Η αποστολή του ΔΝΤ

Συνεχίζοντας, αυτό που απαιτείται σήμερα από το ΔΝΤ είναι να φροντίζει με τα πακέτα διάσωσης του (bailout package) να αποπληρώνονται οι διεθνείς πιστωτές και να ανακτούν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στα κράτη – επειδή θεωρούν πως το ΔΝΤ γνωρίζει τι ακριβώς χρειάζεται η κάθε χώρα για να λύσει τα προβλήματα της και να εξυγιανθεί, συμβουλεύοντας σωστά τις κυβερνήσεις της και εξασφαλίζοντας την πιστή τήρηση των μέτρων που επιβάλλει.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που υπαγορεύει στις χώρες που υποχρεώνονται να ζητήσουν τη στήριξη του, δεν είναι άλλο από τη συνήθη πολιτική λιτότητας – από ένα συγκεκριμένο κοστούμι που προσπαθεί να φορέσει σε όλες, χωρίς να δίνει σημασία σε ποιά ταιριάζει και σε ποιά όχι.

Η αιτία είναι η εξής: Στα πλαίσια του οικονομικού δόγματος που υπηρετεί, δεν είναι σε θέση να σκεφτεί ή να υποθέσει τίποτα άλλο, από το ότι η κάθε είδους κρίση οφείλεται στη διόγκωση και στην κακή λειτουργία του κράτους – οπότε στη «λαιμαργία του». Ως εκ τούτου μπορεί να επιλυθεί μόνο με την αυστηρή «δίαιτα» του, χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας και της κάθε κρίσης, στο εάν είναι μέλος μίας νομισματικής ένωσης ή όχι κοκ. – ένα δόγμα που πιστεύει ακράδαντα μεταξύ άλλων η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, θεωρώντας πως το μαγικό ραβδί για την επίλυση των προβλημάτων μίας χώρας, στην οποία το 2010 πτώχευσε το κράτος, ενώ σήμερα δεν είναι μόνο αυτό πολύ πιο χρεοκοπημένο αλλά, επί πλέον, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, είναι η «κρατική δίαιτα»!

Με δεδομένο δε το ότι, το ΔΝΤ αμείβεται πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες του, τόσο (α) επίσημα από τα θύματα του, όσο και (β) ανεπίσημα από τους μυστικούς εργοδότες του (= τις επιχειρήσεις που υφαρπάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των κρατών που εισβάλλει, τους κερδοσκόπους που διασώζουν τα χρήματα τους ή στοιχηματίζουν με επιτυχία καινούργια γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι θα συμβεί κλπ.), ενώ δεν έχει κανέναν ανταγωνιστή, δεν είναι υποχρεωμένο να σπάζει το κεφάλι του για να βρει τις σωστές λύσεις – αυτές που ταιριάζουν καλύτερα στις ιδιαιτερότητες της εκάστοτε χώρας.

Στα πλαίσια αυτά η Αργεντινή, υπάκουος μαθητής του ΔΝΤ, προσπαθεί να καθησυχάσει τις αγορές βεβαιώνοντας τες ότι το έλλειμμα της το 2018 δεν θα υπερβεί το 1,3% του ΑΕΠ – από 3,9% το 2017. Το δημόσιο χρέος της ήταν βέβαια κάτω από το περιβόητο  όριο του 60% του ΑΕΠ – οπότε εύλογα απορεί κανείς γιατί κάτω από τις σημερινές εξαιρετικά προβληματικές συνθήκες που βιώνει, θα έπρεπε να περιορίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της ή γιατί το 1,3% είναι ένα εύλογο μέγεθος.

Προφανώς πρόκειται για μία μεγάλη ανοησία, όπως άλλωστε είναι μεγάλη ανοησία το να φέρνει κανείς μία χώρα σε μία τόσο δύσκολη θέση, ώστε να μη έχει καμία άλλη δυνατότητα από την εξτρεμιστική αύξηση των επιτοκίων της, για να καταπολεμήσει την υποτίμηση του νομίσματος της και τον πληθωρισμό – με την οποία ουσιαστικά αυτοκτονεί η εγχώρια πραγματική οικονομία της.

Για το ΔΝΤ βέβαια, το οποίο κάποια στιγμή αργότερα θα παραδεχθεί τα λάθη του όπως στην περίπτωση της Ελλάδας (άρθρο), χωρίς όμως να τιμωρηθεί για αυτά με τη διεκδίκηση αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκαλεί (πάνω από 1 τρις € στην Ελλάδα), είναι ασφαλώς αδιάφορο – αφού η πραγματική του αποστολή είναι η αποπληρωμή των ξένων πιστωτών της χώρας καθώς επίσης, εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες που το ίδιο δημιουργεί, η υφαρπαγή των περιουσιακών της στοιχείων από τους ανεπίσημους εντολοδόχους του.

Απόσπασμα

analyst.gr