Υπάρχουν ώρες που αδυνατώ να καταλάβω πως σκέφτονται αυτοί που πολιτεύονται. Αυτοί οι βουλευτές, δήμαρχοι, νομάρχες και οι αυλικοί τους. Οπωσδήποτε υπάρχουν μέσα σε αυτούς και άνθρωποι με ευαισθησίες, αλλά πόσοι να είναι αυτοί.....
Αυτό το θέμα με τα παιδάκια που πάνε στο σχολείο και επειδή οι γονείς τους δεν έχουν όπως είχα ακούσει μία μάνα να λέει στην τηλεόραση "δεν έχω να δώσω 50 λεπτά στο παιδί μου να πάρει ένα κουλούρι", είναι κάτι που συχνά γυρνάει στο μυαλό μου.
Από το 2010 και μετά εμφανίσθηκε αυτό το δυσάρεστο φαινόμενο. Από τότε μπαίνω στην ψυχολογία αυτών των παιδιών. Δηλαδή, σκέφτομαι (επηρεασμένος από όσα διάβασα) πως αυτό το παιδάκι μετά το σχολείο, νηστικό πάει στο σπίτι και ξέρει ότι δεν θα φάει. Το πρώτο που σκέφτεται το παιδί όταν τελειώσει από το σχολείο είναι τι θα έχει σπίτι να φάει.
Πονάει να ξέρεις ότι θα πας σπίτι και δεν θα έχει φαγητό.
Όπως πονάει το ότι θα πας σπίτι και θα δεις τον πατέρα σου και την μητέρα σου, στενοχωρημένους. Μπορεί και να έχει και κρύο, αν είναι χειμώνας. Δηλαδή, το σπίτι που πας μετά το σχολείο, δεν ξέρω αν σε χαροποιεί που πας. Εντάξει βλέπεις τον μπαμπά, τη μαμά. Μεγάλη υπόθεση! Αλλά μετά τι γίνεται; Στην τηλεόραση μία μητέρα έλεγε πως επειδή δεν έχουν ρεύμα, πάνε κάπου εκτός σπιτιού με το παιδί της να το διαβάσει.....
Θα μου πεις φίλε μου, ότι το κάνω το θέμα πολύ δραματικό. Είναι έτσι ή είναι ότι δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα πόσο δύσκολη είναι; Μήπως είναι ότι δεν θέλουμε να στεναχωρηθούμε, ερχόμενοι στη θέση του άλλου για να μην χαλάσουμε τη μέρα μας; Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν στο κεφάλι τους πολλά ή περνάνε πολλά οπότε δεν το αντέχουν. Το κατανοώ αυτό. Αυτό όμως που δεν κατανοώ είναι ότι πολλοί δεν θέλουν «να χαλάσουν τη μέρα τους».
Ένας διάστημα πριν αρκετά χρόνια, πέρασα μία δύσκολη περίοδο στη ζωή μου. Δεν θα ξεχάσω τη μητέρα μου που μου έλεγε «υπάρχουν και χειρότερα. Αυτά να κοιτάς και να ευχαριστείς τον Θεό για όσα σου δίνει. Να μην ξεχνάς ότι πίσω από κάθε εμπόδιο, έχει και ένα δώρο». Σοφά για εμένα λόγια και βάλσαμο για την ψυχή μου. Και κοιτούσα τα χειρότερα.
Μία φορά εκείνη την περίοδο, ένας γιατρός (παθολόγος) μου είπε «θέλεις μία βραδιά να έρθεις στο νοσοκομείο να δεις πόσος πόνος υπάρχει; Όταν φύγεις θα σου έχει περάσει κάθε πρόβλημα ψυχικό». Η βοήθεια για την ιστορία, ήρθε κοιτώντας ότι υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερα προβλήματα που τα βγάζουν πέρα, το παλεύουν, αλλά και μέσα από την εξομολόγηση, την μελέτη (όχι απλό διάβασμα) των όσων έχει πει ο Γέροντας Παίσιος και με πολύ προσευχή. Τέλος πάντων. Άλλο είναι το θέμα. Τα παιδάκια που στερούνται του βασικότερου αγαθού που είναι η τροφή.
Δεν γίνεται να ξοδεύονται τόσα λεφτά για ταξίδια από πολιτευτές, να χαρίζονται πρόστιμα σε επωνύμους και επιχειρήσεις 100 εκατομμυρίων ευρώ και να υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε.
Δεν λαϊκίζω. Αυτό βλέπω, αυτό λέω. Βλέπω μία κοινωνική αναισθησία από αυτούς που θα έπρεπε να βάλουν έναν φόρο που κανείς δεν θα αμφισβητούσε. Φόρο για να φάνε τα νηστικά παιδάκια. Και οι οικογένειές τους. Μόνο για φαί αν δεν φτάνουν τα χρήματα από το κράτος. Να μην πηγαίνουν αυτά τα μικρά πλάσματα νηστικά στο σχολείο. Να μην λιποθυμούν. Να μην μαυρίζει η τρυφερή ψυχή τους. Εμείς φταίμε για αυτά τα αγγελούδια.
Αυτά δεν φταίνε σε τίποτα.
Σχετικά με τα πρόστιμα που χαρίζονται δες εδώ φίλε μου και θα καταλάβεις για τι πράγμα γράφω.
Akrovolistis
Akrovolistis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου