«Διότι δεν είναι δυνατόν,
όταν βαδίζουμε στο δρόμο του Θεού, να μη μας συναντήσουν δυσάρεστα
πράγματα και καταστάσεις, και το σώμα μας να μην ταλαιπωρείται με αρρώστιες και
κόπους, και να μένει ανενόχλητο, αν βέβαια
αγαπήσουμε τη ζωή της αρετής.
Ο άνθρωπος που περνάει τη ζωή του κατά το
αμαρτωλό του θέλημα, που κυριεύεται από φθόνο ή καταγίνεται με τον αφανισμό της
ψυχής του ή με κάτι άλλο που τον βλάπτει, αυτός ο άνθρωπος καταδικάζεται από
τον Θεό.
Εάν όμως, ενώ βαδίζει στο δρόμο της αρετής, και
ζει κατά το θέλημα του Θεού μαζί με πολλούς άλλους που κάνουν τον ίδιο αγώνα,
συναντήσει κάτι δυσάρεστο και λυπηρό, δεν είναι σωστό να ξεστρατίσει από το
δρόμο της αρετής. Απεναντίας, πρέπει να δεχθεί το πράγμα με χαρά και χωρίς να
το εξετάζει με μεμψιμοιρία, και να ευχαριστήσει τον Θεό που του έστειλε αυτή τη
χάρη. Να τον ευχαριστήσει ακόμη που αξιώθηκε
να πέσει σε δοκιμασία για την αγάπη Του και να γίνει συμμέτοχος των
παθημάτων των Προφητών και των Αποστόλων και των άλλων Αγίων, που υπέμειναν τις
θλίψεις χωρίς να ξεστρατίσουν από το δρόμο του Θεού, είτε έρθουν οι
πειρασμοί από τους ανθρώπους είτε από τους δαίμονες είτε
από το σώμα του.
Διότι χωρίς την άδεια και την παραχώρηση του
Θεού δεν είναι δυνατόν να τον βρει ο πειρασμός, που θα γίνει γι’ αυτόν αφορμή
της κατά Θεόν ζωής. Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να ενεργήσει διαφορετικά, για να
ευεργετήσει αυτόν που θέλει να είναι κοντά του παρά να επιστρέψει να δοκιμαστεί για την αφοσίωσή του στην αλήθεια του
ευαγγελίου. Κι αυτό, επειδή από μόνος του ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει
άξιος της μεγαλοσύνης της αρετής και, για ν’ αποκτήσει τις θείες ευεργεσίες,
δεν μπορεί να μπει σε θλίψεις από μόνος του και, ακόμη, να χαρεί γι’ αυτές,
χωρίς να έχει το χάρισμα της υπομονής από τον Χριστό.
Αυτό το μαρτυρεί και ο άγιος απόστολος Παύλος.
Διότι τόσο μεγάλο είναι αυτό το πράγμα, δηλ. να ετοιμάζεται κάποιος να υποστεί
θλίψεις γιατί ελπίζει στον Θεό, ώστε φανερά το ονομάζει χάρισμα, διότι λέει: «Σε σας δόθηκε το χάρισμα όχι μόνο να πιστεύετε στον
Χριστό, αλλά και να υποφέρετε γι’ αυτόν» [ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ
Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν]
(Φιλιπ. 1, 29). Και, όπως ο άγιος απόστολος Πέτρος έγραψε στην επιστολή του, «όταν
υποφέρετε για τη δικαιοσύνη, είστε μακάριοι, διότι έχετε γίνει κοινωνοί των
παθημάτων του Χριστού» [ἀλλ’ εἰ καὶ πάσχοιτε διὰ δικαιοσύνην, μακάριοι. τὸν δὲ
φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε μηδὲ ταραχθῆτε] (Α΄ Πέτρ. 3, 14).
Λοιπόν, δεν είναι
σωστό να χαίρεσαι όταν όλα πάνε καλά, ενώ στις θλίψεις και στις
στενοχώριες να κατσουφιάζεις και να σκέφτεσαι (για τις θλίψεις) ότι είναι ξένες
προς το δρόμο του Θεού. Διότι από την αρχή του κόσμου και από γενεάς εις γενεάν
το δρόμο του Θεού τον βαδίζουν οι άνθρωποι με το σταυρό και τον θάνατο.
Από που σου ήρθε όμως να μη θέλεις τις θλίψεις;
Να μάθεις λοιπόν, έτσι που σκέφτεσαι, ότι δεν είσαι στο δρόμο του Θεού. Δε
θέλεις να περπατήσεις στα ίχνη των αγίων, παρά θέλεις να φτιάξεις άλλο, δικό
σου δρόμο, και να βαδίζεις σ’ αυτόν χωρίς να παθαίνεις τίποτε».
Απόσπασμα
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος
(Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία
του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ.
Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου)
(Πηγή ψηφιακού κειμένου: Ορθόδοξη Πορεία – orp.gr, Η/Υ επιμέλεια Σοφίας
Μερκούρη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου