Tα πλοκάμια της κοσμικότητας

Συντάκτης  π. Σπυρίδων Σκουτής

Η κατάχρηση της κοσμικής ζωής οδηγεί τον άνθρωπο σε εσωτερική ψυχική πτώση και κατ' επέκταση σε αργό πνευματικό θάνατο. Μια μορφή ανθρώπου ζωντανού στην σάρκα , αλλά νεκρού στην καρδιά. Τα πλοκάμια της κοσμικότητας είναι πολλά και ο άνθρωπος δε θέλει πολλές φορές να τα αποφύγει ή να τα αποτάξει από την ζωή του, με αποτέλεσμα αυτά να τον καταστρέφουν. Αυτά τα πλοκάμια γίνονται συχνά επεκτάσεις των παθών.

Μπαίνει με λίγα λόγια ο άνθρωπος σε ένα τροχό αργού πνευματικού θανάτου και το χειρότερο είναι ότι είναι θεατής αυτής της κατάστασης δηλαδή της ίδιας του της καταστροφής. Θα ακούσει όμως τον χτύπο του εσωτερικού νόμου της συνειδήσεως για να αλλάξει ζωή; Θα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του στον Κύριο ώστε να μπει το φως της ιάσεως και της Αναστάσεως μέσο της Ορθόδοξης θεραπευτικής; Εκεί λοιπόν έρχεται η ελευθερία βουλήσεως και η επιλογή του ανθρώπου να χαράξει τη νέα του πορεία, αρά λαμβάνει ρόλο υπευθυνότητας για τη ζωή του. 

Το δίλημμα θα έρθει αργά ή γρήγορα, φως ή σκοτάδι; Σε ένα δωμάτιο δεν μπορείς να έχεις και τις δύο καταστάσεις ταυτόχρονα οπότε καλείσαι να επιλέξεις. Με οδηγό τω Φως του Χριστού σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει διότι λέει και ο ίδιος «Εγώ είμι το φως του κόσμου' ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ' εξει το φως της ζωής» (Ιωάν. η', 12). Η κοσμικότητα είναι εργαλείο και έτσι πρέπει να τη δούμε, θέλει διάκριση, σωστή διαχείριση, ώστε ο προορισμός να είναι η πνευματική άνθιση με σκοπό τη σωτηρία και όχι η ψυχική κατάπτωση και απώλεια. Το θέμα είναι να είσαι στον κόσμο να προφέρεις και να γίνεσαι θυσία για αυτόν αλλά να είσαι νεκρός να μην ταυτίζεσαι με τις καταστάσεις που μπορέι να σε παρασύρουν. 

Πρέπει να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τι σημαίνει για εμάς η ζωή, πώς την αντιλαμβανόμαστε και πως την ερμηνεύουμε. Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος ταυτόχρονα θα επιλέξουμε και τη διόπτρα που θα την ερευνούμε διεξοδικά.

Ποιό όμως το όφελος να κερδίσουμε τον κόσμο και να χάσουμε την ψυχή μας; Δεν πρέπει να αγνοήσουμε αυτές τις προτροπές του Αποστόλου Παύλου αν θεωρούμε ότι η γραμμή του κύκλου της υπάρξεως δεν τελειώνει με τον βιολογικό μας ενταφιασμό. Πρέπει δηλαδή να αρνηθούμε την κοσμική ζωή αν θέλουμε να προοδεύσουμε στην πνευματική και τα δύο δε γίνονται. Οι εσωτερικές μας εργασίες θα έχουν το αποτέλεσμα του γεφυριού της Άρτας άρα μηδέν στο πηλίκο. Ο Μέγας Βασίλειος είναι ξεκάθαρος στο θέμα και αναφέρει : “ Ὁ νοῦς εἶναι ἐντελῶς ἀκατόρθωτο νὰ συλλάβει ταυτοχρόνως δὺο νοήματα καὶ οἱ κατ ̓ αἴσθηση ἀντιλήψεις εἶναι ἀδύνατο νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ διακρίνουν ταυτοχρόνως δύο φωνές, ποὺ φθάνουν μαζὶ στὴν ἀκοή μολονότι ἔχουμε δύο ἀκουστικοὺς πόρους ἀνοιχτούς. Τὰ μάτια ἐπίσης, ἐὰν δὲν προσηλωθοῦν καὶ τὰ δύο πρὸς ἕνα ὁρατὸ ἀντικείμενο, δὲν μποροῦν νὰ ἀσκήσουν μὲ ἀκρίβεια τὴ λειτουργία τους».

Καὶ συνεχίζει ὁ Βασίλειος: «Γιατὶ λοιπὸν ἀναμιγνύουμε τὰ ἄμικτα, τοὺς κοσμικοὺς θορύβους καὶ τὴν ἄσκηση τῆς εὐσέβειας καὶ δὲν γινόμαστε κύριοι τοῦ ἑαυτοῦ μας, απομακρυνόμενοι ἀπὸ τοὺς θορύβους καὶ ἀποφεύγοντας καθέτι, ποὺ στενοχωρεῖ ἐμᾶς και τοὺς ἄλλους; Γιατὶ δὲν ἐπιβεβαιώνουμε μὲ ἔργα τὸ σκοπὸ τῆς εὐσέβειας, ποὺ ἀπὸ παλιὰ θέσαμε μπροστά μας καὶ δὲν δείχνουμε σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πειράξουν ὅτι δὲν εἶναι στὸ χέρι τους νὰ μᾶς προκαλοῦν λύπη ὅποτε θέλουν; Τοῦτο ὅμως θὰ συμβεῖ ἀμέσως, ὅταν ἀποδείξουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας ἐλεύθερους ἀπὸ κάθε προσβολή» .

Ας δούμε λοιπόν την κοσμική ζωή ως μέσο και εργαλείο για κοινωνική κίνηση με απώτερο σκοπό πνευματική ανάπτυξη και εξέλιξη την προσφορά και την θυσία προς τον συνάνθρωπο με κέντρο τον Χριστό. Διαφορετικά η ίδια η κοσμικότητα και τα πλοκάμια της θα μας έχουν σκλάβους για όλη μας την ζωή με ολέθρια και ανώφελα αποτελέσματα. Προσεκτική ζωή για να διαφυλάξουμε το βρέφος της πνευματικότητα που υπάρχει μέσα στην καρδιά μας. 

Δεν γίνεται και με τον Χριστό και με τον διάβολο ωφείλουμε να πάρουμε ξεκάθαρες αποφάσεις , με την σωτηρία μας δεν μπορούμε να παίζουμε. 

Ο Ορθόδοξος δρόμος μέσω των αχράντων και επουρανίων μυστηρίων μας μεταμορφώνει, μπαίνει ο Κύριος και όλα αλλάζουν. Βλέπουμε τα πράγματα πλέον πιο καθαρά και τα άχρηστα δεν τα πετάμε, αντίθετα μας εγκαταλείπουν από μόνα τους. Να προσευχόμαστε και να παρακαλούμε τον Κύριο να συντριβεί την καρδιά μας με δάκρυα μετανοίας και εξομολογήσεως ώστε απο το κέντρο της πλέον να αναβλύζει μόνο αγάπη. 

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έλεγε ότι τα άκρα είναι των δαιμόνων, πρέπει λοιπόν να το προσέξουμε αυτό πολύ καλά. Διάκριση, προσευχή και νήψη αδερφοί μου και ο Θεός θα οικονομήσει προς ωφέλειά μας.

πηγή