Ο πυρηνικός εφιάλτης είναι ακόμα εδώ - Όσα μαθαίνουμε ετεροχρονισμένα

Αποσπάσματα:

«Στη δεκαετία του 1980, δημοσιεύτηκαν τα πρακτικά των συσκέψεων όπου αποφασίστηκε αν οι ΗΠΑ θα πήγαιναν σε πόλεμο. Όλοι οι συμμετέχοντες, περιλαμβανομένων των αρχηγών των Επιτελείων, είχαν ταχθεί υπέρ του πολέμου, εκτός από δύο. Και τάχθηκαν υπέρ του πολέμου, παρά το γεγονός ότι -- όπως σήμερα γνωρίζουμε -- είχαν ενημερωθεί από τις αρμόδιες αμερικανικές υπηρεσίες ότι ένας πόλεμος με την ΕΣΣΔ θα σκότωνε το ένα τρίτο της ανθρωπότητας!

Οι δυο συμμετέχοντες που διαφώνησαν και απέτρεψαν την έκρηξη του πολέμου ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος Κένεντι και ο αδελφός του, υπουργός Δικαιοσύνης Ρόμπερτ. Αμφότεροι δολοφονήθηκαν αργότερα, ενώ και ο Χρουστσόφ ανατράπηκε με ένα "ανακτορικό πραξικόπημα" ενώ έκανε τις διακοπές του.
Ο πρόεδρος Τραμπ είχε υποσχεθεί προεκλογικά να αποχαρακτηρίσει όλα τα κρατικά για τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι, αλλά σταμάτησε την τελευταία στιγμή, γράφοντας σε τουίτερ: «Δεν έχω άλλη επιλογή».

Δεκάδες εξέχοντες Αμερικανοί απευθύνθηκαν στο Κογκρέσο στις αρχές αυτού του χρόνου ζητώντας τη διαλεύκανση μέχρι τέλους των δολοφονιών των δύο Κένεντι, του Μάλκολμ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Πρόκειται για δολοφονίες που σφράγισαν την πορεία και πολιτική των ΗΠΑ. Όπως τεράστιες συνέπειες στην εξέλιξη της ΕΣΣΔ είχε και ο πρόωρος τερματισμός του πειράματος "αποσταλινοποίησης" του Χρουστσόφ.»

«Από το Τσέρνομπιλ στη Φουκουσίμα

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και μέχρι το 1987, όταν υπεγράφη η πρώτη μεγάλη συμφωνία καταστροφής των όπλων μεσαίου βεληνεκούς (INF) οι δύο υπερδυνάμεις συσσώρευσαν δεκάδες χιλιάδες πυρηνικά όπλα, ικανά να καταστρέψουν πολλές φορές τον πλανήτη. Αρκεί, εξάλλου, να διαβάσει κανείς τις περιγραφές του τι πραγματικά συνέβη μετά από την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο ("Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του μέλλοντος" της Νομπελίστριας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, εκδ. Πατάκη).

Το τελείωσα πρόσφατα το βιβλίο και με μεγάλη δυσκολία, τόσο απέραντος είναι ο πόνος που αναβλύζει από τις σελίδες του. Έφτασα στο τέλος μόνο γιατί το διάβασμά του γέννησε μέσα μου μια αίσθηση υποχρέωσης προς τη μνήμη των θυμάτων. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε για να δείτε πόσο απροετοίμαστο απεδείχθη ένα μεγάλο κράτος και πως μια κοινωνία αποσυνετέθη σε μερικά λεπτά. Θεωρούσαν αδιανόητο να συμβεί αυτό που συνέβη, συνέβη όμως! Γι’ αυτό και είναι καλό να μην επαναπαύεται κανείς στον στρουθοκαμηλισμό, ελπίζοντας ότι η Λογική θα σταματήσει από μόνη της τον πυρηνικό όλεθρο.

Η φοβερή καταστροφή του Τσέρνομπιλ, τα πραγματικά αποτελέσματα της οποίας δεν τα μάθαμε ποτέ, δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει μια ακόμα μεγαλύτερη στην Φουκουσίμα. Επειδή η Φουκουσίμα δεν ήταν στο "αντίπαλο στρατόπεδο" και επειδή ο ολοκληρωτισμός απλώνεται στην παγκόσμια ενημέρωση, στην περίπτωση αυτή έπεσε ακόμα βαρύτερο το πέπλο της αποσιώπησης.

Το σήκωσε λίγο με την συγκλονιστική εξομολόγησή του ο Ιάπωνας Πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, στη γαλλική Monde Diplomatique, με το άρθρο του προ μηνών υπό τον τίτλο "Την ημέρα που παρολίγον να χαθεί η Ιαπωνία". Υποστηρίζει ότι μπορεί να μην "παίχτηκε" μόνο η σωτηρία της χώρας του, αλλά όλου του κόσμου. Διηγείται πως αναγκάστηκε να στείλει ανθρώπους στον βέβαιο θάνατο από τη ραδιενέργεια για να σώσει τη χώρα του και τον κόσμο.

Σε ένα επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε στους λόγους που καθιστούν σήμερα την κατάσταση στον τομέα των πυρηνικών όπλων πιο επικίνδυνη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.»

Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης

slpress.gr