Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως. Πολεμήθηκε. Δικαιώθηκε.

Η επίγεια ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μικρή σε σχέση με την μεταθανάτιο. Ερχόμαστε σε τούτο τον κόσμο για να «δώσουμε εξετάσεις» και ανάλογα να πορευτούμε ή στην αιώνιο Ζωή ή στην αιώνια κόλαση. Στην εφήμερη ζωή μας ο Θεός για να μας ενισχύσει στον αγώνα μας επιτρέπει στον χαιρέκακο δαίμονα να μας «πειράξει». Να δώσουμε αγώνα για ταπείνωση, ελεημοσύνη και να προοδεύσουμε στις αρετές. Υπομονή , πραότητα, πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό απαιτείται. Όσα και αν μας καταμαρτυρούν, όσα και να υποφέρουμε να δοξολογούμε με εμπιστοσύνη τον Κύριο

        Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, κατά κόσμον, Αναστάσιος Κεφαλάς, γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης την 1η Οκτωβρίου 1846 μ. Χ. από φτωχούς και ευσεβείς γονείς‧ τον Δημοσθένη και την Μαρία. Ήταν το 5ο από τα 6 παιδιά της οικογένειας. Η ευσεβής γιαγιά του πολύ μικρό του έμαθε τον 50ό ψαλμό. Όταν ο μικρός Αναστάσιος έφθανε στο σημείο του Ψαλμού «διδάξω ανόμους τας οδούς Σου» , το επαναλάμβανε πολλές φορές. Από αυτοσχέδιους άμβωνες μιλούσε για τον Χριστό στους συνομηλίκους του.

        Σε ηλικία 14 ετών, αφού τελείωσε και το σχολαρχείο, επειδή η οικογένεια δεν είχε δυνατότητες οικονομικές και επειδή δεν υπήρχε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στον τόπο του, με την ευλογία των γονέων του αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη.

        Τα πρώτα χρόνια της ζωής στην Κωνσταντινούπολη ήταν δύσκολα και σκληρά. Ο εργοδότης του έμπορος καπνών δεν τον πλήρωνε κανονικά και έτσι ο Αναστάσιος κυκλοφορούσε με τρύπια παπούτσια. Είχε εμπιστοσύνη στον Θεό και έβρισκε γαλήνη στην προσευχή. Σκέφθηκε να γράψει γράμμα στον Χριστό και να του αναφέρει τα προβλήματά του. Έγραψε, λοιπόν, στον Χριστό: «Χριστούλη μου, δεν έχω παπούτσια και ρούχα. Στείλε μου τα Σε παρακαλώ. Ξέρεις πόσο Σε αγαπώ. Αναστάσιος». Έκλεισε την επιστολή και ως παραλήπτη έγραψε στον φάκελο : «Προς Κύριον Ιησού Χριστό στον παράδεισο».

        Πηγαίνοντας προς το ταχυδρομείο συνάντησε ένα γείτονά του ο οποίος ανέλαβε να την ταχυδρομήσει. Ο γείτονας άνοιξε το γράμμα, το διάβασε και έστειλε ένα ποσό στον Αναστάσιο, ο οποίος πολύ χάρηκε. Ο εργοδότης του βλέποντάς τον με καινούργια ρούχα και παπούτσια υποψιάστηκε ότι ο Αναστάσιος έκλεψε χρήματα και άρχισε να τον δέρνει.

       Ο γείτονάς του τον λυπήθηκε και τον προσέλαβε αυτός.

        Τα πράγματα αλλάζουν για τον Άγιο. Τώρα είχε χρόνο για εκκλησιασμό, για   διάβασμα της Αγίας Γραφής και περισσότερη προσευχή. Επίσης, οι γονείς και τα αδέρφια του έρχονται στην πόλη.  Σε ηλικία 20 ετών αναχώρησε για το Λιθί της Χίου ( τόπο καταγωγής της οικογένειας ) για να εργαστεί ως δάσκαλος. Εκεί γνωρίζεται με τον ευεργέτη του Ιωάννη Χωρέμη, πλούσιο τοπικό άρχοντα, εξ αιτίας ενός απλού περιστατικού. Ο Χωρέμης τον θέτει υπό την προστασία του.

        Ο Άγιος Νεκτάριος είχε αποφασίσει να αφήσει τον κόσμο. Σε ηλικία 30 ετών και μετά από τριετή δοκιμασία λαμβάνει το αγγελικό σχήμα με το όνομα Λάζαρος στις 7 Νοεμβρίου 1876 μ.Χ. Στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο και μετονομάζεται σε Νεκτάριο. Στη Χίο φοιτά στο γυμνάσιο.  Ο σεισμός του 1881 τον αναγκάζει να φύγει για Αθήνα, όπου τελειώνοντας το γυμνάσιο αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια για να συναντήσει τον Πατριάρχη Σωφρόνιο. Ο Σωφρόνιος εντυπωσιάστηκε από τον Άγιο και αποφάσισε να τον στείλει στην Αθήνα, πάλι, για να σπουδάσει Θεολογία. Ο Άγιος κατάφερε λαμπρές επιδόσεις και κέρδισε υποτροφία, χρήσιμη για τις σπουδές του, αφού ο ευεργέτης του Χωρέμης κοιμήθηκε. Μόλις έλαβε το πτυχίο (1885 μ.Χ.) αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια. Στην Αλεξάνδρεια τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Χειροτονείται ιερέας , γραμματέας του Πατριάρχη με το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Στη συνέχεια, λόγω των προσόντων του ανελίχθηκε σε ιεροκήρυκα και έλαβε και θέση Πατριαρχικού επιτρόπου. Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ. εκλέγεται επίσκοπος Πενταπόλεως. Με μεγάλη ταπείνωση δέχεται το αξίωμα λέγοντας προς τον Κύριο: «Κύριε διατὶ με ανύψωσες εις τοσούτον μέγα αξίωμα; Εγὼ σού εζήτησα να γίνω μόνον Θεολόγος κι όχι Μητροπολίτης. Εκ νεαράς ηλικίας Σου εζήτησα να γίνω ένας απλὸς εργάτης του Θείου Λόγου Σου, και Συ, Κύριε, τώρα με δοκιμάζεις με τόσα πράγματα. Άλλ  υποτάσσομαι, Κύριε, εις το θέλημά Σου, και δέομαι: καλλιέργησε εντός μου την ταπεινοφροσύνην και τον σπόρον των λοιπών αγίων αρετών, δι᾿ ων τρόπων γνωρίζεις, και αξίωσόν με να ζήσω πάσας τας επί γης ημέρας μου συμφώνως προς τους λόγους του μακαρίου Παύλου, όστις λέγει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Η ραγδαία άνοδος του Αγίου δημιούργησε αντιδράσεις. Ο Σωφρόνιος επλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής και η κούρσα διαδοχής άρχισε. Οι εν αναμονή διεκδικητές του θρόνου αισθανόμενοι την επιθυμία του λαού και την εύνοια του Σωφρονίου προς τον Άγιο αποφάσισαν να τον παραμερίσουν. Τον κατηγόρησαν αόριστα για ηθικές παρεκτροπές, και για σχέδιο ανατροπής του Πατριάρχη . Ο Πατριάρχης πείστηκε και αμέσως διατάζει την παύση των καθηκόντων του Αγίου. Του κόβουν και τον μισθό. Σπίλωσαν το όνομά του σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη. Εν συνεχεία αναχώρησε για την Αθήνα. Ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός παρά την συμπάθεια που τρέφει προς τον Άγιο, αδυνατεί να τον εντάξει στον κλήρο της επαρχίας του λόγω πιέσεων της συνόδου. Ο υπουργός Παιδείας σκοντάφτει στο γεγονός ότι ο Άγιος δεν είχε ελληνική υπηκοότητα. ιεροκήρυκα. Οι καχυποψίες του κόσμου τον συνοδεύουν και αρκετοί τον αποδοκίμαζαν. Το 1891 μ.Χ. αποκαλύφθηκε η σκευωρία εναντίον του και αποκαταστάθηκε το όνομά του. Συνεχίζει με μεγαλύτερο ζήλο το έργο του. Η φήμη του εξαπλώνεται παντού. Το Μάρτιο του 1894 μ.Χ. αναλαμβάνει διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Εργάζεται με ζήλο Θεού . Αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για τους μαθητές του. Το τεράστιο και πολυσχιδές το έργο του στην σχολή του προσέδωσε κύρος. Στην Αίγινα εγκαταστάθηκε το 1908,  όπου εκπληρώνεται ο πόθος του για μοναχικό βίο . Η εμφάνισή του στην Αίγινα συνοδεύτηκε από δυο γεγονότα θαυμαστά. Θεράπευσε δαιμονισμένο και μετά από παράκλησή του άνοιξαν οι ουρανοί μετά από τριετή   ανομβρία. Δεν παύει καθημερινά να στηρίζει και να ανακουφίζει τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν ζητώντας τη βοήθειά του. Το τέλος της επίγειας ζωής του ήταν επίπονο. Κοιμήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1920. και το σκήνωμά του ευωδίαζε και ευώδες μύρον  έκβλυζε από το πρόσωπό του. Η κηδεία του ήταν πάνδημος. Έχει αφήσει τεράστιο συγγραφικό έργο, ψυχωφελές και χρήσιμο σε όλους μας. Πολλά τα θαύματα που έκανε εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1953 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του. Το 1961 έγινε η επίσημος αναγνώριση του Αγίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τιμάται από την Αγία μας Εκκλησία δύο φορές κατ’ έτος: Στις  9 Νοεμβρίου (κοίμηση), και στις 3 Σεπτεμβρίου η (ανακομιδή των λειψάνων)., Επίσης, κατά τη σύναξη των εν Θράκη Αγίων (που συμπίπτει με την Κυριακή των Αγίων Πάντων) και κατά τη σύναξη των εν Αθήναις Αγίων (12 Οκτωβρίου).

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίως ἐβίωσας, ὡς Ἱεράρχης σοφός, δοξάσας τὸν Κύριον, δι' ἐναρέτου ζωῆς, Νεκτάριε Ὅσιε. Ὅθεν του Παρακλήτου, δοξασθεὶς τῇ δυνάμει, δαίμονας ἀπελαύνεις, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσαι, τους πιστῶς προσιόντας, τοῖς θείοις λειψάνοις σου.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Ὀρθοδοξίας τὸν ἀστέρα τὸν νεόφωτον, καὶ Ἐκκλησίας τὸ νεόδμητον προτείχισμα Ἀνυμνήσωμεν καρδίας ἐν εὐφροσύνῃ. Δοξασθεὶς γὰρ ἐνεργείᾳ τῇ τοῦ Πνεύματος. Ἰαμάτων ἀναβλύζει χάριν ἄφθονον τοῖς κραυγάζουσι· χαίροις Πάτερ Νεκτάριε.

Ὁ Οἶκος
Ἄνθρωπος οὐρανόφρων, ἀνεδείχθης ἐν κόσμῳ, Νεκτάριε Χριστοῦ Ἱεράρχα· ζωὴν γὰρ ὁσίαν διελθών, ἀκέραιος ὅσιος καὶ θεόληπτος, ἐν πᾶσιν ἐχρημάτισας· ἐντεῦθεν παρ' ἡμῶν ἀκούεις.

Χαῖρε δι' οὗ οἱ πιστοὶ ὑψοῦνται,
χαῖρε δι' οὗ ἐχθροὶ θαμβοῦνται.
Χαῖρε τῶν Ὁσίων Πατέρων ἐφάμιλλος,
χαῖρε Ὀρθοδόξων ὁ θεῖος διδάσκαλος.
Χαῖρε οἶκος ἁγιώτατος ἐνεργείας θεϊκῆς,
χαῖρε βίβλος θεοτύπωτος πολιτείας τῆς καινῆς.
Χαῖρε ὅτι ἀρτίως ἡμιλλήθης Ἁγίοις,
χαῖρε ὅτι ἐμφρόνως ἐχωρίσθης τῆς ὕλης.
Χαῖρε λαμπρὸν τῆς Πίστεως τρόπαιον,
χαῖρε σεπτὸν τῆς χάριτος ὄργανον.
Χαῖρε δι' οὗ Ἐκκλησία χορεύει,
χαῖρε δι' οὗ νῆσος Αἴγινα χαίρει.
Χαίροις Πάτερ Νεκτάριε.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν ταφον σου Σωτὴρ.
Ὡς ἥλιος λαμπρός, ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, ἀνέτειλας ἡμῖν, τῇ ὁσίᾳ ζωῇ σου, Νεκτάριε Ὅσιε, καὶ πρὸς δόξαν καὶ αἴνεσιν, πάντας ἤγειρας, Χριστοῦ τοῦ πάντων Δεσπότου, τοῦ σὲ δείξαντος, δεδοξασμένον σε Πάτερ, θαυμάτων δυνάμεσι.

Έτερον Κάθισμα
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν καθαρότητα, τῆς πολιτείας σου, καὶ τὴν εὐθύτητα, Πάτερ τῶν τρόπων σου, ὡς προσφορὰν πνευματικήν, δεξάμενος ὁ Δεσπότης, ἰαμάτων κρήνην σε, ἐν Αἰγίνῃ ἀνέδειξε, τοῖς πιστῶς προστρέχουσι, τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου, τοῖς νέμουσιν ὀσμὴν οὐρανίαν, πᾶσι καὶ θείαν εὐωδίαν.

Έτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ὀρθοδόξων δογμάτων ἑρμηνευτής, διδαχῶν θεοφθόγγων ὑφηγητής, δεικνύμενος Ὅσιε, Ἱεράρχης ὡς ἔνθεος, τῶν εὐσεβῶν ῥυθμίζεις, ἐνθέως τὸ φρόνημα, πρὸς θεϊκὴν ἀγάπην, καὶ τρίβον σωτήριον. Ὅθεν ἐν Αἰγίνῃ, θεοφρόνως ἐγείρεις, Μονὴν σεπτὴν Ὅσιε, εἰς ψυχῶν περιποίησιν, Θεοφόρε Νεκτάριε· ἐν ᾗ Μοναζουσῶν ἡ πληθύς, τὰ σεπτά σου προσκυνοῦσα λείψανα, εὐλαβῶς ἑορτάζει, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Έτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρετῆς διανύσας τὸν δρόμον Ὅσιε, θεοπρεπῶς μετετέθης πρὸς τὴν ἀγήρω ζωήν, καὶ ἁγίων κοινωνὸς ὤφθης Νεκτάριε, μεθ' ὧν πρέσβευε ἀεί, τῷ Παντάνακτι Χριστῷ, δοθῆναι πταισμάτων λύσιν, καὶ ψυχικὴν σωτηρίαν, τοῖς ἑορτάζουσι τὴν μνήμην σου.

Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός