"Εσύ τις λεπτές κλωστές τις βλέπεις για χοντρά σχοινιά και στεναχωριέσαι"

– Γέροντα, γιατί πέφτω ἀπότομα ἀπὸ τὴν χαρὰ στὴν λύπη;

– Τὸ ἀπότομο πέρασμα ἀπὸ τὴν χαρὰ στὴν λύπη τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. Τὸ ταγκαλάκι μὲ τὴν κακία του πολεμάει πολὺ τὸν ἄνθρωπο, ἰδίως τὸν εὐαίσθητο καὶ χαρούμενο στὴν φύση του, ποὺ θέλει νὰ ζήση πνευματικὴ ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά του: θέλει νὰ μᾶς βλέπη λυπημένους καὶ νὰ χαίρεται. Γιατί ὅμως νὰ ἀφήνουμε τὸ ταγκαλάκι νὰ κάνη τὴν δουλειά του; Ἡ χαρὰ δὲν εἶναι καλύτερη ἀπὸ τὴν λύπη; Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι καλύτερη ἀπὸ τὴν κακία;

– Γέροντα, ὁρισμένες φορὲς πέφτω σὲ λύπη, χωρὶς νὰ ξέρω τὴν αἰτία.

– Τὸ ταγκαλάκι δὲν θέλει κανένας νὰ χαίρεται. Καὶ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν λόγο νὰ στενοχωρηθοῦν καὶ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν, βρίσκει τρόπους νὰ τοὺς στενοχωρῆ. Ἐκεῖνο ποὺ βλέπω σ᾿ ἐσένα εἶναι ὅτι ἀφορμὴ ζητάει νὰ σὲ ἀπογοητεύη. Σὲ μπερδεύει ὅλο καὶ περισσότερο μὲ λεπτὲς κλωστές. Ἐὰν σὲ μπέρδευε μὲ σπάγκο, τέλος πάντων, θὰ ἔλεγα ὅτι ἔχεις λίγο δίκαιο, ἀλλὰ ἐσὺ τὶς λεπτὲς κλωστὲς τὶς βλέπεις γιὰ χοντρὰ σχοινιὰ καὶ στενοχωριέσαι. Μὴ βασανίζεσαι χωρὶς νὰ ὑπάρχη λόγος, γιατὶ δίνεις χαρὰ στὸ ταγκαλάκι καὶ στενοχωρεῖς τὸν Χριστό. Θέλεις νὰ στενοχωριέται ὁ Χριστός;

– Ὄχι, Γέροντα, ἀλλά...

– Τίποτε! «Ὁ ᾍδης ἐπικράνθη!»5. Πές: «Ἐπικράνθη!».

– «Ἐπικράνθη!».

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»