Η αὐτάρκεια μᾶς ἔριξε στήν λήθη τοῦ Θεοῦ.

Τό μεγάλο θέμα τῆς εὐδαιμονίας καί τοῦ πλουτισμοῦ προβάλλει σήμερα τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί Χριστιανοί. Ἡ σωτηρία τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου καί ἡ καταδίκη τοῦ πλουσίου σημαίνει ἄραγε ὅτι γιά νά σωθεῖ κανείς πρέπει νά εἶναι πτωχός, ἤ μήπως κάθε πλούσιος καταδικάζεται; Στήν ἐκκλησία ὁ πιστός καλεῖται νά εἰσέλθει στό βάθος τοῦ προβλήματος. Προσπαθεῖ νά δεῖ τό πάθος τῆς ἐξάρτησής του ἀπό κάθε ὑλική κτίση. Ὁ Χριστός ἀρνήθηκε κάθε ὑλικό στήριγμα πάνω στή γῆ. Μήν ἔχοντας «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», δίδαξε μέ ἔργα καί λόγια: «ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» καί «μή μεριμνήσητε εἰς τήν αὔριον». Μᾶς ἐπισήμανε ὅτι, ὅπου εἶναι ἡ καρδιά μας, ἐκεῖ εἶναι καί ὁ θησαυρός μας.

Ζώντας ὁ πιστός μέσα σ’ αὐτή τήν προοπτική τῆς ζωῆς, πού τόν ἐντάσσει ὁ Χριστός διά τῆς ἐντολῆς τῆς ἀκτημοσύνης, ἐκπαιδεύεται νά ἀψηφᾶ καί ψυχή καί σῶμα καί ὅ,τι ἄλλο πολύτιμο ἔχει στήν ζωή του γιά νά κερδήσει τόν Χριστό καί νά εὐαρεστήσει σ’ Αὐτόν. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐλευθερώνεται τό πνεῦμα του καί ἀπό αὐτή ἀκόμη τήν ἐπιθυμία τῶν ὑλικῶν κτίσεων. Ὁ γέροντας Σωφρόνιος διδάσκει, ὅτι μέ τήν ἀκτημοσύνη ὁ ἄνθρωπος πλουτίζει «εἰς Θεόν» καί φυλάσσει τήν ψυχή του «εἰς ζωήν αἰώνιον». Θεραπεύεται ἀπό τήν ἀλλοτρίωση πού προκαλεῖ ἡ φιλοκτημοσύνη καί ὑπερνικᾶ τόν πειρασμό τοῦ ψευδοστηρίγματός της. Γίνεται ὁ «μηδέν ἔχων καί τά πάντα κατέχων».

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτώση του ἔπαψε νά ἐξαρτᾶ τήν ζωή του ἀπό τόν Θεό. Αὐτή ἡ αὐτονόμηση ἔφερε πολλά δεινά στήν ζωή του. Προσπαθεῖ ὁ καθένας ἀπό μᾶς νά βρεῖ στηρίγματα πού θά τόν βοηθήσουν νά σταθεῖ στήν ζωή. Τά ψευδοστηρίγματα αὐτά ἔγιναν νόμοι πού καθορίζουν τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως, οὐσιαστικά δέν μαρτυροῦν τίποτα ἄλλο παρά τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου καί τῆς σάρκας. Ἡ ἀγάπη αὐτή, ὅμως, ὅπως χαρακτηρίζεται στήν ἁγία Γραφή, εἶναι «ἔχθρα» πρός τόν Θεό, καί ὅλα τά ἐπινοήματα αὐτῆς τῆς «ἔχθρας» εἶναι βδέλυγμα ἐνώπιόν Του. Ὁ ἄνθρωπος πού προσπαθεῖ νά ζήσει πνευματικά ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου καί τῆς σάρκας, πού ἐδῶ ἐκφράζεται μέ τήν ἀπόκτηση τοῦ πλούτου, πρέπει νά θεραπευθεῖ καί νά βγεῖ ἀπό τήν καρδιά του, ὅπου κατοικεῖ. Διότι, μπορεῖ νά εἶναι κανείς φτωχός καί νά εἶναι πλούσιος κατά Θεόν, καί μπορεῖ κάποιος νά εἶναι πλούσιος κατά τά ὑλικά πράγματα καί νά ἔχει ἄγνοια τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ ὅμως νά εἶναι κάποιος πτωχός ἀλλά νά ἀναζητᾶ διαρκῶς τρόπο νά πλουτίσει, καί ἄλλος νά εἶναι πλούσιος ἀλλά ἡ καρδιά του νά μήν εἶναι προσκολλημένη στά πλούτη. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἑρμηνεύοντας τήν παραβολή θά πεῖ, ὅτι «ὁ Ἀβραάμ γάρ πλούσιος ἦν, ἀλλά καί διά τήν φιλοθεΐαν καί τήν εὐσπλαχνίαν καί τήν φιλοξενίαν, οὐ μόνον ἐσώθη, ἀλλά καί τόπος τῶν σωζομένων ἐγένετο».

