Άγιος Γέροντας Παίσιος: «Τί κάνουν οι καλόγεροι; Γιατί δεν βγαίνουν στον κόσμο, να βοηθήσουν την κοινωνία;»

Εἶναι σὰν νὰ λένε σὲ ἕναν ἀσυρματιστή: «Τί κάνεις ἐκεῖ μὲ τὸν ἀσύρματο; Ἄφησε τὸν ἀσύρματο, πάρε ἕνα τουφέκι καὶ ἔλα νὰ πολεμήσης».

Σὲ τίποτε δὲν μᾶς ὠφελεῖ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ὅλους τοὺς σταθμοὺς ὅλου τοῦ κόσμου, ἐὰν δὲν ἔχουμε τὴν οὐράνια ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ζητᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε βοήθεια ἀπὸ Αὐτόν. Εἶναι μακάριοι ὅσοι ἔπιασαν ἐπαφὴ μὲ τὸν Οὐράνιο Σταθμὸ καὶ εἶναι δικτυωμένοι μὲ εὐλάβεια μὲ τὸν Θεό.

Ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ μιλᾶμε μαζί Του

– Γέροντα, ὁ καημὸς καὶ ὁ πόνος μου εἶναι τὸ θέμα τῆς προσευχῆς. Βρίσκομαι πολὺ πίσω. Τί νὰ κάνω;

– Νὰ μιλᾶς αὐθόρμητα στὸν Χριστό, στὴν Παναγία, στοὺς Ἀγγέλους, στοὺς Ἁγίους, ὅπου κι ἂν βρίσκεσαι, καὶ νὰ τοὺς λὲς ὅ,τι θέλεις. «Χριστέ μου, νὰ λές, Παναγία μου, τὴν διάθεσή μου τὴν ξέρεις. Βοήθησέ με!». Ἔτσι ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ νὰ τοὺς μιλᾶς συνέχεια γιὰ ὅ,τι σὲ ἀπασχολεῖ καὶ ὕστερα νὰ λὲς τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

– Γέροντα, δὲν προσεύχομαι συγκεντρωμένα.

– Ὅταν προσεύχεσαι, νὰ σκέφτεσαι μὲ ποιόν μιλᾶς. Μιλᾶς μὲ τὸν Θεό! Μικρὸ πράγμα εἶναι αὐτό; Σὲ ἕνα [//23] ἐπίσημο πρόσωπο μὲ πόση προσοχὴ μιλάει κανείς! Προσέχει νὰ μὴν πῆ καμμιὰ ἀνοησία, πότε‐πότε μπερδεύεται καὶ ἡ γλῶσσα του ἀπὸ συστολή. Ἔ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ προσέχει κανεὶς τόσο πολύ, ὅταν μιλάη μὲ ἕναν ἄνθρωπο, πόσο πιὸ προσεκτικὸς πρέπει νὰ εἶναι, ὅταν μιλάη μὲ τὸν Θεό;
Βλέπεις, ἀκόμη καὶ ἕνα μικρὸ παιδί, ὅταν πηγαίνη νὰ μιλήση στὸν πατέρα του ἢ σὲ ἕναν ἡλικιωμένο, πηγαίνει μὲ συστολή. Ἂν πρόκειται νὰ μιλήση στὸν δάσκαλό του, ποὺ τὸν φοβᾶται καὶ λίγο, πλησιάζει μὲ πιὸ μεγάλη συστολή.
Κι ἐμεῖς, τώρα, μιλᾶμε μὲ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό, μὲ τὴν Παναγία, μὲ τοὺς Ἁγίους, καὶ νὰ μὴν τὸ καταλαβαίνουμε;

– Πρὶν ἔρθω, Γέροντα, στὸ μοναστήρι, τὸν Μοναχισμὸ τὸν εἶχα συνδέσει μὲ τὴν προσευχή. Τώρα ὅμως δυσκολεύομαι στὴν προσευχὴ καὶ τὴν θεωρῶ τὸ πιὸ δύσκολο καὶ κουραστικὸ ἔργο.

– Ἐσὺ φιλόλογος δὲν εἶσαι; Σοῦ ἀρέσει νὰ μιλᾶς, καὶ δὲν κουράζεσαι νὰ κουβεντιάζης μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μὲ τὸν Χριστὸ ὅμως, ποὺ καταδέχεται νὰ κουβεντιάση μαζί σου, κουράζεσαι νὰ μιλᾶς καὶ σοῦ φαίνεται δύσκολο. Δὲν εἶναι βαρὺ αὐτό; Σὰν νὰ λέη κάποιος: «Ὤχ, τώρα πρέπει νὰ πάω νὰ μιλήσω μὲ τὸν βασιλιά. Δὲν ἔχω ὄρεξη, ἀλλὰ τί νὰ κάνω; Θὰ πάω». Ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ μιλᾶμε συνέχεια διὰ τῆς προσευχῆς μαζί Του, κι ἐμεῖς νὰ μὴ θέλουμε; Εἶναι φοβερό!
Καὶ τὸ παράξενο εἶναι ὅτι Ἐκεῖνος θέλει νὰ μιλᾶμε μαζί Του, γιὰ νὰ μᾶς βοηθάη, κι ἐμεῖς βαριόμαστε!

– Γέροντα, πέφτω συχνὰ στὴν φλυαρία καὶ μετὰ στενοχωριέμαι.

– Καλύτερα δὲν εἶναι νὰ μιλᾶς μὲ τὸν Χριστό; Ὅποιος μιλάει μὲ τὸν Χριστό, ποτὲ δὲν μετανοιώνει. Ἡ φλυαρία εἶναι βέβαια πάθος, ἀλλά, ἂν τὴν ἀξιοποιήσης [//24] πνευματικά, μπορεῖ νὰ γίνη προϋπόθεση γιὰ τὴν προσευχή. Ἄλλοι βαριοῦνται καὶ νὰ μιλήσουν.
Ἐσὺ ἔχεις μιὰ δύναμη μέσα σου καὶ μιὰ ὁρμὴ νὰ μιλᾶς. Ἂν τὸ ἀξιοποιήσης αὐτὸ πνευματικά, θὰ ἁγιασθῆ ἡ ψυχή σου. Προσπάθησε νὰ λὲς μόνον τὰ ἀπαραίτητα μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μιλᾶς συνέχεια μὲ τὸν Χριστό. Ὅταν θὰ ἀρχίζης μιὰ ταπεινὴ συζήτηση μαζί Του, δὲν θὰ παίρνης εἴδηση τί γίνεται γύρω σου· τόσο ἐνδιαφέρον καὶ τόση γλυκύτητα θὰ ἔχη. Ἐμένα ἀκόμη καὶ οἱ πνευματικὲς συζητήσεις μὲ κουράζουν, ἐνῶ στὴν προσευχὴ νιώθω μεγάλη ἀνάπαυση.

Ἡ προσευχὴ εἶναι συνομιλία μὲ τὸν Θεό. Μακαρίζω καμμιὰ φορὰ ἐκείνους ποὺ ἔζησαν στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ ἔβλεπαν καὶ ἄκουγαν τὸν Ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ μποροῦσαν νὰ Τοῦ μιλήσουν. Ἀλλὰ σκέφτομαι ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε σὲ καλύτερη θέση, γιατὶ ἐκεῖνοι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀπασχολήσουν πολὺ τὸν Χριστό, ἐνῶ ἐμεῖς μποροῦμε μὲ τὴν προσευχὴ νὰ μιλᾶμε συνέχεια μαζί Του.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»