Με την κλιμάκωση των εντάσεων για την Ουκρανία και την Ταϊβάν, ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος θα εξελιχθεί σε νέο παγκόσμιο πόλεμο;

….«Πρώτον, είναι δύσκολο να συλλάβουμε πώς η Ουάσιγκτον μπορεί ενδεχομένως να έχει τους πόρους και την πολιτική βούληση να συνεχίσει να περικυκλώνει το Πεκίνο και τη Μόσχα ταυτόχρονα για πάρα πολύ καιρό.

Σύμφωνα με τον στρατηγό Νταν Χόκανσον του Γραφείου Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ, η Φρουρά εξετάζει το ενδεχόμενο επέκτασης ενός σημαντικού εκπαιδευτικού προγράμματος στον Ινδο-Ειρηνικό. Αυτές οι συνεργασίες στοχεύουν στην ενίσχυση ενός περιφερειακού αντι-κινεζικού συνασπισμού, στο πλαίσιο του αμερικανο-κινεζικού ανταγωνισμού για επιρροή μεταξύ των μικρών νησιωτικών εθνών. Αυτό αφορά κυρίως στρατιωτικούς λόγους, όπως κατέστησε σαφές το πρόσφατο επεισόδιο των Νήσων Σολομώντος.

Ο Ντμίτρι Σουσλόφ, ειδικός στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας στην Ανώτατη Οικονομική Σχολή, ισχυρίζεται ότι, μετά την κλιμάκωση της ουκρανικής κρίσης, η Ουάσιγκτον έχει επίσης «εντείνει τη συγκρουσιακή της προσέγγιση απέναντι στην Κίνα». Σύμφωνα με το μελετητή, οι ΗΠΑ προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα παγκόσμιο ολοκληρωμένο σύστημα συμμαχιών ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν τόσο τη Μόσχα όσο και το Πεκίνο. Περιγράφει πως ένα τέτοιο έργο στοχεύει σε ένα «παγκόσμιο, πραγματικά ενοποιημένο, στενά ολοκληρωμένο σύστημα συμμαχιών και όχι μόνο κάθετα ολοκληρωμένο». Θα συνεπαγόταν «οριζόντια διασύνδεση», με ευρωπαϊκές και ασιατικές συμμαχίες. Αυτό εξηγεί γιατί οι τελευταίοι προσκλήθηκαν επίσης στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης. Αναγνώρισε επίσης ότι υπήρξε ένα «άνευ προηγουμένου επίπεδο συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση» και δεσμεύτηκε να ενισχύσει αυτήν την στρατηγική εταιρική σχέση.

Έτσι, ενώ πολλά έχουν συζητηθεί για ένα «νέο ασιατικό ΝΑΤΟ» (που αφορά το QUAD ή ακόμα και το λεγόμενο «νέο QUAD»), οι αμερικανικές φιλοδοξίες στην πραγματικότητα περιλαμβάνουν αυτό που θα μπορούσε κανείς να περιγράψει ως ένα νέο «παγκόσμιο ΝΑΤΟ», που περιλαμβάνει συμμάχους στην Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Ο λόγος ύπαρξης αυτού του μπλοκ είναι να αντιμετωπίσει την «απειλή» της ρωσο - κινεζικής συνεργασίας, μια «απειλή» που είναι αποτέλεσμα των πολιτικών περικύκλωσης της ίδιας της Ουάσιγκτον εναντίον των δύο μεγάλων δυνάμεων.

Ενώ προς το παρόν δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η Κίνα θα φτάσει στο σημείο να επέμβει στρατιωτικά στην Ταϊβάν στο εγγύς μέλλον, από την άλλη πλευρά, εάν οποιαδήποτε πρόκληση ή κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ αυτών των μεγάλων δυνάμεων ξεφύγει από τον έλεγχο, τότε υπάρχει κίνδυνος παγκοσμίου πολέμου, όπως έχουν προειδοποιήσει πολλοί αναλυτές από την έναρξη του ρωσο-ουκρανικού πολέμου τον Φεβρουάριο και, ακόμη χειρότερα, ένα τέτοιο σενάριο θα μπορούσε να περιλαμβάνει πυρηνικό πόλεμο – και σε αυτή την περίπτωση, δε θα υπήρχαν νικητές.

Η αμερικανική μονοπολικότητα φτάνει στο τέλος της, όσο κι αν ο Λευκός Οίκος θα ήθελε να τη διατηρήσει. Επειδή το αμερικανικό κατεστημένο βλέπει την πολυπολικότητα ως ένα είδος υπαρξιακής πρόκλησης, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ, σε ένα είδος «σχεδίου Β», θα προτιμούσαν να πιέσουν για μια νέα διπολικότητα παρά να καλωσορίσουν την εμφάνιση μιας νέας πολυκεντρικής παγκόσμιας τάξης.

Με αυτόν τον τρόπο, η Ουάσιγκτον προσπαθεί να συμπαρασύρει τους εταίρους σε πλήρη ευθυγράμμιση, επιχειρώντας έτσι να διαιωνίσει το νέο Ψυχρό Πόλεμο και να απειλήσει την παγκόσμια ειρήνη. Ωστόσο, αυτό είναι ένα ψευδές δίλημμα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η εποχή της μη δέσμευσης και της πολυ-ευθυγράμμισης έχει έρθει για να μείνει, όπως έχουν δείξει τα αφρικανικά έθνη, η Αίγυπτος, η Ινδία, η Σαουδική Αραβία και η Βραζιλία. Αυτές οι αναδυόμενες δυνάμεις έχουν αποφύγει με επιτυχία την παγίδα της ευθυγράμμισης, ενώ επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα.

Συνοψίζοντας, η ρωσο - κινεζική συνεργασία θα αυξηθεί, και το ίδιο θα αυξηθεί και η πολυευθυγράμμιση εν μέσω περιφερειακών αναδυόμενων δυνάμεων. Αυτές οι νέες διαμορφώσεις έχουν τη δυνατότητα να προωθήσουν νέα φόρουμ και νέα συστήματα. Ενώ πολύς λόγος γίνεται για τους BRICS και τους νέους μηχανισμούς και θεσμούς της αγοράς (που δε βασίζονται σε δολάρια), αυτή τη στιγμή ο πλανήτης χρειάζεται πολύ νέους διπλωματικούς μηχανισμούς και δομές, όχι μόνο για να αποφευχθεί ο διπολισμός και να οικοδομηθεί η πολυπολικότητα, αλλά και για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ενός παγκόσμιου πυρηνικού πόλεμο και κυριολεκτικά να σώσει τον κόσμο»….

Απόσπασμα

πηγή