Ἔτσι οὐσιαστικά πλοῦτος καί θησαυρός εἶναι ὁ Χριστός, καί πλούσιος ὅποιος κατάλαβε, ὅτι στηρίζει τήν ζωή του σέ ψευδοστηρίγματα καί ὅταν τό συνειδητοποιεῖ τά πετάει ὅλα μακρυά του καί ἀναζητᾶ τόν Χριστό. Ἡ ἐποχή μας ἀναδεικνύει τό μεγάλο πάθος τοῦ πλουτισμοῦ ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Ὁ ἄνθρωπος κυριευμένος ἀπό τήν ἐπιθυμία γιά μία ζωή μέ ἄνεση καί εὐδαιμονία ἀναζητᾶ ὅλο καί περισσότερο ψευδοστηρίγματα γιά νά ζήσει μέσα σ’ αὐτή τήν προοπτική. Ἔχει ἀγωνία γιά τό ἄν θά ἐπαρκέσουν τά χρήματα καί γενικώτερα τά ἀποκτήματά του γιά νά ζήσει, δέν ἀναρωτιέται ὅμως ἄν ὁ Χριστός, ὁ πραγματικός πλοῦτος, εἶναι στήν ζωή του.

Ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τολμᾶ μέσα σ’ αὐτόν τόν παραλογισμό τῶν ἀνθρώπων νά κηρύττει τήν ἀκτημοσύνη καί τήν κοινοκτημοσύνη. Καί ὁ ἄνθρωπος πού θά ἀκούσει καί θά ἐναγκαλιστεῖ αὐτό τόν εὐαγγελικό λόγο, θά ὑπερβεῖ κάθε κοινωνική ἀνισότητα καί κάθε προσωπική δυσκολία.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ αὐτονόμησή μας, ἡ αὐτάρκεια πού μᾶς διακατέχει, μᾶς ἔριξε στήν λήθη τοῦ Θεοῦ. Ἀναπτύξαμε δυνάμεις καί δυνατότητες πού χρησιμοποιήσαμε ὡς δεκανίκια γιά νά μᾶς βγάλουν ἀπό τόν ἑαυτό μας. Δυστυχῶς ὅμως τά ψευδοστηρίγματα αὐτά, ὅπως ὁ πλουτισμός, δέν ἔκαναν τίποτα ἄλλο παρά νά ὑποδουλώσουν τό πνεῦμα μας καί νά γίνουμε δέσμιοι τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Μᾶς λείπει ἡ ἐσχατολογική προοπτική, μᾶς λείπει τό ὅραμα, καί μετρᾶμε τήν εὐτυχία μας καί τήν ἐπιτυχία μας μέ κοσμικούς ὅρους. Εἶναι καιρός νά ἀφυπνισθοῦμε, νά ἀναζητήσουμε τόν πραγματικό πλοῦτο, δηλαδή τόν Χριστό, καί νά κοπιάσουμε νά Τόν ἀποκτήσουμε, θυσιάζοντας καθημερινά κομμάτια τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Ι.Μ Θ κ' Λ

πηγή