατο, μεθυσμένοι από το γλυκό κρασί, που μόνο οι Έλληνες ξέρουν να φτιάχνουν
εδώ και αιώνες, όταν η πατρίδα το απαιτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου