"Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού"

– Γέροντα, ὅταν κάνω μιὰ διανοητικὴ ἐργασία, δὲν μπορῶ νὰ λέω τὴν εὐχή. 

– Ὅταν τὴν ὥρα ποὺ ἐργάζεσαι ἔχης τὸν νοῦ σου στὸν Θεό, εἶναι σὰν νὰ λὲς τὴν εὐχή. Γιατί, καὶ ἂν λὲς τὴν εὐχὴ καὶ ὁ νοῦς σου δὲν εἶναι στὸν Θεό, τί ὠφελεῖ; Καὶ ὅταν κουράζεται κανεὶς στὴν εὐχή, ἂν φέρη στὸν νοῦ του τὸν Χριστὸ ἢ τὴν Παναγία, πάλι εὐχὴ εἶναι.

– Γέροντα, μπορεῖ κανεὶς νὰ διατηρῆ μέσα του τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ λέη τὴν εὐχή;

– Ἂν λέη μὲ τὸν λογισμό του: «Πόσο μακριὰ βρίσκομαι ἀπὸ τὸν Θεό! Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ πάω πιὸ κοντά Του;», ἀπὸ αὐτὸ ἔρχεται καὶ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται καὶ ἡ εὐχή. Νὰ προσπαθήσης νὰ αἰσθάνεσαι πάντοτε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, καὶ νὰ κινῆσαι σὰν νὰ εἶναι παρόντες.
Γιατὶ πράγματι εἶναι παρόντες, ἄσχετα ἂν ἐμεῖς δὲν τοὺς βλέπουμε μὲ τὰ σωματικὰ μάτια. Νὰ τὰ ἀνάγης ὅλα στὸν Θεὸ καὶ νὰ λές: «Ὁ Θεὸς μὲ παρακολουθεῖ. Ἄραγε αὐτὸ ποὺ κάνω τώρα εἶναι ἀρεστὸ στὸν Θεό; Τί νὰ κάνω, γιὰ νὰ Τὸν εὐαρεστήσω; Τί πρέπει νὰ ἀποφύγω, γιὰ νὰ μὴν Τὸν στενοχωρήσω;». Σιγὰ‐σιγὰ αὐτὸ θὰ γίνη κατάσταση μέσα σου. Θὰ σκέφτεσαι τὸν Θεὸ καὶ θὰ κάνης τὸ πᾶν, γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσης. Ἔτσι ἀναπτύσσεται καὶ αὐξάνει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, γλυκαίνεται ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά, καὶ μένουν συνεχῶς στὴν εὐχὴ χωρὶς κόπο.

– Γέροντα, τί σημαίνει: «Μνήμη Θεοῦ, ὅρασις Θεοῦ»;

– Μνήμη Θεοῦ σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς εἶναι στὸν Θεό, ζῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, ὁπότε βλέπει παντοῦ τὸν Θεό. Αὐτὸς ποὺ κατορθώνει νὰ ἔχη συνέχεια τὸν νοῦ του στὸν Θεό, αἰσθάνεται συνέχεια τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ συγκλονίζεται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, γιατὶ ὅλα τὰ βλέπει ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Μιὰ ματιὰ νὰ ρίξη γύρω του, καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς παρακολουθεῖ ὄχι μόνον τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸ σύμπαν, καὶ στὶς πιὸ μικρὲς καὶ ἀσήμαντες λεπτομέρειες. Ὅπου νὰ κοιτάξη, βλέπει τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὴν γῆ, βλέπει τὰ πουλιά, τὰ δένδρα, καὶ βλέπει τὸν Θεό, τὸν Δημιουργό τους. Αὐτὸ εἶναι καὶ προσευχή, εἶναι καὶ μνήμη τοῦ Θεοῦ.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»