Άγιος Γέροντας Παΐσιος - Αποδοχή της αδικίας

- Γεροντα, οταν με αδικουν, ή καρδια μου σκλήραινει.

- Για να μή σκληραίνει, ποτέ να μή σκέφτεσαι ότι φταίει ή πόσο φταίει ο άλλος που σε αδικεί, αλλά πόσο φταις εσύ. Βλέπεις, όταν οί άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, όλοι τους λένε ότι έχουν δίκαιο, μόνον που παίρνουν περισσότερο δίκαιο απ' όσο δικαιούνται, γι’ αύτό και διαφωνούν συνέχεια. Πηγαίνουν στήν αστυνομία π.χ., και ο καθένας λέει: «με έδειρε ο τάδε» - δεν λέει πόσο τον έδειρε αύτός! - και τού κάνει μήνυση.

Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά τήν αδικία. Ενώ ήταν Θεός, κατέβηκε στήν γή από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στήν κοιλιά τής Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Από δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε μαραγκός στους Εβραίους. Και τί εργαλεία είχαν τότε; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι ή καβίλιες ξύλινες. Τού έδιναν και κάτι σανίδια... και Του έλεγαν: «Φτιάξε αύτό, φτιάξε έκεϊνο...». Και πώς να τα πλανίσει; Πλανίζονταν μ’ εκείνα τα γύφτικα σίδερα, πού χρησιμοποιούσαν τότε για πλάνες; Ξέρεις τί ζόρικα είναι;

Άντε ύστερα, τρία χρόνια ταλαιπωρία! Ξυπόλυτος να πηγαίνει άπό έδώ - άπό έκεϊ, γιά νά κηρύττει! Θεράπευε άρρωστους, με λάσπη άνοιγε τά μάτια τών τυφλών, και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία Έβγαζε τά δαιμόνια άπό τους δαιμονισµένους, άλλά δυστυχώς οί άχάριστοι άνθρωποι Του έλεγαν πως είχε δαιμόνιο! Καί ένώ τόσοι είχαν μιλήσει καί προφητεύσει γι’ Αυτόν, τόσα θαύματα έκανε, καί τελικά ονειδισμούς, σταύρωμα.

Γι’ αυτό οί άδικημένοι είναι τά πιό άγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στήν καρδιά τους τόν άδικημένο Χριστό καί άγάλλονται στήν εξορία καί στήν φυλακή σάν νά βρίσκωνται στόν Παράδεισο, διότι,……όπου Χριστός έκεί Παράδεισος.

- Μπορεί, Γέροντα, νά βρεθή κανείς με φορτίο μεγαλύτερο άπό αυτό που μπορεί νά σηκώσει;

- Ο Θεός δεν επιτρέπει φορτίο πάνω από τίς δυνάμεις μας. Οί άδιάκριτοι άνθρωποι φορτώνουν βαρύ φορτίο στους άλλους. Πολλές φορές ο Καλός Θεός άφήνει τους καλούς άνθρώπους στα χέρια τών κακών, γιά νά μαζέψουν μισθό ουράνιο.

- Τό παράπονο, Γέροντα, έχει σχέση µε την άχάριστία;

- Ναί. Μπορεί μάλιστα κάποιος, ένώ τόν φροντίζουν γιά τό καλό του, νά μήν τό καταλαβαίνει, νά νιώθει άδικημένος καί νά παραπονείται. Αν δεν παρακολουθεί τον έαυτό του, μπορεί, όταν κάνη ένα σφάλμα καί του λένε νά προσέχει, νά νομίζει ότι τόν αδικούν… καί νά φθάνη στην άναίδεια.

Μιά άδελφή λ.χ. βάζει περισσότερο φάρμακο καί καίει με τό ράντισμα τά φύλλα άπό τίς ελιές.… Της κάνουν παρατήρηση καί, άντί νά συναισθανθεί το λάθος της καί νά πή «εόλόγησον», νιώθει άδικημένη και κλαίει. «Με αδικούν, λέει. Αν έπεφτε άκρίδα καί χαλούσε τα δένδρα, δεν θα μιλούσαν, ενώ τώρα που τά χάλασα έγώ, φωνάζουν. Χριστέ μου, μόνον Εσύ με καταλαβαίνεις», καί δώσ’ του δάκρυα! Μπορεί νά νιώθει καί χαρά, γιατί σκέφτεται ότι θά έχει μισθό άπό τήν άδικία που δέχτηκε και να ευγνωμονεί τον Χριστό! Αυτό είναι μία λανθασμένη κατάσταση, είναι μεγάλη πλάνη.

από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Γ σελ 72»  (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)