Υπάρχει Θεάρεστη καύχηση;

Η καύχηση δείχνει εγωισμό, έλλειψη αρετής. Όταν καυχιέται κανείς για τη δύναμή του, την ομορφιά, τον πλούτο, τις γνωριμίες, τις γνώσεις του, για οποιοδήποτε προσόν διαθέτει ή νομίζει ότι διαθέτει, σημαίνει ότι έχει υψηλό φρόνημα, ότι πιστεύει πως οι άλλοι είναι κατώτεροί του, πως ξεχωρίζει από τους άλλους σε κάποια γνωρίσματα, τα οποία μάλιστα θέλει να προβάλει για να αντλήσει από αυτά αξία και αναγνώριση.

Υπάρχει όμως και καύχηση που δείχνει πλούτο αρετής. Αυτή είναι η εν Κυρίω καύχηση. Τι σημαίνει εν Κυρίω καύχηση; Μπορούν να μας βοηθήσουν να την καταλάβουμε εκείνοι που τη βίωσαν.

Άς ακούσουμε από τα βάθη των αιώνων – το 1050 π.Χ. περίπου – τη φωνή μιάς απλής αλλά βαθύτατα ευσεβούς γυναίκας, της προφήτιδος Άννης. Η δι­­καία Άννα ήταν άτεκνη. Αντιμετώπιζε την ατεκνία της, που τότε εθεωρείτο ντροπή, με πολύ πόνο αλλά και με πολλή πίστη. Προσευχήθηκε θερμά στο Θεό, κι Εκείνος τελικά της έδωσε παιδί, τον Κριτή και Προφήτη Σαμουήλ. Τότε γεμάτη ευγνωμοσύνη έψαλε την ωδή της (βλ. Α´ Βασ. β´ 1-11), στην οποία μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής:

«Μή καυχάσθω ο φρόνιμος εν τη φρονήσει αυτού, και μη καυχάσθω ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού, και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τώ πλούτω αυτού, αλλ᾿ εν τούτω καυχάσθω ο καυ­­χώμενος, συνιείν και γινώσκειν τον Κύ­ριον και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γής» (Α´ Βασ. β´ 10). Δηλαδή: Άς μην καυχιέται ο σοφός για τη σοφία του, ούτε ο δυνατός για τη δύναμή του, ούτε ο πλούσιος για τον πλούτο του. Μόνο για ένα να χαίρεται και να καυχιέται αυτός που θέλει να καυχιέται: για το ότι ο Κύριος του αποκάλυψε τον Εαυτό Του, τον αξίωσε να Τον γνωρίσει· και όχι να Τον συναντήσει μιά φορά στη ζωή του, «αλλά συν­ιείν και γινώσκειν»· δηλαδή συνεχώς να Τον γνωρίζει όλο και περισσότερο, και να συνδέεται όλο και στενότερα μαζί Του. «Καί ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γής»: Η εμπειρική αυτή γνώση του Θεού τον μεταμορφώνει, τον εξαγιάζει, του δίνει τη δύναμη να εφαρμόζει τις θείες εντολές, να ζεί με αρετή μέσα σ᾿ αυτό τον κόσμο, όπου κυριαρχεί η αμαρτία, η οποία φαίνεται να σαρώνει τα πάντα.

Άς ακούσουμε ακόμη τον μεγάλο α­­πό­στολο Παύλο: Άς μη συμβεί να καυχηθώ για τίποτε άλλο παρά για το ότι ο Υιός του Θεού έλαβε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και σταυρώθηκε για μέ­­να. Η αγάπη Του αυτή έχει γεμίσει τη ζωή και την ψυχή μου, και πλέον ο κόσμος έχει νεκρωθεί για μένα κι εγώ γι᾿ αυτόν (Γαλ. Ϛ´ 14).

Η εν Κυρίω λοιπόν καύχηση δείχνει αληθινή σοφία, μεγάλη ταπεινοφροσύνη και βαθιά πίστη. Ο εν Κυρίω καυχώμενος αξιολογεί σωστά αυτά που οι μακράν του Θεού άνθρωποι εκτιμούν τόσο πολύ και αγωνίζονται να τα αποκτήσουν: τη σοφία, τη δύναμη, τον πλούτο κ.λπ. Αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα, μάταια, ατελή, ότι θα σβήσουν με τον θάνατο ή και πρίν από αυτόν.

Ο εν Κυρίω καυχώμενος ουσιαστι­κά καυχιέται για το έλεος, που του έ­­χει δείξει ο Θεός. Αφενός μέν συναισθάνεται τη μηδαμινότητά του, αφετέρου δε αναγνωρίζει τον Θεό ως πηγή κάθε αγαθού. Αναγνωρίζει ευγνωμόνως τις ευεργεσίες του Θεού, ότι τίποτε από όσα έχει δεν είναι δικό του· όλα του τα έδωσε ο Θεός.

Έχει απαρνηθεί τον εγωισμό του με όλες του τις πλάνες και έχει παραδώσει τη ζωή του στα χέρια του Θεού. Ζεί μέσα στην παρουσία του Θεού. Είναι ευτυχισμένος. Κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει τη χαρά του, την καύχησή του· διότι αυτή δεν στηρίζεται στις δικές του περιορισμένες δυνάμεις και ικανότητες, ούτε προέρχεται από τις δικές του ταπεινές προσ­πάθειες, ούτε έχει σχέση με αυτή την πρόσκαιρη ζωή· αλλά η καύχησή του έχει ασάλευτο στήριγμα το ανεξιχνίαστο πέλαγος της αγάπης του Θεού, το μέγα έλεός Του.

Επιπλέον, εφόσον χαίρεται τις ανεκτίμητες ευεργεσίες του Θεού, καμία μάταιη χαρά αυτού του κόσμου δεν μπορεί να τον ελκύσει και καμία θλίψη δεν μπορεί να τον καταβάλει, ούτε και ο ίδιος ο θάνατος· ο οποίος μάλιστα γίνεται το μέσο για να ενωθεί με τον Θεό και γι᾿ αυτό είναι ποθητός.

Ευτυχισμένος όποιος αρνήθηκε κάθε εγωιστική καύχηση· όποιος αγάπησε τον Θεό και Τον έχει καύχημά του!

Πηγή: osotir.org

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot