Αν γνώριζε ό άνθρωπος, και ιδίως ό μοναχός, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επεδίωκε εξωτερικές ομορφιές

Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου φανερώνει ότι ζη μέσα της ο μάταιος κόσμος  γι’ αυτό έλκεται από τήν πλάση καί όχι από τον Πλάστη, από τόν πηλό και όχι από τόν Θεό. Δέν έχει σημασία αν ό πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχη λάσπη αμαρτίας. Η καρδιά, όταν έλκεται από κοσμικές ομορφιές, οί όποιες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, ή οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική. Όταν όμως ό άνθρωπος αγαπάη την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του.

Αν γνώριζε ό άνθρωπος, και ιδίως ό μοναχός, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επεδίωκε εξωτερικές ομορφιές. Μέσα η ψυχή έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας; Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε... μήν τα ρωτάς! Γι, αυτό, αν λάβει ύπ’ όψιν του κανείς τί πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίσει τόσο σχολαστικά να βγάλει και τόν παραμικρό λεκε από τα ρούχα του, γιατί τότε, είναι χίλιες φορές καθαρότερα από τήν ψυχή του.

Άλλα αν δεν έχει υπ’ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε κοιτάζει να βγάλει σχολαστικά και τόν παραμικρό λεκέ! Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη τήν φροντίδα του στήν πνευματική καθαρότητα, στήν εσωτερική ομορφιά και όχι στήν εξωτερική. Τα πρωτεία να δοθούν στήν ομορφιά της ψυχής, στήν πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές, γιατί και ο Κύριος μας είπε:
«Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος ».

από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Α σελ 71»  (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)