Δύσκολο πράγμα να είσαι γονιός· μοιάζει με πορεία σταυρική, όπου κάθε της
τετραγωνικό εκατοστό αφήνει, άλλοτε μια μικρή και άλλοτε μια μεγαλύτερη
πρόγευση από Γολγοθά. Η αγωνία, ο φόβος για το αύριο είναι κάποια από τα
καρφιά, που συνοδεύουν τον ιδιότυπο αυτό σταυρό, μα λόγχη, τελικώς,
αναδεικνύεται η αγάπη... Η ανιδιοτελής αγάπη, που πλημμυρίζει όλο σου το είναι,
από την πρώτη εκείνη στιγμή, που ένα άγουρο πλασματάκι μπαίνει στη ζωή σου κι
έτσι απλά γίνεται ζωή σου!
Στο εξής, τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Κάθε ώρα, κάθε σκέψη,
κάθε πνοή σου εξαρτώνται από αυτό κι ας φαίνεται πως συμβαίνει το αντίστροφο·
πως εκείνο είναι απολύτως εξαρτημένο από σένα... Εσύ είσαι εκείνος, που γαντζώθηκες γερά επάνω του, επενδύοντας όλα σου
τα όνειρα στα πόδια του και φορτώνοντάς του πρόωρα περίσσια βάρη, που δεν είναι
σίγουρο, αν μπορεί ν’ αντέξει...
Μέσα στα μάτια του αντικρίζεις τον εαυτό σου ολάκερο, τη συνέχειά σου,
το μέλλον... Ένα μέλλον, που ίσως να μην ανταποκρίνεται πάντοτε στις προσδοκίες
και τα θέλω σου· ίσως πάλι κάποιες φορές να σε απογοητεύει, ωστόσο, σε καμία
περίπτωση δε σου επιτρέπει να παραιτηθείς! Πως να παραιτηθείς; Πως να δεχτείς ότι το σπλάχνο σου δεν έχει
σωτηρία· ότι είναι άσωτο... Γιατί άσωτος δεν είναι απλώς όποιος διάγει έκλυτο
βίο, αλλά κυρίως, είναι εκείνος που δεν έχει σωτηρία!
Και η αλήθεια είναι πως κανένας αληθινός γονιός δε θέλει και δε μπορεί
να αποδεχτεί μιαν τέτοια προοπτική... Ακριβώς αυτό έκανε και ο πατέρας της
παραβολής του Ασώτου, ο οποίος δεν πίστεψε ποτέ ότι το παιδί του χάθηκε δια
παντός. Ίσα ίσα, μετέτρεψε την αγωνία του σε αγώνα και τον πόνο του σε
προσευχή, προκειμένου να διεκδικήσει το σωσμό του πλανημένου του παιδιού... Και
τα κατάφερε. Και ο σωσμός ήρθε την ευλογημένη εκείνη στιγμή, που ο «άσωτος»
συναισθάνθηκε το τέλμα μέσα στο οποίο είχε παγιδευτεί και παρακινούμενος από πραγματική μετάνοια και άκρα ταπείνωση,
δίχως καμιά απολύτως απαίτηση επέστρεψε στο πατρικό του, προκειμένου να
προσελκύσει το έλεος του πατέρα του.
Και το θαύμα συντελέσθηκε. Η αγάπη, που καιρό σαν λόγχη διαπερνούσε το
κορμί του φιλεύσπλαχνου πατέρα, ήταν εκείνη, που τον οδήγησε να αναμένει
υπομονετικά την επιστροφή του παραστρατημένου του γιού και να το σφίξει ζεστά
στην αγκαλιά του, μόλις εκείνο γύρισε πίσω. Δε στάθηκε σαν αυστηρός νομοδιδάσκαλος στην παράβαση, αλλά στην
υπέρβαση, την ειλικρινή μετάνοια και αλλαγή βιωτής, γι’ αυτό και τον συγχώρησε·
τον χώρεσε στη ζωή του, χωρίς όρους, επικρίσεις ή υποβιβασμούς, αλλά με
εγκάρδια Αγάπη... Ποιός να της αντισταθεί; Πώς να της αντισταθεί; Πως ν’
αντισταθεί κάποιος στη συντριβή, που σέρνει πίσω της η αλλαγή νου και πορείας;
Το παιδί του βρισκόταν κρεμασμένο στην άκρη του γκρεμού και λίγο πριν πέσει
στον Καιάδα συνειδητοποιεί το χάος, μέσα στο οποίο επρόκειτο να ριχτεί, και
κάνει μιαν ύστατη προσπάθεια· σφίγγει τα δόντια και με πληγιασμένα χέρια
παλεύει να κρατηθεί στη ζωή· παλεύει να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο...
Ποιος γονιός, όσο σκληρόκαρδος κι αν είναι, δε θα τεντώσει τα χέρια,
για να σώσει το γιο του; Και μετά από μιαν τέτοια περιπέτεια ποιός πατέρας θα
ήταν τόσο ανελέητος, ώστε να εξουθενώσει ένα παιδί, που μέσα από λανθασμένες
επιλογές, βίωσε την Άβυσσο, μα στο τέλος, έμαθε... Μια τέτοια βασανισμένη ύπαρξη χρειάζεται φάρμακο κι όχι φαρμάκι. Όμως,
σπουδαιότερο φάρμακο απ' αυτό που το λένε Αγάπη δεν υπάρχει... Οι άνθρωποι το
αναζητούν διακαώς στα τραγούδια, τις ζωές και τα όνειρά τους! Η αλήθεια
είναι πως όποια καρδιά ανάψει η αγάπη, την κάνει να φλέγεται τόσο, ώστε να
παραμερίζει ανεπιφύλακτα κάθε εγωισμό και μνησικακία, που σαν δεσμοφύλακες υψώνουν
τείχη γύρω της, φυλακίζοντάς τη σε κελί σκοτεινό και έρημο.
Κι όμως μια τόση δα μικρή φλογίτσα αρκεί να φέρει φως στο σκοτάδι· ν’
ανοίξουν τα μάτια της ψυχής, που μέχρι πρότινος ομοίαζαν με τυφλοπόντικες
σωστούς, και να αλλοιωθούν από πρωτόγνωρα συναισθήματα· αληθινά, στέρεα,
λυτρωτικά. Τότε, τα πάντα αλλάζουν ενδυόμενα ένα μυστηριακό πνεύμα θυσίας·
θυσίας για τον άλλον, τον όποιον άλλον, είτε αυτός είναι ξένος, γνωστός,
φίλος... Τότε, ο άνθρωπος παύει να είναι άσωτος και γίνεται σεσωσμένος, λυτρωμένος,
καινός· αναβαπτισμένος από το πρότυπο του Πατέρα
Θεού, ο οποίος στο φαρμάκι των πρωτοπλάστων ανοίγοντας την αγκαλιά του,
απάντησε με το ανυπέρβλητο φάρμακο του ζωντανού οίνου και άρτου, που δεν είναι
άλλος από το ζωοποιό αίμα και σώμα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού...
Π.Π
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου