"Η Πνευματική συγγένεια"

– Γέροντα, χθὲς μᾶς εἴπατε ὅτι ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἴδατε αὐτὲς τὶς μέρες τοὺς νιώσατε ἀδέλφια· πῶς εἶναι ἡ πνευματικὴ συγγένεια;

– Μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἴμαστε κατὰ σάρκα ἀδέλφια. Ὅλοι εἴμαστε ἀδέλφια καὶ ὅλοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ πιστοὶ εἴμαστε ἐπιπλέον κατὰ Χάριν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἐξαγορασμένοι μὲ τὸ θεϊκὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ κατὰ σάρκα συγγενεύουμε ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ κατὰ πνεῦμα ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὅσοι ζοῦν πνευματικὰ νιώθουν μεταξύ τους αὐτὴν τὴν πνευματικὴ συγγένεια. Σκέφτονται τὸ ἴδιο, ἐπιδιώκουν τὸ ἴδιο, ἔχουν τὸν ἴδιο σκοπό. Ἂν εἶχες λ.χ. μιὰ κατὰ σάρκα ἀδελφὴ ποὺ εἶχε τὸ πρόγραμμά της, ζοῦσε κοσμικὰ κ.λπ., δὲν θὰ ἔνιωθες καμμιὰ πνευματικὴ συγγένεια μὲ αὐτήν.

– Διαλύεται ποτὲ ἡ πνευματικὴ συγγένεια;

– Ὅταν πάψη ὁ ἕνας νὰ ζῆ πνευματικά, παύει νὰ συγγενεύη μὲ τὸν ἄλλον ποὺ ζῆ πνευματικά. Μόνος του ἀποχωρίζεται· δὲν τὸν ἀπομακρύνει ὁ ἄλλος. Ὅπως καὶ ὅσο ζῆ κανεὶς κατὰ Θεόν, τόσο πλησιάζει στὸν Θεό· ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν ζωή, τόσο φεύγει μακριά Του. Δὲν τὸν διώχνει ὁ Θεός· ὁ ἄνθρωπος φεύγει μόνος του μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ἡ θεία Χάρις εἶναι μία δύναμη ποὺ ἐνεργεῖ ἀπὸ μακριὰ καὶ μεταδίδεται στοὺς ἀνθρώπους, ἔτσι καὶ ἡ πονηρὴ ἐνέργεια τοῦ διαβόλου εἶναι καὶ αὐτὴ μία δύναμη ποὺ ἐνεργεῖ ἀπὸ μακριὰ καὶ μεταδίδεται. Δύο ψυχὲς λ.χ. ἂν εἶναι σὲ πνευματικὴ κατάσταση καὶ σκέφτεται ἡ μία τὴν ἄλλη, ὑπάρχει μεταξύ τους μιὰ ἐπαφὴ πνευματικὴ καὶ μεταφέρει ἡ μία στὴν ἄλλη μιὰ δύναμη θεϊκή. Καὶ δύο ψυχές, ἂν ζοῦν ἁμαρτωλὰ καὶ ἔχουν κάποια ἐπικοινωνία μεταξύ τους, δέχεται ἀπὸ μακριὰ ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη μιὰ δαιμονικὴ ἐπίδραση· πάει τηλεγράφημα ἀπὸ τὴν μία στὴν ἄλλη.

– Γέροντα, ὅταν ὑπάρχη τέτοια δαιμονικὴ ἐπικοινωνία σὲ δύο ἀνθρώπους, ἂν ἀλλάξη ὁ ἕνας πρὸς τὸ καλό, βοηθιέται ὁ ἄλλος;

– Ναί, δὲν βρίσκει ἀνταπόκριση, γιατὶ δὲν σηκώνει ὁ ἄλλος τό... ἀκουστικό. Κόβεται ἡ γραμμὴ καὶ δὲν ἔχει πιὰ ἐπικοινωνία. Ἔτσι ἴσως προβληματισθῆ καί, ἂν θέλη, μπορεῖ νὰ βοηθηθῆ.

– Ὅταν συναναστρεφώμαστε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πάθη, καὶ δὲν ἐπηρεαζώμαστε ἀπὸ τὰ πάθη του, ἐμεῖς ἐπιδροῦμε στὸν χαρακτήρα του;

– Ἐὰν ἔχουμε πνευματικὴ κατάσταση, ἁγιότητα, πολὺ ἐπιδροῦμε, γιατὶ ἐπιδρᾶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ βοηθιέται ὁ συνάνθρωπός μας. Ὅταν ἀνεχώμαστε τὸν ἀδελφό μας ἀπὸ ἀγάπη, ἐκεῖνος τὸ καταλαβαίνει. Ὅπως καὶ ὅταν ὑπάρχη μέσα μας κακία, χωρὶς νὰ ἐκδηλώνεται, πάλι ἐκεῖνος τὴν καταλαβαίνει. Ὅ,τι ἔχει μιὰ ψυχή, αὐτὸ καὶ μεταδίδει. Τὸ πάθος μεταδίδει πάθος, ὁ θυμὸς θυμό, ἡ ὀργὴ ὀργή. Ἐνῶ, ὅταν στὴν ψυχὴ ὑπάρχουν χαρίσματα, τὸ χάρισμα θὰ μεταδώση χάρισμα.

– Ὅταν δηλαδὴ κανεὶς συναναστρέφεται μὲ ἐναρέτους, βοηθιέται;

– Καὶ βέβαια βοηθιέται. Ἂν πᾶς σὲ ἕνα κελλὶ ποὺ τὸ θυμιάζουν συνέχεια, ὅταν βγῆς, θὰ μυρίζης θυμίαμα. Ἂν πᾶς σὲ ἕναν στάβλο, θὰ πάρης τὴν μυρωδιὰ τοῦ στάβλου. Ἂν πᾶς σὲ ἕνα κοσμικὸ σπίτι, θὰ μυρίζης κοσμικὰ ἀρώματα, ὅταν φύγης.
Στὴν Κατοχὴ εἴχαμε πέντε στρέμματα πεπονιές, διάφορες ποικιλίες· τὶς ἀμερικάνικες τῆς Γεωργικῆς Σχολῆς, ποὺ ἔκαναν ἄσπρα πεπόνια τόοοσο μεγάλα καὶ πολὺ γλυκά, τὶς ἀργίτικες, ποὺ ἦταν οἱ ἐντόπιες κ.ἄ. Ἂν τυχὸν οἱ κολοκυθιὲς ἦταν κοντὰ σ᾿ αὐτὲς τὶς καλές, τὶς ἀμερικάνικες πεπονιές, ἔφευγε ἡ γλύκα ἀπὸ τὸ πεπόνι καὶ πήγαινε στὸ κολοκύθι. Τὸ κολοκύθι γινόταν πιὸ γλυκὸ καὶ τὸ πεπόνι πιὸ ἄνοστο.
Αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν ἐπικονίαση ποὺ κάνουν οἱ μέλισσες πηγαίνοντας ἀπὸ τὸ ἕνα ἄνθος στὸ ἄλλο. Ἂν δῆς πεπόνι μὲ ὀμφαλὸ μεγάλο, νὰ ξέρης ὅτι ἡ πεπονιὰ θὰ ἦταν κοντὰ σὲ κολοκυθιά. Ἂν τυχὸν εἶναι ἡ ἀργίτικη πεπονιὰ κοντὰ σὲ καλὴ πεπονιά, θὰ πάρη γλύκα ἀπὸ τὴν καλή. Θὰ χάση γλύκα ἡ καλὴ πεπονιά, ἀλλὰ τοὐλάχιστον θὰ πάη ἡ γλύκα σὲ πεπονιά. Ἂν ὅμως ἡ κολοκυθιὰ εἶναι κοντὰ σὲ καλὴ πεπονιά, τὸ κολοκύθι θὰ γίνη πιὸ γλυκὸ καί, ἂν τὸ κάνης φαγητό, θὰ χρειάζεται ὕστερα ἕνα πλόχερο ἁλάτι. Χάνει τὸ πεπόνι, ἀλλὰ δὲν ὠφελεῖ καὶ τὸ κολοκύθι. Ἐνῶ, ἂν εἶναι πεπόνι, χάνει βέβαια τὸ καλὸ πεπόνι, ἀλλὰ γίνεται τὸ ἄλλο πιὸ γλυκὸ πεπόνι.
Θέλω νὰ πῶ, ἂν ἕνας Χριστιανὸς ποὺ δὲν εἶναι πολὺ προοδευμένος πάη κοντὰ σὲ ἕναν πνευματικὰ προοδευμένο ἄνθρωπο, μπορεῖ νὰ κουρασθῆ ὁ δεύτερος, νὰ ζημιωθῆ λίγο, ἀλλὰ ὠφελεῖται ὁ πρῶτος. Ἂν ὅμως ἕνας κοσμικὸς ἄνθρωπος, ποὺ δὲν πιστεύει, πάη κοντὰ σὲ ἕναν πνευματικὸ ἄνθρωπο, θὰ πάη χαμένος ὁ κόπος καὶ ὁ χρόνος ποὺ θὰ διαθέση ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος. Τὸ πολὺ‐πολὺ ὁ κοσμικὸς νὰ συγκινηθῆ ἀπὸ μερικὰ πνευματικὰ ποὺ θὰ τοῦ πῆ ὁ ἄλλος καὶ νὰ τὰ φιλοσοφήση κοσμικά· θὰ τὰ πάρη δηλαδὴ μὲ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ δὲν θὰ ὠφεληθῆ. Δηλαδὴ θὰ γίνη γλυκύτερο... κολοκύθι.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»