Πολλές είναι οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα της καθημερινότητάς μας.
Φόβοι και ανησυχίες για την πορεία μας, την προσωπική, αλλά και της χώρας μας.
Η αβεβαιότητα μας πικραίνει και η ανασφάλεια μας κλονίζει. Η επιβίωσή μας
φαίνεται προβληματική και πιεστική. Όλα αυτά μας φέρνουν λύπη και πίκρα στην
ψυχή μας. Ο πειρασμός της απελπισίας σκοτίζει το νού μας. Σκέψεις βασανιστικές
μας απασχολούν και μας θλίβουν. Όλα μας φαίνονται δύσκολα, αδιέξοδα.
Ο ίδιος ο
Κύριος Ιησούς Χριστός, λίγο πρό της προδοσίας του Ιούδα, στον κήπο της
Γεσθημανή, θα πεί στους μαθητάς Του: «περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου…»
(Μάρκ. 14, 34). Και Εκείνος μέν φανερώνει τον πειρασμό αυτόν, για να φανερώσει
την ανθρώπινη φύση Του. Τον αντιμετωπίζει όμως με την απόλυτη εμπιστοσύνη και
υπακοή στον ουράνιο Πατέρα Του: «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού
το ποτήριον τούτο· πλήν ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως σύ» (Ματθ. 26, 39).
Η απελπισία οδηγεί στην απόγνωση και αυτή στο απόλυτο σκοτάδι, ακόμα
και στην αυτοκτονία. Και γνωρίζουμε πόσοι και πόσοι αδελφοί μας έχουν φθάσει σ’
αυτό το τραγικό σημείο. Γιατί δεν εμπιστεύθηκαν με όλη την καρδιά τους την
απέραντη αγάπη του Θεού μας.
Αυτή η άπειρη αγάπη του Θεού μας, που γίνεται προσωπική στον καθένα μας
–«ακόμα και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι όλες αριθμημένες» (Ματθ. 10,30),
τις γνωρίζει – γεννά μέσα μας τη βεβαιότητα της παρουσίας Του, της στοργής Του
και του ενδιαφέροντός Του για τη ζωή μας και την ύπαρξή μας. Αυξάνει και στερεώνει
την ελπίδα μας και μας δυναμώνει να αντιμετωπίζουμε και τις δυσκολίες μας με
θάρρος και αγωνιστικότητα. Ο Απ. Παύλος
έλεγε: «Πάντα ισχύω εν τώ ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. 4, 13). Η ελπίδα
αυτή διώχνει μακριά τη σκοτεινιά της απελπισίας. Οδηγεί στην αυτοπεποίθηση και
στη χαρούμενη δημιουργικότητά μας. Ο Απ. Παύλος σημειώνει χαρακτηριστικά
«πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος· εις τούτο γάρ και κοπιώμεν και
ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι…» (Α΄ Τιμ. 4,9-10). Δεν είναι ο Θεός
μιά απρόσωπη θεότητα. Είναι ο Θεός ημών, ο Πατήρ ημών, που γνωρίζει το βάθος
της καρδιάς μας και είναι συμπαθής στις αδυναμίες μας και στις δυσκολίες μα.
«Ου γάρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμ- παθήσαι ταίς ασθενείαις ημών,
πεπειρασμένον δε κατά πάντα καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας» (Εβρ. 4, 15). Άς
προστρέχουμε σ’ Αυτόν με ακλόνητη πίστη και βεβαιότητα για ν’ αποφύγουμε τον
πειρασμό της απελπισίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου