Γέροντας Παΐσιος: Η γενιά της αδιαφορίας. Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα

- Τί είναι αύτό πού άκούγεται;

- Αεροπλάνο Γέροντα!

- Κλείσε τό παράθυρο, μήν μπή μέσα! Έτσι πού παλάβωσε ο κόσμος, και αυτό σιγά - σιγά μπορεί νά γίνει!... "Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες... "Α, δεν τούς καίγεται καρφί! Τίποτε δεν έχουν μέσα τους...

- Γέροντα, ποιός φταίει πού φθάσαμε σέ αύτήν τήν κατάσταση;

- Μιλάω γενικά. Θέλω νά πώ, μέχρι πού έχει φθάσει ή άδιαφορία! Πήγαινε σέ μιά σχολή και θά δεις, άν λ.χ. χτυπούν τά παράθυρα άπό τον άέρα, ζήτημα νά βρεθεί ένα παιδί να τά κλείσει, γιά νά μή σπάσουν. Άλλα θά χαζεύουν, άλλα θά κοιτάζουν πώς χτυπούν, άλλα θά περνούν άπό ‘κει σαν νά μή συμβαίνει τίποτε. 

Αδιαφορία! Μού έλεγε ένας άξιωματικός πού ήταν υπεύθυνος στίς αποθήκες: «Τρομάζω να βρώ έναν στρατιώτη σωστό, νά τον βάλω φρουρά στήν αποθήκη πετρελαίων, γιά νά μή βάλουν οί άλλοι καμιά φωτιά ή ο ίδιος μήν πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα». 

Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μάς ανέχεται Θεός! Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τί φιλότιμο!
Στόν πόλεμο του 40, στα σύνορα, οί Ιταλοί είχαν πότε - πότε κάποια επικοινωνία με τους "Ελληνες φρουρούς καί έκαναν καμιά έπίσκεψη στό ελληνικό φυλάκιο. Καί να δείτε τί φιλότιμο οί Έλληνες!
Μια φορά που πήγαν οί Ιταλοί στό έλληνικό φυλάκιο, οί "Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ. Βγάζει τότε μπροστά τους ένας "Έλληνας αξιωματικός ένα μάτσο χρήματα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα - καί είχαν αξία τότε αυτά τα χρήματα - καί τα ρίχνει για προσάναμμα στήν φωτιά, για να δείξει στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο τό ελληνικό κράτος! Οί Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία!

Σήμερα μπήκε καί σ’ έμας τό πνεύμα που συναντάει κανείς στα κομμουνιστικά κράτη. Στήν Ρωσία, παρόλο που φέτος¹ είχαν σοδειά, ξέρετε τί πείνα θα έχουν; Δεν θέρισαν τό σιτάρι στόν καιρό του… πήγαν τό φθινόπωρο  να θερίσουν. Θερίζουν τό φθινόπωρο; Αν δέν είναι δικό τους, πως να τό πονέσουν καί να πάνε να τό θερίσουν;
Η ζωή τους είναι μια άγγαρεία. Δέν έχουν τόν ζήλο να δημιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δέν δημιουργουσαν. Μέ αυτό τό ρέμπελο πνεύμα που μπήκε, μέ αυτήν τήν αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο τό κράτος. Βρέχει καί είναι απλωμένο τό σιτάρι; Δέν τους νοιάζει. Ήρθε ή ώρα να φύγουν; Φεύγουν. Τό παίρνει τό σιτάρι ή βροχή. Την άλλη μέρα θα πάνε στήν ώρα τους να μαζέψουν όσο έμεινε!
Όταν όμως είναι δικό σου τό σιτάρι καί τό έχης άπλωμένο στό αλώνι, άν βρέξη, τό αφήνεις να χαθή; Δέν Θα κοιμηθής, για να τό σώσης. Καί νιώθεις χαρά, άγαλλίαση από τήν κούραση.

Η αδιαφορία για τόν Θεό φέρνει τήν αδιαφορία και για όλα τα άλλα φέρνει τήν αποσύνθεση. Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ό άνθρωπος τόν Θεό θα καί ύστερα άγαπάει καί τούς γονείς του, τό σπίτι του, τους συγγενείς του, τήν δουλειά του, τό χωριό του, τόν νομό του, τό κράτος του, τήν πατρίδα του. "Ένας πού δέν άγαπάει τόν Θεό, τήν οίκογένειά του, δέν άγαπάει τίποτε και φυσικά δέν άγαπάει ούτε τήν πατρίδα του, γιατί καί ή πατρίδα είναι μιά μεγάλη οίκογένεια.

Θέλω νά πώ, όλα άπό έκεί ξεκινάνε. Δέν πιστεύει ό άνθρωπος στόν Θεό, καί μετά ούτε γονείς ούτε οίκογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα ύπολογίζει. Καί αύτά είναι πού πάνε τώρα νά διαλύσουν, για αύτό δημιουργούν μιά κατάσταση ρεμπελιό.

Μού έγραφε ένας άστυνομικός: «Δέν μπόρεσα νά έρθω, γιατί μού έπεσε πολλή δουλειά. Μείναμε δύο στήν περιοχή, ένω έπρεπε νά είμαστε όκτώ». "Ακούς πράγματα; Αντί τώρα νά προάλο σθέσουν άλλους δύο, άφήνουν μόνο δύο! Εύτυχώς ύπάρχουν καί έξαιρέσεις.

Ήρθε μιά φορά ένας πατέρας καί μού λέει: «Κάνε προσευχή γιά τόν "Αγγελο, γιατί θά τόν σκοτώσουν». Τόν ήξερα τόν γιό του άπό μικρό παιδί. Τότε ύπηρετούσε τήν θητεία του. «Γιατί, του λέω, τί συμβαίνει;». «Πήγε μιά φορά, μού λέει, καί βρηκε τούς άλλους νά παίζουν χαρτιά, ένω είχαν ύπηρεσία. Τούς έκανε παρατήρηση… δέν τόν άκουσαν.
Τούς έκανε μετά άναφορά, καί ένας άπό έκείνους τόν άπείλησε ότι θά τόν σκοτώση». «Κοίταξε, τού λέω, γιά νά τόν σκοτώσουν, δέν τόν σκοτώνουν. "Εγώ θά κάνω προσευχή, γιά νά μήν περάσουν τόν Άγγελο στρατοδικείο, πού δέν έπαιζε καί αύτός χαρτιά...»!

Έμαθα καί κάτι άλλο καί είπα: «Δόξα τω Θεώ, ύπάρχουν άκόμη "Ελληνες πού πονούν γιά την πατρίδα». "Ένας άεροπόρος, έπειδή είχαν παραβιάσει τά σύνορα τουρκικά άεροπλάνα, έκανε προσπάθεια νά τά προσπεράση λίγο, γιά νά βγάλη φωτογραφία καί νά άποδείξη ότι παραβίασαν τά σύνορα. «Παράτησέ το», τού φώναζε ό άλλος άπό τόν άσύρματο, άλλά έκείνος έπέμενε, προσπαθούσε...Ο Τούρκος έν τω μεταξύ είχε μεγαλύτερο άεροπλάνο και έτρεχε πιό πολύ και τό πήγαινε πιό χαμηλά, μέχρι πού ό Έλληνας, ό καημένος, βούλιαξε στήν θάλασσα!
Και εϊναι αλλοι πού μόνο βόλτες κάνουν με τό αεροπλάνο! Πόσο διαφέρει δηλαδή! Χρειάζεται να μπή κανείς στό νόημα, να αίσθανθή τό καλό ώς ανάγκη, αλλιώς εϊναι ένα ρέμπελο πράγμα.

Αντε τώρα να βάλης κάποιον αγγαρεία να πάή να πολεμήση! Θα κοιτάη να φύγή από δύο, να γλυτώση άπό ‘κεϊ. "Όταν καταλάβη όμως τί κακό θα κάνη ό εχθρός, πάει εθελοντής μετά.
1: Ειπώθηκε το 1990

από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Β σελ 31»  (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)