… Όλα ο
Άγιος Πορφύριος τα έλεγε με πολύ πειστικό ύφος και δεν άφηνε περιθώρια
αμφισβήτησης. Χαρούμενος είπα στον καλόγερο:
-Ωραία! Θα
το εμφιαλώσω.
-Όχι, δεν
θα κάνεις εμφιαλωτήριο εσύ. Κάποιος άλλος θα το κάνει με το δικό του το νερό,
αλλά δεν θα έχει πελατεία. Δύο αυτοκίνητα θα φεύγουνε την ημέρα και θα
αναγκαστεί να το πουλήσει σε κάποιον άλλο. Αυτός, επειδή θα έχει πολλή δουλειά,
θα θελήσει να πάρει και το δικό σου το νερό και θα το ονομάσει τάδε (για
ευνόητους λόγους δεν αναφέρεται).
Σχεδόν
απέναντι από το μαγαζί μου υπήρχε ένα εργοστάσιο παραγωγής χρωμάτων με την ίδια
επωνυμία που μου είπε ο καλόγερος και γι’ αυτό τον ρώτησα αν είναι αυτό, αλλά
μου απάντησε αρνητικά. Γεμάτος απορία και μη μένοντας ικανοποιημένος τον
ρώτησα:
-Γιατί να μην
κάνω εμφιαλωτήριο εγώ;
-Διότι το
μαγαζί σου θα το «πάρει» ο δρόμος. Θα το απαλλοτριώσουνε και θα φέρουνε ως
πρόφαση αυτό που βλέπεις έξω από εκείνο το εργοστάσιο…
Και μου το
έδειξε με το χέρι του.
-Θα μου
πάρουνε το μαγαζί γι’ αυτό το μικρό εικονοστάσι;
-Μέχρι να
γίνει αυτό που σου λέω, το εικονοστάσι θα γίνει εκκλησάκι και θα το
χρησιμοποιήσουνε ως πρόφαση, για να σου κλείσουνε το μαγαζί. Θα πιστέψουν ότι
αν ανοίξουν μεγαλύτερο μαγαζί και κλείσουνε εσένα, θα έχουνε και πολλή
πελατεία. Να.., η άσφαλτος θα περάσει από δω που στέκομαι εγώ τώρα.
-Αν είναι
έτσι, τι το θέλω το μαγαζί; Τι να το κάνω; Ας το πάρουνε και να με
αποζημιώσουνε.
-Όχι δεν
θα το «κόψουνε» το μαγαζί σου. Αυτοί θέλουν απλά να μην δουλέψεις.
Εκείνη τη
στιγμή στεναχωρέθηκα, γιατί είχα επενδύσει όλα μου τα χρήματα και τα όνειρα σε
αυτό το μαγαζί. Τον ρώτησα:
-Τι θα τον
κάνω τόσο εξοπλισμό που αγόρασα; Έχω πανάκριβα γερμανικά μηχανήματα. Επένδυσα
εδώ ένα σωρό λεφτά.
-Αυτά θα
γίνουν μετά από χρόνια. Ότι θα έχεις, θα τα πουλήσεις και θα πάρεις τα λεφτά
σου πίσω. Δύο πράγματα όμως θα τα χαρίσεις.
-Γιατί να
τα χαρίσω;
Γέλασε ο
καλόγερος και μου απαντά:
-Δεν θα τα
πληρώνουνε. Θα σου τα ζητάνε φθήνα και δεν θα τα δίνεις. Εεε…, στο τέλος θα
προτιμήσεις να τα δωρίσεις.
-Και που
θα τα δώσω;
Με
κοιτούσε με τα γαλανά του μάτια. Έδειχνε πολύ ήρεμος και σίγουρος. Χαμογελώντας
μου απάντησε:
-Θα τα
χαρίσεις…, σε μένα!
-Και τι θα
σου χαρίσω;
-Να βρε,
μετά από χρόνια θα αγοράσεις ένα μεγάλο και ωραίο ψυγείο. Θα είναι ακριβό, θα
το αγαπάς και θα το χαϊδεύεις με θαυμασμό. Εεε.., αυτό και κάτι ακόμα θα τα
χαρίσεις σε εμένα.
Σε ότι μου
έλεγε εγώ αμέσως τον ρωτούσα γιατί αυτό, γιατί εκείνο και εκείνος μου
απαντούσε. Όλα έμοιαζαν απίθανα και παράξενα, αλλά άρχισα να τα πιστεύω. Τον
ρώτησα με αγωνία:
-Και το
μαγαζί μου έτσι θα μείνει;
-Ναι… θα
αδειάσει.
-Δεν μπορώ
να κάνω κάτι, για να το γλυτώσω;
-Εάν
κάνεις μέσα στο οικόπεδό σου ένα Εκκλησάκι, θα αποφύγεις την απαλλοτρίωση, αλλά
την πελατεία πάλι θα την χάσεις.
Τότε
θυμήθηκα την πρόταση που μου έκανε ο δήμαρχος να γίνει ένα Εκκλησάκι μέσα στο
οικόπεδό μου, διότι μπροστά από το μαγαζί γίνονταν πολλά τροχαία ατυχήματα.
Επίσης πολύς κόσμος περνούσε από εκεί και θα ανάβανε κανένα κεράκι. Το
αρνήθηκα, διότι θα έχανα ένα μέρος του οικοπέδου μου για πάντα. Το ενδεχόμενο
να το φτιάξω μόνος μου ήταν απίθανο, διότι είχα επενδύσει όλα τα λεφτά μου στο
μαγαζί. Τον ερώτησα:
-Κι αν
γίνουν όλα αυτά, εγώ τι θα απογίνω; Τι δουλειά θα κάνω; Μεγαλώνω τρία παιδιά…
Έδειχνε να με συμπονά.
-Θα γίνουνε
πολλά πράγματα. Θα πέσει δυστυχία μεγάλη και ο κόσμος θα πεινάσει. Αυτοί που
τρώνε ψωμί και ελιά, μην τους φοβάσαι, διότι θα τους φροντίσει ο Θεός. Οι κακομαθήμενοι όμως
θα υποφέρουν.
Εκείνη τη
στιγμή σκέφτηκα ότι, ενώ είχαμε πολλά αγαθά, επειδή είχα μεγαλώσει μέσα στη
φτώχεια και την πείνα, ευχαριστιόμουνα να τρώω ψωμί με ελιές. Ακόμη και
παλαιότερα, όταν είχα χρόνο και πήγαινα για ψάρεμα, είχα στην τσέπη μου ελιές.
Τις έτρωγα για να μην ζαλίζομαι…
ΓΙΑ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: ⇒ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου