Απόσπασμα:
«Εκείνες
όμως που αγαπούσαν πιο πολύ απ'όλους τον Ιησού, δηλαδή οι Μυροφόρες, η μητέρα
Του και οι άλλες - Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία του Ιωσήφ είναι η Παναγία -,
έβλεπαν πού ετάφη. Και περίμεναν και πέρασε όλη η μέρα του Σαββάτου, που ήτανε
αργία και μεγάλη και επίσημη, και την πρώτη μέρα της εβδομάδος – την Κυριακή
για μας -, πολύ πρωί, πήραν μύρα καιωαρώματα και με τόλμη κι εκείνες και αγάπη
μεγάλη έτρεξαν στο μνήμα του Κυρίου. Σκεπτόντουσαν λίγο στον δρόμο το μεγάλο
λιθάρι κυρίως - τα άλλα τις άφηναν αδιάφορες: κι οι
φύλακες κι ο φόβος των Ιουδαίων. Οταν κάποιος αγαπά, η αγάπη, η θεία
αγάπη, έξω βάλλει τον φόβον. Κι έτρεχαν, λοιπόν, και εσκέπτοντο του λίθου την
μετάθεσιν.
Αλλά όταν έφτασαν, ο λίθος είχε σηκωθεί απ'
τον Αρχάγγελο. Κι εκείνος, ως νεανίσκος - διότι οι άγγελοι είναι
αθάνατοι και δεν γερνάνε, όπως θα γίνουμε και μεις, άμα κοιμηθούμε κι
αναστηθούμε κατά τη Δευτέρα Παρουσία - τους μίλησε για την Ανάσταση. «Σεις
ήρθατε εδώ από αγάπη και με τόλμη. Και εγώ με αγάπη και με τόλμη σάς αναγγέλλω
την Ανάσταση του Κυρίου. Ηγέρθη δεν είναι εδώ. Ανέστη. Σεις, όμως, να
πάτε να Τον συναντήσετε. Να ειπήτε και στους Μαθητάς και Αποστόλους και στον
Πέτρο» - συγκινητικό για τον Πέτρο - «ότι θα τους περιμένει στη μικρά
Γαλιλαία». Κι εκείνες τότε έφυγαν. Είχαν φόβο, γιατί η Ανάστασις είναι υπερφυσικόν γεγονός. Και ό,τι είναι υπερφυσικό μάς
βάνει σε φόβο και σε δέος. Είχαν όμως και έκσταση, δηλαδή χαρά μεγάλη για την
Ανάσταση. Και δεν είπαν τίποτα σε κανέναν άλλον, παρά στους Μαθητάς και
Αποστόλους. Κι έγιναν οι τολμηρές Μυροφόρες τα δοχεία της μεγάλης αγάπης,
έγιναν οι Απόστολοι των Αποστόλων και οι Ευαγγελίστριες γυναίκες.
Και η γενναιότητα και η τόλμη του Ιωσήφ,
αλλά κι η μεγάλη αγάπη των Μυροφόρων μάς διδάσκουν ένα πράγμα:
να είμεθα τολμηροί στα μεγάλα και υψηλά και να τα κάνουμε με αγάπη και θυσία.
Και τότε θα πετυχαίνομε. Και περισσότερο θα κερδίζομε τη Θεία
Βασιλεία.
Χριστός Ανέστη!»
π.Ανανίας Κουστένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου